ตอน39เธอเป็นข้อยกเว้น

ตอนที่39 เธอเป็นข้อยกเว้น

เตชิตเอามือบีบคางเธอไว้ ให้มองตาเขา “เจ้าชีวิต ต้องการเมื่อไหร่เธอก็ต้องให้ นี่ถึงจะเรียกว่าเจ้าชีวิตเข้าใจมั้ย

พูดไปพูดมาเขาก็สอดมือเข้าไปในกางเกงของเธอ มือ หนาที่เยือกเย็น สัมผัสโดนตัว ทำให้นัชชาขยับหนี “นี่มันอยู่ ข้างนอกนะ เตชิตคุณบ้าไปแล้วหรอ เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นหรอก”

ในสายตาเธอ เขาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ แต่ตอนนี้เขากลับ

“เห็นแล้วไง”

นัชชาตาโต มองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อหูตัวเอง “คุณสงบ สติอารมณ์หน่อย อย่าทำแบบนี้เลย ฉันขอร้อง เขาทำเหมือนไม่ได้ยินคำร้องขอของเธอ

มือยังทำรุ่มร่าม

กับตัวเธออยู่

นัชชาต่อต้านจนหมดแรง ดีที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ ตัวเองได้ เห็นเธอตาแดง มือก็ปล่อยออก เขาไม่ได้จะทำอะไร เธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

แต่สายตาก็ยังจับจ้องเธออยู่ “ถ้าฉันใช้วิธีเจ้าชีวิตกับเธอเธอรับไหวหรอ”

นัชชาเข้าใจแล้วว่าท่าไมเขาถึงโมโหขนาดนั้น เป็นเพราะ

คำพูดนั้นของเธอ แต่เธอพูดผิดตรงไหน ความสัมพันธ์แบบนี้ ถ้าเขาไม่ใช่เจ้าชีวิตเธอแล้วเป็นอะไร เขาหรี่ตามองเธอ แต่เธอหลบสายตาเขา เอยถาม “เพราะ

สายเมื่อกี้หรอ

นัชชาเหมือนโดนจี้ใจดำ เธอตื่นตระหนก แล้วหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาเขา “ฉันแค่กลัวว่าจะคนที่ออกมาจะเห็น

เตชิตตบหน้าเธอเบาสองครั้ง ไม่เจ็บแต่เหมือนตั้งใจ แกล้งหาเรื่องเธอมากกว่า “เวลาแบบนี้ ไหนบอกฉันว่าจะมี ใครออกมาเห็น ชื่อ

นัชชามองไปรอบๆที่เงียบสนิท อย่าว่าแต่คนเลย ไม่มี แม้แต่ผี..

“ถ้าแคร์ขนาดนั้น ทำไมไม่ถามฉันตรงๆ” เตชิดมองหน้า เล็กที่ตอนนี้เริ่มแดง พูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอกลัวฉัน มากขนาดนั้นเลย

นัชชาสงสว่างมาก อยู่ใต้ไฟสว่างกว่าดาวที่อยู่บนฟ้า เต กเกือบจูบเธออย่างอดไม่ไหว….ไม่ขนาดนั้น” ตั้งนานเธอ คิดได้แค่นี้

จะว่ากลัวเธอก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้น แต่จะว่าไม่กลัว ตอน อยู่ต่อหน้าเขาเธอก็แอบกลัว อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์แบบนี้ของเธอกับเขา ทำให้เธอไม่กล้าทำอะไรมาก

“เธอไม่ต้องกลัวฉัน เธอได้ยินเสียงมาจากบนหัว

นัชชาอึ้ง มองเขายังงๆ ว่าไงนะ

“ใครๆก็กลัวฉัน แต่เธอไม่ต้องกลัวฉัน” เตชิตเห็นหน้าตา ซื่อๆของเธอ ผมที่โดนเขายีจนยุ่งเมื่อครู ใต้แสงไฟผมฟูๆ แต่ ก็ดูน่ารัก เขายกยิ้ม “เธอคิดว่าฉันเลวขนาดนั้นเลย ได้แล้วจะ ทิ้งงั้นหรอ”

” นัชชาหลบสายตา นี่มันคำเปรียบเทียบบ้าอะไร

“นัชชา” ตกดึกที่เงียบสนิท เสียงเขาน่าฟังมากขึ้นกว่า

นัชชาตอบเสียงเบา “หม

“เธอไม่ต้องกลัวฉัน เข้าใจมั้ย” เขาพูดอีกครั้งก็ปล่อย มือจากคางเธอ หันไปจุดบุหรี่แล้วสูบ

นัชชาพยักหน้ารับแบบงง เขาหมายถึงเขาจะไม่ทำร้าย

เธอมั้ง

คือเธอเชื่อที่เขาพูด ทุกครั้งที่เกิดเรื่องเขาจะคอยอยู่ข้าง เธอ ถ้าเกิดเขาต้องการจะทำร้ายเธอจริงๆ ไม่ต้องทำอะไรแต่ พูดมาคำเดียวทุกอย่างก็ได้ได้ตามที่เขาต้องการ

แต่เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น

ไม่รู้เป็นเพราะแสงจันทร์ในคืนนี้สวยเกินไป แสงที่ตกกระทบมายังหัวไหล่ของทั้งสอง นัชชาเลยมองใบหน้าอันหล่อเหลา ของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะเปิดปากถาม “เตชิต คุณ เคยเสียใจมั้ยที่คุณคอยช่วยฉันขนาดนี้

นัชชารู้สึกว่าที่วันนี้ดวิษไปถึงเตนทก็น่าอายมากพอแล้ว ดี ไม่ดีอาจจะทะเลาะกันใหญ่โต พอถึงเวลาก็คงจะทำให้เตชิต เสียชื่อเสียง ถึงแม้สุดท้ายจะไม่ใช่การโดนนินทาสนุกปาก เล่นๆแต่ก็มากพอที่จะทำให้ตื่นตระหนกหวาดกลัว

ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะคิดมาก แต่เขากลับตอบกลับมา ทันทีโดยไม่ลังเล

“ฉันไม่เคยทำเรื่องที่จะทำให้ตัวเองมาเสียใจทีหลัง เขา ยกมือขึ้นมาจับหน้านุ่มๆของเธอ เอียงหน้าเข้าไปใกล้แล้วพูด กระซิบข้างหูเธอ เธอเป็นข้อยกเว้น แต่ฉันไม่เคยเสียใจ

นัชชานอนไม่หลับทั้งคืน หลังจากกลับมา นอนอยู่บน เตียงข้าหมีแต่เสียงที่เตชิตกระซิบบอกเธอ

เธอเอาผ้าห่มคลุมโปง หัวใจว้าวุ่น แต่ที่แน่ๆคือ ผู้ชายที่ ชื่อเตชิต ทำให้เธอยิ่งอยู่ยิ่งคิดถึง จดจำ ยิ่งไปกว่านั้นทำให้ เธอย้อนคิดเรื่องต่างๆ ขึ้นมา

เช้าวันต่อมา ยังไม่หกโมงเช้าเธอก็ตื่นมาเก็บของ รีบจาก มาตอนที่คบกับปณิตายังไม่ตื่น

ถึงที่ทำงานก็เพิ่งจะแปดโมง ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเวลาเข้างาน

นัชชาพิมพ์งานที่จัดทำเมื่อวานออกมา ลังเลสักพักแต่ก็ เดินไปหน้าประห้องทํางานของนภันต์

เธอยื่นมือไปบิดกลอนแต่กลอนประตูถูกล็อคเปิดไม่ออก ก้มมองช่องว่างเล็กๆระหว่างพื้นกับประตู แล้วสอดเอกสาร เข้าไปในช่องเล็กๆ น

“ทำอะไรของคุณ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากข้างหลัง

นัชชาตกใจ ขาแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้น

เธอยืนขึ้น หันหลังเห็นสีหน้านิ่งเฉยของนภันต์ เธอก็ช้อน มือไปข้างหลังทันที “ไม่ ไม่ได้ทำอะไร ของฉันตก ฉัน ฉันเลย ก้มเก็บ

นภันต์ไม่มีทางเชื่อคำพูดโกหาของเธอแน่นอน ยื่นมือไป

หาเธอ “เอามาให้ฉัน

นัชชาแกล้งไม่รู้เรื่อง “อะไร”

“ของที่ถืออยู่ในมือ” เห็นเธอกำลังจะปฏิเสธ นภันต์ยักคิ้ว “อย่าให้ฉันต้องพูดอีกเป็นครั้งที่สาม

นัชชาสูดหายใจ ล้ายื่นเอกสารทั้งหมดให้เขา

นภันต์เปิดดูเอกสารที่ละหน้า จนมาหยุดอยู่ที่หน้าสุดท้าย
มองดูแล้วยกมันขึ้นมาถามนัชชาที่ตอนนี้อายหน้าแดง “อันนี้อะไร”

“กระดาษสารภาพผิด………… ตอบเสียงเบ

เขายกคิ้ว แล้วก้มมองกระดาษ อ่านออกเสียงหนึ่งใน ประโยคที่อยู่ในนั้น “ถ้าจะลาควรบอกล่วงหน้า กับความผิด พลาดครั้งที่แล้ว ดิฉันขอรับรองว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

นัชชาก้มหน้ารับ ในใจอายมาก ลุ้นว่าเขาจะ อ่านมันต่อมั้ย มันน่าอายมาก

นภันต์แอบยกยิ้ม “มาบริษัทเช้าเพื่อที่จะเอาเอกสารกับไอ้ กระดาษสารภาพผิดให้ฉันแค่นี้หรอ

นัชชานิ่งไปสักพัก แล้วส่ายหัว “ไม่ใช่ ฉันแค่บังเอิญตื่น เช้ากว่าปกติ เลยรวดเอาเอกสารมาส่งให้

พูดจบ นภันต์ไม่ได้พูดอะไรต่อ จังหวะที่นัชชากำลังจะเงย หน้าก็มีอะไรมาโดนหน้าผากเธอ เสียงเบาๆ เอกสารที่ถูกเขา ม้วนที่มาที่หน้าผากของเธอ “คุณก็ซื่อสัตย์ดี

นัชชายกมือไปจับหน้าผาก “คุณ หายโกรธฉันแล้วหรอ

นภันต์เผลอยิ้ม “ห้ามมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก คราวหลัง ต้องทํางานอย่างตั้งและระมัดระวัง

นัชชา โล่งอก “เข้าใจค่ะ
นภันต์โบกมือไล่ “ไปทํางานต่อได้

เห็นเขากำลังจะไป เธอก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว “คือ ทนายคะ ยังมีอีกเรื่อง