ตอน86คำว่าส่งดังไปให้เอง

ตอนที่ 86 คําว่าทอด

บ่ายสองโมง นัชชานั่งตามรถไปส่งเตชิตที่สนามบิน คนที่ ไปพร้อมยังมีปรัณ ไม่รู้ว่าเขาเพื่อจะได้เจอนัชชา ตอนที่เขาทำ เรื่องเช็คอินเสร็จแล้วยังรออยู่ที่ห้องโถงสนามบิน

ทั้งสามคนได้เจอกัน นัชชาสวมเสื้อขนสัตว์สีขาวยาวยืน อยู่ข้างๆ ใบหน้าสดใสไม่ได้แต่งหน้ามาด้วย เหมือนเป็นสาว น้อยอายุยังไม่ถึง20ปี

ปรัณรู้สึกด้านหน้าสว่างขึ้น ส่งเสียงเบาๆข้างๆหูของเตชิต “สวยนะ”

ไม่คาดคิดว่าชายคนนี้ป้องการเธออย่างดี ปรายตามอง

ไปอย่างแรง “ใครบอกว่าให้มองละ

……………………. ก็ได้ หาเหาใส่หัว คุยกับนัชชา อาจสนุกกว่า “คุณมาส่งเขา?

นัชชาพยักหน้าเบาๆด้วยความอาย “ใช่ค่ะ

“ชาย อิจฉาจัง ผมไม่มีโชคชะตาแบบนี้เลย เมื่อกี้เพิ่ง เสร็จการผ่าตัดแล้วก็ต้องรีบถูกลากมานั่งเครื่องบิน ใจร้าย มาก
“คุณปรัณยอดเยี่ยมขนาดนี้ ต้องหาคนที่คุณรัก ให้เจอแน่

ปรับเพียงแค่อยากจะแซวตัว ไม่คิดว่านัชชาปลอบเขา

เลย

อย่างจริงจังแบบนี้ เวลานั้นเขารู้สึกอึดอัดมาก แล้วยังน่า สงสารด้วย “ผมไม่พูดดีกว่า”

นัชชาคิดว่าตัวเองจะพูดผิดตรงไหน กระพริบตาด้วยไว้ ความผิดมองไปยังเตชิต แต่เขาไม่สนใจทั้งที่สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน “ไม่ต้องสนใจเขา

ปรักคุยกันเล็กน้อยแล้วก็เดินไปห้องผู้โดยสารคนเดียวไม่ รบกวนสองคนนั้น ให้เขาสองคนได้คุยกัน

“คุณก็รีบไปสิ ถึงแม้ว่าภัยในใจนัชชาไม่อยากให้เขาไป

แต่ก็บอกให้เขารีบไป

เตชิตยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าด้านข้างเรียบของเธอ หลาย อยากไป

ปีที่ผ่านมาบินไปบินมาเขาเคยชินแล้ว ตอนที่เขาเพิ่งเปิด บริษัท เขาเคยนอนก็นอนที่เครื่องบิน แต่ตอนนี้เขาถึงกลับไม่

ไม่อยากไป?

คำนี้มันเป็นคำศัพท์ใหม่สำหรับเขา

เขาไม่มีคนที่ต้องการห่วงใย หลายปีนี้เขาไปๆมาๆคน

เดียว ที่บ้านเขาเงียบเหงาตลอด เรียกว่าเป็นบ้าน หรือไม่ก็ เรียกว่าเป็นสถานที่ที่เขาพักอยู่ระยะเวลานาน สำหรับเขากลับบ้านหรือไม่ก็ไม่มีความหมายอะไร

แต่ว่าตอนนี้เขามีนัชชาแล้ว ทุกอย่างราวกับว่าไม่เหมือน บไปหมด เขารู้ว่าตอนนี้มีคนรออยู่ที่บ้านเขา มีคนเบื่อ แล้วงุนงงอยู่ที่บ้าน เขาอยากจะอยู่ที่บ้านมากกว่า ไม่อยากจะ ออกจากบ้าน

เช่น ตอนนี้

เตชิตมองเธออย่างนิ่งๆไปสักช่วงเวลา หลายค่าที่อยาก จะพูดออกปาก แต่พอถึงริมปากก็กลายเป็นประโยคเดียว รอ ผมกลับมานะ”

“รู้แล้วค่ะ คุณนี่เป็นห่วงฉันมากหรือ “นัชชาไม่รู้ว่าวันนี้ น่ารักด้วย เอาใจคนด้วย

ทำไมเขาพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก ทําหน้าต่อเขา ท่าทาง

เตชิตดูแล้วรู้สึกหัวใจของเขาอ่อนไปหมด ความอบอุ่นที่ ปลายนิ้วทำให้เขาไม่อยากปล่อยมือ ดึงเธอเข้าอ้อมแขนจาก ด้านหลังของเธอ “ผมจะรีบกลับมานะ

นัชชาพยักหน้าอยู่อ้อมแขนของเขา ไปด้วยน้ำตา “ค่ะ ฉันจะรอ ดวงตาชุ่มชื่นเต็ม

กอดไปช่วงขณะใหญ่แล้ว คนที่เดินผ่านก็รู้สึกลึกซึ้งด้วย รูปภาพสวยงามของสองคนนี้ แต่ในขณะเดียวกันนี้ไม่รู้ว่าใน มุมสนามบินมีกล้องถ่ายรูปภาพลงไว้ กล้องถ่ายสองตัว ที่เท่าเทียมกัน แล้วหายไปตามปริมาณผู้คน
เครื่องบินบินขึ้นและจุดลง สุดท้ายจุดที่สนามบิน นิวซีแลนด์ ตอนที่เดินลงเครื่องบินเป็นตอนเช้าพอดี ออกจาก ทางวีไอพี แล้วขึ้นรถตู้สีดำที่จุดไว้ข้างถนน

ผู้ช่วยช่วยเปิดประตูให้เขา เตชิตและปรัณนั่งเข้ารถไป

บนใบหน้าของเขาสองคนเต็มไปด้วยความเหนื่อยที่หลังจาก การเดินทางยาวนาน

ระหว่างทาง ไม่มีใครพูดอะไรเลย รถวิ่งผ่านถนนที่วนไป วนมาแล้วสุดท้ายมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ในชานเมือง อากาศดีมาก ไม่ได้เหนาอย่างที่ประเทศ พอเหมาะสมมากที่มา พักผ่อนและรักษาตัวที่นี่ นี่ก็คือสาเหตุที่เตชิตเลือกสถานที่นี่ เป็นศูนย์กลางการรักษา

หลังจากสี่สิบนาทีผ่านไป รถวิ่งเข้ามาถึงโรงพยาบาล คุณ หมอจอร์จและผู้ช่วยของเขาก็พากันรอที่ทางประตูเพื่อตอนรัก พวกเขาสองคน

“ยินดีต้อนรับนะครับ คุณเตชิต” คุณหมอจอร์จเดินมา

เป็นผู้ชายที่อายุห้าสิบปีของประเทศอังกฤษตัวยังสูงๆอยู่

เตชิตจับมือที่สร้างสารมากหลายมหัศจรรย์ทางการแพทย์ ที่หลากหลาย “สวัสดีครับ คุณหมอจอร์จ

“ไม่ได้เจอกันครึ่งปี คุณดูแข็งแรงขึ้น จอร์จพูดด้วยภาษา อังกฤษอย่างคล่องแคล่ว เหมือนพูดเล่นแล้วตบไหล่ของเตชิตแล้วมองไปปรับที่ยืนอยู่ข้างๆ “คุณด้วย คู่แข่งขันของผม คุณ

ทั้งสองคนนี้ทำงานการแพทย์ด้วยในสถานการณ์บางที อาจเป็นคู่แข่งขันจริงๆ

ปรัณยิ้มด้วย “เจอกันอีก

แล้วพวกเขาพากันเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ทนาร์ยังอยู่

ที่ต้องการแยกผู้ป่วย จอร์จเตรียมชุดแยกให้ ให้เวลาเดซิตได้ คุยกับเธอตามลำพัง เขาเรียกปรัณไปที่ออฟฟิศของตัวเอง ด้วย

ยืนอยู่ข้างนอกห้องผู้ป่วย เตชิตรู้สึกอารมณ์ซับซ้อนมาก เหมือนที่เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ นอกจากไม่อยากได้รู้ อาการของเธอแย่ลง เหมือนยังมีสิ่งของอะไรบางอย่างที่เขาไม่ อยากจะเผชิญ

เงียบไปสักพัก เขายกมือแล้วเคาะประตู ได้ความอนุญาต แล้วเดินเข้าไป

ด้านในห้องไม่ได้สว่างเหมือนด้านนอก ผ้าม่านที่หนาๆ เธอคนเดียว เพราะว่าอาการของเธอไม่สามารถเจอแสงแดด ได้ ไม่อย่างงั้นเนื้อจะเปื่อยเน่า

ปิดไว้ มีแค่เพียงไฟสีขาวสว่างอยู่ ห้องนี้ใช้สร้างมาเฉพาะ

เตชิตหันหลังปิดประตู ยังไม่ทันได้หันตัวกลับ เอาอ่อนๆ ชนเข้าหน้าอกของเขา “เตชิต ฉันคิดถึงคุณมาก
เส้นผมสั้นๆของผู้หญิงคนนี้กวาดแขนของเขา ร่างกาย ของเตชิตแข็งไป แล้วก็หันตัวกลับมากอดเธอ เป็นไงบ้าง

ได้ยินเขาเอ่ยถาม ทนาร์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เงยหน้า มองเขาจากอ้อมแขนของเขา ขนาดใบหน้าเล็กๆเท่ากับฝ่ามือ เต็มไปด้วยความขีดขาว ดวงตาใหญ่ๆ แต่ไม่ค่อยมีกำแรง เป็นพื้นหลังที่ดีเพียงแต่เสียความอริยะเดิมเพราะว่าสภาพป่วย หนักแบบนี้ “คุณหมอจอร์จบอกว่าไม่ได้ร้ายเท่าไหร่ค่ะ เพียง แค่ตอนเช้านี้ฉันไม่ตั้งใจเลย โดยแสงแดด แล้วรู้สึกไม่ค่อย สบาย”

“ทำไมไม่ระวังหน่อย

ทีนาร์กัดริมปาก เธอไม่กล้าจะบอกเขาว่า เธอตั้งใจจะ ทำแบบนี้ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ เพราะว่าแบบนี้เธอจะได้มี โอกาสเจอเขา มองหน้าตาของเขาด้วยสายตาหลงรัก ไม่ ได้เจอกันครึ่งปีแล้ว เขายิ่งโตขึ้นแล้ว การกระทำเต็มไปด้วย

นิสัยผู้ชาย

เตชิตรู้สึกถึงสายตาของเธอ ยื่นมือออกมาผลักเธอไปเล็ก น้อยอย่างเบาๆ แยกกันอย่างไม่มีความรู้สึก “นาร์?”

ทีนาร์จึงตั้งสติกลับมา “ก็คือตอนที่เดินไม่ระวังเลยหกล้ม แล้วเหยียบถึงผ้าม่าน

เตชิตมองไปแผลใหม่บนแขนของเธอ หัวใจอ่อนลง

“เดี๋ยวให้คุณหมอจอร์จทำการตรวจสอบทั้งหมดให้เธอ ผมจะ วางใจ
ทีนาร์รู้ว่าเขามาที่นี่เพราะว่าสภาพอาการของเธอ แต่ว่า พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ความลึกซึ้งมากกว่าความผิดหวัง เธอป่วยมาหลายปีแล้ว แต่ว่าส่วนใหญ่ก็คือได้ยินเขาพูดถึง อาการป่วยของเธอ นอกจากนี้พวกเขาราวกับว่าไม่มีอะไรที่คุย กันได้

ตอนที่เธออ่านถึงป.ท. แต่ว่าพระเจ้าล้อเล่นเรื่องตลกที่ยิ่ง ใหญ่กับเธอ ให้เธอได้รับโรคเลือดที่ยากได้เห็นในโลกนี้ เธอ ถูกส่งถึงนิวซีแลนด์รักษาตัว พอมาก็นานห้าปี เธอจากหญิง สวยฉลาดในคณะแพทย์กลายเป็นผู้ป่วยที่รูปร่างซูบผอม

แล้วเขาจากเด็กชายยากจนกลายเป็นผู้ชายที่ประสบ ความสำเร็จ เขาดีเด่นขนาดนี้ ได้รับความเคารพของทุกคน ทั้งที่ชุมชนทนายความของอเมริกาก็ถือว่าเขาเป็นตัวอย่าง ที่ นาร์ดีใจและภูมิใจด้วย แต่ก็เริ่มห่วงใยขึ้น

ตอนที่เผชิญฐานะห่างกันแบบนี้ เธอเสียความมั่นใจไป ตอนที่พวกเขาเจอกันเธอไม่อยากเห็นว่าพวกเขาคุยกันแต่เรื่อง อาการของเธอ แต่ว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้

เธอเสียโอกาสที่ได้ติดต่อกับด้านนอกเสียวิถีชีวิตของตัว เองไป นอกจากนี้ เธอไม่สามารถจะคุยอะไรกับเขาได้

ทีนาร์จับมือตัวเองอย่างแน่นๆ แต่สุดท้ายไม่ได้พูด อะไรได้ ฉันไป”