ตอน190จับมือของเขาก่อน

ตอนที่190จับมือของเขาก่อน

กระเป๋าที่อยู่ด้านในของเสื้อแนบกับเนื้อกาย มือล้วง

เข้าไปในกระเป๋าก็สัมผัสถึงความอบอุ่นของร่างกาย เมื่อเทียบ กับความหนาวที่อยู่ภายนอกช่างต่างกันเหมือนเป็นโลกสองใบ

เขามองลงดูใบหน้าเรียวงามของหญิงผู้นี้ รอยยิ้มอัน สดใสเห็นแถวฟันขาวสะอาด ตาหยีจนเป็นเส้นตรง มองเห็น ขนตาที่งอนหนาจนเหมือนพัด

เตชิตรู้สึกว่าเขาเริ่มจะชอบเดินเล่นตลาดกลางคืนซะแล้ว เพราะผู้หญิงที่เขารักจูงมือเขาเดินไปด้วยกัน

นัชชาเดินจูงมือเขาผ่านตรอกซอกซอย ข้างถนนมีชายคน หนึ่งอายุๆประมาณสี่ห้าสิบ ใส่เสื้อโค้ชตัวใหญ่กำลังปิ้ง ข้าวโพดขาย เธอรีบตรงดิ่งเข้าไปซื้อทันที “เท่าไหร่ค่ะ”

“ยี่สิบห้าบาท” ชายชราพูดพรางยื่นข้าวโพดให้เธอ “อัน นี้ดีไหม”

“ได้ค่ะได้” นัชชากำลังจะหาเงินจากกระเป๋าของเธอ แต่ ถ้าทำอย่างนั้นก็ต้องปล่อยมือเขาก่อน แต่เขาไม่อยากให้เธอ ปล่อยมือ

เขาหยิบเงินจากกระเป๋าแบงค์ห้าร้อยแล้วให้ชายสูงอายุ”นี่ครับ”

ชายสูงอายุไม่ได้หยิบเงินที่เขายื่นให้ ชายสูงอายุพูดยิ้มๆ ว่า “แบงค์ใหญ่เกินไป ฉันไม่มีทอนหรอก!

“ไม่ต้องทอนครับ”

ชายสูงวัยพูดพร้อมโบกมือไปมา “ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ฉันรับไว้ไม่ได้”

นัชชารีบดึงมือของเธอกลับ ควานหาเศษยี่สิบห้าบาทจาก กระเป๋าของเธอ “ลุงคุณไม่ต้องสนใจเขาหรอกคะ เขาชอบแหย่ คนเล่น เหอๆ … ”

หลังจากเดินออกมาจากร้านขายข้าวโพดปิ้ง นัชชาอดไม่ ได้ที่จะประชดเขา “ทำไมคุณถึงเป็นคนใจกว้างขนาดนี้หล่ะ ของราคายี่สิบห้าบาทให้เขาตั้งห้าร้อย

เตชิตเดินไปกับเธอ ไม่พูดอะไร มองข้าวโพดในมือเธอ แบบไม่สบอารมณ์สักเท่าไร

เพราะข้าวโพดฟักนี้ นัชชาเลยปล่อยมือเขา “ฉันคุยกับคุณอยู่ คุณได้ยินไหม?” นัชชาหยุด แล้วหัน

ข้างมองเขา “ฉันรู้ว่าคุณมีเงิน แต่คุณจะใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายไม่ ได้นะ”

“รู้แล้ว” เตชิตอารมณ์ดีพยักหน้า เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ เขาถูกผู้หญิงสอนให้รู้จักประหยัดเงิน ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เลว
ทั้งสองเดินไปตามถนน นัชชาเพิ่งจะกินข้าวโพดไปได้ครึ่ง หนึ่ง เตชิตก็พูดว่ามันเย็นหมดแล้วนะหาเรื่องโยนข้าวโพดใน มือนัชชาลงถังขยะ แต่ที่จริงแล้วเขาก็แค่อยากหาเรื่องจูงมือ เธอแค่นั้นเอง

ในระหว่างทางนั้น มีเด็กผู้หญิงวัยรุ่นทำงานฝีมือออกมา ขายข้างถนน เด็กสาวคนนั้นเป็นนักเรียนที่อยู่โรงเรียนใกล้ ๆ นั้นเอง เธอทำงานฝีมือเป็นเครื่องประดับเล็ก ๆ น้อยๆออกมา วางข้างถนนชาย เด็กผู้หญิงหลายคนกำลังรุมเลือกซื้ออยู่

นัชชามองเห็นที่รัดผมรูปไดโนเสาร์ตัวเล็ก ๆ ประดับด้วย พลอยสีเขียวตัดขอบด้วยสีทอง น่ารักมาก

เธอที่รัดผมอันนั้นแล้วถามราคาที่รัดผมอันนี้ราคาเท่า ไหร่”

“สามสิบค่ะ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธออย่าง สุภาพ ดวงตาของเธอกวาดไปมองหน้าของเตชิต โดยไม่ได้ ตั้งใจเธอชะงักไปชั่วครู่

ผู้ชายคนนี้ทำไมหล่อขนาดนี้นี่

หน้าผากอวบอิ่ม เบ้าตาลึก จมูกโด่งเป็นสันกำลังพอ เหมาะ แม้แต่ริมฝีปากก็ดูเซ็กซี่สวยจริงๆ สวมชุดสูทเสื้อโค้ ทยาวดูดีมาก หรือว่าจะเป็นดารา

สาวน้อยไม่สามารถต้านทานสายตาอันคมกริบของเขาได้ จ้องอยู่สองสามวินาทีก็หลบตา มองนานเกินไปเธอก็รู้สึกกลัว
นัชชาเอาที่รัดผมให้เขาดู ถามความคิดเห็น

“อันนี้สวย

ไหม”

เตชิตเหลือบมองแปบเดียว มันก็เป็นที่รัดผมธรรมดาๆ อัน หนึ่ง ฝีมือไม่ได้ประณีตอะไร น่าจะพูดว่าเป็นงานที่ค่อนข้าง หยาบสะด้วยซ้ำ

คนอื่นกำลังจ้องแฟนของเธออยู่ เธอยังคงมีอารมณ์เลือก

ที่รัดผมต่อไป

เตชิตรู้สึกอารมณ์เสีย ที่ถูกเธอไม่สนใจเขาโน้มตัวลง

และจูบริมฝีปากของเธอ “สวยสิ เธอรัดผมแบบไหนก็สวยทั้ง นั้นและ”

คำชมอย่างฉับพลันของเขาทำให้นัชชาประหลาดใจ และ รู้สึกมีความสุข เธอยึดๆที่รัดผม ถ้าอย่างนั้นฉันซื้อหล่ะนะ? ”

“ก็ซื้อสิ”

นัชชาเห็นเขายืนนิ่งอยู่เฉยๆ เธอก็เลยเขย่าข้อศอกของ เขา กระซิบว่า “คุณจ่ายเงินให้หน่อยสิ”

เตชิตไม่อยากอยู่ตรงนั้นนาน เขาหาเศษเงินพอดีส่งให้คน ขาย จะได้ไม่ต้องหาเงินทอนอีก

สาวน้อยเห็นแบบนี้ก็รู้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้ามีเจ้าของแล้ว เธอรับเงินแบบขัดเขิน หยิบที่รัดผมใส่ถุงเล็กๆที่เตรียมไว้ ยื่น

ให้นัชชา
อากาศเริ่มหนาวขึ้น ทั้งสองเดินเล่นอีกพักหนึ่งก็เดินทาง

กลับบ้าน

ในระหว่างทางกลับ นัชชาชอบที่รัดผมอันนี้มาก เธอเปิด ไฟตรงเพดานรถ มองที่รัดผมภายใต้แสงไฟ พลอยสีเขียว มรกตบนตัวไดโนเสาร์เล่นแสงระยิบระยับสวยงามมาก เธอ เลยเอามาผูกผมไว้

เตชิตมองไปที่เธอ ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิง ฉันซื้อ เครื่องประดับให้เธอตั้งมากมาย ไม่เคยเห็นเธอจะใส่เลย ที่รัด ผมธรรมดาๆชอบสะขนาดนี้เลยเหรอ?”

นัชชารู้ว่าเขาไม่เข้าใจผู้หญิง ก็ไม่ได้เถียงอะไร “ฉันรัดผม แบบนี้สวยไหม?”

“ไม่สวย” เตชิตไม่รู้จะพูดยังไง “พลอยปลอมๆ แล้วยัง

จะรูปไดโนเสาร์ปัญญาอ่อนนี้อีก เธอบอกฉันมันสวยตรง

ไหน? ”

นัชชาทำตาโต ใส่เขาก็เมื่อคุณบอกว่าสวยน่า เขายังบอกด้วยว่าเธอรัดผมอะไรก็สวย ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบ นาที ทำไมเปลี่ยนคำพูดไวจัง

“เมื่อกี้” ยิ่งพูดเตชิตก็เริ่มโมโห แววตาของเขาหลง เธอ ไม่เห็นสายตาสาวน้อยคนเมื่อกี้นี้หรือ มองฉันจนจะเข้าไปสิง ตัวฉันอยู่แล้ว เธอก็ยังมีใจเลือกที่รัดผมอยู่นั่นหล่ะ?”

สาวน้อย?
นัชชา ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง “คุณพูดถึงเจ้าของร้านแผงนั้น หนะเหรอ?”

เขาถอนหายใจมองบน ไม่สนใจเธอ

“จริงๆหรอ? ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลยนน่า”ขณะนั้นนัชชา ยุ่งอยู่กับการเลือกซื้อของไม่ได้สังเกตอะไรอย่างอื่น อีกอย่าง มันก็มืดมาก เป็นปกติที่เธอจะมองไม่เห็น แต่ตอนนี้เขา ทำไมถึงโกรธมากขนาดนี้

หล่ะ ? เพียงเพราะเธอไม่ได้สังเกตเห็นหน่ะหรอ?

“ไม่ถูกนิน่า คนที่โกรธสมควรจะเป็นฉันตั้งหากหล่ะ คุณ อารมณ์เสีย ใส่ฉันทำไม?”นัชชาไม่เข้าใจเอาซะเลย เตชิตพูดเย้ยๆ เมื่อไรฉันถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไป เธอก็คง

ไม่รู้ตัวหรอก” ? ?

ใบหน้าของนัชชาเริ่มเครียด “คุณพูดอีกครั้ง”

ชายที่นั่งอยู่ข้างเธอ เงียบลงทันที

ทันใดนั้น ในรถเงียบเชียบ นัชชาไม่เข้าใจว่าเขาอารมณ์ เสียโดยเหตุอันใด เธอเหลือบไปมองเขาเห็นหน้าตึงๆของเขา ทำท่าไม่สนใจเธอ เธอเลยหยิบโทรศัพท์มือถือคุยกับจินต์ บน ให้จินต์ฟัง

นัชชานี้เธออยู่ไหนนะ ฉันอารมณ์เสียจริงๆเลย

ในไม่กี่วินาทีต่อมา จินต์ก็ตอบกลับ
จินต์ เป็นอะไรหล่ะเธอ

นัชชา อารมณ์เสียเล่าให้เธอฟังว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ต้น

จนจบ

หลังจากข้อความถูกส่งไป อีกฝ่ายกำลังป้อนข้อมูลอยู่ จากนั้นไม่นาน จินต์ก็ส่งข้อความยาว ๆ มาให้เธอ

จินต์ เธอนี่ก็โง่จริง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สนใจเขาชะเลย เขารู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้งหน่ะสิ เธอลองคิดดูว่าถ้ามีผู้ชาย คนหนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ เตชิตอยู่ข้างๆแต่เขาไม่ได้สนใจ เธอจะรู้สึกยังไงหล่ะ

นัชชาลองคิดกลับกัน พูดๆไปก็จริงตามที่จินต์พูด ทําอะไรมิดีมิร้ายเขาอย่างนั้นหล่ะ

แต่ว่ามันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ยังกับว่าสาวน้อยคนนั้น

นัชชากำลังเหมือคิดเรื่องนี้อยู่ พอดีรถขับมาถึงสี่แยก กำลังติดไฟแดงอยู่ รถก็หยุดอย่างกะทันหันจนร่างของเธอเซ ไปข้างหน้า เธอถึงได้สติขึ้นมา