ตอน267ฉันไม่ได้ฆ่าคน

ตอนที่267 ฉันไม่ได้ฆ่าคน

เป็นเพราะเหตุนี้ที่ใจของเธอจะต้องทรมานและลังเล

จูบที่อบอุ่นและสั้น เตชิตดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างเขาละนั่งลงเอา มืดนั่นยื่นให้เขา “เหนื่อยมากแล้ว ที่รัก ดูข้อมูลพวกนี้ เดียวถ้า หากขึ้นศาลในระวังไว้ อย่าขัดแย้งกับคำอธิบายของฉัน

นัชชางงเล็กน้อยคำอธิบายของเขา

เธอหมายถึงมุมมองของการสารภาพ

เห็นเธอก้มหน้าพูดอะไร เตชิตยกมืดของเขาดูหน้าเธอด ความอบอุ่นของนิ้วโป้งพาดผ่านหน้าเธอ “ฉันเชื่อ ทำเรื่องแบบ นี้เพื่อดีกับคุณ รอวันนี้ผ่านไป ฉันจะไม่ให้เธอทุกข์ทรมานอีก

นัชชาเงยหน้าขึ้นและยิ้มแล้วถามเธอด้วยรอยยิ้มที่ว่าง เปล่า “วันนี้จะเป็นผ่านไปหรอ?”

“ผ่าน” ชายคนนั้นที่จับมืดเธออย่างเย็นชา “ต้องผ่านไป

แน่นอน”

นัชชาพยักหน้า ตาเริ่มแดงแล้วน้ำตาของเธอก็ไหล เธอ ร้องไห้บ่อยไป น้ำตาก็เหมือนดูแห้งไปหมด เสียงร้องไห้ที่สั้น โหดร้ายจริงๆ
“คุณมีฉัน” เตชิตเอื้อมมือออกไปและจับเธอไว้ในอ้อม แขนของเขา เห็นเธออ้อนวอน

ในใจเหมือนโดนมีดกีต อาการปวดตึง “ขั้นสุดท้ายแล้ว

ฉันจะผ่านไปกับคุณ

“แต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ แม้ว่ามันจะไม่มีประโยชน์ที่ จะบอกว่าตอนนี้ แต่เธอก็อดไม่ได้

“ฉันรู้” เตชิตตบไหล่เธอเบาๆเพื่อปลอบใจ เดียวเดี่ยว อ่อนโยนและอ่อนโยน “มีหลายเรื่องที่เราไม่สามารถกลับไป แก้ไขได้ และเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดก็ต้องอดทน ถ้าหากเปลี่ยนเรื่อง ทำ บางทีฉันอาจจะไม่พูดปด ฉันไม่กล้าสัญญา “เธอ ฉันแพ้ไม่ ลง

สิ่งที่เขาพูดพวกนี้ นัชชาทำไมจะไม่เข้าใจ

ในใจเธอมีเปลวไฟเล็ก ๆ ออกมาจากอ้อมกอดแขนของ เขา เงยหน้าขึ้นมอง “เตชิต ฉันไม่สน ฉันแต่อยากได้ความ ยุติธรรม ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ฉันหวัง แต่ฉันก็ไม่ เคยจะโกหกใคร ฉันจะไม่เสียใจ ก็ต้องยอมรับแบบนี้ ฉันถอน หายใจไม่ออก

ดวงตาทั้งสี่ข้างนั้นตรงกันข้ามและแนวสายตาชนกันใน ตอนนี้นี่เป็นครั้งแรกที่ เตชิตได้เห็นอารมณ์ที่เปล่งประกายใน ดวงตาของเธอเป็นครั้งแรก

เขาไม่โกรธและโมโหแบบนี้มานานมากแล้ว นานจนเขาได้แต่รับรู้ถึงความทรงจำของที่ผ่านของชา

เขาต้องการสัญญากับเธอ แต่ความจริงไม่ได้รับอนุญาต ดังนั้นทุกร้อยพันครั้งกลายเป็นความเย็นชาและมีเหตุผล “นัช ชาคิดว่า แต่ความเป็นจริงไม่ได้รับอนุญาต”

“ไม่อนุญาตอะไร แต่พูดตามความจริงก็ได้แล้ว” กู้คืนทุก อย่าง สิ่งที่ไม่เคยทำก็คือไม่เคยทํา เธอไม่ต้องการทำแบบนี้ “ฉันไม่ได้ฆ่าคน เธอก็รู้ ฉันไม่ต้องการถือคราบนี้ไปตลอดชีวิต

“ฉันเชื่อเธอ แต่ไม่มีหลักฐานสนับสนุนมุมมองของเรา

หากอุทธรณ์ถูกไล่ออก

จึงมีความเป็นไปได้สูงที่ประโยคนั้นจะขยายออกไป

“ค่าสารภาพนั้น เมื่อพิจารณาถึงความภาคภูมิใจของ พล็อตแล้ว จากนั้นประกันตัวฉันออก นัชชาออกจากอ้อมกอด ของเธอยกนิ้วของเธอไปยังตำแหน่งที่หน้าอกซ้ายของเขา “ทุก ครั้งฉันลืมตามองเขาหลับตานึกถึงเขา ก็คิดว่าฉันคงเป็นคนฆ่า ทุกวันนี้ฉันอยู่กับการตื่นนอนมาแบบนี้ทุกครั้ง ทุกคนรู้ว่าแต่ ก่อนฉันเป็นฆาตกร พ่อแม่ไม่เคยเอาใจ เพื่อนรักรู้สึกว่าอาย หน้า แต่ฉันรู้อยู่คนเดียวว่าฉันไม่ใช่เป็นคนฆ่า แต่ฉันไม่ สามารถพูดได้! และนี้ก็เป็นสิ่งสุดท้าย เธอทำให้ฉันอดทนทน เพื่อนบอกว่าดีกับฉัน และสิ่งเหล่านี้จะติดตามฉันไปตลอดกาล ฉันลืมมันไม่ลง…….…..

สิ่งที่ทรมานที่สุดไม่ใช่เพราะที่นาร์ และไม่ใช่สิ่งที่คนอื่น พูด แต่มันเป็นสิ่งที่อยากจะพูดตรงๆออกไปในความเป็นของตัวเอง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ ชายเธอเช่นนี้

ความรู้สึกแบบไม่ใครเข้าใจ ถ้าเกิดกับตัวเอง เธอ ไม่วันรู้หรอกว่าเจ็บปวดแค่ไหน

“นัชชาเตชิตเรียกชื่อเธออย่างเสียดัง หวังว่าเรียกเขา ตื่นจากที่นั่น “ฉันรู้ความทุกข์ของเธอ ว่าเธอเคยจะไม่ คิด แต่แล้วทำได้ นี้คือความจริง!

นัชชามองตาของชายค่อยแดง รู้สึกได้ ทันทีตัวเองบางอย่างไปไม่นานทำให้ผู้คนรู้สึกกลวงและน่ากลัว

ใช่แล้ว ไม่คุณไม่แล้วถึงแบบนี้

นัชชา คุณปักหมุดความหวังทั้งหมดคุณกับผู้ชายคน แต่ลืมไปว่าเธอเป็นคนไม่พระเจ้า เขารักเธอแต่เธอคงไม้ เข้าใจเธอหมดร้อยเปอร์เซ็นต์

ข้อดีและข้อเสียหน้านี้ เป็นเรื่องอดีต ทำไมเธอไม่ เข้าใจ เพราะอะไรต้องทรมานมัน

ช่วงเวลาที่ความคิดนี้เกิดขึ้น นัชชาไม่ออกเลยว่าตัว เองหวังสิ้นเชิง ก็ผิดหวัง ในระยะสั้นอารมณ์ของเธอค่อน ข้างผิดปกติทันใดนั้น

ถอยแล้ว แค่นี้

บางมันอาจเป็นพูดของชนุดม ต้องถึงตอนจบจะตายทรมานกันกัน

เปิดศาล เวลาพนักงานเรียกแล้ว

ในฐานะนักกฎหมายต้องก้าวไม่ลง แต่อยากให้ผู้พิพากษารอเพียงกอดเธอเมื่อฉัน จากไป ฟังฉันหน่อย เชื่อนะ”

นัชชานั่งนิ่ง และไม่ตอบกลับ ฟังได้ยินเสียงปิดประตูเขาถึงโล่งใจหน่อย

สายตามองดูข้อมูลวางอยู่ขาและนัชและเตะมุม ปากของ

เชื่อฟังหน่อย?

เธอคงไม่ทําให้เขาผิดหวัง

นัชชาวางเอกสารข้าง

นัชชา คุณต้องมองข้างหน้า ไม่มันอาจลืมง่าย “ต้องแล้ว” นัชชาตอบเสียงกลับ

เธอคิดคุณได้เตรียมพร้อมก่อนแล้ว พูดอะไร

นัชชารักษาท่าทางและบ้านเสมอ จนกระทั่งเปิดประตู เธออาชญากร แต่เป็นอาชญากรด้วย ถูกโดยตำรวจติดอาวุธไปที่ท่าเรือ เธอไม่ถ่อมตัว ร่างกายเล็กๆน้อยๆยืนอยู่ตรงนั้น อย่างใจเย็น คนนอกดูแล้วจะคิดว่าเธอไม่ได้เสียใจ แต่คนใกล้ ชิตจะรู้สึกเสียใจ

ไม่มีผู้สังเกตการณ์ในการขึ้นศาลครั้งนี้ ไม่มีญาติหรือ เพื่อน ทุกสิ่งมอบให้แก่ฝ่ายต่างๆ และบุคลากรที่เกี่ยวข้องอย่าง สมบูรณ์

นัชชามองเตชิตคนที่ไม่ไกลจากเขา ความคิดก็ลอยออก

ไป

วันหยุดสุดสัปดาห์ เธอชงกาแฟอยู่ชั้นล่าง เธอคนนั้น กำลังเริ่มเปิดวิดีโอทั้งหมดที่กล่าวไว้ในปากเป็นคำศัพท์ ฟัง เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ยังไงก็ตามทุกคนก็ส่องแสงนี่คือ อารมณ์ที่อาชีพได้มอบให้เขา

เธอยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วรอให้เธอวางสายแล้วไปด้านหลัง ด้วยการอ้อนวอนสำหรับใหลาเขา นานมาแล้วฉันยังไม่ได้ยิน คดีของคุณเลย คุณจะให้ฉันดูเมื่อไหร่

ทนายความคนเดียวกัน สำหรับการมีอยู่ของนิรโทษกรรม ระดับนี้ นัชชารู้สึกชื่นชมจากใจเขา

ในเวลานั้นเขาหันข้อมือของเธอ ยิ้มเล็กน้อย “มานี้ นัชชาฟังไม่ค่อยชัดเจน “อะไร?”

ชายนี้สัญญาแล้วสัญญา ส่งสัญญาณให้เธอเอนทับบน

ร่างกายเขา
นัชชาไม่คิดไร เอนตัวลงไป นึกว่าขามีเรื่องอะไรจะพูด โดยคาดคิดว่าจะล้มลงริมฝีปากถูกปกคลุมด้วยริมฝีปากอัน อบอุ่น

“…” เธอตกใจ มือทั้งสองที่พลักเขาออกอย่างไรก็ตาม เป็ดไปที่ปากไม่สามารถออกได้เลยไม่ว่าเธอจะดันเท่าไหร่เธอก็ ไม่สามารถหนีฝ่ามือของชายผู้นั้นได้

จูบเสร็จ เธอกำลังหอบอยู่เธอยังมาพออีก จับเธอไว้บน โต๊ะ เดินขึ้นและลงโดยไม่ต้องใช้มือเดียว

นัชชาหน้าแดง, ผลักดันต่อไป “ฉันจะบอกสิ่งที่ถูกต้อง!

“นี้แหละสิ่งที่ถูกต้อง” เธอคนนี้หน้าไม่แดง ใจไม่เต้น ราวกับว่าคุณเป็นแค่คนสองคน

นัชชารู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก คงไม่ อะไรก็ไม่ยอมร่วมมือ

ชายคนนั้นขอ แต่ก็ไม่สามารถโกรธได้

อึดอัดและไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ก็ได้แต่ถอน หายใจอยู่ข้างหูเขา “ทำตัวดีก็จะให้ไปนั่งฟัง

สิ่งที่โค้งงอ ไม่มีเรื่องอะไรจะมา……

ในขณะนั่นนัชชาก็คิดไรไม่ออก วันหนึ่งฉันเห็นคดีความ

ของชายคนนี้อยู่ใกล้ คงจะเป็นแบบนี้ในต่อหน้า

ความสัมพันธ์เริ่มออกห่าง รู้สึกเหมือนว่ามีคนเรียกชื่อเขา

“นัชชา เธอสามารถพูดได้แล้วในตอนนี้ “เสียงของผู้พิพากษาหญิงถูกเปิดออกมา สติไม่มาและยังเป็นอีกด้วย

นัชชานี่คือเวลาที่จะกลับไปหาพระเจ้าไม่นึกเลยว่าจะมาถึง ในตอนที่ตัวเองพูด

เธอเล่นซอกับไมค์สีดำที่ด้านหน้าร่างกายของเธอ ก้าวไป ข้างหน้าด้วยกัน แต่ไม่รีบเปิด แต่มองทุกคนในแวดวง เห็นที ละคนจากใบหน้าของพวกเธอ ก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเตชิต สายตาทั้งคู่ที่มองเขาด้วยความสิ้นหวัง ความคาดหวังที่มัน หมดไป เธอข่มตาลง ห้านิ้วขันให้แน่น รู้สึกถึงใจเต้นแรง หายใจเขาเบาๆและถอนมันออก พูดอย่างเป็นคำๆ “ฉันไม่ได้ ฆ่าคน”