ตอน330อยากเจอตายายไหม?

ตอนที่330อยากเจอตายายไหม?

หลังจากที่ขึ้นไปเปิดประตูเข้าไปมีแต่ผู้ชายร่างสูงใหญ่นั่ง อยู่บนโซฟาพอได้ยินเสียงเปิดประตูก็มองมาทางเธอเสียงที่ ไพเราะถามว่า “คุยเป็นไงบ้าง

“ไม่รู้” ในใจของนัชชาสับสนมากไม่รู้ว่าการสนทนากับเต ชิต ในเมื่อกี้หมายความว่ายังไง

“เขาหาเรื่องเธอ?”ชนุดมไม่วางใจพยายามพูดกับเธอด้วย น้ำเสียงที่นิ่มๆและปลอบใจเธอ ถ้ามีอะไรที่ต้องการฉันก็พูด

มา”

ในใจของนัชชาซึ่งจะมีผู้ชายสักกี่คนที่ไม่ถามสาเหตุแล้ว ยอมช่วย อีกอย่างฐานะแบบเขาจะหาผู้หญิงที่ดีกว่าเธอได้ หลายเท่า

“ขอบคุณนะชนิดม เธอรู้สึกผิดมาก ฉันไม่อยากให้นาย ช่วยเพราะตัวเองทำให้นายลำบากเพราะฉันติดหนี้บุญคุณนาย มากพอแล้ว”

นัชชา ผู้ชายเรียกชื่อของเธอพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกจน ปัญญา“เมื่อไหร่เธอถึงจะไม่เกรงใจฉัน ฉันดีกับพวกเธอแบบ ไม่ต้องการการตอบแทนฉันแค่อยากดูแลเธอกับธีมนต์เธอเข้าใจไหม?”

นัชชามองไปทางเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน แต่ว่า…..

“เธอเคยคิดบ้างไหมไม่ว่าเตชิตจะพาความเครียดหรือ ความซึ้งมาให้เธอก็ตามเธอไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เธอ อึดอัดและการให้ของฉันกับการเข้าใกล้ของฉันกลับทำให้กลัว หลบตลอดถึงแม้ฉันจะไม่เคยต้องการการตอบแทนก็ตาม เขา ยิ้มอ่อนๆดูแล้วทำให้รู้สึกน่าสงสารมาก ฉันเริ่มอิจฉาผู้ชายคน นั้น”

“ชนุดมฉัน..…….

“เธอไม่ต้องพูดแล้วฉันเข้าใจ เขาไม่อยากทำให้นัชชา เปิดดูใจของตัวเองเธอองคงไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง ฉันแค่อยาก ให้เธอรู้ตอนที่เธอกับธีมนต์ต้องการฉันฉันก็จะอยู่ตลอด

น้ำตาของนัชชาเกือบไหลเพราะคำนี้เธอรู้สึกว่าการกระทำ ของตัวเองไม่ยุติธรรมกับชนุดมเลยเธอกัดฟันแล้วพูดเหมือน ตัดสินใจอะไรบางอย่าง ที่จริงวันนี้ฉันกับเตชิตพูดเรื่องธีมนต์ เขาอยากให้ฉันกลับประเทศ

ชนุดมรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำแบบนั้นแต่ไม่คิดว่าจะเร็ว ขนาดนี้ แล้วเธอหละคิดยังไง?

“ฉันไม่รู้ นัชชาพูดความจริงเธอยังคิดไม่ออกจริงๆ ใน สมองคิดอะไรไม่ออกเลย

เธอเองไม่ยอมกลับไปกับเตชิตแน่นอนถ้ากลับไปไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกถ้าไม่กลับหนีได้ชั่วคราวหนีไม่ได้ทั้งชีวิตยิ่ง ตอนนี้เตชิตรู้ตัวตนของธีนมแล้วเขาไม่มีทางยอมให้พวกเขา ใช้ชีวิตด้านนอกต้องคิดหาวิธีหาพวกเธอไว้

เธอจะหนีทุกครั้งที่เจอไม่ได้เด็กยิ่งโตก็ต้องการสังคมที่ดี และทั้งหมดนี้ต้องกลับประเทศไปคุยกับเตชิต

ความหวังในตาของชนุดมดับไปเขาหวังให้เธอให้คำตอบ ที่แน่ใจกับตัวเองบอกให้ตัวเองว่าเธอจะไม่ไปแต่……..

ผู้ช่วยขมวดคิ้วบนใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ด้วยน้ำเสียงปกติ ถ้าไม่รู้จะทำไงก็ไปเลย

นัชชาตกใจมากคิดว่าเขาจะขัดขวางตัวเองไว้

“ห้าปีแล้วนัชชาเธอยังดูใจตัวเองไม่ออกอยากจะถ่วงอีก ห้าปีเหรอ?” เขามีกำลังใจที่จะสู้กับเตชิตแต่ไม่มีความหมั่นใจ ว่าเธอจะเข้าข้างตัวเอง

ใช่สิห้าปีแล้ว

นัชชาก้มหน้าลงมองไปทางรอยต้นไม้ที่อยู่บนกระเบื้อง ความสงบที่เธอพยายามสร้างมาห้าปีพังทลายเพราะวินาทีที่เต ชิตมานอกจากความดื้อด้านของผู้ชายแล้วคงจะมีสาเหตุของ ตัวเองด้วย

ความรักความสัมพันธ์ที่ดูลืมไปแต่ความจริงแล้วยังอยู่ใน

ใจไม่เคยลืมแม้แต่ครั้งเดียว

หลอกตัวเองชัดๆ
ศัพท์นี้เตชิตเคยพูดกับเธอสองครั้งเธอไม่ยอมรับและไม่ ปฏิเสธคำที่หลอกคนอื่นไม่ได้เธอเองยังจะเชื่ออยู่ไหม?

“ไม่ว่าเธอตัดสินใจยังไงฉันก็เคารพเธอฉันแค่ขออย่าง เดียว”ชนุดมเดินไปข้างเขาผู้ชายตัวสูงใหญ่เหมือนภูเขา ไม่ว่า เกิดอะไรขึ้นก็ต้องบอกฉัน

นัชชาพยักหน้าให้เขาวางใจ” โอเค

นัชชาไม่ได้หลับทั้งคืนเธอนั่งอยู่ในห้องของธีมนต์เดี่ยว มองไปทางเด็กที่หลับสนิทเดี๋ยวมองไปทางหน้าต่างจนกระทั่ง ท้องฟ้าเริ่มสว่าง

เธอไม่ใช่คนที่ไม่หลับไม่นอนได้ปกติทำงานก็ต้องดื่ม กาแฟแต่ตอนนี้เธอไม่มีความง่วงเลยแม้แต่น้อย

เธอนึกถึงเรื่องที่เคยเห็นในอดีตคนที่มีเรื่องในใจจะนอน

ไม่หลับ

ตอนนั้นรู้สึกว่าบ้าบอง่วงก็หลับทำไมเรื่องในใจถึงนอนไม่

หลับหละ?

ตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกแบบนี้แล้วตอนที่เธอกำลังมี เรื่องเครียดอย่าว่าแต่ง่วงเลยแค่แบ่งกะจิตกะใจไปทำอย่างอื่น ก็ไม่มีแล้วในสมองเต็มไปด้วยเรื่องที่คิดทรมานตลอดยกเว้น แก้ปัญหาไปจริงๆไม่อย่างนั้นปัญหานี้จะตามติดตัวเธอไปตลอด

จะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไม่ได้ถ้าเตชิตหมดความอดทนเธอกับ ลูกอยู่ไม่สุขแน่
คิดไปทั้งคืนนัชชาคิดได้แล้วเธอควรจะกลับประเทศแล้ว จริงๆนอกจากเตชิตยังมีคนที่รอคอยเธอและคิดถึงเธออยู่เธอ ต้องไปเผชิญห้าปีก่อนไปโดยไม่บอกกล่าวตอนนี้เธอต้องรับผิด ชอบกับที่ตนทำไว้แล้ว

“แม่อยู่นี่ได้ไงครับ? อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงเด็กอ่อนๆดังขึ้น

นัชชาได้สติกลับถึงจะรู้ว่าเจ็ดโมงเช้าแล้วเด็กตื่นแล้ว

เธอรีบเดินไปไม่คิดว่านั่งนานเกินไปจนมึนหัว

เท้าเธอสะดุดมือรับเท้าที่กำแพงรอความมั่นหายไป

“แม่ครับแม่เป็นอะไรครับ?”ธีมนต์เป็นห่วงแม่ก็เลยรีบลุก จากเตียงรองเท้าก็ไม่ทันใส่วิ่งไปทางข้างขาเธอแล้วจูงที่มือของ เธอ แม่ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

ในใจของนัชชาอุ่นๆไม่อยากให้เขาเป็นห่วงก็เลยยิ้ม อ่อนๆ แม่ไม่เป็นไรครับแค่ขาชาเฉยๆลูกจูงแม่ไปทางนั้นได้ ไหม?”

ยังไงก็เป็นเด็กความสนใจ โดนเปลี่ยนไปทันทีพยักหน้า แรงๆพูดดังๆ ได้ครับ

ทั้งสองเดินจูงไปข้างเตียงมองไปทางเด็กที่ตัวขาวๆนัชชา ไปลูบที่หัวเด็กตั้งแต่เขาเกิดเส้นผมก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้วอาจจะ เกี่ยวกับช่วงที่เธอทำงานหนักเด็กดูแลทันแต่การกินคงตาม ไม่ทันสุดท้ายก็โดนถ่วงไป
ตอนนี้ลูบไปที่เส้นผมนุ่มๆของเขานัชชารู้สึกขมขื่น ธีมนต์

อยากไปดูตายายไหม?”