ตอน139ความหวานที่ไม่ปกติ

ตอนที่ 139 ความหวานที่ไม่ปกติ

จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมานวิยากับนัชชานอึ้ง

นวียาอึ้งไปสักพักแล้วตอบกลับ ยังไม่ถึงเวลางานเชิญคุณ เคตามสบายค่ะ”

“ดีครับ เตซิตลากนัชชาเดินออกมาเดินไปถึงหน้าประตู เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วหันกลับไปพูดต่อ อีกเรื่องฉันไม่ใช่ คนที่จะเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานแต่เธอเป็นแฟนฉัน เวลางานหวังว่าคุณจะช่วยดูแลเธอด้วยนะครับ”

เขาพูดออกไปตามตรงไม่ได้ไม่พอใจนวียาเขาเพียงแค่พูด ไปตามความจริงและมันก็ทำให้คนไม่รู้สึกแย่

พูดออกมาตรงๆมันก็ดีกว่าพูดอ้อมค้อม

พอฟังดูแล้วเหมือนเขาจะพูดเล่นๆไม่ได้พูดให้คนฟังรู้สึก

เครียด

นวียาตอบยิ้มๆ สบายใจได้ค่ะคุณเตฉันจะไม่ทำอะไรแต่ จะว่าไปฉันกล้าที่ไหนละ………..

นัชชาดูเขาสองคนสนทนากันเธอยืนอึ้งมีใครบอกเธอได้ มั้ยว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นกับหัวหน้าของเธอ………

เตชิตจูงมือเธอเดินมาถึงห้องทำงานของเขาเธอยืนงงมอง ดูผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดติดอ่าง คุณเมื่อคุณ

“หม เขายกน้ำขึ้นมาดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นัชชา เมื่อคุณพูดอะไรกับหัวหน้าฉัน

“เธอไม่ได้ยินหรอ

“ฉันได้ยิน นัชชาเดินเข้าไปหาเขา ฉันหมายถึงคุณไปพูด แบบนั้นถ้าเธอเข้าใจผิดขึ้นมาจะทำยังไง

“เข้าใจผิดเรื่องอะไรเธอเป็นแฟนฉันจริงๆ หนิ เตชิตตอบ หน้าตายทําให้นัชชาพูดไม่ออก

เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เหม่อหยิบโทรศัพท์โทรหา เลขาให้คนส่งอาหารในโรงอาหารขึ้นมาสองชุดวันนี้กินอะไร ไม่เป็นไรเอาทุกอย่างที่มันมีรสเปรี้ยวรสหวาน

พูดจบเขากดวางสายดึงไปลงนั่งลงบนโซฟาตบตักตัว เอง ยืนซื้อทำไมมามา

นัชชาพูดไม่ออกรู้สึกไม่ดีเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสีย

“ว่าไง”

“คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่ เธอกลัวว่านวียาจะไม่ พอใจเธอก่อนหน้านั้นมีปัญหากับเวทิตาตอนนี้ได้หัวหน้าคนใหม่เธอไม่อยากทำให้เรื่องมันกลับไปแย่เหมือนเดิม

เตชิตเห็นว่าเธอเป็นกังวลไม่ได้พูดอะไรเดินเข้าไปแล้วดึง เธอเข้ามากอด “ฉันเป็นคนพูดเองไม่ใช่เธอพูดเธอจะกลัว

นัชชาเงยหน้ามองเขาไม่ได้พูดอะไร

เขายกมือขยี้หัวเธอ ไม่มีอะไรหรอกมีฉันอยู่เธอกลัวอะไร ตอนนี้กินข้าวที่โงอาหารไปก่อนเดี๋ยวกลางคืนฉันค่อยพาเธอ ไปกินอย่างอื่น

คำพูดที่ถูกพูดออกไปจะมานั่งคิดมากยังไงก็คงไม่มี ประโยชน์

นัชชาพยักหน้า โอเค………………..คุณถึงลงไปหา

ฉันช้างล่างล่ะ”

พูดถึงนี่เขายกโทรศัพท์ขึ้น หลังจากตอบกลับมาก็หายไป เลยโทรไปก็ไม่รับฉันเลยต้องลงไปหาด้วยตัวเอง

นัชชานึกขึ้นได้เมื่อกี้นวียาเรียกเธอเข้าพบกะทันหันเธอลืม โทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ

แต่พอเห็นว่าเขาลงไปหาเธอในใจก็รู้สึกอุ่นใจ แค่เพราะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเนี่ยนะ

“อืม อาหารถูกส่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วเตซิตไม่ได้ให้เขาส่ง เข้ามาถึงในห้องแต่เปิดประตูไปรับแทนวางอาหารลงบน โต๊ะ เมื่อก่อนฉันมัวแต่ยุ่งกับการทำงานไม่ค่อยได้กินข้าวตอนนี้กระเพาะเลยไม่ค่อยดีอย่ามองข้ามเรื่องนี้

นัชชาฟังที่เขาพูดรู้สึกอุ่นใจ แล้วคุณกินยัง

“ยัง เขาพูดยิ้มๆ ในเมื่อเธอยังไม่กินฉันจะกล้ากินได้ยัง

ไง”

“!!!!! นัชชาตกใจเขายังเป็นเตชิตคนเดิมอยู่มั้ยคนที่ไม่ ชอบพูดคนที่นั่งเย็นซาคนที่ไม่เคยเอ่ยปากชมเธอ

เขาพูดแบบนี้เหมือนเธอถูกยกให้สูงขึ้นฟังแล้วรู้สึกดี

นัชชากินไปด้วยคืบกับข้าวให้เขาไปด้วยเขาไม่ชอบพูด เวลากินข้าวเคร่งเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหารถึงจะเป็นแค่ อาหารง่ายๆเขาก็กินด้วยความสง่างาม

ดีที่บรรยากาศดูอบอุ่นหลังจากกินข้าวเสร็จก็ใกล้เวลา ทำงานแล้วเธอบิดขี้เกียจกับข้าวที่เหลือเขาก็เป็นคนเก็บ

เก็บกวาดเสร็จเตชิตเดินกลับไปนั่งแล้วอุ้มเธอมาไว้บนตัก ร่างหนาบังเธอจนมิดมองจากข้างหลังแทบจะไม่เห็นเธอเลย

“กินอิ่มมั้ย”

“ไม่ใช่อิ่มแต่จุก นัชชายกมือมาจับหน้าท้องตัวเอง ท้อง บวมตายแล้วๆฉันต้องอ้วนมากแน่ๆ

“อ้วนหน่อยจับแล้วรู้สึกดี

“นัชชารู้ว่าเขาหมายความว่ายังไงหน้าเธอแดงเธอ ไม่ได้ตอบกลับ ฉันไม่อยากอ้วนเอวจะหนา
“จริงหรอ” เขาพูดหน้านิ่งยื่นมือล่วงไปจับใต้ผ้าไหนขอจับ

หน่อย

นัชชารีบยกมือห้ามเธอ นี่มันห้องทำงานคุณจะทำอะไร

“ฉันจะจับผู้หญิงของฉันไม่ได้หรอ เขาไม่ค่อยพอใจที่เธอ ไม่ให้เขาจับยื่นมือไปบีบเอวเธอ

นัชชาสูดหายใจนจะลุกออกจากตักเขา คุณปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้

ตอนแรกเดซิตไม่ได้กะจะทำอะไรเพียงแค่อยากแกล้งเธอ เล่นแต่ตอนนี้เธอดิ้นไปดิ้นมาอารมณ์ถูกปลุกขึ้น………

เขากดไหล่เธอคางไว้พูดด้วยน้ำเสียงแหบ หยุดดิ้น

นัซซารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเขาเธอหยุดดิ้นเธอ หน้าแดง คุณ……….

เตชิตพยายามกลั้นอารมณ์ ฉันทำไมดิ้นไปเรื่อยทำไม ตั้งใจยั่วหรอ”

นัชชาเถียง ทำไมกลายเป็นว่าฉันยั่วคุณตั้งหากที่เงี่ยน

กลางวันแสกๆสมน้ำหน้า

พอผ่านไปสักพักอารมณ์เขาลดลงนัชชารีบเด้งออกจากตัว เขาขยับไปยืนไกลจากเขา ฉันไปนะ

“อืม”เขายืนตรงแล้วพูดขึ้น หลังเลิกงานไม่ต้องรอฉันมรนัดกับลูกค้าเธอกลับบ้านเองไปก่อน

มีนัดอีกแล้วหรอ นัชชาชะงักเท้าขมวดคิ้วถาม

เดช เดินเข้าไปหาเธอสายตาสังเลแต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่ จะไม่พูดมันออกมา “อืมช่วงนี้ยุ่งๆจะไม่ค่อยมีเวลาให้

นัชชากมือแน่นพยายามห้ามใจไม่ให้พูดหรือถามอะไร ออกไป ไม่เป็นไรคุณทำงานไปเถอะเดี๋ยวฉันรอคุณอยู่ที่บ้าน