ตอน398นัชชาผมรักคุณ

ตอนที่398 นัชชาผมรักคุณ

นัชชาเห็นความอ่อนแอในสายตาของเขา เห็นความคาด หวังของชายคนนี้ที่รอคอยมานานและร้องขอความเข้าใจและ โอกาสจากเธอ

นัชชาคาดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิงว่าวันนี้เขาจะเตรียมการณ์ เรื่องพวกนี้ เธอไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย เธอมองไปที่กลีบ กุหลาบที่เท้าและเทียนรอบๆเธอ บรรยากาศที่ถูกบรรจงสร้าง ขึ้นอย่างปราณีต ผู้ชายคนนี้เคยเป็นคนที่สูงส่ง ดังนั้นทุกครั้งที่ เขาโค้งคำนับ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความนุ่มนวล ห้าปีที่ แล้วเป็นเช่นไร วันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น

เธอสงบลงสักครู่จึงเอ่ยปากพูดอย่างนุ่มนวล “ฉันไม่ได้ คาดคิดว่าหลังจากนั้นห้าปีจะบังเอิญพบคุณที่อังกฤษอีกครั้ง ยิ่งไม่ได้คาดคิดอีกว่าจะได้กลับมาที่เมือง กับคุณ เรื่องพวกนี้ เกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก ฉันไม่รู้…

“ผมรู้ ผมเข้าใจทั้งหมด” ลมหายใจของชายหนุ่มสั่นไหว เล็กน้อย รู้สึกถึงความผันผวนในใจของเขา “ผมไม่ได้คาดหวัง ว่าคุณจะยกโทษให้ทั้งหมด ผมแค่หวังว่าคุณจะให้โอกาสผม ได้อยู่ข้างๆคอยดูแลคุณและลูก” เตชิตพูดตามความเป็นจริง เมื่อคิดได้ว่าหลายปีมานี้เขาไม่ได้อยู่ข้างกายพวกเขา ทั้งสองไม่มีที่พึ่งเขากลับไม่ได้ทำให้ดีที่สุด เขารู้สึกว่าติดหนี้เธออยู่

มาก

ท้ายที่สุดนัชชาก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ของเหลวใสๆไหล รินออกมา เธอสายศีรษะกลัวว่าตัวเองจะเข้าใจผิด “ฉันไม่ ต้องการได้รับการชดเชยและความสงสาร ฉันไม่ต้องการ

“ผมไม่ได้สงสารคุณ ยิ่งไม่มีทางสงสารคุณ พวกเราก็ล้วน ได้รับบาดเจ็บจากเรื่องที่เกิดขึ้น ผมจะมีจุดยืนที่จะกล้าไป สงสารคุณได้อย่างไร” เตชิตเห็นใบหน้าเธอเปียกชุ่มไปด้วย น้ำตา เขาไม่สามารถช่วยอะไร ได้แต่เดินหน้าต่อไปและดึงคน เข้ามาสู่อ้อมอก

เขาใช้ปลายนิ้วที่อ่อนโยนปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ร่างสูงใหญ่โค้งงอลงเล็กน้อย หยุดที่ตรงหน้าผากเธอ จ้องมอง อย่างน่าเกลียดมาก

หัวของนัชชาสั่นไหว เธอร้องไห้จนหายใจไม่ออก เกือบจะ คล้อยตามเมื่ออยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น แต่เมื่อเธอหวนคิดถึง บรรยากาศที่เธออยู่ในคุกเมื่อห้าปีก่อน นัชชาอดไม่ได้ที่จะตัว สั่นสะท้าน

“เป็นอะไรไป” เมื่อรู้สึกได้เตชิตก็ก้มมองดูเธอ

นัชชาเปิดปาก “เตชิต คุณถามฉันเสมอว่าทำไมไม่ยินดี เริ่มต้นใหม่กับคุณ ไม่ใช่ไม่ยินดี และไม่ใช่อะไรอย่างอื่น ตลอด ห้าปีนี้ฉันไม่ได้มีใครคนอื่น ฉันชัดเจนกับชนุดม แต่ฉันลืมความ รู้สึกที่คุณเอาฉันเข้าคุกเมื่อห้าปีก่อนไปไม่ได้ ตอนที่ไปสหรัฐอเมริกา ฉันกอด ตอนกลางคืนหลับไม่สนิทมักจะฝันถึง เตียงที่เปียกชื้น ในคุกและผนังลายสีขาว ฉันกลัวเกินไป ฉันคิด ว่าฉันคือฆาตกร ฉันเชื่อใจคุณ โทรหาคุณเพื่อขอความช่วย เหลือและตัดสินใจในสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด ความรู้สึกผิดหวังจาก ความคาดหวัง สุดท้ายต้องอยู่กับความสิ้นหวัง ฉันลืมไม่ลง…

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดถึงเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้ว ในเวลานี้ใจ เธอได้เปิดใจยอมรับเขาแล้ว เธอเปิดให้ดูว่าในใจเธอนั้นเจ็บ ปวดแค่ไหน

“เป็นความผิดของผม ผมไม่ดีเอง ผมคิดว่านั่นเป็น ทางออกที่ดีสำหรับคุณ สุดท้ายเป็นการบีบบังคับให้คุณต้อง หนีไป ผมรู้ว่าพูดตอนนี้ก็สายไปแล้ว ผิดก็คือผิด ดังนั้นตอนนี้ ขอให้ผมได้ทำเพื่อคุณและลูก ผมจะมอบชีวิตที่ดีให้กับพวก คุณ” ฝ่ามือของเตชิตจับไปที่ใบหน้าของนัชชา เห็นน้ำตาเธอ ไหลรินถึงหัวใจ หัวใจเขาถูกบีบรัด ความรักอันร้อนแรงใน ดวงตากำลังลุกไหม้ “คำพูดนี้ผมไม่เคยมีโอกาสได้พูดออกไป

นัชชาปิดเปลือกตาลึกลง เกือบถูกเผาด้วยความเราร้อน หัวใจเต้นไม่เป็นท่า ตึกตัก ตึกตัก และเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย แขน และขาของเธอตกลง เธอรู้สึกว่าดูเหมือนจะมีบางสิ่งที่ขัดแย้ง เกิดขึ้นในไม่ช้า

ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัด ในสายตาเธอไม่เห็นสิ่งอื่นใด

นอกจากเขา

เป็นเวลานาน เธอได้ยินเสียงเบาๆของชายคนนั้นสั่นไหวพยายามที่จะพูดห้าพยางค์นี้ออกมา

“นัชชา ผมรักคุณ”

พลังของร่างกายทั้งหมดถูกพรากไปกับการสารภาพรัก ครั้งนี้ เรี่ยวแรงทั้งหมดเหือดหายไป มือทั้งสองสั่นจนดูตัวเอง เหมือนคนโง่

เขารักเธอ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีก่อน ในเวลาที่ผ่านร้อน ผ่านหนาวมา จนถึงห้าปีให้หลังในวันนี้ จะอีกนานเท่าไหร่ความ รู้สึกนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

มนุษย์เมื่อได้เกิดมาบนโลกนี้ ไม่สามารถเอาอะไรมาได้ และไม่สามารถเอาอะไรไปได้เช่นกัน คิดว่ามันเป็นเพียงเมฆสี ขาวในความฝัน การเปลี่ยนแปลงเท่านั้นที่คงอยู่ แค่มีเพียงมี คนหนึ่งคนนั้นที่รักเธอ

การเกิดมาของเธอครั้งนี้ก็ไม่ได้สูญเปล่า อย่างน้อยก็มีเขา ห้าปีที่ผ่านมาสำหรับเธอก็ไม่ได้ว่างเปล่า มีเขา

นัชชารู้ว่าคำว่า “รัก” สำคัญกับผู้ชายคนนี้มากมายเพียง

ใด และเพราะว่ารู้เธอถึงได้ตกใจมาก เคยไม่เคยพูดอะไรออก มาพล่อยๆ เพราะว่าเขาใส่ใจมาก แต่ในเวลานี้กลับพูดถึงเรื่อง พวกนี้ เธอจะนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร

เตชิตเห็นท่าทางงๆเงินๆของเธอ เขาเหมือนคนกำลังรอ คำพิพากษาอยู่ที่ท่าเรือ สิ่งที่อยากพูดก็ได้พูดออกไปหมดแล้ว

ได้แต่รอคำพิพากษาจากเธอเท่านั้น
เวลาค่อยๆผ่านไปทีละน้อยทีละน้อย ผู้หญิงในอ้อมแขน

ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอันใด บรรยากาศอันสุดแสนโรแมน ติกกลับถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน มือที่เตชิตจับกุมเธอไว้ พลอยแข็งเกร็ง

เขารู้สึกประหม่าและเขินมาก ต้องการให้เธอตอบรับอย่าง รวดเร็ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะปฏิเสธไหม ไม่กล้าถามและไม่กล้า เร่ง ทำได้แต่เพียงรอเท่านั้น

เทียนที่เท้ากำลังมอดไหม้ไปอย่างช้าๆ มันเป็นเทียนชั้นดี ที่มีกลิ่นหอม ไม่ทำลายอากาศหลังจากการเผาไหม้ สัมผัสของ กลิ่นลาเวนเดอร์ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่นัชชาเหมือนจะไม่ได้ กลิ่นนั้น เพราะว่าลมหายใจของเธอ ณ ขณะนี้ได้แต่กลิ่นของ ชายหนุ่มคนนั้น

กลิ่นที่คุ้นเคยและทำให้เชื่อใจ

เมื่อผ่านไปสักครู่ นัชชาก็ตื่นจากความตกตะลึง เธอ

ปลาบปลื้มกับบรรยากาศที่เปี่ยมล้น มีภาพอันใกล้ชิดนับไม่

ถ้วนปรากฏขึ้นในใจ เลือดสูบฉีดไปตามแขนขา ทำให้หัวใจ

ของเธอปั่นป่วน ชีพจรเต้นอย่างแรงและไปรวมตัวกันที่หน้าอก

ด้านซ้าย เมื่อถึงตอนนี้เธอได้ค้นพบแล้วว่า การสัมผัสและคำ

สารภาพของผู้ชายคนนี้ เธอไม่สามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้

เลย

แม้ว่าตามเหตุผลนั้น บอกว่าเธอควรอยู่ห่างๆเขาเอาไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอพบว่าห้าปีที่ผ่านมาไม่ใช่แค่เพียงพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เพราะ เธอไม่เคยได้รับการ “คำอธิบาย” ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้

ทำเช่นไรก็ไม่มีประโยชน์ เพราะในใจเธอยังรักผู้ชายคนนี้

อยู่

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็หยดลงอีกครั้ง นัชชาร้องจนสะอื้น อารมณ์ที่ถูกสะกดไว้ห้าปีตอนนี้ได้ปะทุออก มา “เหอะ เตชิตคุณช่างร้ายกาจนัก คุณคิดว่าแค่คำขอโทษและ คำสารภาพเท่านี้เรื่องทั้งหมดก็จะจบลงอย่างนั้น คุณรู้รึเปล่า ว่าห้าปีที่ผ่านมาฉันทุกข์ทรมานขนาดไหน ฉันให้กำเนิดลูกให้ กับคุณ เลี้ยงเขาขึ้นมา ใช้เวลาช่วงวัยรุ่นของฉันไปทั้งหมด ถึง แม้จะไม่ได้อะไรกลับมาแต่ที่ทำไปก็เพื่อคุณ เพื่อจอมวายร้าย อย่างคุณนี่แหละ เหอะ!…”