ตอน117เธอหายตัวไป

ตอนที่ 117 เธอหายตัวไป

นัชชาแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งใจถลำลึกอยู่ในห้วง น้ำตา ร้องไห้จนปวดตา แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้ เธอไม่ ต้องการร้องไห้อีก แต่ทั้งร่างกายและจิตใจมันตั้งอยู่ใน ความขมขื่น จะทำยังไงก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมันได้

วันรุ่งขึ้นเธอลุกขึ้นจากเตียง หมอนยังคงเปียกด้วยน้ำตา เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ จองมองดูเงาที่สะท้อนจากกระจกหน้า ของเธอซีดเซียวเหมือนผี ดึงมุมปากตัวเองเบา ๆ

หลังจากรอทั้งคืน ยังไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเขา ผิดหวัง หมดหวัง ไม่มีความหวังอะไรอีกต่อไป แค่นีหล่ะ

ความคิดนี้ผ่านเข้ามาในสมองของเธอ ดวงตาคู่นั้นเริ่ม แดงอีกครั้ง ก้าวไปข้างหน้าเปิดก๊อกน้ำ เสียงน้ำไหลออกมา จากก๊อก เธอจวงน้ำกระทบที่ใบหน้า แยกไม่ออกว่านั้นคือน้ำ หรือน้ำตา

ไม่ได้ไปทำงาน ไม่อยากไป ไม่ต้องการไปเผชิญหน้ากับ สิ่งที่เกี่ยวข้องกับเตชิต กลัวว่าอารมณ์ที่แปรปรวนเจออะไรมาก ระทบแล้วจะปล่อยโฮออกมา
เธอไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นเธอเป็นคนอ่อนแอ และเธอ ไม่สามารถเผชิญหน้ากับสิ่งของหรือสถานที่ ที่มีความทรงจำ อันแสนหวานของเธอและเขาได้

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอปรับระดับเสียงสูงสุด เพราะกลัวที่จะพลาดทุกสายที่โทรเข้ามา นัชชาหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดูที่หน้าจอ สายที่โทรเข้ามาไม่ใช่คนที่เธอ ต้องการให้โทรเข้ามาที่สุดในตอนนี้

เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ไม่นาน เธอก็รับสาย เสียงสดใจของ จินต่ออกมาจากโทรศัพท์ ฉันทนไม่ได้แล้วนะ ฉันทนไม่ได้แล้ว จริงๆ พ่อของฉันอาการเก่ากำเหริบอีกหล่ะ กวนใจฉันทั้งวัน เลย!”

นัชชาฟุ้งซาน ไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งสิ้น “มีอะไร? ”

“ก็เป็นเรื่องงานนะสิ พวกเขายังอยากจะบ่งการชีวิตฉันอีก

ฉันกับคุณแม่ไม่ใช่คนเดียวกันสักหน่อย อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่

เครื่องมือของใคร ฉันอายุตั้งยี่สิบสี่แล้วยังเลือกทางเดินของ

ตัวเองไม่ได้อีกหรอ? “ถ้าฉันรำคาญจนทนไม่ไหว ฉันจะ

หายตัวไปหาที่พักผ่อนหย่อนใจสักระยะ ปล่อยให้พวกเขาเป็น

ห่วงหาฉันไม่เจอสะให้เข็ดเลย!”

นัชชา กระพริบตา “เธอจะไปที่ไหน? “

“ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่น่าจะเป็นเมือง มั้ง ที่นั้นมีเกาะด้วย ฉันอยากไปนานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสไปสักที

ไปด้วยกันเถอะ”

“อืม แต่สิ่งสำคัญคือ 4. เอ้ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนะ เมื่อเธอ พูดว่าอะไรนะ ไปด้วยกัน เธอก็จะไปกับฉันหรอ?” จินต์สังเกต เห็นว่ามัชชามีบางอย่างผิดปกติไป “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

นัชชาปากสั่นเทา ในที่สุดเธอก็สะกดอารมณ์ลง “ไม่มี อะไร ตอนนี้ฉันแค่อยากจะหยุดพักสักหน่อยแค่นั้น

* ถ้าเธอไปเที่ยวกับฉัน ท่านประธานเตชิตจะยอมหรอ?” จินต์มุ่ยปากอย่างเร็ว เธอชักจะเสียใจที่ปากตัวเองไวไปหน่อย แบบนี้ระหว่างสองคนนั้นต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆเลย เธอจึง เปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว หรือไม่เธอก็มาหาฉันสิ ออกมา คุยกัน”

“ได้สิ ฉันขอเวลาเก็บกระเป๋าสักครู่นะ

จินต์ ได้ยินว่าเธอต้อง เก็บกระเป๋า เธออ้าปากค้างแล้ว หุบปากลง แล้วพูดว่า “เดินทางปลอดภัยนะ

เวลาเก้า โมงเช้า นัชชาเก็บกระเป๋าเสร็จ เดินกลับไปที่ ห้องนั่งเล่น และดูโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ หน้าจอยังคง ว่างเปล่า ไม่มีข้อความเข้า ไม่มีเบอร์ใครโทรเข้ามา

เธอวางโทรศัพท์ลงอย่างช้าๆ ลากกระเป๋าเดินทาง แล้ว หันไปทางประตู เดินไปทีละก้าว สองก้าว ปิดประตู ออกจากห้องทุกอย่างในห้องเงียบสงัด

สี่สิบนาทีต่อมา แท็กซี่จอดอยู่หน้าวิลล่า แม้ว่าจะไม่ หรูหราเท่าไวโรจน์วิลล่า แต่มันก็ถือว่าหรูมากแล้ว

นัชชากดออดที่ประตู สักครู่ประตูก็เปิดออก

เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น จินต์ชนเธออย่างจัง แล้ว จินต์ก็กอดเธอไว้ ในที่สุดเธอก็มาหาฉันสักที ฉันอยู่บ้านเชิง จะตายอยู่แล้ว!”

วันนี้วันจันทร์ ครอบครัวของจินต์เงียบมาก ดีที่ในบ้านมี เพียงจินต์คนเดียว นัชชาผ่อนคลายขึ้นเยอะ เมื่อไม่นานมานี้ เธอตกเป็นข่าวมากมาย กลัวว่าถ้าต้องเจอกับคุณพ่อคุณแม่ ของจินต์แล้วจะทำตัวไม่ถูก

นี่เธอเก็บกระเป๋ามาจริงๆเหรอ? ” จินต์ให้แม่บ้าน ลากกระเป๋าเดินทางของนัชชาเข้าไปในห้อง” เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกับท่านประทานเดชิดหรอ? ”

อืม ไม่มีอะไรหรอกพอดีว่าฉันอยากจะผ่อนคลายสัก พัก นัชชาไม่ได้เล่าเรื่องให้จินต์ฟัง ไม่ใช่ว่าไม่อยากเล่า แต่ ไม่รู้ว่าจะเล่าอย่างไร

เรื่องแบบนี้ จะเล่าอย่างไรก็ดูเหมือนว่าจะยอมรับยาก

จินต์รู้สึกถึงความลำบากใจของนัชชา จึงไม่ได้ถามอะไร ต่อ พรางปรบมือ” ถ้าอย่างนั้นเราไปเที่ยวที่ เมืองเอชดีกว่าเธอกลับไปลาพักร้อน แล้วเราไปพักที่นั่นผักสิบวัน ครึ่งเดือน คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง?

“ได้” นัชชายิ้ม ไม่ต้องพูดถึงว่าไปสักสิบวัน หรือครึ่ง เดือน ไปนานกว่านั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร

ทั้งสองมองหาตั๋วเครื่องบินสำหรับไปเมืองของวันนี้ พอดีว่ามีเที่ยวบินตรง จองตั๋วเรียบร้อยพวกเราก็ไปยังสนาม บินทันที

ระหว่างทาง จินต์ขับรถ นัชชานั่งอยู่ข้างคนขับ เธอมอง ออกไปนอกหน้าต่างรถตลอดทาง สายตาทอดผ่านต้นไม้ใบ หญ้าคนเดินเท้าข้างทาง และหัวใจที่เต็มไปด้วยความว้าวุ่น ของเธอ

“นี่จินต์ ฉันไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือของฉันมา ถ้ามีใคร ติดต่อมาถามหาฉัน เธอก็บอกว่าไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนนะ

จินต์มองดูเธออย่างประหลาดใจ “นี่เธอเล่นซ่อนหาอยู่ หรอ ถึงเวลาเตชิตหาเธอไม่เจอ ฉันจะถูกเขาฉีกเนื้อเอาหรือ เปล่า? “

นัชชายิ้มอย่างหมดแรง “เขาไม่มีเวลามาตามหาฉัน หรอก”

จินต์รู้สึกเป็นห่วงเธอมากขึ้น ดูจากสีหน้าของเธอ จินต์ รู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันซับซ้อนมากกว่าที่เธอคาดคิดไว้เสียแล้ว

“นัชชา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอเธอรู้แค่นี้ก็พอ”

“ขอบคุณนะ”

ซึ้งใจมาก

พยักหน้าเบาๆ

เตชิตอยู่ที่กำลังอยู่เมืองที่ไกลออกไป ตอนนี้เรื่องที่เกอด ขึ้นกับนัชชาเขาไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ตอนสิบโมงเช้าเขาตื่นขึ้น มาเพราะเสียงเคาะประตูอย่างดุเดือด เขาลุกขึ้นจากเตียง หัว ปวดสะจนเหมือนหัวจะแยกออกจากกัน ตัวเขายังคงใส่ชุดที่ไป งานเลี้ยงเมื่อคืนวาน

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาก็ขมวดคิ้วอันคมเข้ม เขาดื่มเยอะมากเลยหรอ ถึงได้เมาได้ขนาดนี้?

เขาเดินอย่างลอยๆไปเปิดประตู ตรัณยืนอยู่ข้างนอก ประตู สีหน้าดูกังวล “ท่านประทานเตชิตคุณสบายดีใช่ไหม ครับ ผมเคาะประตูอยู่นาน แต่ไม่มีใครมาเปิดประตู วันนี้เที่ยง เรามีการประชุมด้วยนะครับ

เตชิตยกมือขึ้นกดขมับ รู้สึกปวดแปร๊บๆขึ้นมา “เมื่อคืน ”

ฉันเมามากเลยหรอ?

ตรัณระลึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จำได้ว่าท่านประทาน

ของตนยืนเซไปมา จึงพยักหน้า “ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้น

ครับ”

เตชิตรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร เมื่อ

พูดเสียงหนักแน่นคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นไหม?

“เกิดอะไรขึ้น ตาณพูดตามตรง “เมื่อคืนหลังจากที่ ผมพาท่านกลับมาที่ห้อง ท่านก็ให้ผมกลับไป

เตชิต ครุ่นคิดสักพัก แล้วพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว

หลังจากกลับเข้าไปในห้อง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู บันทึกการโทร หาหมายเลขของนัชชาแล้วโทรออก แต่สายไม่ ว่างเป็นเวลานาน เขาโทรหลายรอบแต่ก็ยังไม่มีใครรับสาย เหมือนเดิม

เขาหันไปดูเวลา ตอนนี้สิบโมงครึ่งเธอคงจะกำลังยุ่งอยู่ล่ะ มั้ง?

เตชิตวางสายโทรศัพท์ คิดถึงการประชุมของวันนี้ ก็รีบ

เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็คิดว่าจะโทรหาเธอหลังจาก การประชุมจบลง แต่เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่า การรอน ไม่เพียงแต่เป็นการ

รอที่เปล่าประโยชน์ แต่รอจนเธอหายตัวไปแล้ว

เมื่อเวลาเที่ยงครึ่ง การประชุมสิ้นสุดลง กลุ่มผู้บริหารแต่ง ตัวในชุดสูทเดินอย่างเร่งรีบออกมาจากห้องประชุม ในเหล่า กลุ่มคนที่ถูกห้อมล้อมตรงกลางคือเตชิต

มีคนสองสามคนกำลังพูดคุยกัน ทันใดนั้นตรัณเดินอย่าง เร่งรีบซูโทรศัพท์ขึ้นเดินมาหาเขา “ท่านประทานครับ ทางเรา ติดต่อกับคุณนัชชาไม่ได้เลยครับ ……. “