ตอน158พบทนาร์

ตอนที่ 158 พบทีนาร์

นัชชาใช้แรงสะบัดแขนกลับมา

เธอ”

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับ

“เธอแน่ใจหรอ? ” ปณิตาสวมหมวกสักหลาดสีดำ คลุม ใบหน้าสองในสามของเธอ ดีที่มีหมวกบังอยู่ ทำให้มองดู ใบหน้าไม่ชัดเจน “บางทีเธออาจรู้อะไรดีๆ จากปากฉันก็ได้

“” นัชชาหัวเราะเบามองเธอจากบนลงล่าง “เธอแน่ใจ หรือว่าตอนนี้เธอมีอารมณ์ที่จะเล่าเรื่องให้ฉันฟัง เธอลืมไปหรือ ไงว่าตัวเองเป็นอาชญากรที่ตำรวจต้องการจับตัวอยู่? ”

ปณิตาหดมือเข้าไปที่แขนเสื้อ กาแขนตัวเองแน่น พยายามรักษาความสงบบนใบหน้า “ฉันกล้ามาที่นี่ ก็แปลว่า ฉันไม่กลัวเธอจะโทรหาตำรวจ”

นัชชาไม่รู้ว่าเธอเตรียมตัวมาพร้อม หรือแค่ต้องการขู่เธอ แต่มันไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไร แค่ย้อนกลับไปดูกล้องวงจรปิด ก็รู้ ว่าเธอมาจากตรงไหนแล้ว

นัชชาไม่ต้องการยุ่งกับเธอนานเกินไป เธอเดินอ้อม ต้องการออกไปจากตรงนี้ แต่ทันใดนั้นก็ถูกปณิตากักตัวไว้สายตาท้าทายของเธอมองมาที่เธอ “เมื่อเดชิดโทรมาบอก เธอว่า เขาไม่ว่างมารับเธอใช่ไหม?”

คำพูดพียงคำเดียวของปณิตา ทำให้นัชชาหยุดชะงัก เธอ ขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าเธอรู้ได้อย่างไร?

เมื่อมองดูท่าทีของนัชชา ปณิตาก็รู้ได้ทันทีว่าตนเองเตา ถูก เธอเริ่มฮึกเหิม พูดขึ้นมาอีกว่า “เธอคิดว่าทุกคืนที่เตชิต กลับดึกดื่น เพราะเขามีงานเลี้ยงหรอ เธอมันโง่ ไร้เดียงสา เขามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกไว้สะเถอะ ”

นัชชาไม่สนใจกับคำพูดของเธอ “ถ้านี่คือจุดประสงค์ที่ เธอมาหาฉัน เธอคงต้องผิดหวังแล้ว”

“นัชชา เอ้ย นัชชา เธอจะให้ฉันด่าอะไรเธอดี ทุกครั้ง ใกล้ ถึงจุดจบเธอถึงจะรู้สึกตัว ไม่รู้จะให้ฉันพูดว่าเธอใจดีหรือโง่กัน แน่” ปณิตาไม่มีท่าทีละอายเลยสักนิด เธอเดินไปปะจันหน้ากับ นัชชา “ฉันไม่ปิดบังเธอแล้วกัน ช่วงนี้ฉันตามสะกดรอยเตชิต อยู่ เลยรู้ความลับมากมายเกี่ยวกับเขา เธอไม่อยากรู้เลยเห รอ? ”

ในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ปณิตารู้ว่าต้องใช้คำพูดแบบ ไหนที่จะทำให้นัชชาเกิดความอยากรู้ขึ้นมา ช่วงนี้เตชิตก็ผิด ปกติ ดังนั้นเธอจึงใช้สิ่งนี้เพื่อแทงใจดำของเธอ

มือที่แนบอยู่ด้านข้างลำตัวของเธอเกร็งขึ้น ถ้าบอกว่าไม่ อยากรู้ก็โกหก แต่ต้องรู้เรื่องด้วยวิธีนี้ เธอยอมที่จะหลอกตัว เองมากกว่า
ปณิดาตั้งตารอคําถามของนัชชา ผ่านไปครึ่งนาที นัชชา ไม่เพียงแต่ไม่ถาม แต่เธอกลับหันหลังและเดินออกจากตรงนั้น

ปณิดาเบิกตากว้าง มองดูแผ่นหลังร่างอันแบบบางของ เธอเดินจากไป ไหล่ที่บอบบางนั้นเหมือนมีพลังของความเชื่อ มั่น และมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า

ปณิตา โมโหจนกระทืบเท้า มาครั้งนี้เธอจะกลับไปมือเปล่า ไม่ได้ แม้ว่าจะไม่ได้ผลตามที่คาดไว้ แต่เธอก็ไม่ละความ พยายามวิ่งตามไปสองสามก้าว แล้วตะโกนว่า “วิลล่าเขตเหนือ ตึกที่ห้า! ถ้าเธอไม่อยากโง่เป็นครั้งที่สอง เธอก็ควรไปดูให้เห็น กับตา เตชิตอยู่ที่นั่น! ”

เธอยังต้องการพูดอะไรอีก นัชชาเดินออกไปไกลแล้ว

ที่ปากทางเข้าร้านอาหาร ลมหนาวพัดมา เสียงของเธอ ตะโกนดัง จนทำให้เป็นที่สังเกตของคนอื่น ปณิตารู้สึกขัดใจ กัดริมฝีปากแน่น ดึงหมวกลงมาปิดหน้า แล้วรีบเดินออกไป จากที่นั่น

เมื่อนัชชาเดินไปที่มุมหนึ่งของกำแพง เธอโล่งใจว่าไม่มี ใครเดินตามเธอมา เธอหายใจรั่ว จนแทบหายใจไม่ออก

วิลล่าเขตเหนือ

คำนี้เหมือนถูกพิมพ์ไปบนหูของเธอ มันสะท้อนซ้ำไปซ้ำมา

เธอรู้จักสถานที่นี้ดี มันควรจะกล่าวว่าไม่มีใครใน เมือง รไม่รู้จัก ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่หรูหรามาก แถม

ฮวงจุ้ยยังเป็นเลิศ มีคนให้ความสนใจตั้งแต่เริ่มก่อสร้าง ถึงแม้ว่าวิลล่าจะถูกสร้างขึ้นในเขตชานเมือง แต่ราคาแพงกว่า ใจกลาง เมืองสะอึก ที่นั่นเป็นที่อาศัยของเจ้าหน้าที่ระดับสูง และคนรวย ถ้าเตชิตต้องการซื้อสักหลังมันก็ไม่ยากอะไรเลย

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ปณิตาพูดมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ แต่ที่ แน่ๆเธอไม่ประสงค์ดีแน่นอน เธอล่อให้เธอไปที่นั่นต้องมีจุด ประสงค์อะไรสักอย่าง หากไปก็เท่ากับติดกับดักที่เธอวางไว้

ในสมองของนัชชาพยายามบอกตัวเองให้สงบสติอารมณ์ ห้ามหุนหันพลันแล่นโดยเด็ดขาด แต่เมื่อคิดถึงช่วงนี้เตชิต แปลกไปก็อดที่จะคิดไม่ได้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร หาเขา

โทรศัพท์สายไม่ว่างเป็นเวลานาน จนนัชชาคิดว่าจะตัด สายทิ้ง ก็มีเสียงขมเข้มออกมาจากปลายสาย “ครับ?”

นัชชาจุกอกไปหมด ใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจาก

คอ “คุณ … **

พูดเพียงคำเดียว เสียงของเธอก็สั่นรั่วไม่เป็นภาษา นัชชา ก่อนถามเขาต่อ “คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่คะ? “

ดึงมือถือออกไกลตัว พยายามทำให้เสียงนั้นดูปกติมากที่สุด
“น่าจะดีกมาก ไม่ต้องรอผม เขาตอบอย่างรวดเร็ว โดย ไม่มีเยื่อใยใด ๆ

“ยังอยู่ในงานเลี้ยงหรอคะ”

“อืม”

บางทีอาจเป็นเพราะกำลังสงสัยในตัวเขา จึงพบความผิด ปกติอย่างรวดเร็ว สถานที่ที่เขาอยู่เงียบเกินไปเหมือนอยู่ใน

บ้าน

งานเลี้ยงที่ไหนจะเงียบขนาดนี้?

นัชชากัดริมฝีปาก พูดอะไรไม่ออกอยู่นาน

เตชิตรอครู่หนึ่ง แล้วเรียกชื่อเธอเสียงเบา นัชชา

“ฉันกำลังฟังอยู่” นัชชาดึงสติกลับมา กระพริบตาถี่ ดวงตาคู่นั้นเริ่มชื้นขึ้นมา ไม่มีอะไร ฉันกลับบ้านก่อน

เตชิตพูดอีกสองสามประโยค แต่ดูเหมือนมันไม่ได้เข้า ของเธอเลย แล้วเธอก็วางโทรศัพท์อย่างเหม่อลอย เสียงของ หัวใจเต้น ดังขึ้น ดังขึ้นตึก ตึก ตึกมันดังขึ้นจนรู้สึกสะเทือนที่ ทรวงอก สะเทือนจนหัวจะระเบิด

วิลล่าเขตเหนือ! “

ก่อนที่จะตัดสินใจได้ เธอเดินไปที่ถนนแล้วเรียกรถแท็กซี่ พูดน้ำเสียงตะกุกตะกัก พูดสถานที่ที่จะไป “ไปวิลล่าเขต เหนือ! ”
“วิลล่าเขตเหนือ? ที่นั่นมันไกลนะ อีกอย่างเขาไม่ให้ แท็กซี่เข้า เธอแน่ใจจะไปที่นั่นหรอ…….

“ใช่คะ!” นัชชาพูดตัดบทคนขับ “ออกรถเถอะคะ

ผ่านช่วงเวลาที่รถหนาแน่นไปแล้ว ตอนนี้ไม่ค่อยมีรถ คน ขับรถขับอย่างเร็ว เธอมีเหงื่อออกฝ่ามือเต็มไปหมด เป็นเพราะ เธอรู้สึกประหม่าเกินไป

เธอไม่เคยคิดที่จะสะกดรอยตามเขา แต่ทุกอย่างมันผิด ปกติเกินไป ความเคลือบแคลงใจของเธอ เธอหนีมันมาตลอด จนวันนี้ที่ได้พบกับ ปณิตา คำพูดประโยคเดียวของเธอทำให้ ความเชื่อใจของเธอที่มีต่อเขาล่มสลายไปในบันดล

เธอรู้ได้อย่างไรว่า เตชิตผิดปกติไป

ความรู้สึกนี้มันช่างแย่เหลือเกิน เหมือนกับว่าทุกคนรู้ว่า เขากำลังทำอะไรอยู่ มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ถูกปิดบังไว้ไม่รู้ เรื่องอะไรทั้งสิ้น

เธอหัวร้อน จึงตัดสินใจแบบนี้ นัชชายกมือขึ้นกัดนิ้วมือ ตัวเอง ไม่เป็นไรตราบใดที่เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น เพียงแค่เขาไม่อยู่ เธอก็จะ เชื่อเขาต่อไปและจะไม่ถามเขาอีกไม่ว่าเขาจะทำอะไร

รถขับด้วยความเร็วสูงเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะ มาถึงทางเข้าของวิลล่า ประตูใหญ่สูงตระหง่าน ยาวประมาณ 20 เมตร ที่ป้อมปากทางเข้ามียามรักษาความปลอดภัยอย่าง เข้มงวด แท็กซี่หยุดที่ริมถนน นัชชาจ่ายเงินเสร็จลงมาจากรถ
ท่ามกลางสายลมอันหนาวเหน็บ นัชชาคิดวิธีที่จะเข้าไป อย่างไรดี เหมือนกับสวรรค์เข้าข้าง ตรงหัวมุมสวนวิลล่ามีซอก หนึ่งที่ตัว เธอสามารถลอดผ่านไปได้ และมีสายเคเบิลที่ยังเดิน ไม่เสร็จอยู่ด้านบน ไม่ไกลออกไปมีคนงานสวมหมวกล่อง ไฟฉายกำลังทำงานอยู่

นัชชาย่อตัวลอดผ่านเข้าไป โชคดีที่เธอตัวค่อนข้างเล็กจึง สามารถลอดผ่านไปได้ ท้องฟ้าก็มืด คนงานที่อยู่ถัดไปไม่รู้สึก

ระยะห่างระหว่างวิลล่านั้นไกลมาก นัชชา ใช้เวลาเกือบ ครึ่งชั่วโมงในการเดินค้นหาตึกที่ห้า วิลล่าถูกแบ่งออกเป็น อาคารหลัก และอาหารเสริมอาคารหลักเป็นบ้านสามชั้น ซึ่ง ในเวลานี้แสงสว่างลอดออกมาจากที่แห่งนี้

นัซซาซ่อนตัวอยู่ด้านข้างของผนัง ยื่นหัวมองซ้ายขวา เธอ สวมเสื้อคลุมบางๆเท่านั้น ฤดูหนาวในตอนค่ำอุณหภูมิต่ำกว่า ศูนย์องศา ลมหนาวอันเย็นยะเยือกพัดมา แม้ว่าเธอจะเอามือ ซุกไว้ในกระเป๋าก็หนาวจนมือแข็ง

หลังจากยืนอยู่พักใหญ่ ไม่เห็นมีความเคลื่อนไหวใด ๆ

จนเธอกำลังจะล่าถอยนั้นเอง ประตูวิลล่าก็เปิดออก จากด้าน ในมีร่างสูงสง่าปรากฏขึ้น

คนที่ปรากฏตัวตรงหน้าของเธอแม้ว่าด้วยระยะไกลเกินจน มองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด แต่ท่าทางการเดิน รวมถึงรูป ร่างลักษณะ ทำให้หัวใจของนัชชาแทบถลนออกมาจากตา
เพียงเสี้ยววินาทีนั้น น้ำตานองหน้าของเธอ ด้านหลังของ เขามีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตามมา

ทีนาร์วิ่งตามออกมาจากบ้าน เธอสวมชุดนอ นบางๆ ผมสั้นปลิวไปตามลมหนาวที่พัดมา เผยให้เห็นใบหน้า ที่สวยงามแต่ เขียว