ตอน306นัชให้ผม

ตอนที่ 306 นัช ให้ผม

ร่างของนัชชาสั่นอยู่ตลอดเวลา เธอหมดท่าและ ตะขิดตะขวงใจ พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง เธอรู้ว่าถ้าแข็ง ใส่ผู้ชายคนนี้ ตัวเองก็จะได้รับผลที่ออกมาไม่ดี

ทั้งสองมองหน้ากัน ไม่ได้พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง สิ่งที่อยู่ใน บรรยากาศตอนนั้นก็คือความเร่งรีบที่จะไปให้ถึงปลายทาง

นัชชาหายใจเข้าลึกๆ เมื่อปากพูดอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไป ด้วยความอ้อนวอน “ปล่อยฉันไปเถอะนะ

“ให้เธอไป แล้วหลังจากนี้ล่ะ” เขายืนขึ้นและเข้าใกล้เธอ จนกระทั่งขาที่มั่นคงหยุดอยู่ที่เท้าของเธอ “ให้โอกาสคุณหนี ผมไปอีกครั้งหนึ่ง”

“ฉันหนีไม่พ้นหรอก” นัชชาพูดอย่างขมขื่น และมองด้วย น้ำตาคลอ “คุณมีความสามารถที่ทำให้ฉันหนียังไงก็หนีไม่พ้น ไม่ใช่หรอ

“ถูกต้อง ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องพยายามดิ้นรนอีกเข้าใจ ไหม เขาไม่ต้องการที่จะทำร้ายเธอ ไม่แม้สักนิด แต่ปฏิกิริยา ของเธอกลับทำเหมือนกับว่าได้ลืมนึกถึงข้อนี้ เขารู้สึกสับสน

“เตชิต ฉันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับคุณยังไง ฉันต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองสักพัก…

“ทำไมคุณถึงไม่รู้ล่ะ” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ยกมือขึ้นเชย คางสีขาวของเธอ “เพราะแฟนของคุณหรือว่าเพราะหลังจาก ผ่านไปห้าคุณก็ลืมผมแล้ว จะลืมได้อย่างไร

นัชชาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง เธอกระพริบตาสอง ครั้งแต่ยังคงปากแข็ง “ห้าปี เป็นเวลาที่นานมากนะ

เตชิตสับสนกับสิ่งที่เธอพูด เขามองเธอด้วยสายตาที่ว่าง เปล่า เธอกลับมองไปที่เงาหลังของเขา “คุณไม่ได้รักผมแล้วใช่มั้ย” เขาตะคอก “นัชชา มองผม

นัชชาถูกบังคับให้หลังชนฝา เธอคิดว่าตราบใดที่เธอคิด ว่าเธอยืนหยัดผู้ชายคนนี้จะก้าวถอยหลัง ดังนั้นเธอได้แต่ยืด คอตรงกำมือทั้งสองแน่นและบอกเขาไป “ใช่ ฉันไม่ได้รักคุณ แล้ว ฉันรักคนอื่นแล้ว

ประโยคนี้ประสบความสำเร็จในการทำให้สายใยสุดท้าย ของเตชิตได้ถึงคราวปราชัย เขาจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น มันเป็นความหนาวเหน็บที่ออกมาจากขั้วกระดูก “ผมรอคุณมา ห้าปี ไม่ได้รอให้คุณไปรักคนอื่น

เมื่อพูดจบก็ไม่รอท่า มือทั้งสองที่เต็มไปด้วยความโกรธ “แควก” ฉีกชุดบนร่างกายของเธอ ผ้าที่เย็บมือย่างปราณีตถูกฉีกขาดในทันที เหลือแค่เพียงสร้อยไข่มุกที่อยู่ใต้คางของเธอ มองเห็นเป็นรอยแดง

ชายผู้นั้นแข็งแรง ผู้หญิงจะต่อสู้ได้อย่างไร นัชชาไม่ทันได้ ตอบโต้มือและไหล่ของเธอก็ถูกบิด มืออันใหญ่โตจับเธอเพื่อ ล็อคไว้ข้างหลัง ในเวลานี้คนหันหน้าเข้าหากำแพง มองไม่เห็น ใบหน้าของชายที่อยู่ด้านหลัง ยิ่งทำให้รู้สึกกลัว “เตชิตคุณจะ ทำอะไร คุณตั้งสติหน่อย!

ผู้ชายคนนั้นกัดฟันของเขา “ผมรอคุณมาห้าปี หวังมาห้าปี คุณกลับบอกผมว่ารักคนอื่นแล้ว นี่มันอึดอัดและทรมานยิ่งกว่า อยู่ในนรก ในเมื่อคุณไม่สนใจผม ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่จำเป็นจะ ต้องทนอีกต่อไป!”

ชุดลื่นไหลลงมาถึงเอว ร่างกายส่วนบนมีเพียงบราที่แนบ อยู่กับร่างกาย เธอเกือบเปลือยไปครึ่งหนึ่งแล้ว ต้นปาล์มโค้ง เข้าไปตามผิวหนังทางด้านหลัง เอวของเธอบอบบาง ไม่มีส่วน เกิน ผิวสีขาวขลับตัดกับสีมือสีขาวสาลีของเขา ทำให้ฝ่ายตรง ข้ามรู้สึกร้อนผ่าว ตาลุกเป็นไฟ

เขากัดคอและหูส่วนล่างของเธอจากทางด้านหลัง ร่างกายที่งดออกเสียงมาห้าปีแสดงความหิวโหยต่อเธอ

ผมจากการสัมผัสทำให้ร่างกายของนัชชาสั่นไหว ห้าปี แล้ว เธอไม่ได้มีชีวิตในมุมนี้ แม้ว่าพวกเขาจะพูดจาทำร้ายกัน และกัน แต่ร่างกายกลับนำความรู้สึกกลับมาสู่ตนเอง เสียง ครางเกือบจะสุดลำคอ เธอกัดปากของตัวเองไว้ แต่ส่วนล่างก็ยังดื่มไม่พอ ปล่อยฉันต้องไปหาผู้หญิงคนอื่น ทำไม ห้าปรากฏตัวครั้ง

ก็เพราะเป็นผู้ชายของคุณ ลมหายใจร้อนแรงพ่นไป ของเธอ ร่างกายของเธอถูกเล้าโลมมองเห็นความ เป็นจริง ความปรารถนาหลุดออกจากปาก ทำอย่างก็เก็บ ไว้อยู่

เขาโหยหาเธอมากเหลือเกิน ชมพูเหมือนดอกกุหลาบ ร่างกายเธอเย้ายวน ชวนให้ บุกเข้าหา

ฝ่ามือของเขาคว้าไปถึงหน้าอก บราสีเนื้อให้หลุดออก โล่งหนึ่ง จากร้อนขึ้น นัชชาไม่สามาถกลั้น เสียงเอาได้ อ้า”

เสียงของผู้หญิงคนเหมือนน้ำผึ้งที่เปียก กระตุกแต่ อ่อนโยนและอ่อนหวานอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อได้ยินเท่านั้น เลือดในตัวเตชิตพลุ่งพล่านไป

นัช ให้ผม ให้ผมนะความสามารถในการเล้าโลม ของทำให้เธอกลายเป็นฟองสบู่

นัชชารู้สึกความเปลี่ยนแปลงในร่างกายชายคนนั้น อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาทั้งเขียวและแดง ไม่เธอมี ความแต่วันเหมือนในอดีต หากเธอยอมง่ายความ เพียรพยายามตลอดห้าปีผ่านมาก็กลายเป็นเรื่องตลกไป
นัชชากัดอย่างแรง หลีกเลี่ยงการสัมผัสจากมือของเขา “เตชิต คุณทำอย่างนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองและน่า รังเกียจ!”

“ไม่” เขาไม่ลังเลที่จะขัดขวางความเย่อหยิ่งของเธอ “คุณ หาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง สำหรับผม คุณเป็นผู้หญิงของผมเสมอ ตั้งแต่เกิดจนดับไป ผมรอมาห้าปีแล้ว ไม่ว่าใครจะพูดยังไงผม ก็เชื่อมั่นว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าการรอคอยนี้ทำให้หมดแรง หมดพลัง ถ้าหากคุณบอกว่าตัวเองไร้ค่า ถ้าอย่างนั้นจะเรียก ผมว่าอะไร!”

นัชชาส่ายหัวทั้งน้ำตา จิตใจของเขาสับสน อย่างไรก็ตาม หลังจากหลายปีมานี้ ใช่และไม่ใช่ มีหลายสิ่งที่ไม่สามารถย้อน กลับไปในอดีต ตอนนี้พวกเรื่องพวกนี้จะมีประโยชน์อะไร

“ปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยตัวคุณเองด้วย เรากลับไปไม่ได้ แล้ว” เธอไม่สามารถประโยคที่สมบูรณ์ได้เมื่อเธอสะอื้น

เตชิตจูบร่างกายเธออย่างเกรี้ยวกราด “ปล่อยคุณ ผมก็มี ชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”

เขาเอาร่างของเธอครึ่งอยู่ในอ้อมแขน บรรยากาศในห้อง ร้อนระอุ ลุกเป็นเปลวไฟ นิ้วของเขาที่เรียวเหมือนไม้ไผ่ไต่ไป ตามขอบชุดของเธอ เขาพยายามดึงสิ่งที่ทำให้ไม่สะดวกออก ไป

เพื่อให้เข้ากับชุดเดรสนัชชาสวมใส่แค่เพียงจีสตริงเท่านั้น เธอตระหนักถึงความพยายามของเขา พยายามดิ้นรน “ไม่อย่าทำให้ฉันเกลียดคุณ!

เตชิตชะงักเพราะคำว่า “เกลียด แต่ร่างกายยังคงเรียก ร้อง แต่ใจกลับไม่สามารถขยับเคลื่อนไหว เสียงที่คมชัดทะลุ สีสันของความต้องการทางเพศ เธอกลัวจริงๆ ไม่อยากใกล้ชิด กับเขาจริงๆ

เธอแทบจะร้องไห้และแทบจะหยุดหายใจ แต่ก็ไม่กล้า เคลื่อนไหวมากไป ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเธอเหมือนสิงโตที่กำลัง โกรธ มีความเป็นไปได้ว่าจะทำอะไรบ้าๆอยู่เสมอ

น้ำตาหยดสู่อ้อมแขนของเขา ทีละหยดทีละหยด บีบรัด หัวใจผู้ชายคนหนึ่ง

เขาจ้องที่ไหล่อันสั่นเทา ในเวลานี้เขาลอยเคว้งและทำ

อะไรไม่ถูก

ความอดทนและความรักกลับคืนมา ครั้งแรกที่เจอกันเขา ก็รังแกเธอเช่นนี้

“อย่าร้อง นัช อย่าร้อง…” เขาสะกดความรู้สึกทางราง กายของเขาเอาไว้ และพูดอย่างอ่อนโยน “ผมไม่ดีเอง คุณอย่า ร้องนะ”