ตอน78นภัณฑ์โดนไล่ออก

ตอนที่78 นภันต์โดนไล่ออก

นัชชาอึ้ง “คุณรู้ได้ไง”

ปากไวกว่าสมอง เธอพูดแบบนี้ก็แสดงว่าสิ่งที่เตชิตกำลัง

คิดมันเป็นเรื่องจริง

“ตอนแรกบอกให้เธอเว้นระยะห่างจากเขา ตอนนี้เชื่อยัง

เขามองด้วยสายตาจริงจัง เหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังสั่งสอนเด็กที่

ทําผิด

ผู้ชายด้วยกันดูออก การกระทำของนภันต์ดูก็รู้ว่ารู้สึกดี

กับนัชชา

นัชชารู้ว่าเรื่องนี้ยังไงไม่ช้าเขาก็ต้องรู้ ยกมือถูจมูก เถียง เสียงเบาๆ “เรื่องแบบนี้ใครจะไปรู้

สำหรับนภันต์ เธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับเขานอกเหนือจาก รุ่นพี่ มันเลยทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ

“เหอะ” เห็นเธอเถียง เตชิตยกมือจะเขกหัวเธอ

นัชชาตกใจหลบหนี พูดแบบรีบๆ “สุภาพบุรุษไม่ใช้กำลัง

กับผู้หญิง”

“สุภาพบุรุษหรอ” ได้ยินดังนี้ เตชิตหัวเราะแห้ง “ฉันกลายเป็นสุภาพบุรุษในสายตาเธอตั้งแต่เมื่อไร เมื่อก่อนยังเป็นตา แก่โรคจิตอยู่เลย

เห็นเธอไม่พูด เขาเก็บมือกลับ วางมือลงบนหัวเธอ เธอ ฉลาดเอาตัวรอดเก่งเนอะ

นัชชายิ้มแห้ง “คุณไม่รู้จักการเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส

เตชิตเหล่ตา กัดฟันพูด “พูดใหม่อีกรอบ

นัชชาเกิดปีแมว ไม่กล้าเถียงเขาต่อ เธอไม่กล้าลองดีกับ เตชิต เห็นเขาใกล้จะโมโหก็เงียบแล้วเชื่อฟัง “ยอม ๆ คุณก็แค่ บอกมาว่ามันยังทันอยู่มั้ย

เตชิตหรี่ตามองเธอ อยากเป็นลูกศิษย์ฉันหรอ

ลูกศิษย์หรอ

จะว่างั้นก็ไม่ผิด

“อืม ประมาณนั้น

เขายิ้มมุมปาก มีคนมากมายที่ต้องการ แต่เธอกลับพูด

แบบส่งๆ

เตชิตเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย มือทั้งสองข้างยันไว้ที่

เตียง มองดูเธอตั้งแต่หัวเหมือนกำลังพิจารณา “มันก็ไม่ใช่ว่า จะไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอ

นัชชาไม่นึกว่าเขาจะใช้วิธีนี้ ขยับตูดหนี ไม่อยากก็ไม่เป็นไร

เตชิตพยักหน้า “โอเค เพราะถึงยังไงหลังจากนี้การ ทำงานของเธอจะราบรื่นหรือไม่ก็ดูจากวันนี้แหละ

“คุณ ฉันหรอ

“ฉันกำลังสอนว่าบุญคุณเป็นศัตรู

คุณใหญ่หนิ แต่คุณกำลังใช้อำนาจเกินตัว” พูดไป พูดมาเธอยกมือกอดอก “ชมพนักงานใหม่

เตชิตตลกที่ท่าเธอ มองดูเธอ พูดเสียงต่ำ “ฉันเอาเปรียบ เธอจริง เมื่อกี้เป็นไง ถูกใจเธอมั้ย

นัชชาตัวร้อน หน้าแดง “คุณช่วยจริงจังก่อนได้มั้ย เตชิตเห็นหน้าเธอเริ่มแดง ยิ้มกว้างกว่าเดิม ยื่นมือไป

หยิกแก้มเธอ บอกแล้วมันขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอ

เรื่องอย่างว่าเขาไม่เคยยอมเธอง่ายๆ

เธอที่กำลังตัวแดงจนจะสุกพูดออกมาเบาๆ “ฉันยังเจ็บ

อย

พูดออกมาตรงๆ นัชชาไม่ด้านขนาดนั้น เธอนับถือเตซิต

มากที่เขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ

เตชิตขมวดคิ้ว ยื่นมือจะถอดกางเกงเธอ ฉันขอดูหน่อย
เขาว่าไงนะ ขอดูหรือ

นัชชากระโดดลงจากเตียง ลืมตัวว่าเจ็บอยู่ เธอวิ่งไปหลบ อยู่มุมห้อง ไม่ต้องๆ ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องให้ ท่านประธานลงมือเอง

ถ้าเกิดเขาลงมือ………ไม่ มันจะไม่มีทางเกิดขึ้น เธอยอม โดดลงมาจากชั้นสอง จริงๆ

ถึงแม้ว่าเธอจะพิการไปตลอดชีวิต

เตชิตก็ไม่ได้บังคับเธอ นัชชา โล่งอก ค่อยๆเดินกลับมาที่ เตียง

เขาเลิกเล่น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลังจากปิดคดีนี้ ก็พันฐานะเด็กฝึกงาน ฉันจะอนุญาตให้เธอผ่านเลย ถ้ากลาย เป็นพนักงานเต็มตัวก็ไม่ต้องมีพี่เลี้ยงคอยช่วย ไม่จำเป็นต้อง ให้ฉันลงมือสอนงานเธออีก

นัชชาเข้าใจ “อ๋อ…ฉันนึกออกแล้ว ทนายนภันต์ก็เคยพูด

แบบนี้”

เตชิตหรี่ตา ได้ยินชื่อนกันต์ออกจากปากเธอเขาไม่พอใจ อย่างมาก “ตอนฉันพูดเธอไม่เห็นใส่ใจขนาดนี้เลย

นัชชาไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรอีก แต่ก็เข้าใจ นภันต์ผู้ชาย คนนี้เขาจะค่อนข้างไม่พอใจ เธอยกยิ้ม “ทำไม คุณหึงหรอ เดชิดหน้าเสีย “เปล่า
พูดจบก็หันหลังหนี ไม่ให้นัชชาเห็น

แต่เธอก็จับได้ มันไม่ง่ายที่จะอยู่เหนือเขาได้ เธอคิดอะไร สนุกๆออก เดินอ้อมไปยืนอยู่หน้าเขา ซึ่งจริงๆ หรือ

เขาตอบเสียงนิ่ง “เปล่า

“เชอะ คุณปากแข็ง ซึ่งก็ยอมรับว่าทั้งสิ” นัชชาส่ายหน้า “เป็นลูกผู้ชายต้องกล้า……..….….

เตชิตรู้ว่าเธอจงใจ กลัวเสียหน้า พูดด้วยน้ำเสียงดุๆ “อยากโดนอีกหรอ หลังจากนี้ฉันจะจัดการเวลาการทำงานของ เธอ ถ้าเธออึดอัดไม่อยากเจอเขาเดี๋ยวฉันจะพยายามเลี่ยงให้

นัชชาคิดไปคิดมา สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือจะมีปัญหาเกิดขึ้น เธอเคยเอานภันต์เป็นแบบอย่าง แต่กำแพงนั้นถูกทำลาย เวลา เจอกันก็อาจจะทำให้ต่างฝ่ายต่างอึดอัด การทำงานก็จะไม่เต็ม ที่ทำให้ประสิทธิภาพของงานต่ำลง

เธออยากทำให้งานเสีย ถ้าเกิดหลีกเลี่ยงก็คงไม่ใช่เรื่อง

เลวร้าย

เธอคิดคำนวณ ในที่สุดก็ยอมรับ “แบบนี้ก็ได้

แต่สิ่งที่นัชชาคิดไม่ถึง หลีกเลี่ยงของเตชิตกับหลีกเลี่ยง

ของเธอไม่เหมือนกัน

หลังจากที่สอบผ่าน เธอก็ได้ข่าวว่านภันต์จะออก เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันจะเกี่ยวข้องกับตัวเอง หลังประชุมนัชชามาถึงหน้า

ห้องของนภันต์ กำลังเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ได้ยินเสียงเขา

ก่อน

นิชขายกมือเคาะห้อง จะรอหรือเข้าไปเลย

“คุณนภันต์

คุณคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือ

คุณไม่คิดว่ามันจะเป็นเพราะนัชชาหรือ