ตอน82จูบด้วยความริเริ่ม

ตอนที่82 จูบด้วยความริเริ่ม

นอกจากสามคำนี้แล้ว เขาไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรอีก ไม่ นานนัก เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด

เจ้าหน้าที่ตำรวจเอ่ยขึ้นหลังจากอึ้งไปชั่วครู่ “เฮ้ ! คุณเป็น ใครนะ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณสามารถเข้าออกได้ตามใจชอบ นะ คุณ”

“ไอชน์ต!”

เมื่อพูดยังไม่จบคำ ก็มีเสียงเรียกดังและแหบห้าวมาจาก ข้างหลัง นายตำรวจชะงักไปชั่วครู่ มองไปยังชายผู้มาเยือน อย่างไม่น่าเชื่อ” ท่านตฤณมาทำไมมาที่นี่ครับ?

ถ้าผมไม่มา นายก็คงได้ขับไล่ประธานเตชิตออกไป แล้ว” ผู้กำกับตฤณดูเหมือนจะพูดทีเล่นทีจริง แต่จากน้ำเสียง แล้วจะออก าหนิสะมากกว่า

นายตำรวจชนัดเข้าใจในทันทีว่าชายคนนั้นไม่ใช่บุคคล ธรรมดาแน่ๆ” ผมโทษครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าท่านคือผู้จัดการเต ชิต ผมโทษจริงๆครับ

เตชิตไม่ได้สนใจแต่อย่างไร เพียงจ้องมองไปที่ดวิษและ ปณิตา แววตาที่ถูกมองมานั่นทำให้พวกเขาทั้งสองคนได้สัมพันธ์ของแรงกดดันมหาศาล

ปณิตาตกตะลึงไปชั่วขนาด เธอมองไปที่ชายบุคคลที่ไม่

ธรรมดาคนนี้ ที่เข้ามาและจ้องมองนัชชาด้วยสายตาความเป็น กังวลและกอดเธออย่างแน่นหนาเสมือนว่าเธอคือของรักที่หาย ไปและได้คืนมา รวมทั้งความเคารพที่เจ้าหน้าที่ตำรวจให้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เดี๋ยวก่อนนะ เขาเรียกเขาว่าอะไร? ประธานเตชิต ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ดวิษพูดถึง บุคคลที่มีสถานะเป็นเกียรติ อย่างยิ่ง คุณเตชิต

ปณิตาตกตะลึงกับความคิดของตัวเองเป็นอย่างมาก ชาย ผู้นี้ไม่ได้เป็นชายชรา อย่างที่คิดไว้ แต่กลับยังหนุ่มอยู่เลย ทุกๆสัดส่วนของร่างกายสมส่วนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ใบหน้าของเขา ถึงแม้ว่ามันจะเย็นชาและไม่แยแสก็ตาม แต่

ก็ยังสามารถทำให้คนที่เจอเขาหวั่นไหวได้ง่ายๆ

แต่ผู้ชายแบบนี้ทำไมถึงได้คบกับนัชชานะ?

ไม่รอให้เธอต้องประหลาดใจ เตชิตพูดขึ้น”ประธานดวิษ เราได้พบกันอีกแล้วนะครับ”

เปลือกตาของดวิษกระตุ้กไปที่นั่ง เขาพยายามเก็บ ความรู้สึกที่วาวุ่นอยู่ในใจ “ใช่ครับ รู้สึกโชคดีจริงๆ

แต่ผิดคาด เตชิตหัวเราะพร้อมพูดขึ้น “ถ้าโชคดีมันก็ไม่

จําเป็นหรอก ผมเป็นคนที่ไม่ชอบพบคนอื่น ในสถานการณ์แบบ
ทันใดก็ถูกตอกหน้ากลับด้วยค่าพูด ยิ่งตอนอยู่ต่อหน้านัก

ชา และ ปณิตา

ไม่สามารถกลืนลมหายใจนี้ได้

“ประธานเดชิดเป็นถึงทนายความ คุณน่าจะถนัดกับเรื่องพวก ไม่ใช่หรอครับ”

เตชิตคว้ามือนัชชามากุมแน่น และมืออีกข้างซุกใน กระเป๋าของเขาไว้ “ผมเป็นคนห่วงคนของผมมาก ผมไม่ ต้องการให้ผู้หญิงของผมได้รับผลกระทบแต่อย่างใด ยกเว้น เพียงครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าผมเจอคุณอีกครั้งในครั้งหน้า ผมคงไม่พูดดีขนาดนี้แล้ว ”

ดวิษจุกจนไม่สามารถพูดอะไรได้ ทีนาร์พอใจกับการที่ด วิษหน้าเสีย พร้อมกับชูนิ้วกลางให้กับเขา แต่อย่างไรก็ตามผู้ กํากับอยู่ข้างพวกเขาแล้ว เรื่องอะไรเธอจะกลัวพวกเขาอีก

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังพวกเขาสามคนเดินออกจากสถานี ตำรวจ ใบหน้าของดวิษนั้นดูไม่ดีพร้อมกับกำจัดแน่นมาก ปณิตาไม่ลังเลที่จะละสายตาของเธอจนกว่าเตชิตจะเดินหายไป อย่างสิ้นเชิง

เมื่อมองกลับไปที่ดวิษเธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตลก คิด ย้อนกลับก่อนหน้านี้ที่เธอไปหัวเราะเยาะเย้ยนัชชา ช่างน่า สะจริงๆ หลังจากเธอหย่าไปไม่นาน เธอก็มีผู้ชายที่สมบูรณ์ แบบเข้ามา ซึ่งผู้ชายแบบดษไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

เมื่อก่อนตอนที่นัชชาอยู่กับดวิน เธออิจฉามาก ครอบครัวของเธอมีฐานะที่ไม่ดีนัก เธอแต่อยากจะหาคนที่ซื่อสัตย์และ สามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอ แต่พอเธอเห็นว่า คนขับรถ สปอร์ต มีคฤหาสน์หลังใหญ่ เธอหวั่นไหวจนได้ ดังนั้นเธอจึง นะ ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะไขว่คว้าสิ่งที่ตัวเองต้องการ เทียบกับเธอไม่ได้เลย?

ทรยศมิตรภาพระหว่างเธอกับนัชชา แต่เธอคิดว่าเธอไม่ผิด

ซึ่งนัชชา

แต่วันนี้เมื่อเธอเห็นเตชิตเธอรู้ว่าเธอคิดผิดแล้ว ถึงแม้ไม่ มีคนทั้งคน แต่ก็ยังมีผู้ชายที่ดีนั่นกว่าเข้าหานัชชา

ทำไม?

ทำไมผู้ชายทุกคนถึงชอบเธอนัก

เธอมีอะไรดีตรงไหน ฉันเองก็ไม่ได้เลวไปกว่าเธอน

ดวงตาของปณิตาจากความอิจฉาริษยากลับกลายเป็น ความเกลียดชัง ตอนนี้สมองเธอทั้งหมดมีแต่ใบหน้าเตชิต และ นัชชาก็ไม่คู่ควรที่จะได้เขา มีแต่เพียงเธอเท่านั้นที่สมควรได้ รับความโปรดปรานจากผู้ชาย

ในทางกลับกัน หลังจากนัชชาและเตชิตออกจากสถานี ตำรวจ พวกเขากลับไปที่ ไวโรจน์วิลล่า พวกเขาไม่ได้คุยกัน ระหว่างทางและบรรยากาศค่อนข้างอึดอัดและหดหู

ในที่สุดก็เข้ามาในบ้าน ไม่รอนัชชาหายเหนื่อย เตชิต กั้นเธอไว้ติดกับแผงประตู มีเพียงแสงไฟเซ็นเซอร์เพียงดวงเดียวเท่านั้น พวกเขาสองคนนั่งอยู่ได้สักพัก และแล้วแสงบน หัวก็ได้หายไปในไม่ช้า

แสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เห็นนาฬิกาบน กำแพง เวลาแปดโมงครึ่ง

* ไหนเธอบอกว่าออกไปช็อปปิ้งกับทนาไง ทำไมถึงอยู่

กับดวิษได้ คือ?” เขาบีบคางของเธอเพิ่มแรงหนักไปหน่อย

นัชชากลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดเลยรีบอธิบายว่า “เราเจอกัน โดยบังเอิญตอนกินข้าวเย็น แล้วต่อมาที่นารอดไม่ได้เลยออก เสียงแทนฉัน และทั้งสองเลยตบตีกัน ฉันกลัวทีนาร์เสียเปรียบ ก็เลย เข้าไปช่วยอีกแรงนะ

ค่สามคำสุดท้ายโดนสายตาของเขาถูกกดขี่อย่างรุนแรง จนเสียงแผ่วเบา

ใบหน้าของเตชิตไม่ได้ดีขึ้นเลยหลังจากเธอได้อธิบายไป หมด สายตาของเขากวาดมองลงมารอยเล็บที่คอเธอ ถึงมันจะ ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็ดูทำให้บาดตาเช่นกันเขาเลื่อนนิ้วโป้งขยับ ขึ้นมาแล้วกดตรงจุดนั่นอย่างแรง เธอเจ็บปวดมาก

“เจ็บ!”

เตชิตไม่คิดจะคลายมือออก “ไม่รู้จักเจ็บจะไม่สามารถจัก จำได้ ผมบอกมากี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เธอติดต่อกับคนมากเกิน ไป ทำไมไม่ฟังบาง

“ฉันบอกว่าฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะอยู่ที่นั่นด้วย! เราแค่บังเอิญได้เจอกัน” และเรื่องที่หลังจากนั้นก็อยู่เหนือการควบคุม ของเธอ จะให้เธอทำยังไงได้ละ

นัชชาเริ่มรู้สึกน้อยใจ “คุณก็ได้แต่ว่าฉัน ฉันก็ไม่อยากให้ มันเป็นแบบนั้นสักหน่อย

“ถ้าเธอไม่อยาก เธอก็ควรจะหลีกเลี่ยงมัน

“ได้! ฉันผิดเอง ฉันสมควรแล้ว พอใจหรือยัง”

เตชิตจ้องไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอและไม่ได้พูดอะไร ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอัดอั้นหน้าอก

ถูกจ้องด้วยแววตาสงสัย

บาง

สายตาของเขาหมายความว่าอะไร?

ไม่เชื่อเธอเหรอ

เธอก็ไม่รู้ว่าเส้นประสาทส่วนไหนที่ผิดปกติไป เธอยืน

ด้วยปลายนิ้วเท้าของเธอขึ้นมา ทันใดนั้นก็เอามือไปคล้องคอ ของเขาผู้นั้นโดยไม่คำนึงถึงอารมณ์ดุร้ายของเขา ดึงคอเขาลง พร้อมกับหลับตาแล้วจูบเขาไปทั่ว

เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเตชิตแข็งไปชั่วครู่หนึ่ง แต่เขาก็ ตั้งสติแล้วเริ่มเป็นคนลุกบาง

ห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ เหลือเพียงแต่เสียงจูบของพวกเขา นัชชาโดนจูบหลายครั้งจนหายใจไม่ทัน ก่อนที่เธอจะหายใจไม่

ออก เตชิตก็ได้ปล่อยเธอ
เธอหายใจถี่มาก และเขาก็ไม่ต่างกับเธอเช่นกัน หายใจของเขาเริ่มสับสน

การ

เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงของนัชชา เขาพูดด้วยน้ำเสียง สงบ “กี่ครั้งแล้ว เทคนิคการจูบเธอยังไม่ดีขึ้นเลยนะ

นัชชาเขินจน ใจเต้นแรงขึ้น ทำได้เพียงแยกตัวออกจาก เขาเพื่อที่จะขึ้นไปข้างบน แต่พอก้าวขาออกไปไม่ทันไรเขาก็ คว้ามาจับข้อมือเธอไว้ “คิดไถ่โทษด้วยการจูบแค่นี้หรอ?”

โดยปกติทั่วไปทำผิดแล้วตีเนียนแล้วหลบหนีพอพ้นโทษ แต่คราวนี้จะให้เธอแก้ตัวด้วยน้ำอุ่นๆแบบนี้ไม่ได้ มีรอบนี้รอบ หน้าก็ต้องเป็นอีก

ริมฝีปากของนัซซาบวมอย่างเห็นได้ชัด “ฉันไม่ผิด “แล้วทำไมเธอถึงจูบผม” เป็นเพียงเพื่อเอาใจของเขาใช้

ไหม

นัชชาเรียนแบบท่าทางของเขาแล้วกระพริบตา “ฉันแต่ ขอบคุณคุณที่มารับฉันที่สถานีตำรวจ

ในความเป็นจริงเขาไม่ทราบเลยเมื่อเธอทำผิดและยืนอยู่ ที่นั่น เมื่อเธอเห็นเขามาและดึงเธอเข้าไปกอด เธอซาบซึ้งมาก อย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะ ควิษและปณิตายังอยู่ นัชชาคิดว่าเธอ คงรู้สึกว่าเธออาจร้องไห้

เตชิตไม่พูด รอฟังให้เธอพูดต่อไป

นัชชาสูดลมหายใจลึกและก้มศีรษะลงเล็กน้อยมองที่กระดุมบนเสื้อของเขา “ไม่มีใครมารับฉันแบบนี้เป็นเวลานาน แล้ว เพราะฉะนั้น ขอบคุณนะ

สิ่งเล็กน้อยที่ไม่มีความหมายที่สุด คือสิ่งที่เธอปรารถนา และประทับใจที่สุด

ความโกรธของเตชิตถูกสงบลง แต่ใบหน้าของขาก็ยัง เย็นชาเหมือนเดิม “ที่หลังโทรหาอย่าไม่รับสาย เวลาที่ติดต่อ หาเธอไม่ได้ ผมเริ่มเป็นห่วง เมื่อเห็นตำแหน่งของเธออยู่ที่ สถานีตำรวจ ผมยิ่งเป็นห่วง โดยเฉพาะเวลาเธออยู่กับดวิษ

“คุณเป็นห่วงด้วยเหรอ?”นัชชาถามอย่างไม่รู้ตัว

เตชิตเลียริมฝีปากของเขาเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่ ผมไม่

พอใจเลยละ”