ตอน289ลูกน้อยลืมตาดูโลก

ตอนที่289ลูกน้อยลืมตาดูโลก

นัชชาประสบเคราะห์กรรมและทรมานอยู่ในต่างแดน ทั้งหมดนี้เตชิตล้วนคิดไม่ถึงร่างกายของเขาเสื่อมโทรมเริ่มฟัง แอลกอฮอล์ทำให้ตัวเองไร้ความรู้สึกเวลาที่เนิ่นนานล้วนไม่ได้ ใช้ทำอะไรเพียงแค่ใช้ชีวิตด้วยความทรมาน

ในหมู่ผู้คนปรัณทอดสายตามองเค้าที่ท้อถอยและไร้ เรี่ยวแรงลงเตชิตแต่ก่อนนั้นถึงแม้จะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกมี แต่คำพูดน้อยนิดแต่ทว่าลึกๆภายในใจกลับมีไฟแผดเผาตั้งแต่ หลังจากที่นัชชาหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยชายหนุ่มคนนี้ ในที่สุดก็เปลี่ยนไปภายในจิตใจของเขาแสดงออกมาว่าเบื่อ โลก

เขาเกลียดโลกใบนี้ที่ที่นำมาซึ่งเขาผู้ที่เคยอ้างว่าหยิ่งยโส อย่างที่สุดเหมือนกันกับกฎหมาย

ทุกคนโน้มน้าวเขาไปก็ไม่มีประโยชน์อุปสรรคนี้มีเพียง เขาเองที่ทนทรมานยันกายเอาไว้ได้

ครึ่งปีที่ผ่านมาเตชิตไปบริษัทนับครั้งได้วันหนึ่งตอนเช้า เขากลับรีบมาที่ห้องทำงานธนัทกำลังดูตารางและจัดการงาน อยู่เจอเค้าเดินเข้ามาก็แสดงอาการตะลึงพรึงเพริดครั้นแล้วก็ยืนด้วยความดีใจออกมาต้อนรับเค้า ในที่สุดนายก็มาแล้ว เขาคิดว่าเตชิตคิดได้แล้วยอมกลับมาทำงานที่บริษัท เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเค้าต้องอ้าปากค้างตกใจออกมา ฉันวางแผน ที่จะลาออกจากวงการทนายวันนี้ตอนเที่ยงคงจะมีผลออกมา

“อะไรนะ?! “ธนัทเคยเห็นผู้มีตำแหน่งทางสังคมที่ยิ่ง ใหญ่มาก่อนได้ยินเค้าพูดด้วยความตกตะลึงเสียใจ อาชิต นาย…..นายพูดอะไร? ”

“ออกจากวงการทนายหลังจากนี้สิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ที่ เกี่ยวข้องกับมันฉันล้วนไม่อยากแตะต้องอีกแล้ว เขาต้องการ ห่างจากสภาพแวดล้อมแบบนี้มิฉะนั้นแล้วชั่วชีวิตนี้คงจะแค้น ใจตัวเอง

เขาเชื่อในกฎหมายที่สุดจนช่วยเหลือคนมาไม่น้อยแต่ กลับป้ายความผิดใส่หญิงสาวผู้เป็นที่รักที่สุดของตัวเองในชีวิต ของเขานี้ไม่สามารถรับมันในสภาพเบาๆได้

ธนัทเห็นเขามีความคิดแน่วแน่เด็ดขาดอดไม่ได้ที่จะใช้มือ สองข้างบิดหัวคิ้ว อาชิตนายสงบสติอารมณ์สักนิดบริษัทจากที่ ก่อตั้งมาจนถึงตอนนี้เริ่มมาจากน้ำมือของนายและฉันที่นำมัน มาจนถึงทุกวันนี้ตอนนี้นายจะจากบริษัทไปแล้วจะทำอย่างไร กันดีล่ะฉันจะทำอย่างไรดี?

“นายทำได้นะ เตชิตทั้งอยากและไม่อยากพูดมันออกมานัยน์ตามืดมนเหมือนเขียนว่าตัดเยื่อใยไปแล้ว บริษัทไม่มีปัญหาแล้วหลิวเฉิงไม่เลวนะรอฉันจากไปก่อนสามารถให้เค้าขึ้น

ทันทีเขาพูดแบบออกมาแสดงว่าคิดมาแล้ว

เวลาในฉับพลันธนัทไม่ว่าควรพูดอะไรดีเตชิตตัดสิน แบบเขาคาดไม่แต่ไหนแต่ไรเขาไม่คิดว่าจะ วันวันที่ชายหนุ่มลาออกจากวงการทนายจากเค้า เคยมันที่สุด

เมื่อเสร็จสิ้น การศึกษาเค้าภูมิใจมันมากมั่นใจอย่าง ยิ่งเหยียบบนเส้นทางหน้านั้นลมคลื่นใหญ่สาดเรื่องเป็นอุปสรรคยากลำบากล้วนไม่เคยจู่โจมทำร้ายเค้า ได้แต่

ธนัทสูดหายใจลึก อาชิตฉันในของเธอยังเสียใจ อยู่บางพูดที่ถือคนนอกอย่างฉันอาจไม่สมควรพูดแต่ ถ้าถือว่า ในความพี่เป็นน้องกันฉันอยากแล้วมันเป็นเรื่องกระทบจิตใจว่าตายไปแล้วไม่อาจ ฟื้นขึ้นมาฉันหวังนายจะสามารถระงับความโศกเศร้า เสียใจได้ตอนชีวิตของนายที่เป็นคือสิ่งฉันอยากเห็น ที่สุดแต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยคิดว่ามีหนึ่งที่เธอเปลี่ยน ไปเป็นแบบนี้จากไปจากวงการไปทำอะไร? ถือว่านายอยากรับผิดชอบต่อชีวิตอยากเห็นนายแบบนี้

เริ่มแรกคำพูดของธนัทฟังไม่เข้าข้างกายมีคนนับไม่ถ้วน โน้มน้าวเขาที่ผ่านประโยคสุดท้ายไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะแทงเข้าเขา

ชายหนุ่มตะลึงไปพักหนึ่งครั้นแล้วกลับยกมุมปากหัวเราะ เย้ยหยันตัวเองนัยน์ตามีคลอเบ้าพูดพึมพำกับตัวเอง ถ้า หากว่าเธออยู่

น้ำเสียงคำพูดนั้นต่ำห้องทำงานตกในสภาพ เงียบยากจะเอ่ยคำพูดใดออกในตอนนั้นตั้งแต่นัชชา เกิดเรื่องตลอดมาเท่าเรื่องจะพูดมันหนักหน่วง สายตามองเห็นหญิงยังชีวิตอีกหนึ่งตายไปแล้วความเจ็บปวดอย่าง นี้แน่นอนว่าทำให้คนยากจะยอมรับมันได้

แต่ทว่าถือว่านับกันเป็นพี่น้องดีที่สุดคนหนึ่งเค้าไม่ สามารถชายหนุ่มคนหวังสร้างภาพลวงตาตนเองเรื่อยมาแต่ผลสุดท้ายมาทำร้ายตัวเองแล้วก็ทำร้ายคนอื่น

เขาระลึกถึงว่าในระยะเวลาเริ่มนั้นงานชีวิต ของเค้าชายหนุ่มมีสติสัมปชัญญะหยิ่งผยอง อาชิตต้องใช้เวลา นานเท่าไหร่นายถึงเผชิญหน้ากับความเป็นจริง?

เผชิญหน้ากับความเป็นจริง?
ชายหนุ่มเชิดริมฝีปากหัวเราะเย้ยหยันตัวเอง วันที่หนึ่ง หาไม่เจอก็วันที่สองวันที่สองหาไม่เจอก็วันที่สามถ้าหากว่า หาไม่เจอตลอดไปเลยฉันก็จะหาเธอไปตลอดชีวิตของฉันหาจน กระทั่งถึงวันสิ้นสุดท้ายของชีวิต

ธนัทได้ยินดังนั้นก็โมโหในใจนายอยากหาไปตลอดชีวิต หลังจากนั้นก็เพ้อฝันว่าเธอยังไม่ตายแน่นอนว่านายจะเจอเธอ ไหม? สุดท้ายแล้วนายต้องหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กันถ้าหา กว่านัชชายังมีชีวิตอยู่ตอนนี้ก็ต้องปรากฏตัวต่อหน้านายนาน แล้ว! “

พูดประโยคนี้จบหลี่ชวนฮุยคิดว่าเขาคงจะมีปฏิกิริยาตอบ กลับมาไม่มากก็น้อยบ้างอาจจะโกรธแค้นอาจจะเสียใจแต่คน คนนั้นสิ้นสุดลงเพียงแค่การยกมือจับจอนผมระหว่างปลายนิ้ว อุ้งมือบังครึ่งหน้าของเขาเขาหมดกำลังใจนั่งพิงลงบนโซฟา อย่างเจ็บปวดสูดหายใจลึกเสียงกระจายไปทั่วทุกหนทุกอย่าง

ไร้พลังและเรี่ยวแรง

เพราะว่าประโยคนี้ธนัทตกตะลึงและเสียใจสายตาของเขา จับจ้องมองดูชายหนุ่มบนโซฟาณเวลานี้คำพูดอะไรของเขา ล้วนทำอะไรไม่ได้แล้วภายในคอหอยดูเหมือนจะมีก้อนอะไรๆ ติดมาอดกลั้นไม่ให้หน้าแดง

เวลานี้เขามองเห็นการตัดสินใจของชายหนุ่มคนนี้ชัดเจน แล้วเรื่องที่จะยอมรับการตายของนัชชาสำหรับเค้าแล้วนั้นมัน คือการตายในแบบอื่น
หนึ่งเดือนต่อมาที่ลอนดอนประเทศอังกฤษยามบ่ายสี่โมง เย็นบนท้องฟ้าฝนตกในแปะๆ โปรยปรายลงมา

ที่แห่งนี้เป็นห้องคลอดข้างนอกที่เป็นจุดศูนย์กลางสำหรับ เดือนแรกหลังคลอดที่ก่อตั้งโดยเอกชนซึ่งมีราคาแพงลิบลิ่ว ที่สุดช่วงเวลาเร่งด่วนที่มาถึงนี้แต่กลับมีเสียงฝีเท้าเป็นระเบียบ เรียบร้อยเดินเข้ามาลูกจ้างดูแลคนไข้ที่คอยติดตามดูแลด้าน นอกเดินมาเห็นเพียงชายหนุ่มที่เดินนำหน้ามาตัดเสื้อสูทที่สวม ใส่พอดีกับตัวผมที่หวีเป็นระเบียบเรียบร้อยบนศีรษะบนดั้งจมูก เหนือขึ้นไปมีดวงตาประกายกราวเหมือนโลหะอวัยวะทั้งห้าบน ใบหน้านั้นรับมิติประสานกันลงตัวเป็นที่สุดถ้าหากว่าข้างหลัง ของเขาไม่ใช่ผู้ติดตามซึ่งเป็นชายหนุ่มชุดดำกลุ่มหนึ่งคงทำให้ คนคิดว่าเป็นสถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีระดับสูงจาก ไหนมากันแน่

เขาเดินเข้าไปใกล้ๆลูกจ้างดูแลคนไข้ได้กลิ่นดอกบัวหอม จางๆมาจากร่างของเขาที่กำลังคุยอยู่กลิ่นชัดเจนมากถึงแม้ว่า จะเข้าใกล้ก็ไม่ทำให้คนรู้สึกว่ากลิ่นรุนแรงสายตาที่มองมา ขลับเหมือนหมึกอย่างชัดเจนเอ่ยปากสำเนียงอังกฤษ ดั้งเดิม คนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ลูกจ้างดูแลคนไข้ถูกขบวนกลุ่มใหญ่ ทำให้กลัวแม้จะไม่รู้ ว่าชนุดมมีตำแหน่งอะไรแต่ก็เข้าใจได้ว่าไม่ใช่คนว่างงานอย่าง เด็ดขาดทันใดนั้นก็นอบน้อมตอบออกไป ผ่าท้องคลอดค่ะ สภาพการณ์โดยทั่วไปอีกชั่วคราวถ้าเป็นไปตามที่คิดทั้งหมดก็ราบรื่นแล้วค่ะ”

ไดยินคําตอบแบบนี้ชนุตมผ่อนลมหายใจเล็กน้อยเต็มที นั้นเขาทําการค้าเงินดอลล่าห์มูลค่าเป็นร้อยล้านได้ยินข่าวจาก ทางโรงพยาบาลก็หยุดประชุมกลางคันเหมือนม้าที่ไม่หยุด ฝีเท้ารีบมาอย่างไว โชคดีไปที่ไม่ได้มาช้า

หน้าตาที่หล่อเหลาเย็นชาแข็งทื่อมองตรงไปทางห้อง คลอดแล้วหวั่นไหวขึ้นมาชายหนุ่มหมุนกายนั่งลงบนเก้าอี้ยาว ตรงระเบียงมือทั้งสองข้างยันบนหน้าขามือเรียวยาวหนีบไปบน ดั้งจมูกสูงสองข้างมองดูนาฬิกาข้อมืออยู่บ่อยครั้งรอคอย โดยที่ ไม่เอ่ยคําใดใดออกมา

เวลาที่ผ่านไปในแต่ละวินาทีชนุดมเมื่อหลายปีก่อนก็เป็น คนเดียวกับที่ทำเรื่องต่างๆมากมายได้โดยใช้การรอคอยแต่ ทว่ากลับไม่มีครั้งไหนทรมานเหมือนอย่างวันนี้

เริ่มแรกเขายังนั่งอยู่นานไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินทอดน่อง เป็นวงกลมตรงทางระเบียง

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปประตูห้องผ่าตัดในที่สุดก็เปิดออก แพทย์ที่สวมชุดป้องกันเชื้อโรคก็อุ้มสิ่งเล็กๆ น้อยๆออกมาชน ดมยืนขึ้นต้อนรับอยู่ข้างหน้าทันทีนัยน์ตาฝ่ายตรงข้ามมีรอยยิ้ม ให้เค้ามองดูเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ เด็กค่ะ2800-2700กรัม ค่ะ เด็กน้อยคนนี้เข้มแข็งมากเสียงร้องไห้ดังกึกก้อง

สายตาชนุดมทอดมองสิ่งที่เป็นตุ่ยๆตัวแดงแจ๊ดหน้าของ เขาแทบจะมองไม่ออกว่าเป็นอย่างไรทั้งหมดยับยู่ยี่ไปด้วยกันปากกระจับเล็กๆ ทำเสียงพ่นออกมาผ่านเนื้อยุ่ยๆนั้นบนศีรษะมี ขนและผมที่เป็นขนอ่อนโผล่ออกมาไม่กี่เส้นอย่าพูดว่าน่ารักพูด ว่าน่าชังเขาอาจจะได้ไม่ต้องสนใจใยดี

นัชชาขาวผ่องออกอย่างนั้นแต่ว่าคนอีกคนหนึ่งกลับเกิด มาเป็นเด็กน้อยน่าชังเหรอนี่