ตอน283อยากตายแทนเธอ

ตอนที่283อยากตายแทนเธอ

เมทนีกับณัชชนม์ไม่รู้ว่า ในชั่วเวลาฉับพลันที่เซ็นชื่อลงไป ในที่สุดแล้วต้องใช้ไปพลังไปมากมายเท่าไหร่กันพวกเขา แม้แต่จะดูก็ยังไม่ได้ดูตัวอักษรดำๆที่อยู่บนกระดาษขาวนั้นกระ ดาษบางๆสามแผ่นสำหรับพวกเค้าแล้วก็เหมือนกับอสุรกาย ปากใหญ่ที่มีเลือดอยู่พลังที่บุกโจมตีแบบนั้นสามารถโจมตี ความมีชีวิตชีวาจนพังทลายได้

เซ็นชื่อเสร็จนัชชาคนนี้ในที่สุดก็หายไปจากโลกใบนี้แล้ว นับจากนี้ต่อไปไม่มีบันทึกฐานะของคนคนนี้และก็ไม่มีร่องรอย ของช่วงชีวิตทั้งหมดหลงเหลืออยู่เลย

และเมทนีกับณัชชนม์ก็กลายสภาพมาเป็นผู้โดดเดี่ยว

เดียวดายที่แท้จริงๆ

แต่จริงๆแล้วความน่ากลัวคือความรู้สึกที่จู่โจมเข้ามาสอง คนที่ใช้ชีวิตมาห้าสิบปีปิดหน้าไร้เสียงน้ำตาตกแต่ทว่าน้ำตาไม่ ว่าจะไหลรินมากเท่าไหร่ก็ไม่พอที่จะคลี่คลายความเจ็บปวด ภายในใจได้

หลังจากที่ทำขั้นตอนเสร็จสิ้นแล้วหัวหน้าตำรวจก็หันหน้า มาทางเตชิตที่ตลอดมาไม่ยอมเอ่ยปากใดใด คุณเตชิตนั้นคุณดูช่วงระยะทางบนถนนที่เกิดเรื่องหรือยังจำเป็นที่จะต้องปิด ล้อมต่อไปอีกไหมครับ?

ความหมายที่บอกเป็นนัยว่าคนก็ไม่อยู่แล้วไม่ต้องหาอีก ต่อไปหาไปก็เสียเวลาเปล่าเท่านั้นเอง

ได้ยินคำพูดนี้เตชิตหันไปมองหัวหน้าตำรวจนัยน์ตาเย็น ยะเยือกแทบจะสามารถทำให้คนแข็งตายได้ แค่คนวันเดียวก็ หาไม่เจอช่วงระยะทางบนถนนก็ยังจำเป็นต้องปิดล้อม

หลังจากฟังคำพูดนี้ในทันทีนั้นหัวหน้าตำรวจก็วางสีหน้า ลำบากใจสุนัขรับใช้ก็เปิดปากพูดสำนวนราชการ คุณเตชิตผม คาดหวังอย่างยิ่งว่าจะมีปาฏิหาริย์มากพอให้คุณหนูนัชชา ชีวิตกลับมาได้ตามหลักแล้วช่วงระยะทางบนถนนนี้ไม่ใช่ของ ผมคนเดียวที่วางแผนสั่งการได้ระยะเวลาที่ยึดมาใช้นานแบบนี้ เกรงว่าค่อนข้างจะทำได้ยาก……..

ทํายาก?

สีหน้าของเตชิตสงบมากอารมณ์ความรู้สึกบนใบหน้าล้วน ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ก็คือจะพูดว่าเรื่องนี้คุณไร้สมรรถภาพที่ จะทำมันได้? “

“ก็ไม่เชิงว่าหมายความอย่างนั้นครับผมก็รู้ว่าจิตใจคุณ กระวนกระวายร้อนรนแต่ผมเป็นแค่หัวหน้าตำรวจชั้นผู้น้อย จริงๆแล้วก็มีกำลังน้อยนิดไม่พอ…… หัวหน้าตำรวจยังคิดว่าเต ชิตยอมที่จะปล่อยมันไปแล้วก็ยุ่งกับการนำคุณงามความดีของ ตนออกมาพูดอย่างละเอียดถี่ถ้วน “คุณดูจากที่เกิดเรื่องจนถึงตอนก็กินเวลาไปไม่น้อยแล้วตลอดมาผ่านมามี ความกดดันสูงจะจัดการฉะนั้นแล้วผมคงพูดออกมาแบบนี้

“ไม่เป็นไร เตชิตพยักหน้าเบากล่าวโทษเขาสักนิดไม่ต่อเนื่องพูดเขาพูดขึ้น เรื่องคุณทำไม่ก็จะหาคนทำก็รู้ต้องเวลา อีกกี่ถึงจะปลดเกษียณคุณอยากจะความปรารถนา

ได้ยินเตชิตพูดแบบสีหน้าของกองขณะนั้นเปลี่ยนไป ทันทีอายุปูนแล้วจากชื่อเสียงลาภอยู่กาย ใส่ใจที่สุดก็คือจะสามารถปลดชีวิตเกษียณได้อย่างราบรื่น ไหมแท้จริงแล้วสองสามหลังมานี้ถูกคนสอบสวนลงโทษ ทางวินัยน้อยตำแหน่งตำแหน่งมีสุดท้ายนี้มัน

แต่ทว่าฟังความหมายของเตชิตพูดมาราวกับเตรียมจะ

เกี่ยวขาเค้าให้ลง

หัวหน้าตำรวจเคลื่อนออกจากเก้าอี้ เสียงกระทบดังขึ้นมา คุณชาย เตชิตกันก็ได้มันถือค่อนข้างได้ยากแต่ไม่ใช่ว่าทั้งหมดมีหนทางที่ดึงดันไกล่เกลี่ยได้

เค้าเพิ่งเปลี่ยนท่าทางมารยาสาไถยน้อมคำนับให้กับเตชิตอย่างขอไปที่เพิ่งจะเจอเขามีลักษณะผิดหวังท้อใจมากเท่านี้ อดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงข้อเสนอที่ต้องการแต่กลับลืมไปว่าไม่ว่า ชายคนนี้จะเสื่อมโทรมกลายมาเป็นลักษณะไหนเขาก็คือเตชิต เค้ามีวิธีการเพียงพอที่จะทำให้คนชั่วชั่วไม่ได้

ความอ่อนแอของเขาล้วนมีไว้ให้กับนัชชาหญิงสาวคนนั้น สำหรับคนอื่นแล้วเขาก็ยังเป็นชายหนุ่มที่มีความเข้มงวด ปราศจากเยื่อใยใดใด

เค้าหยิบเรื่องความเป็นความตายออกมาพูดสำหรับชาย คนนี้แล้วเรื่องราวมันก็ง่ายมากแค่สักพักก็จัดการเสร็จแล้ว

“งั้นก็ดีเธอก็รู้ฉันดูค่อนข้างหนักแน่นกับเรื่องนี้ครั้งหน้า อย่าให้ฉันพูดอีก” ในน้ำเสียงที่พูดคุยของชายหนุ่มฟังไม่ออก ถึงอารมณ์ที่รุนแรงอันใดแต่ทว่ากับทำให้ภายในคอหอยคนถูก เค้นจนหายใจไม่ออก

หัวหน้าตำรวจปล่อยลมหายใจในใจเคียดแค้นเหลือเกิน ใบหน้ายุ่งอยู่กับการพยักหน้าก้มหัวลงไปมา ครับๆคุณเตชิต ผมจะจำไว้! ”

เมทนีกับณัชชนม์ได้ยินการสนธนาระหว่างสองคนนี้ก็ไม่ พูดอะไรออกมาคนตายไปแล้วส่วนในเรื่องอื่นๆสำหรับคนชรา สองคนนี้ล้วนกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญอะไรแล้ว

“คุณคะณัชชนม์ร้องเรียกตาแก่ที่บ้านด้วยเสียงสะอึก สะอื้น พวกเราไปกันเถอะ
เมทนีไม่พูดอะไรนัยน์ตาแดงๆยันกายประคองณัชชนม์ขึ้น มาแม้ว่าสองสามวันมานี้กินก็ไม่ได้นอนไม่หลับความ กระปรี้กระเปร่าก็มีสภาพตึงเครียดอย่างยิ่งเรี่ยวแรงก็ไม่เยอะ เหมือนเมื่อก่อนเพียงยืนลุกขึ้นมาด้วยความใจลอยเท้าก็ลื่น ไถลเล็กน้อยลอยไปในอากาศ

เตชิตรู้สึกตัวรีบยื่นมือไปพยุงเธอณัชชนม์ถอยตัวออกจาก

ฝ่ามือของชายหนุ่มยกค้างเก้อยิ้มด้วยความเก้อเขิน

ณัชชนม์ไม่แม้แต่จะมองเขาแต่กลับมองไปฝั่งประตูพูดขึ้น มาลอย คุณอยู่ที่นี่อย่ามาหลอกลวงทำเป็นใจดีฉันกับพ่อนัชชา นั้นไม่ใช่เพราะคุณหาตามหาเธอแล้วจะซาบซึ้งใจคุณฆ่านัชชา ตายทางอ้อมนับว่าคุณเป็นฆาตกรครึ่งหนึ่งนัชชาของพวกเรา คงไม่ให้อภัยคุณตลอดชีวิต

เตชิตมองดูนิ้วมือทั้งห้าที่ว่างเปล่าในหัวมีความขมขื่น ทะลักพรั่งพรูคำพูดทุกคำของณัชชนม์ล้วนเหมือนมีดที่เสียบ แทงเข้าไปในใจเขา คุณลุงคุณป้าผมรู้ว่าพวกคุณแค้นเคืองผม โกรธผมผมก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคนที่เกิดเรื่องขึ้นควรเป็นผม เป็นความจริงที่ว่าผมทำร้ายนัชชาผมขอโทษเธอและก็ขอโทษ คุณลุงคุณป้าด้วยที่ผมไม่ตายไปซะ

ได้ยินประโยคนี้ของเขาเดิมทีณัชชนม์ไม่มีค่าควรแก่การ ให้ความสนใจเพิ่งจะเย้ยหยันเยือกเย็นก็ได้ยินเตชิตพูดต่อ ไป ผมรู้การมีชีวิตแบบขอไปที่แบกความละอายใจไม่เป็นสุขและความคิดถึงไปชั่วชีวิตหาเธอไม่เจอชั่วชีวิตนี้ก็ไม่แต่งหญิง อื่นคุณป้ากับคุณลุงผมก็จะดูแลไม่ใช่เพื่อจะทวงขออะไรเพียง แค่อยากจะไถ่โทษซึ่งผมติดค้างพวกคุณอยู่

ณัชชนม์ได้ยินคำพูดนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้าออกยกมือ เช็ดน้ำตาพูดได้น่าฟังจะไปนึกถึงเรื่องหลังจากนี้ได้อย่างไร? พวกเค้าเดิมที่ล้วนไม่เคยนึกถึงซูน่าในเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือน

เดิมทีเธอก็ไม่ใช่คนใจดำอำมหิตไม่ใช่ผู้หญิงจัดจ้าน พรรค์นั้นยิ่งไปกว่านั้นชายหนุ่มคนนี้คือคนที่ลูกสาวของเธอรัก มากก่อนที่จะถึงแก่กรรมเธอจะเผชิญหน้าได้อย่างไรกัน……..

เมทนีรวบณัชชนม์ไว้ในอ้อมกอดถึงแม้ว่าจะร้องไห้จนตา บวมแล้วแต่ไม่เท่ากับมองมาทางเตชิตด้วยลักษณะอันน่าเกรง ขาม คุณไม่ได้ติดค้างพวกเราคุณติดค้างนัชชาคนที่คุณต้อง ตอบแทนไม่ใช่พวกเราเธอได้จากไปแล้วคุณยังไม่เข้าใจชัด แจ้งอีกไร้หนทางที่เธอจะคืนกลับมาแล้วดังนั้นจงใช้ชีวิตต่อไป ด้วยความทรมานเถอะพวกเราจะไม่อภัยให้คุณเพราะว่าคนที่ ต้องพูดประโยคนี้ได้จากไปตลอดกาลแล้วและจากนี้ตลอดไป คุณไม่คู่ควรที่จะได้รับการยกโทษจากลูกฉัน

พูดจบเมทนีก็ไม่มองตาของเค้าเลยอีกสักครั้งประคองณัช ชนม์มุ่งตรงออกไปจากห้องทำงานที่ด้านนอกเตชิตกำชับกำชา คนติดตามทั้งสองท่านไว้เป็นอย่างดีกลัวพวกท่านจะเกิด อุบัติเหตุขึ้นในระหว่างการเดินทาง
ห้องทำงานมีเพียงเขาและหัวหน้าตำรวจที่ยังอยู่ชายหนุ่ม กำมือทั้งสองข้างแน่นปล่อยลงข้างกายอากาศในรูจมูกเหมือน กับจะแน่นขึ้นมาสมองราวกับมีก้อนหินขนาดใหญ่ทับไว้อาการ ที่หนักหน่วงของเค้าคือหายใจไม่ออก

เค้างอตัวลงเล็กน้อยยกมือขึ้นกุมขมับห้องหัวใจที่อ่อนนุ่ม เร็วๆนี้ราวกับเกิดพุ่มไม้ที่มีหนามออกมาทุกครั้งที่หดตัวล้วน เจ็บปวดทรมานรุนแรงอยู่สักพัก

“คุณเตชิต? “หัวหน้าตำรวจเห็นสภาพเค้าแบบนั้นก็ ตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความเป็นห่วง

เตชิตทั้งหลับตาทั้งลืมตาไปมาตาเหยี่ยวแหลมคมคู่นั้นหัน มาโดยที่ไม่มีสีสันและแสงแวววาวเลยแม้แต่น้อยไม่เหมือนใน อดีตวังเวงว่างเปล่าพิกลเขาล้วนไม่พูดอะไรออกมาเลยหันกาย เดินออกมาจากห้องทำงาน

เขาเหมือนเมื่อก่อนนั้นที่สามารถเดินบนถนนสามารถพูด คุยได้แต่ทว่ารูปการณ์ที่ต้องเป็นไปแบบนี้เพราะเมื่อเร็วๆนี้เค้า ถูกสภาพความเป็นจริงจู่โจมทำร้ายยึดชีวิตที่ตายแหล่มิตาย แหล่ไปวันๆ

เค้าเดินออกมาจากสถานีตำราจแสงนอกห้องตกกระทบ ลงบนเปลือกตาของเขาชายหนุ่มหรี่รูม่านตาลงเล็กน้อยหางตา ชุ่มชื้นเป็นแพยาว