ตอน92ผมชื่อชนุดม

ตอนที่ 92 ผมชื่อชนุดม

เขาเคลื่อนไหวได้เร็วมากแต่รอบคอบเป็นอย่างมาก ไม่มี แม้กระทั่งเสียงดังของน้ำที่กระเพื่อม

ไม่นานนักน้ำในทะเลสาบอันหนาวเย็นยะเยือกถึงกระดูก ใต้ทะลุผ่านเสื้อ นัชชาว่ายน้ำไม่เป็น และยังกลัวปืนที่อยู่ ระหว่างเอวเลยไม่กล้าขยับมั่วๆถูกขยับ ถูกเขากอดในอก ร่างกายเธอแข็งเหมือนเหล็ก

“ดูสิ ตรงนั้นมีคนหรือเปล่า!” เสียงอันดุร้ายน่ากลัวดังขึ้น ข้างหู ผู้ชายยืนอยู่ด้านข้างพวกเขาทั้งคู่ ซึ่งระยะไม่ได้ห่างกัน นัก

นัชชาพอจะเดาได้ว่าเขาอาจจะหลบหนีคนพวกนี้อยู่ แล้ว พวกผู้ชายที่ตามมาติดๆก็คิดว่าไม่ใช่คนดีอะไร เพราะงั้นเธอ เลยไม่มี ข้อเลือกหรือการขอร้องความช่วยเหลือจากพวกเขา

เสียงดังกร๊อบแกลบทะลุบรรยากาศอันสงบในคืนเดือน มืดสนิท หลังจากนั้นครึ่งนาที ก็มีผู้ชายคนหนึ่งพูดออกมาว่า “พี่ตะวัน ไม่มีคนอยู่ที่นี่

“แม่งเอ้ย! มันหนีไปได้ พวกแกแยกกันไปตามหา ข้าจะ ไปหาดูข้างหน้าต่อ จับมาแบบยังมีชีวิตอยู่นะได้ยินไหม!?
“ครับ”

“ครับ”

เสียงเท้าของคนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านตัวเขาไป ยิ่งนานยิ่ง ห่างไปเรื่อยๆ นัชชาถอนหายใจและเริ่มขยับทีละน้อยๆ ยิ่ง ขยับยิ่งสู้จากการถูกจับมากขึ้น อย่าขยับ ไม่งั้นเธอโดนฆ่า ตาย

นัชชาอ้าปากและงับเขาที่กลางอุ้งมืออย่างบ้าระห่ำ เห็น ได้ชัดเลยว่าตัวเขาแข็งไปครู่หนึ่ง แต่ว่าเขาก็ยังไม่ปล่อยมือ แต่ว่าเขาเอาปลายกระบอกปืนจ่อเข้าใกล้เธออีก

ไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปเร็วเท่าไหร่แล้ว ทั้งตัวของนัชชาถูก แช่ในน้ำทะเลสาบจนหนาวสั่นสะท้าน ตอนที่เธอคิดว่าจะทิ้ง ชีวิตไว้นอกป่านั้น ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเขาก็ดันเธอให้ขึ้นไปบน

ปากเป็นอิสระอีกครั้งแล้ว นัชชารีบสูดหายใจเข้าหลาย รอบขยับมือขยับเท้า เตรียมพร้อมที่จะยืนขึ้นเพื่อวิ่งหนี

“ ” เสียงเบาๆดังขึ้น ข้างเท้าของนัชชามีพลเล็กๆปะทุ

ขึ้น

“อะ!” นัชชารีบหยุดเท้าทันที มือสองข้ามกุมหัวไว้พร้อม กับนั่งคุกเข่าลง “อย่า อย่า อย่ายิ่ง ฉันไม่ได้จะทำร้ายคุณ เลยนะ !”

เสียงของผู้หญิงที่กำลังตัวสั่นดังออกมา แค่ฟังเสียงก็รับรู้ว่าเธอไม่มีทางรอด

ชนุดม หยุดนิ้วไว้ที่ไกปืน มีรอยเขม่าปืนสีดำร่วงหล่นบน หลังของเธอ ในเวลานั้น เขาเปิดปากพูดว่า “มานี่”

หัวใจของนัชชาเต้นเร็วมาก ช่วงเวลาที่ร่างกายไม่ค่อยดี จะมีอาการมึนหัว ขาไม่มีแรง และยังมีอาการอยากจะอาเจียน หลังจากการปีนขึ้นมาจากน้ำในทะเลสาบมาอยู่บนฝั่งเมื่อไม่กี่ นาทีที่ผ่านมา เธอกลับมีเหงื่อเย็นๆแตกโชก ไปทั้งตัว

สถานการณ์ความน่ากลัวแบบนี้ กลัวขนาดที่เส้นผมตั้งขึ้น ขนาดความหวาดกลัวยังไม่มีเวลาที่จะคิดเลย

เวลาที่สภาพอารมณ์กลัวสุดขีดแบบนี้ เธอถึงกลับสงบนิ่ง ลงมา

มือสองข้างที่กุมหัวของนัชชา ค่อยๆยอมเอามือลงท เหมือนยอมแพ้แล้วค่อยๆหันหลังกลับมา เธอพบกลับผู้ชายที่ หน้าตาซีดยิ่งกว่าซีดได้อีกแต่หน้าตาหล่อ ลักษณะหน้าตาดี ครบตามรูปลักษณ์ที่ว่าหล่อ เขาไว้ผมสั้นแต่ก็ยังรู้สึกได้ถึง ความโหด โดยเฉพาะปืนพกอันเล็ก แต่มันทรงพลังมากที่อยู่ ในมือเขา

ปากกระบอกปืนสีดำขลับกำลังเล็งมาที่กะโหลกของเธอ นัชชาไม่ต้องคิดเลยว่า หากเธอวิ่งหนีไป เขาต้องยิงปืนทันทีแน่

ไม่มีทางเลือกแล้ว เธอทำได้แค่เดินกลับไป

ยิ่งห่างใกล้เขาเท่าไหร่ ยิ่งได้กลิ่นคาวเลือดอันคละคลุ้งบนตัวเขา

“รีบมาพยุงฉันไปบ้านไม้ที่อยู่ด้านหลัง ผู้ชายผายมือ บอกทางเธอ และเปลี่ยนมืออีกข้างถือปืนคอยบังคับเธอไว้

นัชชาไม่กล้าเอ่ยปากพูด ทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย

ใช้แรงหามเขาขึ้นมา ผู้ชายน่าจะสูง เกือบหนึ่งเมตรเก้าสิบ เซนติเมตร ดูแล้วไม่ได้ตัวใหญ่แต่ยากที่ต้องใช้แรงมากที่จะ หามขึ้นมา

กว่าจะถึงหน้าบ้านไม้ก็ไม่ง่ายเลย นัชชาคิดว่าจะทำยังไง ถึงจะเปิดกลอนประตูได้ แต่เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงยิงปืนไปที่ กลอนประตูเฉยเลย

ปืนเก็บเสียงเสียงไม่ค่อยดังมาก แต่นัชชาก็ยังตกใจกลัว อยู่ดี

ณ ตอนนี้ บ้านหลังเก่าห้องมาตรฐานที่อยู่ริมทะเลสาบมี ไว้เพื่อพักรับรองนักท่องเที่ยวในห้อง มีเพียงเก้าอี้พนักพิง เท่านั้น

นัชชาพยุงเขาเข้าไปเอนหลังไว้ ดูสีหน้าที่เจ็บปวดของ เขา แล้วถามเขาด้วยเสียงเบาๆ “ฉันจะไปจากที่นี่ได้แล้วใช่ ไหม”

ชนุดมจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าแบบไม่ละสายตา หน้า เล็กๆที่เท่าฝ่ามือนั้นแทบไม่มีสีเลือดเลย ทั้งหน้าแสดงออกถึง ความตกใจกลัว ผมยาวสีดำขลับทั้งหัวที่เปียกโชกไปทั้งหน้าและลำคอ ร่างกายที่บอบบาง ตัวแค่คางของเขาเอง ผิวก็ บอบบางมาก ในตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาไม่มีเลยที่อาการที่จะ ต่อสู้กลับมา

ค่อยๆเอานิ้วมือจับปืนขยับอย่างแผ่วเบาๆ “รีบถอดเสื้อผ้า ผมออก

นัชชาตกตะลึง

“อะไร อะไรนะ?”

ชนุดมขมวดคิ้วอย่างร้อนใจ “ฟังภาษาคนไม่ออกหรอ?”

นัชชาเกร็งข้างตัวสองมือแน่นๆ หน้านิ่งตึงไม่เอ่ยปาก หลังจากนิ่งเงียบสักพัก เธอก็ยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับเขยื้อน

“แล้วทำไมต้องช่วยคุณถอดด้วยล่ะ

ชนุดมพูดแบบขอไปที “ก็ทำอะไรกันไง

นัชชาทำตาโตอย่างคาดโทษมองไปยังเขา คนนี้นี่พูด อะไรเนี่ย…

เธอโมโหไม่น้อย กัดฟัน “ตอนนี้คุณมีปัญญาทำหรอ

ชนุดมมองผู้หญิงที่หน้าเท่าฝ่ามือของเขาก็ไม่ได้โกรธอะไร เอาปืนพกเล็งไปที่เธอ “นั่นยังไม่มาถอดอีกหรอ

เขามองไปที่เธอที่อยู่ในความสงสัย สุดท้ายแล้วผู้ชายคน นั้นหมดความอดทน “ผมนับสามไม่มาผมก็ยิ่งคุณตาย

“หนึ่ง สอง..

ก่อนที่ตัวเลขตัวสุดท้ายจะออกจากปากในที่สุดผู้หญิงก็ขยับออกมาจากที่เดิมหนึ่งก้าวเล็กๆ เพื่อเอาตัวรอดเธอทนได้

ก้าวสั้นๆหลายก้าวนัชชาดูเหมือนจะลำบากใจที่จะเดินไป สุดทางเหมือนกัน ยิ่งเธอห่างจากเขายิ่งใกล้ยิ่งได้กลิ่นคาว เลือดที่เหม็นคละคลุ้งบนตัวเขา

ที่ท้องด้านขวาของเขามีรูสีดำหนึ่ง พอดีกับที่มีเลือดสี แดง ทะลุออกมาด้านนอก เลือดทะลุออกมาจากเสื้อเชิ้ต ทำให้เห็นคราบเลือดสีน้ำตาลไปทั่ว

นัชชามองมือที่เขายื่นมา มือทั้งสองข้างของเขาไม่ สามารถหยุดสั่นได้

เสียง “โอ๊ะ” ปวดขมับอย่างสาหัส ปืนที่อยู่ในมือผู้ชายยื่น ออกมา พยายามใช้กำลังก่อกวนเธอ นี่เธอ ตั้งใจที่จะ ทำให้ฉันเจ็บใช่ไหม?

หัวของนัชชาไม่กล้าจะขยับสักนิด ลำคอแข็งเหมือนกับ ขอนไม้ ตาก็มองรูดำๆ ที่ด้านในเป็นเลือดซึมออกมาจากรู้นั้น อย่างมาก เมื่อกี้นี้เธอแค่บังคับตัวเองให้ไม่สั่นไม่ได้จริงๆ

“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เสียงของเธอขึ้นจมูกแล้ว

ชนุดมที่กำลังทนต่อความเจ็บปวดยกมือขึ้นดึงแก้มของ เธอทั้งสองข้าง เลือดบนมือหยดใส่หน้าที่นุ่มและนิ่มของผู้หญิง สีมันเป็นสีที่ตัดกันอย่างเห็นได้ชัด แต่เป็นความสวยที่ไม่คู่ควร

ชนุดม ใช้สายตามองเธอรู้ถึงสาเหตุว่าเธอกลัวจนริมฝีปาก กลายเป็นสีขาวซีด ทําเร็วหน่อย
นัชชารีบพยักหน้าแบบรีบๆ กลัวว่าอีกเดี๋ยวเขาจะเอาปืน มายิงที่สมองของตัวเองอีก

กระดุมของเสื้อเชิ้ตแกะออก ท้องของเขามีกระสุนฝังไว้ หนึ่งนัด มองเห็นตูดกระสุนอยู่รำไร แต่กระสุนไม่ได้ฝังเข้าไป ในตัว

นัชชาพยายามทนต่ออาการกระเพาะผิดปกติ ทำตามที่ เขาสั่ง ถอดเสื้อผ้าแล้วก็พันแผลเพื่อพยายามหยุดเลือดที่กำลัง ไหลออกมา

หลังจากที่เธอเสร็จ นัชชาก็ถูกบังคับให้กุมหัวนั่งยองๆ แล้วกลับไปอยู่ที่มุมกำแพง ปืนพกอันนั้นยังเล็งมาที่เธอ “คุณ เป็นใครกันแน่?”

ชนุดมขมวดคิ้วขึ้น “อยากรู้หรอ?”

“ไม่อยากรู้” เธอกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วคลายออก เบิก เปลือกตาขึ้นพร้อมเอ่ย “ฉันก็แค่กลัวว่าตัวเองจะช่วยคนที่ทำ ผิดกฎหมาย

“ซื้อ” ผู้ชายยิ้มอย่างเบาๆ ขยับคอไปมา ในน้ำเสียงเขา ไม่สามารถปิดบังถึงความอ่อนแรงได้เลย แต่ว่านี่เป็นความ อ่อนแรงที่ไม่สามารถปิดบังความอันตรายของเขาได้เลยสัก ครึ่ง

“งั้นคุณรู้หรือเปล่าว่าประโยคที่คุณพูดเนี่ย มันสามารถ สร้างความโกรธ ให้กับคนที่ทำผิดกฎหมายได้เลยนะ
นัชชาไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่รู้สึกกลัวเขาเหมือนเมื่อกี้เลย รู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยากจะฆ่าเธอแล้ว เธอ

นอกจากรอดตายแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่นัชชากลัวก็คือ กลัวว่า เขาจะนำพาความยุ่งยากมาให้เธอ

ผู้ชายที่ไม่รู้ประวัติ ตัวเขาก็มีปืนพกติดตัวมา หนำซ้ำที่ ช่องท้องยังมีลูกกระสุนติดอยู่แล้วยังบังคับเธอลงไปใน ทะเลสาบ แต่ก็ไม่ได้ดีนัก

“คุณเป็นคนจีนหรือเปล่า” นัชชาถามอีกค่าถาม “ฉัน หมายถึง สัญชาติจีน