ตอน243เป็นเธอที่ฆ่าหล่อน

ตอนที่ 243 เป็นเธอที่ฆ่าหล่อน

หมอไม่ต้องการเถียงกับเธอ เขาปุ่มข้างเตียงผู้ป่วยไป

ที่ห้องฉุกเฉิน ไม่นานนักก็มีคนใส่ชุดสีดำวิ่งเข้ามา ใช้พละ กำลังควบคุมแขนของเธอกดลง เขากดตัวเธอลงไปกับพื้น

แก้มเธอถูกกดลงกระแทก กระดูกของเธอปวดร้าว นัชชา พยายามบิดตัวพยายามดิ้นอย่างสุดแรง “ปล่อยฉันนะ ปล่อย ฉัน!”

“อย่าขยับ!” เสียงของชายคนนั้นหยาบกร้าน เมื่อได้ยินก็ รู้ว่าไม่ได้ต้องการปฏิบัติต่อกันด้วยดี ยิ่งเห็นเธอต่อต้านเขาก็ ยิ่งกระทำรุนแรงขึ้น ราวกับจะต้องการยกแขนทั้งสองของเธอ ขึ้นมา “ผมได้รับแจ้งมา คุณอยู่นิ่งๆอย่าขยับ!

นัชชากัดริมฝีปากอย่างรุงแรง พยายามอดทนต่อความ เจ็บปวดนี้ มีเหงื่อเย็นปรากฏบนหน้าผากเธอ เธอเงยหน้าขึ้น อย่างไม่เต็มใจและรอคอยการปรากฏตัวของทีนาร์ที่ประตูทาง

เข้า “คนที่คุณควรจับคือหล่อน ไม่ใช่ฉัน แต่ว่าชายรูปร่างกำยำหลายคนนั้นกลับไม่ฟัง เขาบิดแขน

ของเธอและต้องการให้เธอลุกขึ้นมาจากพื้น “เดินไป!

เมื่อเกิดสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ เธอเกี่ยวประตูไว้ด้วยเท้าข้างหนึ่ง ไม่ยอมผ่อนคลาย หลังจากที่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังจะยกตัวเธอขึ้นนั้น สุวีราก็ รีบเดินเข้ามา “นัชชา คุณไม่เป็นไรนะ

เมื่อเห็นเธอมา ใจของนัชชาก็ค่อยอุ่นขึ้นมาบ้าง “วีรา

วีรา…

สุวีราเห็นว่าเธอถูกจับไว้ ปวดใจเป็นอย่างมาก ยิ่งเห็น เธอหน้าซีดก็ยิ่งเป็นกังวลยิ่งร้อนใจ ปัดมือของเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยออก “คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะทำเช่นนี้กับเธอได้ ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

“เป็นคำสั่งของคุณหมอบุรี เราแค่มาจับและพาคนไป ผม คิดว่าคุณยังไม่เข้าใจเรื่องราวนี้อย่าได้เข้ามาขัดขวาง! สิทธิ อำนาจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังสูงกว่าเจ้าหน้าที่ ฝึกหัดในโรงพยาบาล

สุวีราไม่ตกใจกลัวเมื่อถูกตะคอกใส่ เธอใช้เล็บจิกไปที่ หลังของบุคคลนั้น คนคนนั้นยักคิ้วและโบกมือ ตัวของเธอก็ถูก กดไปที่กำแพง หลังศีรษะได้ยินเสียง “โป๊ก” อย่างไม่ตั้งใจ สัก ครู่หนึ่งเธอก็ไม่สามารถลุกขึ้น

“วีรา!” นัชชามองดูด้วยความกังวลยิ่งกว่าเดิม ต้องการที่ จะพยุงเธอขึ้นแต่แม้แต่ตัวเองยังช่วยเหลืออะไรไม่ได้

สุวีรารู้สึกว่าตัวเองวิงเวียนศีรษะ ยังไม่ทันได้รอให้ ร่างกายเธอได้ฟื้นสติ ฝ่ามืออันทรงพลังคู่หนึ่งก็จับแขนของเธอ ไว้ จากนั้นบุคคลนั้นก็ดึงตัวเธอขึ้นมา หลังจากนั้นก็ดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดที่คุ้นเคย ไม่เป็นไรนะ

เขาจ้องมอง ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่ละเอียดและอ่อนโยน

ของมนุษย์คนนั้นแสดงให้เห็นถึงความกังวลอย่างชัดเจน เธอส่ายหัวและตาเริ่มแดง “ไม่ ไม่เป็นอะไร นัชชา เธอ โดนทำร้าย คุณรีบไปพูดกับพวกเขา…

“เอาล่ะ เธอไม่ต้องร้อง ฉันจัดการเอง” ปรัณสัมผัสหน้า เล็กๆของเธอที่เต็มไปด้วยความตกใจ เขาตรวจสอบอย่าง รอบคอบว่าเธอไม่ได้มีอาการบาดเจ็บใดๆ และหันไปจ้องเขม็ง ไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับ แพทย์เช่นนี้”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรู้สึกผิด เขารู้ว่าตัวเองไม่ ควรยอมให้ถูกยั่วยุ พละกำลังที่จับนัชชาอยู่เลยอ่อนลงบ้างเล็ก น้อย “ขอโทษครับผู้อำนวยการ ผมไม่คิดว่าจะทำให้เธอพุ่งตัว ออกไปชน….

เห็นได้ชัดว่าคำขอโทษของเขาไม่ได้ช่วยดับไฟโกรธของ ปรัณ กลับยิ่งทำให้ไฟลุกโหมยิ่งขึ้น “ปล่อยมือคุณเดี๋ยวนี้ แล้ว รีบออกไปซะ ถ้าพรุ่งนี้ผมยังเห็นคุณอีก ผมจะทำให้คุณได้อยู่ ในโรงพยาบาลไปตลอดชีวิต

“ผู้ผู้อำนวยการปรัณ ผมผิดไปแล้ว ผม…

“ออกไป อย่าให้ผมพูดอีกเป็นครั้งที่สาม

ในมุมของปรัณ นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้รักษาความปลอดภัยคนนั้นเห็นมุมที่ดุร้ายของปรัณ เขากลัวเมื่อปรณเปล่งเสียงออกมา ตกใจจนต้องปล่อยนัชชาในทันทีและเดินคอตกออกจากที่นั่น

คนที่เหลืออยู่ก็กล้าๆกลัวๆทำตัวไม่ถูก ค่อยๆผ่อนมือพวก

เขาออกและเดินตามกันออกไป

สุวีรารีบพุ่งตัวไปด้านหน้า กังวลเกี่ยวกับรอยฟกช้ำที่ โหนกแก้มของหล่อน “บวมมาก ฉันจะทายาฆ่าเชื้อให้

นัชชากัดกรามแน่น ในที่สุดก็กลั้นใจพูดออกมาได้สามค่า “ไม่เป็นไร”

จากนั้นเธอก็มองไปที่ทีนาร์ซึ่งยืนอยู่ที่ปลายทางอีกด้าน หนึ่ง เพื่อที่จะวางแผนให้ฉันติดกับ เธอไม่ลังเลสักนิดที่จะใช้ ชีวิตของญาติตัวเองเป็นเครื่องมือ ทีนาร์เธอร้ายกาจกว่าที่ฉัน คิดมาก ไม่ใช่สิ เธอมันไม่ใช่คน เธอมันเป็นปีศาจ!

ทีนาร์รีบปกปิดใบหน้าของคนทรยศเมื่อสักครู่เอาไว้ และ ร้องไห้ออกมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา เมื่อคน อื่นเห็นก็รู้สึกเหมือนว่าเธอนั้นเศร้าเสียใจอย่างแท้จริง “นัชชา มาถึงตอนนี้เธอยังพูดเช่นนี้ ฉันเจตนาดีเรียกเธอมาพูดคุยด้วย เธอกลับมาวางยาคุณยายของฉัน เธอยังเป็นคนอยู่รึเปล่า!

สุวีราและปรัณประมวลเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากคำ บอกเล่าเพียงแค่สั้นๆ แต่กลับเป็นข้อมูลอันมหาศาล ไม่ต้อง พูดถึงสุวีรา แม้แต่ปรัณเองก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ

เหตุการณ์ที่เกิดแก่โศจิรัตน์ถูกวางแผนเอาไว้ก่อนแล้วอย่างนั้น

เขากวาดสายตาไปในห้องหนึ่งรอบ ก็พบว่าหลอดยาในตู้ ยังมีเหลือยาอยู่บางส่วน เมื่อเห็นแล้วเขาก็รู้ได้ว่าไม่ใช่ฝีมือ ของคนที่ชำนาญการ

“นี่เอามาจากไหน

นัชชามองไป สีหน้าเหมือนกระดาษ “ในกล่องยา ทีนาร์ ให้ฉันเอามันออกมา

“เธอพูดพล่อยๆ” ทีนาร์ส่งเสียงคำราม “เห็นชัดๆว่าฉัน ออกไปตามหมอมา เธอแอบเอาเข้ามาเอง!

เมื่อพูดจบ เธอก็กลัวว่าคนอื่นจะไม่เชื่อตัวเอง รีบกล่าวต่อ ไปว่า “ในห้องนี้ก็มีกล้องวงจรปิด ดูเอาก็จะได้รู้

ปรับหรี่ตาลง เขามองไปที่กระบอกฉีดยาก็เห็นรอยนิ้วมือ ที่ไม่ชัดเจนที่ตรงด้านบน ทีนาร์พูดไม่ผิด ห้องของผู้ป่วยทั่วไป จะไม่มีกล้องวงจรปิด แต่ห้องของโฮจิรัตน์กลับไม่ได้เป็นเช่น นั้น เธอต้องได้รับการเฝ้าระวังตลอด24ชั่วโมง ดังนั้นจึงต้องมี การติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้

ปรับเพิกเฉยหล่อน หันหลังกลับไปมองสุวีรา “คุณหนูที นาร์รบกวนรออยู่ที่ห้องผู้ป่วยก่อน ให้คนคอยดูไว้ สุวีราเธอ พานิชชาไปที่ห้องพักรับรองก่อน

สุวีราพยักหน้า เธอเอื้อมไปจูงมือที่สั่นเทาทั้งสองข้างของ นัชชา “ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง
หลังจากที่ปร เดินออกจากวอร์ด เขาต่อสายโทรหาเต ชิตทันที “เต มีเรื่องไม่ดี เกิดเรื่องกับโฮจิรัตน์”

ในเวลานั้น เตชิตกำลังประชุมวีดีโอคอลกับเหล่าประธาน ผู้ถือหุ้นนับไม่ถ้วน ในห้องประชุม เมื่อได้ยินข่าวนี้ เขารีบบอก ให้ตรัณหยุดพักและหยิบโทรศัพท์เดินไปคุยที่ริมหน้าต่าง “เกิด อะไรขึ้น”

“ประโยคสองประโยคเล่าได้ไม่เคลียร์ ตอนนี้คนอยู่ใน ห้องฉุกเฉินแล้ว สถานการณ์…ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ยังมีอีก เรื่อง —– จู่ๆปรัณก็หยุดพูด ไม่รู้จะเรียบเรียงเล่าเรื่องราว ทั้งหมดให้เขาฟังได้อย่างไร

เตชิตเคยเห็นเขาๆอึ้งๆเช่นนี้น้อยครั้งมาก จะต้องมี เรื่องร้ายแรงที่เขาลำบากใจที่จะพูด เขาเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ขึ้น “มีเรื่องอะไรกันแน่

ปรัณกัดฟัน และในที่สุดก็ปล่อยคลายออก แต่ท้ายที่สุด แล้วก็ยังไม่พูดออกมาตรงๆ “คุณมาที่โรงพยาบาลเถอะ นัชชา ก็อยู่ที่นี่ และก็ทีนาร์”

หลังจากได้ฟังประโยคนั้น หัวใจของเตชิตรู้สึกเหมือนถูก เหล็กหนักร้อยกิโลทับไว้ หายใจไม่ทั่วท้อง

เขาจำได้แม่นว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเขาเพิ่งจะคุยกับนัชชา เธอพูดว่ายังไงนะ เธอบอกว่าอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน แบต โทรศัพท์กำลังจะหมดแล้ว กำลังจะขึ้นไปข้างบน
แต่ตอนนี้ปริณกลับบอกกับเขาว่า เธออยู่ที่โรงพยาบาล มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือ ที่ในขณะเดียวกันก็มีเรื่องเกิดขึ้นกับ โฮจิรัตน์ เมื่อเชื่อมต่อเรื่องราวต่างๆเข้าด้วยกันก็ทำให้คน หนาวสั่นขึ้นมา

เตชิต โทรศัพท์ที่อยู่ในมือแน่น เขาหันกลับและเดินออก ไปที่ประตูทางออกท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของตน เขา ผลักประตูที่ใหญ่หนาของห้องประชุมเปิดออก “ผมกำลังไป เดี๋ยวนี้”