ตอน89 โทรศัพท์มือถือ

ตอนที่89 โทรศัพท์มือถือ

หาเตชิตยังไม่พบ ธนัทได้เพียงให้คนพยายามกดกระแส ข่าว แต่แค่นี้ยังไม่เพียงพอนัก เพราะสื่อต้องการคำตอบที่ที่ แน่ชัด

แม้กระทั่งหลังเลิกงานนัชชาเองก็ต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง เพราะกลัวว่าจะเจอกับนักข่าว

ตอนกลางวัน เธอไม่มีความอยากอาหารแต่อย่างใด เธอ เพียงแค่กินขนมปังไม่กี่คำเสร็จก็นั่งสืบค่าโต๊ะ สองวันมานี่เธอ ได้อยู่ในสภาวะความตึงเครียดทางจิตอย่างรุนแรง มันทำให้ เธอนอนไม่ค่อยหลับ ทันใดนั้นเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่บนไหล่ ของเธอ พอได้หันไปก็เจอแก่

เธอกำลังเอาเสื้อคลุมที่อยู่ในมือมาคลุมให้เธอ เมื่อเห็นว่านัชชาตื่นพอดี ใบหน้าของแกก็ดูเหมือนอึดอัด

ใจ” ฉันเห็นว่าเธอใส่ชุดบางเกิน

“ขอบคุณ”

บทสนทนาเงียบไปสักพัก แก่ได้เลื่อนเอาเก้าอี้แล้วนั่งลง ข้างๆนัชชา เวลานี้คนในสำนักงานก็ต่างพากันไปพักเที่ยงหมด แล้ว เธอเห็นขนมปังที่กินไปได้เพียงครึ่งเดียววางบนโต๊ะเธอรู้สึกไม่สมอารมณ์” นัชชา เพราะฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนนะถึงได้ ถาม เธอกับประธานเตชิตเป็นอย่างที่ในข่าวพูดเหรอ?

นัชชามองเข้าไปในดวงตาของเธอ ในนั้นไม่มีความคาด เดาหรือการวางแผน และไม่มีความสงสัยหรือความอยากรู้ อยากเห็นทั้งสิ้น มีเพียงแค่ความกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเธอ

นัชชาหลบสายตาเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอ บอกได้แค่ว่า”ไม่ใช่แบบสิ่งที่พวกเธอคิด

การให้การรายงานของ ดาษนั้นพิถีพิถันมากและไม่ง่าย เลยที่จะหาช่องโหว่ จะให้นัชชาอธิบายยังไงก็ไม่ถูก

“งั้น เธอกับประธานเตชิตคบกันอยู่จริงหรือเปล่า?

นัชชาเงียบไปครู่หนึ่ง ยอมปริปาก “อืม แต่ตอนนี้เขา ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันหวังว่าเธอจะไม่บอกคนอื่นนะ

แก้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่นัชชายอมบอกเธอนั่น แสดงว่าเธอได้ยอมรับเธอในฐานะเพื่อน ความพยายามครั้ง ก่อนของเธอที่มีให้นัชชาไม่ได้ประโยชน์

แก่ตบไหล่เธอเบาๆปรอบใจว่า “ฉันขอโทษ ฉันตกใจ มากเมื่อข่าวออกมาแบบนั้น และก็ไม่คิดว่าเธอกับประธานเต ชิต แต่เมื่อเธอบอกว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวเขียนไว้ ฉันเชื่อ เธอ”

นัชชาหันมองหน้าเธอ “แก่ แก่ยิ้มอย่างอ่อนๆ “ฉันเชื่อในบุคลิกภาพและอุปนิสัยของเธอ ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไรฉันรู้ว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้น เธอไปที่ขนมปังบนโต๊ะ “นี้เธอกินแค่นี้หรอ ”

“อืม มันไม่ค่อยอยากนะ”

* อย่านะ ตอนนี้ในโรงอาหารยังมีข้าวขายอยู่ เธอ ต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม?” แก่พูดแล้วก็ลุกขึ้นดึงเธอไปด้วย

นัชชาไม่อยากขยับไปไหน เลยส่ายหัว “ไม่เป็นไรหรอก หากฉันไปเดี๋ยวพวกเขาต้องว่าฉันอีก

แก่หยุดเดินกะทันหัน คิดย้อนกลับช่วงสองวันที่ผ่านมา

นี่ คนในบริษัทบางคนได้นินทากันลับหลังเกี่ยวกับข่าวลือของ เธอขนาดเธอเองยังรับไม่ได้ แล้วนัชชาจะรับได้หรอ

“ฉันจะไปหาซื้อ ให้เธอเอง เดี๋ยวเธอกินไปที่ดาดฟ้าก็ได้

นัชชารู้สึกซาบซึ้งจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอมองแก่เดิน จากไป เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋าและก็ เงียบเหมือนเดิม ไม่มีโทรศัพท์หรือข้อความจากเขาเลย

คนที่มักจะปรากฏยามช่วงวิกฤติของเธอหายไปไหนนะ เต

ชิต คุณอยู่ที่ไหนกัน?

ตกเย็น นัชชาได้รับโทรศัพท์จาก ควิน น้ำเสียงฟังออก อย่างแท้จริงว่าเขากําลังโอ้อวด

“เป็นไงบ้างนัชชา ที่ผมเสนอไปคุณยอมตกลงไหม? คุณเห็นไหม ว่าตอนนี้เตชิตไม่สนว่าคุณจะเป็นอย่างไร นี่ก็ผ่าน มาสองวันแล้วเขาไม่เห็นทีท่าว่าจะประกาศอะไรเลย ผมขอ แนะนำให้คุณตกลงข้อเสนอของผม ก่อนที่เรื่องจะยุ่งเกินจะ แก้ไขไปมากกว่านี้

สําหรับความไร้ยางอายของควิน นัชชาไม่แปลกใจเลย ในเวลานี้แม้แต่ความโกรธที่เหลืออยู่ก็หายไป “เรื่องมันหนัก หนาถึงขนาดนี้แล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่กลัวที่มันจะยังหนักหนายิ่ง กว่านี้อีก”

ดูเหมือนว่าเธอจะใจแข็งขนาดนี้ ดาษชะงักไปชั่วครู่แล้ว พูดว่า “เธอยังรอเตชิต ให้มาช่วยอยู่หรอ ผมจะบอกอะไรคุณ อย่างนะ คุณก็เหมือนรองเท้าเก่าที่ผมทิ้งไป ยังจะมีผู้ชายคน ไหนที่ยังคิดจะรักษาไว้อีก? เตชิตคงกลัวว่าจะถูกเรื่องนี้พัวพัน ด้วย ดังนั้นถึงได้ไม่มีเสียงตอบสนองอะไรเลย คุณยังจะโง่รอ ความหวังอยู่เหรอ? ”

ถึงแม้ว่าคำพูดที่ออกจากปากของคนไม่เป็นความจริง เลย แต่ก็อดไม่ได้ว่า เขาแทงใจดำเธอมาก

ไม่เพราะอะไร เพียงแค่ เตชิต สองคำนี้ก็พอมีผลกระทบ ต่อใจเธออยู่ ยิ่งช่วงสถานการณ์อึดอัดแบบนี้

ที่ดาษกล่าวมา เธอไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดเพียงแต่เธอไม่ ยอมรับมัน เธอยอมโง่ที่จะเชื่อว่าชายคนนั้นจะไม่ผลักเธอตก เหว

“ดาษ ยิ่งคุณรู้สึกภาคภูมิใจมากเท่าไหร่คุณจะยิ่งตกลงมาเจ็บหนัก ฉันไม่เห็นด้วยกับที่คุณพูด” น้ำเสียงของนัชชานั้น สงบจนถึงจุดที่ไม่มีคลื่น “คุณบอกว่าฉันเป็นรองเท้าเก่าใช้ ไหม? ไม่ใช่แต่เป็นปณิตาต่างหาก ”

ดาษพูดว่า “เธอ! ”

นัชชาวางสายโทรศัพท์แล้วโยนไปบนเตียง ตามด้วย เอนตัวลงนอนเธอขตตัวนอนเสมือนกรุงธนูและมือกอดเข่าไว้ อยู่ในสภาพเหมือนกำลังปกป้องตัวเอง

คืนที่มืดมิด ก็ค่อยๆอาบแก้ม

เตชิตอยู่ไกลถึงสหรัฐอเมริกาเลยไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นใน ประเทศ เขาได้ติดตามจอร์และให้ ปรัณ มาที่ศูนย์บำบัดที่แยก ตัวจากโลกภายนอก

เมื่อก่อนเขาไม่มีเงินไปโรงเรียนนอกจากค่าเล่าเรียนแล้ว เขาแทบจะมีไม่พอกิน นักเรียนต่างชาติที่เดินทางไปต่าง ประเทศคิดจะหางานทำถือว่ายากพอสมควร ถูกเยาะเย้ยถูก ดูถูกจนกลายเป็นกิจวัตร เป็นเพราะพ่อแม่ของที่นารช่วยเหลือ เขาไว้ เขาถึงสามารถจบการศึกษานี้ได้

เตชิตคิดไว้สักวันถ้าเขาประสบผลความสำเร็จเขาจะ ตอบแทนบุญคุณต่อพ่อแม่ของดีนาร์ แต่สิ่งไม่น่าเกิดก็ได้เกิด ขึ้น เมื่อหกปีที่แล้วพ่อแม่ของทีนาร์ ออกมาร่วมงานจบการ

ไม่มีแสงสว่างจากในห้องและน้ำตาของเธอศึกษาของเขา แต่ระหว่างทางท่านทั้งสองเกิดประสบ อุบัติเหตุทางรถยนต์ และได้จากโลกนี้ไป

ตอนนั้นที่อยู่ในห้องไอซียูความปรารถนาสุดท้ายของทั้ง สองคือการให้เขาช่วยดูแลที่บาร์

เนื่องจากการตายของพ่อแม่ ทนาร์ก็ทุกข์ทรมานจากโรค แปลกๆเช่นนี้ เขารู้สึกผิด ความรับผิดชอบและความรู้สึกผิดที่ แบกไว้บนไหล่ของเขาทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอใดๆ จากทนา ได้

เขาเป็นหนี้ครอบครัวนี้มากเกินไป เขาคิดว่าเขาคงไม่ สามารถทดแทนบุญคุณนี้ได้ตลอดในชีวิตเขา

สองวันมานี้หลังจากการรักษาอย่างเข้มงวด

ได้ก็ดีมาก

ผลลัพธ์ที

ทางกายภาพของทีนาร์นั้นดีที่สุดในรอบห้าปีที่ผ่านมา จอร์จพูดติดตลกว่า ถ้าคุณรักษาต่อไปเรื่อยๆ คุณสามารถ ออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน

ปรัณรู้สึกโล่งอก หลายปีที่ผ่านมานี้เขารู้ว่าความรู้สึกผิด และแรงกดดันที่ได้รับเขารู้สึกดีใจแทนเขามาก

ทั้งสามกลับไปที่บ้านพักคนชราในประเทศนิวซีแลนด์พวก

เขาไม่ได้พก โทรศัพท์มือถือ ถึงจะพกไปด้วยยังไง ทางนั่นก็ ไม่ให้นำเข้าไปอยู่ดี หลังจากกลับมาถึง เตชิตรู้สึกเหนื่อยล้า จึงไปอาบนํ้า
ทีนาร์ไม่รู้ว่าเธอไปยังห้องของเขาได้อย่างไร เธอได้ยิน เสียงน้ำจากในห้องน้ำและเห็นรูปทรงที่เบลอของกระจกฝ้า ใบหน้าสีซีดแสดงถึงความเขินอาย เธออยู่กับเขามาหลายปี แล้ว แต่ก็ไม่เคยก้าวข้ามเขตเลย

เธอนั่งบนเตียง ซึ่งกับลมหายใจที่เขาทิ้งไว้ ผ้าห่มถูกเปิด มุมนิดนึง แต่บังเอิญเห็นโทรศัพท์มือถือของเขา

ทีนาร์ชะงักไปชั่วครู่ หันไปมองเขาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วและกดเพื่อเปิดเครื่อง

หน้าจอสว่างขึ้นและมืดลงและจากนั้นการสั่นสะเทือน อย่างต่อเนื่อง ข้อความและสายที่ไม่ได้รับมากกว่าสี่สิบกว่า ครั้ง นอกจากเพื่อน ๆ สองสามคนที่เธอมักจะได้ยินเขาเอ่ยขึ้น และยังมีคนที่ถูกตั้งเป็น “ยัยเด็กป่า

ยัยเด็กป่า

ทีนาร์ชะงักไปเล็กน้อย ในขณะนี้ดวงตาของเธอจ้องมองที่ หน้าจอ แต่ความคิดที่ไม่ดียังคงทำให้ใจเธอหัวใจอดคิดไม่ได้ นิ้วมือที่ซีดอยู่แล้วกลับซีดเผือกยิ่งกว่า

ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ทีนาร์รีบจัดวางสีหน้า ของเธอทันทีแล้วลุกขึ้นและส่งโทรศัพท์ให้เขา “คุณไม่ได้นำ โทรศัพท์มือถือมาสองวันแล้ว ฉันเลยช่วยเปิดเครื่องให้ เหมือนว่ามีหลายคนตามหาคุณนะ