ตอน98ยอมรับสถานะของเธอ

ตอนที่ 98 ยอมรับสถานะของเธอ

นักข่าวชายคนนั้นยังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พอได้สติเขาก็หันไปดูกล้องของเขาที่ตอนนี้แตกออกเป็นสี่ห้า ส่วน ” คุณ คุณมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำของผมแบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์ ทำแบบนี้

“สิทธิ์อะไรเหรอ” เขามองนักข่าวที่รายล้อมตัวเขาอยู่ ก็ ใช้สิทธิ์ที่ผมไม่ให้สัมภาษณ์พวกคุณ และคุณที่ชนผู้หญิงของ ผมเจ็บ”

แน่นอนว่าประโยคนี้เหมือนกับเป็นการจุดชนวนระเบิด ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขา

เมื่อสักครู่เขาพูดว่าอะไรนะ

ผู้หญิงของเขา!

นั่นเท่ากับว่าเขายอมรับสถานะของผู้หญิงคนนี้แล้วใช่หรือ

ไม่

เกิดค่าถามขึ้นในใจมากมาย แต่กลับไม่มีใครในที่นั้น กล้าถามออกมาเหมือนเมื่อสักครู่ ด้วยนิสัยบวกความสามารถ ของเตชิต ทางที่ดีอย่ามีเรื่องกับเขาจะดีกว่า
เตชิตก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เหล่านักข่าวรีบหลบ ทางให้เขาโดยอัตโนมัติ เขาเดินตรงไปที่ด้านหน้าของหญิง สาว แล้วยื่นมือออกไป “ลุกขึ้น

ไหล่ของหญิงสาวสั่นเล็กน้อย นัชชารู้สึกอายมาก บวกกับ ประโยคที่เขาพูดเมื่อสักครู่ทำให้เธอลื่นขึ้นมา

เดิมที่เธอไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนขี้แย่ แต่เวลาที่มีเขา อยู่ข้างๆเธอกลับกลายเป็นอ่อนแอแบบนี้ได้ยังไง

ในเวลานี้ ผู้ชายคนนี้ เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอ

นัชชาวางมือลงบนมือของเขา เพียงเสี้ยวนาทีเขาดึงตัว เธอมาอยู่ในอ้อมกอด ใช้มือกดด้านหลังศีรษะของเธอไว้

ปกป้องเธอจากแสงแฟลชและสายตาของคนทั้งหมด มี

เพียงอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ให้เธอเท่านั้น

เพียงแค่การแสดงออกเท่านี้ ทุกคนในที่นั้นก็ไม่มีใครกล้า ดูถูกนัชชาอีก ทุกสายตาที่มองเธอตอนนี้แฝงไปด้วยความกลัว

คนที่ทำให้เตชิตกล้ายอมรับต่อหน้าสาธารณชนว่าเธอคือ ผู้หญิงของเขา เธอคือคนแรก

แต่เขาก็ยอมรับแล้ว เขาไม่กลัวจะตกเป็นขี้ปากให้คนอื่น นินทาบ้างรึไง

แม้กระนั้นเตชิตก็รู้ดีว่าคนเหล่านั้นคิดอะไรในใจ จึงไม่ ปล่อยให้คนพวกนี้มโนไปไกล คุณทนายตรณ์เป็นคนแนะนำ ให้เรารู้จักกัน หลังจากนั้นเราก็คบหากัน ซึ่งเกิดหลังจากที่คุณนัชชายื่นฟ้องหย่า ดังนั้นจึงไม่น่ามีอะไรไม่เหมาะสม รวมถึง ข่าวที่มีก่อนหน้านี้ด้วย

เตชิตออกตัวก่อน ทุกคนตกตะลึงทำให้เกิดความเงียบขึ้น

ในวงนักข่าว สักพักจึงมีนักข่าวคนหนึ่งถามขึ้นว่า “แล้วเมื่อ ก่อนคุณเคยให้สัมภาษณ์ว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรพิเศษกับ คุณนัชชาล่ะครับ”

ก็ชายหญิงจะคบกันแบบธรรมดาไม่ได้ไง “ชายหนุ่ม อบสวนทันควัน

ก็ดูเหมือนจะไม่ผิดอะไร

นักข่าวไม่รู้จะโต้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้า “…แบบนี้ก็ไม่

ผิด”

เตชิตแทบไม่สนใจเลยว่าคนพวกนี้จะมองแบบไหนคิด แบบไหน “สิ่งที่ผมพูด แล้วแต่พวกคุณจะเอาไปเขียน หากไม่ ได้ บิดเบือนความเป็นจริง ผมก็จะไม่เรียกร้องหาความรับผิด ชอบ”

พูดจบ เขาก็โอบหญิงสาว เดินเข้าลิฟต์ไปโดยไม่หันกลับ

มามองอีกเลย

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง บรรดานักข่าวที่อยู่ในลานจอดรถยัง คงอยู่ในอาการตกตะลึง ผ่านไปสักพักจึงได้สติกลับมา รีบร้อน แยกย้ายกันกลับรถของตนเพื่อรายงานการให้สัมภาษณ์เมื่อ สักครู่ไปยังสำนักข่าวของตัวเอง
ข่าวใหญ่ขนาดนี้ ใครได้เขียนออกมาก่อนรับรองว่าคน เข้ามาอ่านกันถล่มทลาย

ในขณะเดียวกัน นัชชาลูกเตชิตพามาที่ห้องทำงานของ เขา เธอเงยหน้าจากอ้อมอกของเขาในตายังสีแดงเรื่อ พร้อม ถามเขาว่า “คุณตอบนักข่าวไปแบบนั้น ไม่กลัวจะเป็นผลเสีย ต่อคุณภายหลังหรือ”

ในโซเชียลมีเดีย เธอถูกกล่าวหาต่างๆนาๆ ไร้ยางอายไม่มีอะไรที่น่าฟังนัก ทั้งนังแพศยา

แต่เวลานี้ทุกคนคงพุ่งเป้าไปที่เขาแทน

แต่เขากลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน “ผมไม่สนใจ

“แต่ฉันสนใจ” นัชชาตอบ

สิ่งเธอกลัวที่สุดก็คือ เตชิต ทนายคนดังผู้ที่ใครๆต่าง ยกย่องนับถือ ถูกเธอผลักลงไปในบ่อเกรอะโสโครก เธอไม่ อยากเห็นเขาต้องถูกผู้คนสาปแช่งเกลียดชังเพราะเธอเป็นต้น เหตุ

น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความจริงจังของเธอ ทำให้เขาใจเต้นขึ้นมา ไม่มีอะไรหรอก ผมไม่ใช่ควินนะ สิ่งที่ ผมพูดออกมาผมย่อมเตรียมพร้อมรับสิ่งที่จะเกิดตามมาและ พร้อมที่จะปกป้องคุณ

คุณจะทํายังไง

เตชิตยกมือขึ้นมาจับใบหน้ากังวลของเธอ “คุณไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ผมรับมือได้

คนอื่นอาจกล่าวหาว่าเธอต่างๆนาๆ เพราะเขาไม่เคย ออกมายอมรับอะไร แต่เมื่อเขาออกมาพูดอย่างนี้แล้ว คนนอกอาจจะไม่กล่าวหาด่าทอเธอเหมือนเมื่อก่อน แต่เขา กังวลว่า หนึ่งในกลุ่มนั้นจะเป็นคนที่ส่งมาก่อกวน

เรื่องเขาจัดการเพียงลำพังก็พอ ไม่จำเป็นต้องให้เธอมา

เดือดร้อนสําบากอะไรด้วย

สิ่งที่เตชิตได้ประกาศต่อหน้านักข่าวถึงความสัมพันธ์ ระหว่างเขาและหญิงสาว ไม่นานก็กลายเป็นข่าวใหญ่ ครึกโครม เพียงแค่ไม่เกินครึ่งชั่วโมงสื่อทุกสำนักต่างพาดหัว ข่าวนี้

รวมทั้งการค้นหาข่าวสารในโลกโซเชียล ที่ขึ้นมาเป็น อันดับหนึ่งในการค้นหา

นัชชายังคงอยู่ในห้องทำงานของกรรมการผู้จัดการ ไม่ใช่ เพราะเธอไม่อยากออกมา แต่ทว่าเธอไม่กล้าออกไปสู่สายตา ของคนภายนอก ยิ่งหลังจากที่ทุกสำนักข่าวลงข่าวของทั้งสอง ออกมา

เธอมองไปที่หลังโต๊ะทำงานซึ่งชายหนุ่มนั่งทำงานอยู่ แล้ว เดินออกไปสองก้าว “เตชิต คุณเห็นข่าวยัง

อืม เสียงออกจากจมูกของเขา แต่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา จากกองเอกสารตรงหน้า
นัชชารู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก “คุณจะให้เขาปล่อยข่าว แบบนี้เหรอ”

“ตอนนี้ทางการกำลังเข้าไปจัดการแล้ว คนของท่านนัย เคยทำความรู้จักกันแล้ว

ที่แท้เขาก็เตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้ว

แต่ว่า ยังมีอีกคำถาม

“ถ้าหากฉันยังทำงานอยู่ที่นี่คงจะไม่ค่อยเหมาะสม

เมื่อพูดจบประโยค ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งเงียบมาตลอด ถึงกับ ชะงัก หยิบปลอกปากกาเสียบเข้าที่ปากกา แล้วเงยหน้าขึ้นมา สบตาเธอ “ไม่เหมาะสมตรงไหน

ความสัมพันธ์ของเรามันจะดูแปลกๆมั้ย

คิ้วเข้มๆของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย “ใคร คุณรู้สึกแปลกๆ “ไม่ใช่ หมายถึงคนอื่น”

แล้วเกี่ยวอะไรกับผม เขาไม่เคยแคร์สายตาของคนอื่น

“แต่คนอื่นอาจจะเอาคุณไปนินทาลับหลัง

“อย่างนั้นเหรอ” แต่ทว่าอยู่ต่อหน้าผมและคุณไม่มีใคร กล้าพูด”

“แต่ว่า…”

เตชิตตัดบท ” เรื่องราวอะไรก็แล้วแต่ที่คนส่วนใหญ่คิดว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นมักจะได้ไม่ค่อยได้รับการยอมรับจากผู้คนใน ระยะเวลาอันสั้นเหมือนเรื่องของคุณกับผม แต่สุดท้ายพวกเขา ก็ต้องยอมรับความจริง ดังนั้นนี่มันแต่ช่วงเวลาสั้นไป คุณต้อง กล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน

ถ้าหากต้องการอยู่ด้วยกัน ก็ต้องกล้าเผชิญหน้ากับทุก เรื่อง นัชชาเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการบอก แต่เธอแค่กังวลว่าจะ ทำให้เขาต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยเท่านั้น”

จากสถานการณ์แล้ว เขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ดังนั้น

เธอเองก็ไม่ควรจะถอย

นัชชาสูดหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง รวบรวมความกล้า ทั้งหมด “ถ้างั้นฉันจะกลับไปที่ห้องทำงานแล้วนะ”

“มานี่ก่อน” เขากวักมือเรียกเธอ “มาหาผมตรงนี้

ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก เธอยังเป็นวันนั้นของเดือน ดัง นั้นจึงไม่ต้องกลัวเขาจะทำอะไร จึงยอมเดินไปหาเขา

“มีอะไรเหรอคะ”

เขาลุกขึ้นแล้วก้มลงจูบที่บริเวณคางของเธอ อย่างรวดเร็ว แล้วบอกเธอว่า “ไปเถอะ”

ไออุ่นจากริมฝีปากเขา เพียงแค่ช่วงระยะสั้นไป ทำให้เธอ เกือบสติหลุด ยื่นมือออกมาผลักเขาแล้วรีบวิ่งออกไปอย่าง รวดเร็วพร้อมพูดว่า “ฉันไปแล้วนะ”

เตชิตเฝ้ามองจนร่างเล็กๆหายไปจากสายตา ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกแล้วปิดลง เขานั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม เปิดดู เอกสารตรงหน้าใหม่ แต่เขาไม่สามารถดึงสติกลับมาทำงาน

ได้อีกแล้ว

หลายปีที่ผ่านมา นี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาไม่มีกะจิตกะใจ

ทํางาน

ห่างกันแค่ไม่ถึงนาที เขาก็คิดถึงเธอเสียแล้ว เตชิตเอ๊ยเต ชิต แกติดกับเข้าให้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก