ตอน266เปิดสาร

ตอนที่266 เปิดสาร

จินต์ออกจากสถานนีตำรวจแล้ว วันที่สองก็ไปเยือนพ่อแม่

ของนัชชา

สองท่านที่ดูชรานั่งเฝ้ารอความเป็นห่วงเป็นใจจนผอมเดิน ไป ยิ่งเมทนี ปกติเป็นคนที่ร่าเริงมากๆ แต่ตอนนี้ก็แก่ลงมา แล้ว เสื้อบางส่วนจางหายไปเล็กน้อยในร่างกาย หน้าตาที่ดู โกรธ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงณัชชนม์ ผมจึงอออกมาอย่างขาว สายตาที่เหมือนกำลังร้องไห้

จินต์หยิบอาหารเสริมจากที่บ้านเป็นจำนวนมาก และรู้ว่า พวกเขาอาจไม่มีเวลากิน แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้”ลุงและป้าไม่ ต้องกังวลเมื่อวานฉันไปพบนัชชามา เธอสบายดีมาก แม้ว่าจะ อยู่ในการควบคุมของเจ้าหน้าที่ก็ตามแต่ก็ยังมีเตชิตค่อยดูแล ทุกคนดูแลเธอเป็นอย่างดี อยู่กินก็คนเดียว คนดูมาก็ไม่มีอะไร ที่ต่างกัน

ให้อภัยเธอตอนนี้เพราะเธอทนไม่ได้ที่จะบอกความจริงกับ คนชราทั้งสองท่านนี้

ณัชชนม์ฟังคำนี้แล้ว น้ำตาก็ค้าง แล้วกุมมือเธอไว้ ตัวเขา ดูเข้มแข็งมาก “เธอพูดอะไรนะ? เธอไปดูนัชชามาแล้ว!?
จินต์ลุกจากมือที่เขากุมแล้วตบหลังมือเพื่อปลอบใจ เขา” ใช่แล้วป้า ฉันไปก่อนนะ

“ตอนนี้คุณ คุณเป็นยังไงบ้าง? คงไม่ต้องห่วงสุขภาพ เธอ เคยพูดเรื่องคดีให้ไหม เมื่อไหร่ตัวคนเขาถึงจะออกมา” ณัช ชนม์กังวล “นัชชาคงไม่กล้าคิดที่จะฆ่าคน ตอนเด็กฉันและของ พ่อเขาก็สอนเขา เขาไม่ใช่คนแบบนั้น……

“ฉันรู้ป่า คุณอย่ากังวลไปเลย ตอนนี้คดีก็ยังไม่เปิดเลย ทุกอย่างไม่เป็นที่รู้จัก สื่อภายนอกมีข่าวลือไม่ว่าจะเป็นจริงหรือ ไม่ก็ตาม สำหรับลูกตา

น้ำตาผู้ชาย กระดูกของเมทนอดกลั้นไม่ไหว ลูกตาที่แดง “นัชชาตอนนี้เป็นไงบ้าง เขาสบายดีไหม

“ก็ดี เขายังบอกให้ฉันมาดูพวกคุณ ก็แค่กลัวคนในบ้าน

เป็นห่วง”

“กลัวคนบ้านเป็นห่วงยังไม่เป็นไร” เมทนีพูดละโมโห ก็ยัง คงโทษเขาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่อยากให้เธอทนอยู่คนเดียวมาก

“สถานีตำรวจบังคับ ไม่ให้บอกทางบ้าน คุณอาอย่ากังวล ไปเลย นัชชาไม่เป็นอะไรจรงๆ” จินต์กับท่านชราทั้งสองเป็น หลายๆครั้งว่านัชชาไม่เป็นอะไร ก็กลัวแค่ว่าท่านจะกังวลเธอ มากเกินไป

ก็โตๆกันแล้วไม่ใช่มาเล่นๆแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ รับอารมณ์เล็กน้อยนี้ได้
หัวใจที่แข็งเหมือนก้อนหินนั่น แต่วันนี้ได้สลายไปแล้ว สองท่านก็แอบร้องไห้ ณัชชนม์เป็นอารมณ์ผู้หญิง ไม่สามารถ หยุดได้เมื่อเขาร้องไห้ * เมทนี เธอบอกว่าชาตินี้เราสองคน ย่อยจุด ขันแข็ง ตกลงมันคือทำอะไรที่ให้กระจาย….

เมทนีไม่พูดอะไร สีหน้าไม่ค่อยดี

จินต์ตบไหล่แล้วตบเพื่อปลอบใจน้องชายคนที่สอง พ อย่างอ่อนโยน พวกเธออย่ากังวลไปเลย นัชชาอยู่ข้างในก็ห่วง พวกเธอเหมือนกัน ถ้าเขารู้ว่าพวกเธอห่วงเขาขนาดนี้เขาคง โทษฉัน เธอพูดแล้วคดีนี้อีกไม่นานก็คงจะจบลง ถึงเวลานั้นเขา ก็คงกลับมาบ้านได้

“คดี…” ณัชชนม์พูดอะไรไม่ออก สั้นๆง่ายๆ “คดีมันง่าย ขนาดนี้เลยหรอ?”

เตชิตกำลังช่วยเธออยาก อัตราการชนะโดยประมาณจะมี ขนาดใหญ่มาก “จินต์ยังไม่รู้ว่าเขาตัดสินใจที่จะยอมรับความ ผิดของเธอ

เมทนีเข้าไปกอดณัชชนม์ในอ้อมกอดของเธอ ถอนหายใจ อย่างเบาๆ “

จินต์ก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นความเสียใจของเธอ ได้เพียงแต่ หวังว่าขอให้เรื่องนี้จบลงสักที กลับไปสู่ชิวที่ปกติ ถ้าหากยัง เป็นแบบนี้ ก็คงไม่มีใครอดทนลงมันไปได้

แม้แต่ตัวเขายังรู้สึกอ่อนเพลียและหายใจไม่ออก ไม่ต้องพูดถึงฝ่ายต่างๆ

เธอมองไปที่นัชชา สายตาสุดท้ายก็กลับไปมองเมทนีกับ

ณัชชนท์ ได้แต่ภาวนา ขอให้ขึ้น ขอให้ดีขึ้นเถอะ

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี้ได้ไงตั้ง2คืน เขาแค่รู้ว่าตอนคน

อื่นจะพาเขาออกไป ขาเขาก็หมดเรียวแรงที่จะเดินต่อ

ในห้องขึ้นมาก กับเขาก็ไม่ถูกปาก การตั้งครรภ์ต้องการ สารอาหารมากมาย ทำให้คนทั้งกายของเธออ่อนแอ

ดูร่างกายของเธอที่ไหว คนข้างๆถาม “ไม่เป็นไรใช่ไหม คุณนัชชา?”

“ไม่เป็นไร”

เดียวต้องขึ้นศาล ถ้าคุณไม่สบายที่ไหน ให้คุณรีบบอก

ตอนนี้”

“อืม ฉันรู้แล้ว” นัชชากัดฟันอย่างอดทนไว้ ถ้าเธอไม่ สบายเธอจะต้องเลื่อนเวลาศาลออกไป เขาไม่อยากจะรอมัน อีกต่อไป

นัชชาถูกจับตามองและพาไปที่รถคุ้มกัน ตลอดทางรถ ขับได้นิ่งมาก ยังไม่ถึงที่ก็เหมือนรู้สึกว่ามีรถตามมากับรถศาล

“นักข่าวเหล่านี้ เพื่อนข่าวนี้ชีวิตตัวเองก็ไม่เอาแล้ว” หนึ่ง ในผู้รับผิดชอบการคุ้มกันบ่นกับคนขับรถที่ขับรถ
“ก็บอกแล้วไม่ใช่หรอ โดยประมาณว่าข่าวสามารถทำเงิน ได้มากมาย

นัชชาฟังการสนทนาระหว่างคนสองคนและพวกเธอก็เศร้า

ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นนักพูดในกลุ่มประชากรอื่นได้อย่างไร อยู่ในรถด้านในแล้วมองออกไปเห็นแต่มองจากข้างนอก มาไม่เห็นข้างใน ดังนั้นใจเธอคิดว่าปลอดภัยกว่าที่เขาคิดอีก

เมื่อรถคุ้มกันถูกเปิดออกไปที่ประตูศาล ในไม่ช้าเธอก็ถูก รายล้อมไปด้วยนักข่าวจาก บริษัท สื่อต่างๆ มองไปทุกทางที่ เต็มไปด้วยกล้องและแสง นัชชานั่งไว้ทั้งตัวของเธอเย็นไปหมด

“คุณนัชชา ถ้าหากเดียวลงจากรถเราจะปิดหน้าคุณไว้ รบกวนช่วยรวมมือหน่อย

นัชชามองผ้าสีเทาเข้ม ในมือของชายคนนั้น มือที่วางอยู่ ด้านข้างของร่างกายกำแน่นทันใดนั้นความเชื่อมั่นในใจของ เธอไม่ต้อง ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมฉันต้องปิดหน้าด้วย

คนที่ผิดไม่ใช่เขา คนที่ต้องถูกคลุมก็คงไม่ใช่เขา

ไม่สนว่าคนข้างนอกจะเป็นยังไง เขาจะพูดยังไง เธอนั่งตัว ตรง รู้อยู่แก่ใจตัวเองก็พอละ สิ่งที่ไม่เคยทำทั้งชาตินี้ก็คงไม่ ยอมรับ

เจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นชายในวัยสามสิบต้นๆ ฉันได้ยิน ความชื่นชมต่อหน้าต่อตาของเธอ ฉันรู้ว่าผู้ชายหลายคนไม่มี ความกล้าหาญ “พวกเราเคารพในการตัดใจของคุณ
ตำรวจอยู่ข้างเธอด้านซ้ายขวา เดินออกไป แสงถ่ายรูป

ประตูศาลเปลี่ยนเป็นแสงขาวทันที แสงที่น่าตกใจ

นัชชาลืมตาไม่ขึ้น เอื้อมมือเพื่อหยุดเล็กน้อย ก้มไปข้างหน้า แต่มองไม่เห็นเสียงยังคงได้ยินอยู่ข้างหู

คุณนัชชา ฉันได้ยินมาว่าท่านเตชิตมาจะมาขึ้นศาลด้วย ตัวเอง สะดวกการพูดคุยเกี่ยวกับการเตรียมการของคุณ ไหม…..

“คุณนัชชา ฉันได้ยินมาว่าคุณปฏิเสธเสมอว่าคุณคน สำหรับการขึ้นครั้งคุณความมั่นใจมากแค่ไหนในการ ความสะอาดความสงสัย

คุณนัชชา….

หัวของนัชชาถูกรบกวนด้วยเสียงเหล่านี้ เธอเดินไม่ก้าวและในที่สุดก็ก้าวเข้าไปในห้องโถงศาล รีบปิดประตู สงบมาทันที

โลภมองพื้นราบลื่นและสว่าง สั่น รู้สึกถึงปฏิกิริยาต่อ ร่างกายของตัวเอง พนักงานคนที่ข้างเธอถาม “คุณถ้า

ฉันไรนัชชา รอจนกระทั่งเขาได้ยินขัดจังหวะ“ไปเถอะ

หากล่าช้า ลูกในท้องยิ่งอันตราย ปฏิกิริยาท้องของเธอจะหนักขึ้นและหนักขึ้น ดังนั้นจึงควรจัดการกับมัน

โดยเร็วที่สุด

เธอถูกนำตัวไปยังสำนักงานที่เชื่อมต่อกับศาล และเธอ กำลังจะเข้าไปในสถานที่จากประตู หันหน้าไปทางผู้พิพากษา และทนายความเพื่อให้ตำแหน่งของพวกเธอชัดเจน

นัชชาตื่นเต้นมาก แต่ฉันไม่กล้าตื่นเต้นเกินไปที่จะส่งผลก ระทบต่อเด็กในท้องของฉัน หลายวันนี้ฉันกินไม่อิ่มนอนไม่หลับ ร่างกายไม่ใช่ว่าจะดี

เมื่อเธอกังวล ทันใดนั้นประตูของสำนักงานก็เปิดออก ชายคนนั้นเดินในชุดสูทสีดำเรียบร้อยแล้วเดินเธอมาหาเธอ ผูกเนคไทที่เรียบร้อยที่ขอบเสื้อต่อหน้าผู้หญิงของเธอ ผมหวี เรียบร้อยไปจนถึงด้านหลังศีรษะ เปลี่ยนรูปลักษณ์ของสองสาม วันที่ผ่านมา กลับไปสู่คนๆเดิม

เสื้อผ้าที่เหมาะ ฉันจะเห็นว่ามันเหมาะ ไม่มีรูปแบบพิเศษ ในสไตล์ มีเสน่ห์ในตัวเธอที่ไม่สามารถพูออกได้

เธอที่อะไรก็ไม่พูด ขึ้นมาจูบเธออย่างกระตือรือร้น ความ รู้สึกที่แข็งแกร่งเช่นนี้สามารถรู้สึกได้จากความสะดวกสบาย ทั้งหมดของการกระทำแบบนี้ เธอคิดถึงเขามาก ก็เหมือนเธอ