ตอน371อ่อนให้ก็จบแล้ว

ตอนที่ 371อ่อนให้ก็จบแล้ว

นัชชาได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็รู้สึกบาดตามากมือที่วางอยู่บน เขาเริ่มกำแน่นพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้มีอาการที่อยาก ร้องไห้แสดงออกมา

“ในปีนั้นที่เธอเกิดเรื่องทางตำรวจแน่นอนแล้วว่าเธอเสีย ชีวิตคนที่ทรมานที่สุดก็คือเตชิตมีช่วงเวลานึงที่เค้าแทบจะ เหมือนศพไร้วิญญาณไม่สนใจอะไรทั้งนั้นงานการก็ไม่ทำเมา และทรมานร่างกายตัวเองทุกวัน ใครพูดอะไรก็ไม่ฟังเหมือนไม่ อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองอีก

“เธออย่าดูตอนนี้เลยเขาสภาพเป็นแบบนี้สงสัยไม่อยาก สนใจใครจริงๆแล้ว5ปีนี้นิสัยของเขาเปลี่ยนไปมาก ในตาของ เขาเหมือนว่างเปล่าไม่มีอารมณ์ไม่มีความสนใจใดๆรู้แค่ว่า อยากจะหาเธอคิดถึงเธอแล้วทรมานตัวเองเขาไปที่ที่เกิด อุบัติเหตุทุกวันบอกว่าแบบนี้ถึงจะอยู่เป็นเพื่อนเธอได้กลัวเธอ จะเหงาและหวาดกลัว”

พูดถึงตรงนี้ปรัณก็นึกถึงอาการของเตชิต ในช่วงนั้น ฉันรู้ ว่าเรื่องในตอนนั้นทำให้เธอเสียใจมากและไม่มีวันหลงลืม ตั้งแต่ปีที่เธอจากไปเขาก็ไม่ได้อยู่สุขสบายฉันไม่ได้มีเจตนาที่ จะเปรียบเทียบแค่อยากให้เธอรู้ความจริงใจที่เขามีต่อเธอ
ที่จริงแล้วนัชชาเข้าใจนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ยินแบบนี้ ทุกครั้งที่ได้ยินก็จะเจ็บปวดหัวใจแต่พอไปพบกับผู้ชายคนนั้น เธอรู้สึกตลอดว่าทั้ง2ห่างกันไกลเกินไปมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ ไม่อยากทำให้เข้าใจกันได้ไม่มากก็น้อยแต่ก็ไม่สามารถที่จะ มองข้ามได้

เธอตาตกแล้วมองไปทางที่ที่นึ่งของโต๊ะแต่สำหรับฉัน แล้วนี่คือการกระทำที่ไม่เต็มใจ

“เพราะความรักหรือเพราะลูก?

ปรัณพูดปัญหาได้ชัดเจนเกินไปนัชชาไม่รู้จะตอบเขายังไง เหมือนตัวเธอนั้นโปร่งใสเขาแค่มองหน้าแค่แว๊บเดียวก็รู้ว่าเธอ คิดอะไรและไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถปกปิดเธอได้เลย

ปรัณก็ไม่บังคับเธอพูดน้ำเสียงนุ่มๆว่า “เรื่องความรักพวก เธอสองคนต้องปรึกษากันฉันไม่พูดมากแต่เรื่องของเด็กฉันรู้ว่า ตั้งแต่เกิดสิทธิการเลี้ยงเด็กก็เป็นของเธอคนเดียวฉันรู้ว่าเธอ ลำบากมากความสัมพันธ์ก็ซับซ้อนแต่ไม่ว่ายังไงเตชิตก็คือพ่อ ของลูกนี่คือสิ่งที่ตัดขาดไม่ได้เธอให้เขาไม่เอาลูกเธอลองคิดดู ในมุมมองของเขาถ้าเป็นเธอเธอจะตกลงไหม?”

การสมมุติแบบนี้อย่าว่าแต่นัชชาไม่โอเคเลยแค่คิดเธอก็

ไม่กล้าคิดแล้ว

ตอนนี้ชีวิตของเธอกลายเป็นแบบนี้ลูกนั้นคือทุกสิ่งทุก อย่างของเธอ

“พี่ปรัณหลังจากที่เตชิตแยกจากฉันก็ไม่เคยคิดที่จะหาสักคนมาชีวิตเหลือเลยหรอฉันไม่เอาอะไรได้แต่ ยกเว้นเด็กเป็นสิ่งที่ยอมในโลกความรักของเธอไม่ใช่ สภาพแล้วไปรักใครอีกคนหนึ่งเป็นเรื่องยากมากสำหรับ เธอ

ปรัณเด็กผู้หญิงอายุเธอชีวิตของตัวเองสายของเธอ นั้นมีความมั่นใจมากกว่าปกป้องแล้ว

นัชชาที่แบบนี้Perfectมากและทำให้น่าเอ็นดูเช่นกัน

ปรัณมองเธอเหมือนมองน้องสาวของตัวเองเขาอยากจะ ให้เธอชีวิตที่ดีจริงๆนัชชา ฐานะเป็นเพื่อนเธอเตชิตฉันอยากเธอใจกว้างหน่อยสิ่งที่ผ่านไปผ่านไป แล้วเรื่องที่ไม่คนไม่ก็จบลงแล้วถ้าเธอรักจริงฉันก็ไม่ พูดอะไรมากอวยพรให้เธอชีวิตกว่าเดิมฉันออกว่าเธอยัง เตชิตอยู่เธอหลอกตัวเองลืมความรู้สึกของตัวเองไป เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอเองจะเสียใจเอง

ทุกคำพูดของเขาพูดตรงเข้าไปในใจของและลังเลกว่าเดิมด้วย

ทุกคนบอกเดียวพยายามจะปฏิเสธหรือว่าเธอนั้นจะผิดแล้วจริงๆ

เรื่อง5ยอมรับว่าตัวเองยังวางใจเรื่องได้บางทีจะนึกถึงเรื่องและคนในตระกูลของเขาที่เกี่ยวกับเรื่องนี้คนทางบ้านเขาทำให้ เธอรู้สึกหวาดกลัวและไม่สบายใจ

เธอไม่วางใจให้ตัวเองอยู่กับครอบครัวแบบนี้และยิ่งไม่ ยอมพาเด็กไปใช้ชีวิตอย่างนี้แน่นอน

“มีปัญหาอะไรก็พูดคุยกันได้พูดให้เข้าใจกันก็ดีแล้ว”ปรัณ ก็หวังให้พวกเขาทั้งสองคืนดีกันจะความคิดส่วนตัวหรือส่วน รวมเขาก็อยากให้ทั้งสองมีความสุข

พอได้ยินแบบนี้นัชชาก็ส่ายหัว”ฉันติดต่อเขาไม่ได้และเช้า นี้ก็ได้รับซองจดหมายจากทนาย

ถ้าเป็นเรื่องที่ยื่นเอกสารไปที่จริงปรัณรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อ วานแล้วแต่บางทีก็ต้องใช้คำโกหกที่มีเจตนาดีในใจเธอนั้น รู้สึกผิดมากแต่ก็ต้องทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและหยิบ ขึ้นมาดู

เขายิ่งดูก็ยิ่งโมโหก็ว่าทำไมถึงง้อไม่เสร็จสักทีเขาทำแบบ นั้นจริงๆไม่ใช่แฟนทำแทนยังจริงจังขนาดนั้น

ปรัณอยากจะตะโกนบอกนัชชาว่านี่เป็นแค่ฝีมือเล็กน้อยที่ ผู้ชายคนนั้นทำเพื่ออยากจะขู่เธอตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคยคิด เลยว่าจะไม่ให้เด็กนั้นมีแม่แต่พอนึกถึงคำที่จะใช้พูดก่อนจะไป เขาก็คิดไปสักแป๊บแล้วพูดด้วยความยากลำบาก จากที่ฉันรู้จัก เขาแล้วถ้าไม่ใช่เพราะโดนเบียดเบียนหรือบังคับเขาคงไม่ทำ แบบนี้หรอก”

พูดจบก็นึกถึงเรื่องที่เตชิตขอเขายืมเสื้อในตอนนั้นปรัณคิดไปสักแปปก็พูดต่อว่า “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอหรือเปล่าถึง ทำให้เขาตัดสินใจแบบนี้?”

พอเขาถามแบบนี้นัชชาก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องพัก สีหน้าของเธอเดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดีในใจของเธอรู้ดีแต่ไม่รู้ว่าจะพูด กับปรัณยังไงก็เลยตอบไปว่า เมื่อวานตอนที่ไปโรงพยาบาล เกิดเรื่องไม่ค่อยโอเคขึ้นนิดหน่อย

“งั้นก็คงจะใช่แบบนั้นแหละ”ปรัณทำหน้าเหมือนไม่ เป็นไร เขาคงจะโมโหอยู่เธออ่อนให้ก็จบแล้วถ้าเขาจะจริงจัง ขึ้นมาจะให้เธอไปดูเด็กที่โรงพยาบาลได้ไง”

นัชชาคิดก็ใช่แบบนั้นจริงๆตอนนั้นเขาโมโหก็เลยออกไป ด้านนอกไม่ได้คิดทบทวนเรื่องนี้อยู่แล้วแต่ว่า…….

เธอกดไปที่ประวัติการสนทนา “เขาไม่รับสายของฉันแล้ว

ไม่พบหน้าฉันเรื่องลูกอย่าหวังเลย”

ปรัณรอคอยเธอพูดคำนี้มาตั้งนานก็เลยรีบตอบไปว่า “ไม่ เป็นไรเดี๋ยวฉันโทรเอง

พูดจบเขาก็หาเบอร์ของเตชิตแล้วโทรออกไปโทรศัพท์ดัง ไปซักแป๊บถึงจะรับสายในใจของนัชชารู้สึกไม่ค่อยมั่นใจแต่เต ชิตกลับทำตัวสบายรู้ว่าเขานั้นอยู่กับนัชชาก็เลยรับสายช้าๆ

“ตอนนี้นายอยู่ไหน?” เขาทำเสียงทุ้มทำเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้นต่อหน้านัชชาเขาก็รู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก

“อยู่บ้านไงไม่งั้นจะอยู่ไหนล่ะ?”
“นัชชาอยากจะพบนายนายมีอะไรก็พูดต่อหน้าให้ชัดเจน โตขนาดนี้แล้วยังจะมาเล่นแบบนี้ยากที่ปรัณจะมีโอกาสมาว่า ร้ายเขาแบบนี้แถมยังคิดถึงจิตใจของนัชชาแล้วต่อว่าเตชิต

แต่เตชิตไม่สนใจอะไรเลย”ไม่เจอ”

เขาจะให้เธอรีบร้อน!

“เฮ้ยอย่าทำเกินไปนะ”ปรัณไม่อยากจะเถียงกับเขาต่อก็ เลยถามไปตรงๆว่า “ไม่งั้นนายก็มาไม่งั้นก็ฉันพานิชชาไปหา นายเองนายเลือกเลย”

เตชิตยืนอยู่ที่หน้าต่างมองไปทางวิวที่อยู่ด้านนอกนิ้ว และนิ้วโป้งสองสลับกันจากนั้นก็พูดว่า “คืนนี้ฉันจะไปMD CLUBถ้าอยากเจอฉันก็ไปตรงนั้น