ตอน116ชายที่นอนข้างๆ

ตอนที่ 116 ชาย นอนข้างๆ

เธอเตรียมตัวอย่างดี ก็เพื่อเวลานี้

ปณิตาเดินไป และลองเอามือตบไหล่ของเตชิต ผู้ชายที่ อยู่บนเตียงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ลมหายใจของเขาหนัก คิ้ว ของเขาขมวด ดูเหมือนรู้สึกอึดอัดมาก

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งผลต่อความรูปงามของชายผู้นี้ เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่า ถ้าเตชิตอยู่บนร่างของเธอ จะเป็นฉากแบบไหน…

ใบหน้าของปณิตาแดงก่ำเพราะความเขิน แต่ไม่ต้องรีบ ร้อนอะไรหรอก เธอก็ไม่ได้อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นเป็นจริงเป็น จัง หากรอเตชิตฟื้นขึ้นมา ถ้าเขารู้ว่าถูกเธอวางแผนให้เป็น แบบนี้ เธอคงตายแน่ๆ

สิ่งที่เธอต้องทำก็เพียงเพื่อให้ นัชชาเกิดความเข้าใจผิด

ปณิตานั่งลงตรงขอบเตียง เอนหลังพิงร่างของเตชิต ไม่รู้ ว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าหรือเปล่า ร่างกายของเขานั้นร้อนผ่าว อุณหภูมิร่างกายของเขาสูง จนทำให้เธอรู้สึกไม่อาจอดใจได้
ปณิตาพูดเสียงกระซิบราวตกอยู่ในความฝัน” จะดีแค่ไหน ถ้าคุณเป็นของฉัน

หลังจากรอครู่หนึ่ง เสียงสั่นของอะไรบางอย่าง ติดๆ ปณิตารับย่อตัวลงหาที่มาของเสียงทันที เธอแนบหูกับผนังห้อง อย่างระแวดระวัง และในที่สุดก็พบโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าเสื้อ สูทของเตชิต

เธอดูจะไม่ลังเลที่จะรับโทรศัพท์ แต่ไม่พูดอะไร รอฟัง เสียงของคนที่โทรมา –

” เตชิต คุณกลับไปที่ห้องของคุณหรือยัง?

ปณิตาไม่ได้พูดตอบ เธอรู้สึกผยอง แม้กระทั่งจินตนาการ ว่า หากนัชชาได้ยินเสียงของเธอจากโทรศัพย์จะมีสีหน้า อย่างไร

นัชชาพูดคนเดียวอยู่นาน จนอดไม่ได้ที่จะถาม “นี่? เต

ชิต คุณได้ยินฉันมั้ย”

ปณิตายิ้มอย่างเยาะเย้ย มองดูชายที่นอนอยู่ข้างตน ความสุขที่อยู่ในใจแทบจะแอบซ่อนไว้ไม่ไหว เธอแสร้งบีบ เสียงยั่วยวนจนทำให้คนฟังปลายทางเกิดขนลุก “เธอเป็นใคร ก้นหรอ เตชิตหลับแล้ว”

คนรอสายถึงกับรู้สึกโดนฟ้าผ่า เธอยืนอยู่แน่นิ่งเกือบครึ่ง นาที ก่อนจะรู้สึกตัว เธอจิก โทรศัพท์จนปลายนิ้วขึ้นสีขาว “คุณ เป็นใครกัน”
“อ้าว เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วันเอง จำเสียงฉันไม่ได้แล้ว หรอ? เสียงของปณิตาหยุดชะงักไปสักพัก 4 จงใจพูดเสียง ชัดเจนและเย้ยหยัน “เพื่อน รัก เธอ ยังไงหล่ะ!”

นัชชารู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าความอบอุ่น ทั้งหมดในร่างกายถูกอะไรดูดออกจากร่าง ถูกคำพูดของป ตาสะกดอยู่ในหลุมอันหนาวเหน็บ เธอไม่สามารถควบคุม ร่างกายอันสั่นเทาได้จนเซไปฟังกับผนังกำแพงด้านหลัง

นัชชาพยายามสะกดสติอารมณ์ตัวเอง แม้ว่าร่างกายของ เธอจะสั่นเทาอยู่ก็ตาม แต่ยังคงบังคับเสียงให้ราบเรียบ “แล้ว เดช หล่ะ ให้เขามารับโทรศัพท์

“เพื่อนรัก เธอฟังไม่เข้าใจภาษาคนหรือยังไง เตชิตหลับ แล้ว” สายตาปณิตาเหลือบมองชายที่นอนอยู่ตรงข้างตน พรางพูดกระซิบ” คุณตื่นขึ้นมาสิ งานเลี้ยงเย็นวันนี้ดื่มหนัก ไปใช่ไหม กระอักกระอ่วนมากเลยหรอ ? ”

เธอพูดพรางบอกชื่องานเลี้ยง หลังจากได้ยินดังนั้นนัชชา แทบจะล้มทั้งยืน

เพราะว่าเย็นวันนี้เขาต้องไปงานเลี้ยงนี้จริง ถ้าพวกเขาไม่ ได้อยู่ด้วยกันปณิตาจะรู้ได้อย่างไร?

“ฉันปลุกเขาแล้ว แต่เขาไม่ยอมตื่น มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่ง นี้แล้วกันนะ”

นัชชาหายใจเข้าลึก ” ปณิตา ของๆคนอื่นดีนักหรือไงทำไมชอบแย่งนัก ไม่สิ ต้องพูดว่าของๆฉัน?”

” ฮะ * ปณิตาไม่รู้สึกถึงความละอายใจสักนิด น้ำเสียง ของเธอได้ใจยิ่งนัก” ถ้าฉันต้องการ ฉันก็ต้องได้มา เธอจะทำ อะไรฉันได้? “

“อย่ามาทํากับฉันแบบนี้นะ มันไม่เป็นผลดีสําหรับเธอแน่ มัชชาจ้องผนังกำแพงอย่างเคียดแค้น เธอไม่เคยเกลียดใคร มากขนาดนี้ จนอยากให้คนในสายต้องทนทุกข์ทรมานแสน สาหัส ในชาตินี้คงไม่อาจคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกเป็น ครั้งที่สอง

ปณิตาหุบยิ้ม เปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชา ในแววตาของ เธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังและดุร้าย ” นัชชา ฉันแค่ทนไม่ ได้กับท่าที่ที่สูงส่งของเธอ เธอคิดว่าผู้ชายชอบเธอได้แค่คน เดียว ชอบคนอื่นอีกไม่ได้หรือไง เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงโง่ๆคน หนึ่ง ใครพูดอะไรก็เชื่อหมด

เธอโกหกนัชชาได้ แต่ก็ไม่อาจโกหกตัวเองได้ เตชิตรัก เพียงแค่นัชชาคนเดียว! พอคิดถึงตรงนี้ เธอเกลียดนัก ถึงได้ พยายามแย่งทุกอย่างที่นัชชา

ด้านข้างของเธอ เดซิตร้องออกมาด้วยความอึดอัด ดู เหมือนไม่สบายตัวอย่างมาก จนต้องขยับร่าง

แววตาของปณิตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอรีบวางสายอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องชุดที่พักช่างเงียบสงัด ปณิตานั่งแข็งทื่อข้าง

ๆ ชายผู้นั้น กลัวว่าเขาจะฟื้นจากฤทธิ์ยา แม้ว่าฤทธิ์ยายังออก ไม่หมด แต่เคชิดก็มักทำให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดเสมอ

โชคดีที เดชดแค่ขยับตัวแล้วนอนต่อ

ปณิตาถอนหายใจอีกใหญ่ เธอกดปลดล็อกหน้าจอ โทรศัพท์ของเตชิตอย่างระมัดระวัง และลบข้อมูลสายเข้าของ นัชชาออกจากโทรศัพย์

เมื่อจัดการเสร็จ เธอก็ยังไม่พอใจ เธอถอดเสื้อผ้าส่วนบน ออก แล้วเอาหัวของเตชิตเข้ามาไว้แนบอก แล้วถ่ายภาพ เฉพาะส่วนหน้าส่งไป

จากภาพดูเหมือนว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้า และเตชิต กําลังแนบอกของเธออยู่

ปณิตาดูรูปที่ถ่ายด้วยความพึงพอใจ และส่งข้อความ รูปภาพถึง นัชชาทันที พอข้อความถูกส่งสำเร็จ เธอก็ลบ ข้อความทิ้ง

เธอจำใจวางโทรศัพท์กลับไปที่เดิม แม้ว่าเธอไม่อยาก

ออกไปจากห้องนั้น แต่ก็ต้องจำใจออกไป เธอเดินออกไปพราง เหลียวหลังกลับดูอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนเดินลับออกไปจากห้อง

ในทางกลับกัน แม้ว่าจะได้ยินปณิตาพูดโทรศัพท์ แต่ในใจของนัชชาก็ยังรู้สึกเชื่อมั่นในตัวของเตชิตอยู่ ถ้าเป็นเพ ราชปณิตาต้องการใส่ร้ายเดชิดหล่ะ?

แต่ความเชื่อมั่นในตัวเตชิตก็ถูกข้อความรูปที่ส่งมาทาง โทรศัพท์ทำลายอย่างรวดเร็ว รูปถ่ายที่เธอได้รับเป็นภาพชาย หญิงท่าทางเปลือยเปล่าแนบชิดขนาดนั้น น้ำตาพรั่งพรูออกมา อย่างไม่ขาดสาย

ทำไมถึงได้……..

ร่างของเธอที่เซพิงกับผนังกำแพงทรุดลงกับพื้น เธอล้มทั้ง ยืนนั่งร้องไห้บนพื้นอันเย็นเฉียบนั้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลพราก ไม่มีแรงแม้แต่ส่งเสียงร้องไห้ออกมา

ปณิตา เตชิต

พวกเขาอยู่ด้วยกันได้ยังไง?

นัชชาไม่เข้าใจ เหมือนเมื่อครั้งก่อนที่เธอพบว่าเธอ กับด วิษ มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน เรื่องเดิมเกิดซ้ำซาก ช่างปวดใจ เหลือเกิน

จะให้เธอเชื่อได้อย่างไร จะอธิบายได้อย่างไรอีก?

เธอแค่ไม่เห็นฉากความสัมพันธ์ลึกซึ้งของทั้งสอง

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องเหล่านี้ คิดถึงเขา แอบอิงแนบกายกับผู้หญิงคนอื่น เธอทั้งเจ็บ ทั้งจุกที่หน้าอกจน หายใจไม่ออกเหมือนถูกทับด้วยหินนับตัน
นัชชายกมือขึ้นขย่าอกเสื้อ เจ็บปวดของใจเธอทุเลาลงได้

ราวกับว่ามันจะทำให้ความ

ดวงตาเบลอไปด้วยน้ำตา มองไม่เห็นอะไรเลย เงียบสะ จัดเป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ร้องไห้โฮออกมา “ซื้อ ทําไม ทําไมกัน

เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว พวกเขาทําอะไรอยู่นะ?

ปณิตาส่งข้อความให้ตัวเอง เตชิตจะรู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

ไหม?

ถ้าเขารู้ ทำไมมันถึงเงียบขนาดนี้ ไม่มีแม้แต่สักคำถามไถ่ แต่ถ้าเขาไม่รู้ ในตอนแรกเขาวางแผนว่าจะขึ้นเตียงกับปณิตา อย่างนั้นหรอ?

ไม่ว่าจะเป็นผลลัพธ์แบบไหน ก็ล้วนแต่ทำให้เธอรับไม่ได้

ทั้งนั้น อยากหาข้อแก้ต่างแทนเขา แต่มันก็คิดอะไรไม่ออกเลย

สองคำนี้ดูเหมือนจะจารึกไว้ในใจของเธอลึกเข้าไปถึง กระแสเลือด มันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้

นัชชาเช็ดน้ำตาออก มองดูทุกสิ่งรอบตัวด้วยแววตาขุ่นมัว เมื่อก่อนเขาซึ่งให้ความอบอุ่นแก่เธอ แต่ตอนนี้มันช่างเย็นชา เยือกเย็นจนหาที่สุดมิได้

บางที ไม่ควรเชื่อคุณตั้งแต่แรก เรื่องของเรามันไม่ควรเริ่มตั้งแต่ต้นด้วย