ตอน88เขาหายไป

ตอนที่88 เขาหายไป

คำในรายงานทั้งหมดมีความเอนเอียงไปทางดษ ดังนั้น คนที่ถ่ายรูปจะเป็นใครไม่ได้นอกจากดวิษแน่นอน

เธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่ก็ไม่คิดว่า เขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้

ความกลัวและทางต้น ในอดีตกลายเป็นความโกรธ เธอจึง โทรไปหาดวิษอีกฝ่ายรับสายขึ้นทันทีที่เสียงโทรฯดัง”ดวิษ รูป ถ่ายพวกนั้น คุณเป็นคนถ่ายใช่ไหม?

“ใช่ มันเป็นสิ่งที่ดีที่คุณทำ” เห็นได้ชัดว่าคนอีกฝ่ายหนึ่ง

ไม่มีการปกปิดอะไรเลย

นัชชายิ้ม “คุณคิดว่าฉันไม่มีวิธีอื่นที่จะได้คลิปหลุดของ คุณที่ให้แม่คุณไปหรอ?”

ไม่ต้องรอให้ดวิษพูดเธอพูดขึ้นอีกครั้ง

“ก่อนหน้านี้คลิปหลุดของคุณกับปณิตา ฉันก็มีนะ ตอนไป เปิดห้องก็ด้วย และทุกๆครั้งที่พวกคุณมีอะไรกันในบ้านด้วย คุณคิดหรอว่าฉันไม่มีปัญญาทำอะไรคุณได้? ”

“ดวิ เสียงแน่น จากนั้นเขาก็ยิ้มเป็นกันเอง “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ!”

ตอนนั้นนัชชาถูกกีดกันออกจากประตูห้อง เธอจะมีเวลา ที่ไหนมาเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้ได้อย่างไร

นัชชาไม่มีความคิด แต่เตชิตมี ถ้าหากผู้ชายคนนั้นไม่ได้ เตรียมแผ่นไว้ตอนนั้น เธอไม่รู้ว่าจะหนี้ไปร้องไห้ที่ไหนแล้ว

“ดวิ การที่ฉันชอบคุณเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกน่าขยะแขยง ที่สุดในชีวิตฉัน ฉันตกหลุมรักคุณได้อย่างไร? ตกหลุมรักกับ สิ่งที่ไม่ดีเท่าเหมือนดั่งสัตว์ร้าย

นัชชาไม่ใช่คนที่พูดจาหยาบคายแบบนี้ แม้ว่าเธอจะหย่า กันในเวลานั้น เธอก็ไม่ได้ดูถูกบุคลิกของเขา แต่ตอนนี้เธอไม่ สามารถทนมันได้แล้ว

คนๆนึงทำผิดแล้วไม่รู้จักสำนึกผิด แถมไม่พอยังเที่ยว เปล่าประกาศอะไรที่ไม่เป็นความจริง ให้ทุกคนเข้าใจผิดกันไป ทั่ว ให้คนทั้งประเทศมองเราในทางที่ผิดๆ

น่ารังเกียจแบบที่นัชชาไม่เคยพบ ไม่เคยเจอมาก่อน

“นัชชาคุณไม่ต้องพูดดี ถ้าตอนนี้คุณเลิกกับเตชิต ผมก็จะ แก้ไขยกเลิกข่าวทั้งหมดให้ หรือไม่ก็เปลี่ยนแปลงคำร้องขอ หย่าของคุณก็ได้”

“เปลี่ยนแปลง? “รอยยิ้มของนัชชาทำให้รู้สึกว่า “ตอนนี้ถึง คุณจะคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันก็ไม่เปลี่ยน ดษ ความอดทนและ ความเห็นอกเห็นใจของฉันที่มีต่อคุณ มันไม่หลงเหลือแล้ว ฉันยังอยากให้คุณแพ้คดีนี้ด้วยซ้ำ หลังจากนัชชาพูดจบ

บล็อคเบอร์เขาเรียบร้อย

เธอตัดสายเขาทันที

แล้วได้

เธอโทรไปหาเตชิตแต่มันยังไม่นานนักมีเพียงเสียง ตอบโต้จากระบบมือถือ ขออภัย

ยังไม่สิ้นสุดปลายสายนัชชาล็อคหน้าจอโทรฯแล้วเหวี่ยง โทรศัพท์ไปด้านข้างและรีบเตรียมตัวนั่งรถไปที่บริษัท

ตั้งแต่เข้าประตูไปจนถึงระหว่างทางเดิน จนถึงออฟฟิศ จนถึงห้องพักเบรค ทุกคนมองเธอด้วยสายตาที่เปล่งประกาย สดใส บ้างก็เต็มไปด้วยคำถาม บ้างก็อิจฉา เห็นใจ บ้างก็เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

สงสาร

ทุกย่างก้าวของเธอนั้นเหมือนกับการเดินบนใบมีด

ช่วงที่เตชิตไม่อยู่ที่นี่ทุกๆสายตาจับจ้องมาที่เธออยู่คน

เดียว

ในที่สุดมานั่งตรงที่โต๊ะทำงาน แต่ไม่ได้มาพูดคุยกับเธอ เหมือนทุกที เพียงทักทายแบบเรียบง่ายแล้วก้มหน้าทำงานต่อ

ความคาดหวังเพียงน้อยนิดได้สาบสูญ รูปถ่ายที่หลุดไป ของเธอกับเตชิตมีผลกระทบมากยิ่งกว่าที่เธอคิดไว้สะอึก

ในหัวของเธอยุ่งเหยิงมาก เธอพยายามส่งข้อความติดต่อ เตชิต แต่ก็ไม่ได้รับคําตอบกลับมา
เขากำลังทำอะไรกันแน่?

ท้ายสุดแล้ว

เช่นกัน

นัชชาไปพบต แต่คำตอบก็ยังไม่แน่ชัด

ประธานเตชิตเดินทางไปทำธุระนอกประเทศ เนื้อหาเพิ่ม เติมท่านไม่ได้แจ้งไว้ ผมก็ไม่ค่อยรู้สักเท่าไร

นัชชาเป็นเหมือนแมลงวันหัวเขียว โดนจู่โจมด้วยสายตา

จากผู้คนทั้งวัน เธอไปกินข้าวคนเดียว เธอนั่งเช็คไฟล์เอกสาร คนเดียว ตอนไปที่ห้องถ่ายสำเนาเอกสาร เธอได้พบกับพบ ปรัณ

พวกเขาทั้งคู่สบตากันอึ้งไปชั่วครู่ และปรัณก็เป็นคน ทำลายความเงียบเสียก่อน “บังเอิญจังนะ”

“อืม ฉันมาเอาสำเนาเอกสารที่ถ่ายไว้นัชชาเดินตรงไป เอาสำเนาเอกสารที่เครื่องพิมพ์ เมื่อเดินผ่านเขาเธอพยักหน้า

ให้เขาเล็กน้อยเป็นการทักทาย

เมื่อเธอเดินไปถึงประตู

ปรัณตะโกนตามด้านหลังเธอ

“นัชชา คุณมีคบกับเตชิตจริงๆเหรอ?”

เมื่อได้ยินคําถามนั่น

นัชชาหยุดชะงัก หลังจากได้ยินถ้อยคำและน้ำเสียงที่ ละเอียดอ่อนของเขาแล้ว เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วปล่อย จะให้เธอตอบอย่างไร

บอกเขาไม่ใช่อย่างที่คิด ว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน?
แต่ตอนนี้เตชิตไม่อยู่ ใครๆก็ไม่สามารถติดต่อเขาได้ หากให้เธอไปพูดเพียงฝ่ายเดียวเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เหมาะสม หรือไม่?

อยู่ๆเขาก็หายตัวไปแบบไร้ร่องลอย เขาจะมีอะไร

เกี่ยวข้องกับรายงานข่าวหรือไม่ก็เขากำลังจะหลีกเลี่ยงเรื่อง พวกนี้ หรือไม่ก็เขาไม่ยอมรับการที่มีเธออยู่

ตอนนี้นัชชามีความคิดอยู่หลายแบบ แต่เธอกลับไม่กล้าที่ จะลงมือทำ แม้แต่คำตอบที่แน่ชัด

หลังจากเกือบครึ่งนาที เธอก็ลังเลอยู่นาน และเอ่ยมาได้ แต่ว่า “ความสัมพันธ์ระหว่างเรา มันไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบที่ คุณคิด”

นภันต์มองไปที่ด้านหลังการจากไปของนัชชา หน้าตา ค่อนข้างซับซ้อน ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้นแบบนั้นมันคือ อะไร?

เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นแฟนกัน ผู้ชายแบบเตชิตเขาไม่มองผู้ หญิงแบบนัชชาหรอก หรือไม่ก็แค่เก็บไปคลายเหงา ไม่ใช่ว่า จะดูถูกนัชชานะ แต่พวกเขาช่างแตกต่างกันจนเกิน มันยากที่ จะเชื่อ

หลังจากข่าวเกิดขึ้นไม่นาน ไม่ใช่แค่นัชชากำลังตามหาเด ธนัทก็กำลังตามหาอยู่เหมือนกัน แต่เขาไม่สามารถติดต่อเขาได้ หลังจากที่รู้ว่าเดชิดเดินทางไปทำธุรกิจกับปรัณ ธนัทเลยติดต่อปริณอีกที แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้

เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น โดยฉับพลันไม่มีใครเตรียมตัวตั้งรับ ทัน ส่วนคนที่เตรียมพร้อมก็ไม่อยู่ หลังจากการพิจารณาอย่างรอบคอบ ประธานธนัททานิช

ชาจนเจอ

ในสํานักงาน สภาพจิตใจของนัชชาไม่ค่อยดีมากนัก ประธานธนัทเทชาร้อนสักแก้วยื่นให้เธอ “ดื่มหน่อยนะ จะได้ รู้สึกดี”

นัชชารับมันแล้วส่ายหัว “ประธานธนัท ฉันสบายดี”

ในบริษัท เธอยังคงเรียกเขาว่าประธานธนัท ซึ่งเห็นได้ชัด ว่าเป็นบริษัท ไม่สร้างปัญหาให้กับผู้คนเดือดร้อน เป็นที่ๆมี เหตุผลดูน่ารักไปอีกแบบ

“ช่วงนี้เกิดเรื่องมากมายนัก ส่วนเตชิตก็ติดต่อไม่ได้ ผมรู้ ว่าตอนนี้คุณคงสับสนมาก ดังนั้นผมเลยมาหาคุณเพื่อมาพูด คุย อยากรู้ด้วยว่าคุณคิดอย่างไรบ้าง

ฉันไม่มีความคิดใด ๆ ทุกอย่างจะต้องรอให้เตชิต ตัดสินใจด้วยเพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเขาด้วย เอาตาม จริงแล้ว นัชชายังไม่มั่นใจในตัวเธอเองนัก กลัวถ้าเธอตัดสิน ใจเองโดยพลการจะทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจ

ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมกับเขา
ธนัทมองที่ขอบตาคาที่เหมือนจะอดนอนมาหลายวัน “คุณ คิดว่าไงบาง เรื่องงานเธออย่าเพิ่งไปใส่ใจ เดี๋ยวผมจะทำการ ลาพักร้อน ให้เอง คิดจะว่าไปลาพักร้อน จะได้ไม่รู้สึกถึงแรง กดดัน

รอเตชิตกลับมา คุณก็กลับมาทำงานได้ตามปกติ นัชชาขมวดคิ้ว “ประธานธนัท ฉันไม่อยากหยุดงาน ฉัน ไม่ได้ทําอะไรผิด

ฉันไม่มีเหตุผลที่จะออกในเวลานี้

เสียงของการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่พอใจ เลย แต่ธนัทรู้ว่าอารมณ์ของเธอตอนนี้ไม่สามารถควบคุมได้ แล้ว อารมณ์ที่เธออดกันมานานพร้อมจะปะทะกับผู้คนพวกนี้ ธนัทไม่บังคับเธอ และมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเห็นเธอ อย่างโน้มน้าวใจ เพราะฉะนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเพิ่มอีก ต่อไป “ทางด้านเตชิตผมจะพยายามติดต่ออีกที ส่วนหากในที่ ทำงาน คุณมีปัญหาอะไร คุณสามารถมาหาผมได้เสมอ

นัชชากระพริบตาอย่างช้าๆ กล่าวคำขอบคุณ เดินไปที่ ประตู มือลังเลที่จะจับลูกบิดประตูหลายครั้งไปมา อดไม่ได้ ถามขึ้น “ประธานธนัทคะ เตชิต เขาทำไมถึงขาดการติดต่อ จากเราค่ะ?”

“ฉันยังไม่รู้

มันอาจจะเกี่ยวข้องกับฉันหรือเปล่า?” นัชชากระชับกำปั้น แล้วถามคำถามที่อยู่ในใจ ธนัทมองดูร่างกายอันแข็งทื่อของเธอและถอนหายใจ อย่างเงียบ ๆ “ไม่น่านะ อย่าคิดมากไปเลย นัชชาไม่พูดอะไรต่ออีก แล้วหันหลังกลับ