ตอน79ทะเลาะกันร้ายแรง

ตอนที่79 ทะเลาะกันร้ายแรง

ปวิมลพูดให้ดูเหน็บแนมผ่านประตู

นัชชาขมวดคิ้ว ตอนแรกไม่ได้อยากเสียมารยาท แต่ขยับ เท้าหนีไม่ทัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

นภันต์ไม่ได้พูดอะไร ยังคงพูดกับปวิมล ท้ายสุดเขาเปิด

ปากถาม “พูดจบยัง

“ทำไมคุณทนายไม่เชื่อที่ฉันพูด” ปวิมลโวยวาย แต่ก็ ยอมสงบสติอารมณ์ “ความรักและความเคารพที่ฉันมีให้ คุณ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ”

นภันต์บอกต่อด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ฉันเห็นเธอเป็นแค่ เพื่อนร่วมงาน ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปได้

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ปวิมลตกใจ ตาเริ่มแดงแต่อยู่ๆก็ โกรธขึ้นมา “นัชชา แกยังกล้ามาที่นี่หรอ นภันต์โดนไล่ออก เพราะแก แกพอใจรึยัง มายืนแอบฟังอยู่ตรงนี้ เธอกล้ามาก เลยนะ”

นัชชาไม่มีอารมณ์ “เธอนินทาลับหลังก็น่าจะทำใจยอมรับ ว่าจะมีคนได้ยิน
ไม่รอให้เธอพูดจบ นัชชาก็เดินจากมา

แก้ตัวกับคนที่มีอคติกับเรา มันเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น เพราะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี

ในห้องทํางาน นภันต์กำลังเก็บของ ได้ยินเสียง เขาไม่ได้ เงยหน้ามอง “บอกให้เธอออกไปไม่ได้ยินหรือ

นัชชายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเขา “ทนายคะ ฉันเอง

ได้ยินเสียงเธอ เขาเงยหน้ามองมาทางเธอด้วยสายตา แปลกใจ “คุณมาได้ยังไง

“ได้ข่าวว่าคุณจะออก……………..มมองของในกล่อง ข้างในเต็มไปด้วยของของเขา “ฉันขอถามได้มั้ยว่าทำไมคุณถึง ออกกะทันหัน”

นภันต์ชะงัก แล้วยิ้มแห้ง “เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้ง

นัชชาตกใจ มันเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ เรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับเธอ

นัชชาหน้าเครียด “คุณช่วยบอกมาตรงๆ

นภันต์มองหน้าเธอ “ครั้งนี้คุณเตชิตออกหมายด้วยตัวเอง ไล่ให้ฉันออก”

“ว่าไงนะคะ” นัชชาตกใจอึ้ง
นภันต์สังเกตสีหน้าเธอ

เรื่องจริงๆ

ไม่เหมือนเธอแกล้ง

เธอคงไม่รู้

คิดได้ดังนี้ เขาก็โล่งใจที่มันไม่ใช่ความตั้งใจของนัชชา

แต่เขาไม่เข้าใจ ลังเลแต่ก็เลือกที่จะถามออกมา “นัชชา คุณรู้จักเตชิต ใช่มั้ย”

นัชชาไม่อยากโกหก ยิ่งเป็นคนที่เคยช่วยเหลือเธอ แต่ เธอก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่ปิดบังไม่รู้จัก ทำไมหรอ

นภันต์ส่ายหน้า “ไม่มีไร ฉันคงคิดมากไปเอง

ตามความรู้สึกของเขา เขาคิดว่าเตชิตมองนัชชาไม่ ธรรมดา ถ้าเกิดเขารู้จักกันความสัมพันธ์ต้องไม่ธรรมดา แต่ถ้า ก็คงจะเป็นเตชิตเองที่รู้สึกดีกับเธอฝ่ายเดียว

ไม่ว่าจะยังไงก็ช่าง นัชชาตกเป็นเป้าของเดซิตแล้ว

พูดไปไม่กี่คำ นัชชารับรู้ได้ เธอมั่นใจได้ว่านกันต์ไม่ได้ อยากลาออกเอง งั้นก็คงจะเป็นฝีมือของเตชิต

ย้อนคิดถึงปัญหาที่เคยพูดกันไว้ นัชชาก็รู้สึกโมโห เหมือนถูกน้ำมันราดบนไฟ เธอเดินไปที่ห้องทำงานเตชิต

เธอเดินเข้าประตูห้องตรัณ เธอไม่ได้นัดไว้ก่อน ตรัณ

อยากห้ามแต่ก็ไม่กล้า “คุณนัช เดี๋ยวคุณเตมีประชุม คุณ

ไม่รอให้เขาพูดจบ นัชชาเปิดประตู เดินเข้าไปในยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เอามือวางบนโต๊ะเสียงดัง “เตชิต คุณไม่ นภันต์ออกหมายความว่ายังไง

“อะไรคือหมายความว่ายังไง

“เหอะ” นัชชายิ้มเยาะ เธอมองดูรอบๆ และหยุดอยู่ที่ ใบหน้านิ่งเงียบ “คุณไล่เขาออก เพียงเพราะเขาสารภาพรักฉัน หรอ”

ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งโกรธ “คุณมีสิทธิ์อะไรทำแบบนี้

“เพราะฉันเป็นหัวหน้า เหตุผลแค่นี้พอมั้ย” เขาตอบด้วย น้ำเสียงนิ่งๆ เขาพูดเหมือนไล่นกันต์ออกไม่ใช่ปัญหาใหญ่

นัชชาเข้าใจเขา รู้สึกว่าเขาใจร้าย “คุณใช้อำนาจมากเกิน ไป ฉันกับเขามันยังไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราเลย เป็น เพราะคุณไม่พอใจเลยไล่เขาออก เหตุผลมันฟังไม่ขึ้น

“นี่มันบริษัทฉัน” เขาจะทำอะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมี

เหตุผล

นัชชาเถียงไม่ออก “ได้ มันขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าเกิดว่าคุณจะ ไล่นกันต์ออกงั้นฉันขอลาออกด้วย

เธอจำเป็นต้องพูดเพื่อขู่เตชิต เพราะเขารู้ว่างานนี้สำคัญ กับนัชชามาก เธอไม่เคยเอาเรื่องงานมาล้อเล่น นี่เป็นหนึ่งใน เหตุผลที่เขาชอบเธอ

แต่ตอนนี้ เธอกลับยอมลาออกเพื่อนกันต์หรือ
เขามองด้วยสายตาเย็นชา โยนปากกาลงบนโต๊ะ ถาม ด้วยน้ำเสียงไม่ดังและไม่เบามาก “เธอจะยอมลาออกเพราะ นภันต์หรอ”

“เขาโดนไล่ออกเพราะฉัน ฉันทำเพื่อที่จะชดใช้ให้เขา ฉัน ไม่สามารถหยุดคุณได้ ฉันเลยต้องทำร้ายตัวเอง ทำแบบนี้ฉัน ถึงจะรู้สึกผิดน้อยลง” เธอโกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้คนอื่น เสียงานที่รักไป

เตชิตยิ้มร้าย “เธอคิดว่าท่าทีของเธอตอนนี้ ฉันจะยอม ตอบตกลงมั้ย

ท่าที ท่าที ท่าทีอีกแล้ว

นัชชาเบื่อ “ฉันไม่รู้ว่าที่ รู้แต่ความถูกผิด

พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป

เธอเกินออกไปทางประตูลับ มือที่เพิ่งแตะโดนกลอนประตู แขนเธอก็ถูกกระชากกลับ แล้วถูกบังคับให้เธอหันหน้ามา เผชิญ หน้ากับเขา นัชชาดื้อด้าน สองมือทุบตีที่อกเขา หลายที แรงขึ้นเรื่อยๆ

เตชิต โมโห ขาดสติ กำลังจะต่อว่าเธอ แต่เห็นตาที่เริ่ม แดงของเธอ ความโกรธที่กำลังจะระเบิดออกมา เขาตื่น ตระหนก กุมมือเล็กของเธอไว้ “เธอร้องไห้ทำไม