ตอน229นําขอร้องสุดท้าย

ตอนที่ 229 คำขอร้องสุดท้าย

หลังจากมองดูนัชชายุ่งอยู่กับการจัดการพาเมทนีออกจาก โรงพยาบาลกลับบ้านแล้ว เตชิตจึงกลับมาที่ห้องผู้ป่วยชั้นล่าง

ตอนที่เขาผลักประตูเข้าไปนั้น ทีนาร์ก็ตื่นมาแล้ว เธอนั่ง อยู่บนเตียงมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู จากทางด้านหลัง เธอจึงหมุนตัวกลับมา งอเข่าเข้ามา ต้นแขน ค้ำยันร่างไว้ก่อนถามออกมาด้วยเสียงเบาๆว่า “พ่อของนัชชา ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอคะ”

“อืม” เตชิตปิดประตูตามหลัง ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

ถ้าพูดกันตามภาพที่เห็นตอนนี้ เวลาที่เขาเข้ามาห้องนี้มัน ทำให้เขารู้ซึ่งไร้ซึ่งเรี่ยวแรงกำลังใจ

เตคะ ฉันรู้ว่าคุณโกรธเกลียดฉัน ฉันยอมรับว่าเรื่องนี้ ฉันเองก็มีส่วนผิด ในตอนนั้นมันเกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ฉันก็ ไม่รู้ว่า…” พูดถึงตรงนี้เธอก็ชะงักพูดอะไรไม่ออก ในตามีน้ำตา คลอเหมือนเธอรู้สึกผิดจนพูดอะไรไม่ออก

เตชิตมองนัยตาแดงของหญิงสาวที่มีน้ำตารื้น เขาเคยรัก และเอ็นดูเธอเยี่ยงน้องสาวแท้ๆ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกมึนงงไป หมดไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเปลี่ยนไปหรือเขาเปลี่ยนไปหรือว่าทั้งสองต่างก็เปลี่ยนไปแล้ว

ชายหนุ่มเดินไปที่หัวเตียง มองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว

“รักษาตัวให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องกังวล พอร่างกายแข็งแรง ดีแล้วอยากจะไปไหนก็ได้ทั้งนั้น ทีนาร์ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อน “ฉันไม่อยาก

ไปไหนทั้งนั้น อยากอยู่ข้างๆคุณก็พอ

เธอมองมาที่เขาทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้ อ่อนไหว ประหนึ่งดอกไม้ที่ถูกลมฝนพัดกระหน่ำ “คุณเองก็รู้ดี

แม้ว่าเธอจะดูเหมือนดอกไม้ที่อ่อนหวานไร้พิษภัย แต่กลับ สร้างความร้าวฉานให้เขากับนัชชาอย่างมากมาย

เตชิตไม่ได้หลบสายตาที่มองมาของเธอ เขามองเธอกลับ ไปเหมือนกับจะมองพิจารณาเธอให้ละเอียด “ผลลัพธ์ของการ ที่คุณอยู่ข้างกายผมก็คุณต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ เพราะฉะนั้น ทางที่ดีเพื่อตัวคุณเอง ผมก็ควรจะให้คุณอยู่ให้ห่างผมจะดี กว่า”

“ฉันไม่สน” ทีนาร์รีบส่ายหัว “ขอแค่ได้อยู่ข้างกายคุณ จะ เป็นอย่างไรฉันก็ไม่สน

“ทีนาร์” เตชิตเรียกชื่อหญิงสาวออกมา น้ำเสียงทุ้ม เย็นชา เป็นครั้งแรกที่ดวงตาคู่นี้ของเขาส่อแววไร้ซึ่งความเป็น มิตร “สิ่งที่คุณทำทั้งหมดนี้มันใกล้จะทำให้ผมหมดความ อดทนแล้วนะ”
ทีนาร์อึ้ง เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมา ช่วงเวลานี้เขาไม่เคยเอ่ยปากถึงเรื่องเมทนี้เลยแม้แต่น้อย ช่วง แรกเธอก็ยังรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้างพอมาช่วงหลังๆเธอก็เริ่มสงบ ขึ้น เธอคิดมาตลอดว่าในใจของเขามีแต่เรื่องของเธอนึกไม่ถึง เลยว่าเขายังมีความคิดที่จะผลักไล่ไสส่งเธออยู่อีก

ช่วงที่ผ่านมาเขาเฝ้าเธอในห้องผู้ป่วยอยู่ตลอดแล้วยังไง

ปากก็โทษว่าเป็นความผิดของนัชชา แล้วยังไง สุดท้ายคนที่อยู่ข้างกายเขากลับไม่ใช่เธอแต่กลับเป็นนัง แพศยานั่น

สิ่งเธอพยายามมาตลอดกลับไร้ความหมาย เตชิตเขาใจ นัชชาผิดคิดว่านัชชาผลักเธอตกน้ำ เธอรู้ และด้วยเหตุนี้เอง ทำให้เธอมีความหวังมากขึ้น เพราะใครจะไปคิดว่าใน สถานการณ์แบบนี้ เขาก็ยังจะรักผู้หญิงคนนั้น

ทีนาร์อย่าเผยธาตุแท้ออกมา อย่าแสดงความแค้นที่ฝังอยู่ ในใจออกมา ฟันขบกันแน่น พยายามข่มใจไม่ให้ระเบิด อารมณ์ออกมา “เตคะ คุณอยากให้ฉันไปจากคุณมากเลยเห รอคะ”

“ไม่ใช่ผมแต่เป็นคุณ” เขาพูดด้วยเสียงที่ใจเย็นมาก เหมือนเขารู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว

ความเงียบแบบนี้ทำให้ทีนาร์รู้สึกกลัว เธออ้างถึงพ่อแม่ บ่อยครั้งแล้วจนไม่กล้าเอ่ยปากอีก เพราะกลัวชายหนุ่มจะรู้สึกรำคาญ “ฉันรู้ว่าฉันเองก็มีส่วนผิด แต่ฉันไม่เคยคิดจะทำร้าย ใครนะคะ แต่นัชชาล่ะ เธอเกือบจะฆ่าฉันนะ คุณรู้มั้ยว่าตอนที่ ฉันตกสระว่ายน้ำนั้นฉันกลัวขนาดไหน แต่พอตอนนี้คุณกลับ มาบอกให้ฉันเป็นฝ่ายไปอาจจะเป็นเพราะฉันมันเป็นส่วนเกิน บนโลกใบนี้กระมัง

“คุณไม่ใช่ส่วนเกิน ชีวิตเป็นของคุณเอง ไม่ใช่ของผมและ ไม่ใช่ของคนอื่น ทีนาร์เข้มแข็งแล้วไปตามหาชีวิตในแบบที่คุณ ต้องการ”

“ฉันไม่ต้องการได้มั้ย ” ทีนาร์เสียงสูงแต่น่าเสียดายที่เธอ พักรักษาตัวนานจนทำให้ไม่มีเรี่ยวแรงพอ น้ำเสียงแหบพร่า “ทั้งหมดไม่ใช่ฉันที่เป็นต้นเหตุ แต่เป็นคุณต่างหาก ถ้าไม่ใช่ เพราะคุณฉันก็ไม่ต้องกำพร้าเหลือตัวคนเดียวแบบนี้ แต่คุณพูด อะไร คุณบอกให้ฉันเป็นฝ่ายไป

เตชิตคุณเปลี่ยนไป คุณเปลี่ยนไปจนฉันแทบจะไม่รู้จักคุณ อีกต่อไปแล้ว”

เธอพูดไปเรื่อยๆอารมณ์ค่อยๆเริ่มคุกรุ่น น้ำตาค่อยๆไหล ลงมาอาบแก้ม เสมือนว่าเตชิตทำเรื่องที่ผิดต่อเธออย่างร้าย แรง

“ทีนาร์ ผมไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อคุณนะ ผมเป็นนี้บุญคุณคุณ พ่อคุณแม่ของคุณ ผมอยากให้คุณเข้าใจ ผมจะปกป้องคุณให้ คุณปลอดภัย แต่มากกว่านี้ผมคงทำไม่ได้

ทีนาร์เบิกตาโพลง มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“ความหมายของคุณก็คือ สำหรับคุณแล้วไม่เคยรู้สึกผิด ต่อฉันเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาคู่นั้นที่มีน้ำตานองหน้าช่างเหมือนกับตอนประสบ อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งก่อน แม่ของเธอที่หายใจรวยรินบน เตียงผู้ป่วย เธอคว้ามือของเขามาเพื่อที่จะฝากฝังลูกสาวของ เธอให้เขาดูแล

เขาขมวดคิ้วแล้วหลับตาลงเบาๆ ยังไม่พร้อมที่จะเผชิญ หน้า แล้วค่อยบีบเค้นน้ำเสียงออกมาว่า”ผมไม่ได้หมายความ อย่างนั้น”

“ถ้างั้นคุณหมายความว่ายังไง คุณพูด ” ทีนาร์พยายาม เค้นคำตอบจากเขาตรงไหนที่มีแผลเธอก็แทงเข้าไป

เธอไม่สนว่าเขาคือคนที่เธอรัก เธอคิดแค่เพียงว่าถ้าเธอ

เจ็บ คนอื่นก็ต้องเจ็บปวดยิ่งกว่า

เตชิตถูกความรู้สึกแบบนี้ทรมานมานานเหลือเกิน หัวใจ ดวงนั้นของเขาค่อยๆเย็นกลับกลายเป็นชาไร้ความรู้สึก ถ้า ไม่มีการปรากฏตัวของนัชชา เขาก็อาจจะยอมให้ทีนาร์ทรมาน เขาแบบนี้ไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าที่เขา ประคบประหงมทนาร์นั้นมันนำมาซึ่งผลลัพธ์อะไร

“ผมจะจัดการทุกอย่างที่ดีที่สุดให้คุณให้คุณได้ใช้ชีวิตใน แบบที่คุณต้องการขอแค่คุณไม่ต้องมาพัวพันกับความสัมพันธ์ ระหว่างผมกับนัชชาอีก
“นัชชาก็ไม่ได้เชื่อมั่นในตัวคุณแต่แรก มันเป็นปัญหา ระหว่างพวกคุณสองคนไม่ได้เป็นเพราะฉัน” ที่นารมองเห็น ความเจ็บปวดซ่อนในแววตาเขาสิ่งที่เธอเก่งที่สุดก็คือโจมตีจุด อ่อนของเขา “หากเธอเชื่อมั่นในตัวคุณ ก็ไม่มีทางกลายเป็น แบบนี้หรอก”

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณ” สองมือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำ แน่น เขาพยายามควบคุมสติตัวเองให้ระงับอารมณ์ไว้ “พัก ผ่อนเถอะ ริดถึงเรื่องพวกนี้ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพร่างกายของ คุณหรอก”

พูดจบเขาก็หมุนร่างเดินออกไป โดยไม่เหลียวกลับมา มองแม้แต่น้อย

นัยตาของทีนาร์ใกล้จะลุกเป็นไฟแล้ว เตชิต ถ้าคุณ

ต้องการให้ฉันไป ฉันก็จะไปขอแค่คุณยอมรับเงื่อนไขของฉัน

ข้อหนึ่ง”

ขาของชายหนุ่มหยุดชะงักทันที แต่ไม่ได้หันศีรษะกลับมา “อะไร”

ทีนาร์สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆพูดทีละคำอย่าง ชัดเจน พ่อแม่ของฉันต่างก็เสียชีวิตไปแล้ว ไม่ญาติพี่น้อง ที่ไหนอีก ญาติเพียงคนเดียวที่เหลือก็คือคุณยายถึงแม้ว่าหลาย ปีมานี้คุณยายจะสุขภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่ฉันก็อยากจะอยู่ ใกล้ๆท่านช่วงเวลาที่ฉันยังรักษาตัวที่นี่ ฉันอยากหาเวลาไป เยี่ยมท่าน”
หลังจากเตชิตได้ยินคำพูดของเธอก็ถึงกับต้องหมุนตัว กลับมา ทางโรงพยาบาลก็เพิ่งจะแจ้งอาการของโฮจิรัตน์กับ เขา แรก เธอก็มายื่นเงื่อนไขนี้กับเขาอีกมันบังเอิญหรือ…เธอรู้แต่

สายตาที่เหมือนกำลังค้นหาคำตอบมองไปที่ใบหน้าของ เธอตั้งบนลงล่าง แม้แต่จุดเล็กน้อยก็ไม่ปล่อย ทีนาร์ใจเต้นเร็ว แรงจนแทบจะเขย่าผมของเธอได้อยู่แล้ว แต่ก็ยังมีแรงผืน สบตาตอบเขา เหรอ” “นี่คือคำขอสุดท้ายของฉัน คุณก็ยังทำให้ไม่ได้