ตอน324ดูแลอย่างลับๆ

ตอนที่ 324ดูแลอย่างลับๆ

หลังจากเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลวันนั้นเตชิตก็หายไปเลย ไม่ปรากฏให้เห็นติดต่อกันหลายวันจนนัชชาเริ่มรู้สึกว่า เหตุการณ์ในวันนั้นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

วันนี้เธอขับรถมาบริษัทแต่เช้าเธอมีงานมากมายที่ต้อง สะสางด้วยตัวเองหลังจากทำงานเสร็จเธอก็ตัดสินใจที่จะพัก แล้วเล่นกับลูกมิเช่นนั้นถึงจะทำงานไปก็ไม่สบายใจอยู่ดี

นัชชาอยู่ในห้องประชุมกับLilyและตัวแทนของแต่ละฝ่าย ตอนที่พวกเขากำลังปรึกษาหารือกันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อน ดังมาจากข้างนอกมาพร้อมกับเสียงร้องห้ามของพนักงาน ต้อนรับ

“ขอโทษนะคะคุณSuranกำลังประชุมคุณไม่สามารถ เข้าไปตอนนี้ได้ค่ะถ้าประชุมเสร็จดิฉันจะแจ้งให้คุณทราบนะคะ เชิญคุณไปรอที่ห้องรับรองแขกก่อนนะคะ…..

“ฉันต้องการพบเธอตอนนี้และก็เดี๋ยวนี้ด้วย!” น้ำเสียง ผู้ชายที่เต็มไปด้วยความโกรธดังเข้าไปในห้อง

“ขอโทษนะคะคุณผู้ชายคุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ เรามีข้อ บังคับ”
“ข้อบังคับบ้าบออะไรของพวกคุณไม่เห็นมีประโยชน์อะไร เลยผมไม่เชื่อ!”

สิ้นเสียงพูดนัชชาก็เห็นประตูห้องประชุมถูกเปิดออกด้วย แรงที่มหาศาลจนบานประตูกระทบกับกำแพงอย่างแรงทำให้สี กำแพงหลุดและเหลือไว้เพียงรอยถลอก

ทุกคนจ้องไปหาผู้มาใหม่เห็นแต่ใบหน้าที่แดง ของDavyเขาเดินไปอยู่ด้านหน้าของห้องประชุมด้วยความ โกรธเขาทำให้คนในห้องตกตะลึงด้วยพฤติกรรมหยาบคายที่ ไม่เคยมีใครทำมาก่อนเขาใช้มือดึงปกเสื้อของนัชชา

เขาลากเธอออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำพอลากมาถึง ประตูทางเข้าของบริษัทเขาเข้าไปใกล้ๆนัชชา เธอบอกว่าจะ ช่วยฉันเรื่องคดีความแต่ตอนนี้ไม่มีข่าวคราวอะไรเลยฉันได้ยิน มาว่าเปลี่ยนคนทำหน้าที่นี้แล้วเธอกลับไม่บอกฉันสักคำทำไม เพราะเงินที่ฉันให้ไม่มากเท่าคนอื่นเหรอเธอถึงตัดสินใจเลือกที่ จะทำแบบนี้!”

เธอมองไปยังชายชาวต่างชาติที่มีร่างกายที่แข็งแรงคิ้วที่ ตั้งขึ้นตากลมโตจมูกที่ใหญ่และโด่งเป็นสันยังมีน้ำลายที่ติดอยู่ มุมปาก ในตอนนี้นัชชาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอผิดหวังกับผู้ชาย คนนี้จริงๆ

ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองกล้าที่จะไปทำในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าทำ แทนที่จะได้รับคำขอบคุณจากใจจริงแต่กลับถูกต่อว่า

เธออดทนและทุ่มเทขนาดนี้ไม่ใช่เป็นเพียงเพราะค่าจากของDavyแต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าในบันดาคดีต่างๆมากมาย คดีของDavyยากและมีโอกาสชนะน้อยที่สุดขั้นตอนในการ ดำเนินคดีก็ยากและมีเพียงเธอเท่านั้นที่สู้คดีให้ด้วยค่าจ้างที่ แบบนี้

“คุณลืมข้อตกลงของเราแล้วเหรอว่าตอนที่คุณชนะคดีถึง จะจ่ายเงินให้ฉันทั้งหมดเงินที่ให้มาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมันเป็น แค่ค่ามัดจำ น้ำเสียงของนัชชายังถือว่าเป็นสุดแล้วยิ่งตอนนี้ เธอจะทำอะไรวามไม่ได้ งั้นก็หมายความว่าเงินที่คุณให้ฉันมา ในตอนนี้มันน้อยมาก

“แต่ว่าหลังจากที่ชนะคดีเธอก็จะได้รับค่าตอบแทนที่คุ้ม นัชชาหัวเราะออกมาแม้ว่าจะปวดคอมากก็ตาม คุณไป ค่า!”

ถามที่สำนักงานดูสิว่าใครจะรับคดีนี้ของคุณ โอกาสที่จะชนะคดี

อย่าว่าแต่30%เลย 10%ยังไม่น่าถึง

Davyไม่สามารถเถียงเธอได้เพราะทุกคำพูดที่เธอพูดออก มาล้วนแล้วแต่เป็นความจริง

ตอนนั้นเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วถึงได้พบกับเธอข้อเสนอ ในการจ่ายค่าจ้างของเธอก็สมเหตุสมผลมากมันเหมือนกับว่า กําลังช่วยเขาฟรีเขาซาบซึ้งมาโดยตลอดทัศนคติของพวกเขาก็ เข้ากันได้ดีแต่ว่าวันนี้พอได้ยินว่าเปลี่ยนคนมารับผิดชอบคดี ของเขาเขาก็ทรุดตัวลงทันที

“นี่ก็คือเหตุของเธอเหรอ? เพราะว่าฉันจ่ายเงินน้อย เธอรู้ไหมว่าฉันคาดหวังกับเธอมากแค่ไหนเธอทำแบบนี้กับความ คาดหวังของฉันได้ไง!”Davyยิ่งพูดยิ่งผิดหวัง เธอมันเป็นคน หลอกลวงเธอโกหกฉัน!

“ฉันโกหกคุณแล้วจะได้อะไร?” นัชชารู้สึกโกรธขึ้นมาโดย ไม่มีเหตุผลเหตุผลอะไรก็ฟังไม่เข้าหูเห็นแต่ว่าตัวเองสูญเสีย อะไรไปบ้างเห็นแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง

คนที่อยู่ในห้องประชุมเมื่อสักครู่เรียกยามมาที่หน้าประตู ผู้ชายสองคนที่ใส่เสื้อสีดำในมือก็ถือเครื่องช็อตไฟฟ้ากำลัง เดินตรงมาทางพวกเขาสองคน

สีหน้าของDavyเปลี่ยนไปทันทีเขาคิดว่าตัวเองจะถูกกดไว้ บน พื้ น แ ต่ ย า ม ส อ ง ค น ก ก น ช ช า ห้ามไว้ nau”Clamdown, I’mfine”

Davyแปลกใจเล็กน้อยในสถานการณ์แบบนี้แต่ทำไมเธอ

นัชชาหันกลับไปมองหน้าของDavyอีกครั้ง ฉันเข้าใจ

ความรู้สึกของคุณในตอนนี้และเข้าใจว่าทำคุณถึงโกรธแบบนี้

แต่ฉันก็อยากให้คุณเข้าใจหน่อยฉันทุ่มเททั้งใจและกายให้คดี

นี้มากกว่าคนอื่นไม่ว่าผลสุดท้ายจะแพ้หรือชนะฉันก็จะเต็มสุด

ความสามารถถ้าคุณยังคิดที่จะโวยวายอีกฉันก็จะทำให้สิ่งที่

คุณพูดเมื่อสักครู่กลายเป็นจริง

เธอพูดจนทำให้Davyอึ้งรอบข้างพวกเขาก็มีคนล้อมดูอยู่ ทุกคนคิดว่านัชชาจะโกรธแต่เปล่าเลยเธอมีเหตุผลตั้งแต่ต้นจนจบ

“Suran… Davyค่อยปล่อยมือเขารู้สึกขายหน้ามากกับ กระทำของตนเองเมื่อ

เสียงวอตำรวจดังขึ้นรถตำรวจสองคันมาจอดอยู่หน้า บริษัทตำรวจสองนายเดินลงมาหลังสอบถามเรื่องราวทั้งหมด เสร็จก็ตัวDavyไป

นัชชาไม่รู้ว่าใครแจ้งตำรวจแต่ก็ไม่กระจิตกระใจที่ไป ไล่ถามได้มองรถขับเคลื่อนออก

Lilyมองอย่างเป็นห่วง ไม่เป็นไรใช่ไหม

“เป็นไรกลับกันเถอะ”

มากมายเข้ารถจอดอยู่ถนนตรงข้ามผู้ชายคนหนึ่งหยิบมือ ครับรับ บาดเจ็บอะไรครับตอนเธอกลับเข้าทำงานแล้วครับ

เตชิตอยู่ในกำลังมองไปกระถางต้นไม้เขียวชอุ่ม มือหนาหยิบฉีดน้ำฉีดยังกระถางต้นไม้ นายเฝ้าต่อไป หลังเลิกก็ตามเธอกลับเธอถึงบ้านแล้วส่งที่อยู่ ของเธอมาให้ฉันอย่าเธอจับ

ครับคุณเตชิต

หลังจากนัชชากลับถึงห้องงานพึ่งสังเกตเห็นว่าคอของเธอนั้นแดงไปหมดLilyทายาให้เธออาการจึงดีขึ้นเล็กน้อย

เธออธิบายส่วนที่เหลือและแบ่งงานให้แต่ละคนจากนั้นก็ เรียกทุกคนมาประชุมตอนเลิกประชุมก็เวลาประมาณห้าโมง เย็นแล้ว

เธอเร่งรีบที่จะกลับบ้านเพื่อทำกับข้าวให้ยืมนต์หลังเก็บ ของเสร็จก็รีบตรงไปยังโรงจอดรถ

ระหว่างทางกลับบ้านก็มีสายเข้ามากมายส่วนมากจะเป็น เรื่องงานน้อยครั้งที่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับธีมนต์ตั้งแต่อุบัติเหตุ ครั้งนั้นเธอขับรถระวังมากขึ้นการคุยโทรศัพท์ของเธอก็คุยผ่าน หูฟังบลูทูธ

ตลอดทางไปจนถึงอพาร์ทเมนท์มันเป็นสถานที่ภายใต้ชื่อ ของชนุดมมันตรงกันข้ามกับที่อยู่เก่าห่างกัน ประมาณ20กิโลเมตร

เธอขับเข้าไปในโรงจอดรถใต้ดินตอนที่ถูกระจกก็เห็นรถสี คันหนึ่งเธอรู้สึกใจหายพอเธอมองไปสองสามรอบรถคันนั้น ก็ขับผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนว่านี่เป็นแค่ทางผ่าน

หลังจากที่นัชชาจอดรถเสร็จเธอก็ถอนหายใจออกมา ยาวๆพร้อมกับส่ายหัวช่วงนี้เธอดูระแวงมากไปจริงๆ