ตอน192ถึงขีดจำกัด

ตอนที่ 192 ถึงขีดจำกัด

เตชิตไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องดื้อด้านแบบนี้ก็แค่ประ โปรงตัวเดียว เขาซื้อตัวใหม่ให้เธอได้ ยื่นมือดึงคนมาใกล้กับ ตัวเองแล้วพูดเบาๆ “ถือว่าให้ละกันได้ไหม

“ฉันให้เองถึงจะเรียกว่าให้ ตอนนี้ไม่มีการทักทายอะไรก็ เอาไปใส่คือการบังคับให้ฉันให้ขีดจำกัดของนัชชาคือสิ่งนี้ เธอไม่มีทางยอมและผ่านด่านในใจของตัวเองไปไม่ได้ พรุ่งนี้ คงจะเอาผู้ชายของตัวเองไปละมั้ง?

เตชิตเห็นเขาเป็นน้องสาว แต่คุณทีนาร์คงไม่คิดแบบนั้น

ในตอนที่เงียบไปหมด ทีนาร์ที่ไม่ได้พูดอะไรก็เซไปเซมา จากนั้นก็รีบก้มหัวพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียใจว่า “เตชิต นายอย่า ไปว่าคุณนัชชาแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงแคร์มากขนาดนี้ แต่ฉัน ก็ผิดจริง ฉันจะเปลี่ยนให้ก็ได้

เปลี่ยนให้ก็ได้?

เธอใส่เสื้อของตัวเอง แต่ทำไมเหมือนตัวเองทำเรื่องทั่วๆ

แทน?

นัชชายกนิ้วให้เลย คนๆนึงเปลี่ยนสถานการณ์ได้เร็ว ขนาดนี้และเหมือนเป็นความผิดของเธอทั้งหมดไปแล้ว
ทีนาร์เข้าห้องแล้วล็อกประตูห้อง นัชชากับเตซิตยืนอยู่ที่ เดิมนิ่งๆ เธอกำลังรอให้ทนาเอาเสื้อมาคืน

เตชิตมองไปทางหน้าของเธอที่ไม่ยอมพร้อมถามอย่าง

ประหลาดใจว่า “นัชชาเธอเป็นอะไรไป?” นัชชากำลังโมโหอยู่พอได้ยินเขาถามแบบนี้ไฟในใจก็เผา ไหม้ขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันเป็นอะไรไป นายควรจะไปถามเธอไม่ใช่

เหรอ?”

ไม่ว่ายังไงเตชิตก็คือผู้ชายวิธีการคิดก็ยังคงเป็นแบบ ผู้ชายแค่ชุดนอนตัวเดียวนัชชาก็ไม่เคยใส่ ทนาร์ใส่แล้วก็ให้ นาร์ไป ต่อ ไปอย่าทำอีกก็พอแล้วทำไมต้องทะเลาะกันด้วย หละต่อไปนัชชาจะอยู่ในบ้านลำบากกว่าเดิมอีก

แต่สำหรับนัชชาแล้วนี่ไม่ใช่แค่ชุดนอนอย่างเดียว เธอ สามารถเข้าออกพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้แถมเอาเสื้อของตัวเอง มาใส่ทำเป็นเหมือนอยู่บ้านตัวเองชัดๆ อยากจะทำอะไรก็ทำ

เธอไม่คิดว่าตัวเองควรจะถอยให้เลยแม้แต่น้อย คำว่า ขอโทษของเธอฟังแล้วไม่จริงใจเลยเธอก็แค่พูดให้เตชิตฟัง เท่านั้นเอง

ไม่นานทนาร์ก็เปลี่ยนเสื้อเสร็จยังไม่ลืมพับให้เรียบร้อย แล้วไปวางที่มือของนัชชา

นัชชาก็ไม่เกรงใจหลังจากที่รับมามองไปทางตาของเธอ แล้วพูดอย่างจริงจัง “คุณที่นาร์ฉันไม่ชอบให้ใครแตะต้องของของฉัน หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย

ในคำพูดของเธอมีอีกความหมายถึงเธอตั้งใจจะพูดให้ที นาร์ฟัง ของๆเธอก็คือของๆเธอ ทีนาร์ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาตัดสิน ใจหรืออยากได้

ทนา พระพริบตา เก็บความแค้นทั้งหมดไว้ “ขอโทษ”

นัชชาไม่ได้พูดต่อหันหลังแล้วเดินเข้าห้อง

เตชิตมองไปทางผู้หญิงที่ก้มหน้ายืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง ที่

“นายไม่ต้องปลอบใจฉันทนาพูดแทรกเขาก่อน ทำเป็น เข้าใจเขามากๆแล้วชี้ไปทางที่นัชชาเดินไป “คุณนัชชาเข้าใจ ผิดแล้ว นายรีบไปปลอบใจเร็ว”

“แล้วเธอ….. ”

“ฉันไม่เป็นไร เธอยิ้มอ่อนๆ จากนั้นก็เก็บรอยยิ้มไว้ภายใต้ ดวงตา “ขอโทษนะเตชิต

เตชิตได้ยินเธอพูดคำว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายก็ ทนไม่ไหวยกมือไปตบที่ไหล่ของเธอ “พักผ่อนเร็วๆละกัน

พูดจบเขาก็หันหลังไปจากนั้นก็เข้าไปในห้อง

ปิ้ง เสียงปิดประตูดังขึ้น ทุกอย่างเงียบไปหมด หน้ากาก บนใบหน้าของทีนาร์ก็เริ่มหายไป หน้าที่แท้จริงของเธอไม่มี ความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย
เธอมองไปทางประตูเหมือนจะเอาไฟไปเผาประตูทิ้งเพื่อดู ว่าพวกเขากำลังทําอะไรอยู่

ทีนาร์รอไปสักพักถึงจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง ตัว พิงอยู่ที่ประตูแต่ในใจของเธอไม่นิ่งเลย เธอต้องทน มีแต่ทน ถึงจะแย่งเตชิตกลับมาได้

หลังจากที่นัชชาเข้าไปในห้องก็ยัดชุดนอนเป็นก้อนแล้วเท ลงไปในถังขยะ

เตชิตเข้ามาในห้องก็เห็นเสื้ออยู่ในถึงขยะ เขาเม้มปาก

พูดกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเตียง “ทำไมถึงทิ้ง?” นัชชาไม่ตอบเขา อารมณ์ในเมื่อกี้หายไปหมดเหลือแต่

อารมณ์ที่อยากจะปลดปล่อย

เสียงของผู้ชายสูงขึ้นในน้ำเสียงเริ่มกดดัน “ถามเธออยู่ว่า ทำไมถึงโยนทิ้ง?”

นัชชาหันหน้ามา “เสื้อที่คนอื่นเคยใส่ฉันจะใส่ยังไง นี่คือ ชุดนอนไม่ใช่เสื้อกันหนาว

“ถ้าเป็นแบบนี้แล้วเมื่อจะเอากลับมาทำไม ในความทรง จ่าของเตชิตนัชชาไม่ใช่คนที่ชอบทำให้คนอื่นลำบากใจ พฤติกรรมของเธอในเมื่อกี้ก็เลยทำให้เขาตกใจ

เขาไม่รู้ความคิดของนัชชาก็เลยไม่เข้าใจว่าเธอจะทำแบบ

นั้นทำไม
และนัชชาก็ไม่ยอมอธิบายด้วย เสียอารมณ์ที่อยากจะอธิบายไป

คำพูดของเขาทำให้เธอ

“ของๆฉันทำไมจะเอากลับมาไม่ได้? นัชชารู้สึกตลก “เอา ของๆคนอื่นไม่ได้รับอนุญาตแล้วฉันจะเอากลับมาไม่ได้เหรอ?

“นัชชาเธออย่ามากวนฉัน”

“ฉันไม่ได้กวนนาย เธอกัดริมฝีปากและสั่นไปสองสาม รอบ ควบคุมอามมณ์ไว้ “ไม่ว่าจะเป็นเสื้อหรืออย่างอื่น ของๆ ฉันก็คือของๆฉัน นอกจากฉันเต็มใจไม่อย่างนั้นห้ามใครมา แตะต้องแม้แต่ครั้งเดียว

ที่ยิ่งกว่านั้นผู้หญิงคนนี้คิดอะไรกับเตชิตด้วย ถึงแม้จะ เป็นการสันนิษฐาน แต่เป็นผู้หญิงเหมือนกันนัชชาคิดว่าตัวเอง รู้สึกไม่ผิด

“อยู่บ้านเดียวกันยังไงก็ต้องเจอกัน แต่เธอกลับทำแบบนี้ มันส่งผลดีกับเธอตรงไหน?” เตชิตกำลังพูดเหตุผลกับเธอ อยากจะทำให้อารมณ์ที่แย่ๆของเธอหายไป

แต่เธอฟังไม่พูดอะไรเลย “เรื่องนี้คือขีดจำกัดของฉัน อย่างอื่นฉันยอมได้แต่เรื่องที่ถึงขีดจำกัดของฉัน นายจะให้ฉัน ยอมยังไง?”

พูดจบนัชชายกมือขึ้นไม่อยากจะพูดต่อไปเดี๋ยวก็ทะเลาะ กันอีก “เราเงียบๆกันก่อนดีกว่า ถ้านายคิดในมุมมองของฉัน แล้วนาย จะเข้าใจและจะไม่มาพูดแบบนี้กับฉันอีก
พูดจบเธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วล็อค จากด้านใน เหลือเพียงเงาที่มัวๆจากกระจกให้กับเตชิค