ตอน775ต้องชดใช้

ตอนที่775ต้องชดใช้

ท่านประธานสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันใดเมื่อมองดูชนัยที่ กำลังจะเดินออกไป ท่านเข้าใจสถานการณ์ทางธมกร ท่านรู้ ว่าไม่ได้จัดการพวกเขาได้ง่ายๆเลย ถ้าชนัยไปแบบนี้ต้องเสีย เปรียบแน่นอน

เขาเพิ่งจะกลับเข้ามาอยู่ในสายตาของคนในตระกูล ตอน นี้ถ้าเกิดทำอะไรผิดพลาดจะไม่ส่งผลดีกับเขาแน่ “ชนัย แกอย่าลืมสิ ตอนนี้ดราณีอยู่ในเงื้อมมือของบ้านจิร

วราพงศ์นะ”

ประโยคเดียวเบรกชนัยไว้สําเร็จ ทุกอณูในร่างกายมัน เรียกร้องให้เดินออกไป รีบออกไปกระทืบไอ้สาละเลวนั่นให้เละ

ไปเลย

แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะสิ่งที่ท่านประธานพูดก็ไม่ผิด

ถ้าไม่ได้เจอดราณี ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ทำอะไรก็สูญเปล่า ถึงเขาจะไปฉีกหน้ามกรออกมาเป็นชิ้นๆคนที่ต้องชดใช้ก็คือ ดราณี

พอคิดได้อย่างนี้เขาก็ก้าวไม่ออก
ชายชราเห็นสภาพนี้ของชนัย ในใจก็พลอยเป็นห่วง ตราณีไปด้วยอัตโนมัติ ยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่ตนทำถูกแล้ว การกระ ทำของชนัยแสดงชัดเจนว่าเขารักผู้หญิงคนนั้นแล้วจริงๆ

ฝั่งตรงข้ามกลายมาเป็นกระดูกซี่นึงของเขา ที่ไม่ได้เด่น ชัดอะไรแต่ก็มีความสำคัญกับเขามาก

ชนัยหันข้างไปทางผนัง ยกมือต่อยผนังอย่างไม่ยั้งมือ

“ปัง คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างได้ยินเสียงกระดูกที่กระทบกับ ฝาผนัง เขาต่อยมันราวกับมันเป็นหน้าของธมกร

มองไปที่กำปั้นของเขาที่มีเลือดออก เลือดสีแดงสด กระเด็นติดเต็มผนัง มองดูน่ากลัวนัก

ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง เพราะรู้ว่าชนัยมีนิสัยอย่างไง ขนาดท่านประธานก็ได้แต่มองดู รอให้เขาเย็นลงถึงจะเริ่มพูด กับเขา “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจเถอะ ใจร้อนก็ ไม่มีประโยชน์ ยิ่งไม่ดีต่อสุขภาพ

ไม่มีประโยชน์

ชนัยนั่งเงียบ เขาไม่มีทางเข้าใจว่าการที่คนรักหายตัวไป จะมีความรู้สึกยังไง ดังนั้นเขาเลยไม่ปรารถนาที่จะพูดอะไร

เขาไม่ขอความเข้าใจจากท่านประธาน ขอแค่ไม่ขัดขวาง การค้นหาตัวดราณีก็เพียงพอ

ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจช่วยเร่งหาข้อมูลกันอย่างเต็มที่ แต่ ฝั่งตรงข้ามมีการวางแผนและเตรียมตัวอย่างดีมาก แม้แต่สายที่ใช้โทรเข้ามาก็หาตำแหน่งที่ตั้งไม่ได้

พวกเขาไปทางถนนไฮเวย์ทางทิศเหนือ ผ่านหมู่บ้านนึง เจอแยกสองแยก หนึ่งในนั้นกล้องวงจรปิดบนถนนก็เสีย และ เป็นไปได้ว่ารถตู้ที่เอามาใช้มีการปลอมแปลงด้วย

และเป็นไปได้ว่าพวกเขามีการเปลี่ยนรถในเขตที่ไม่มี

กล้องวงจรปิด

ดังนั้นการปฏิบัติการครั้งนี้ของตำรวจถือว่าล้มเหลวอีก ครั้ง ต้องเริ่มค้นหาจากกล้องในแยกอื่นดูใหม่

พอไม่มีข้อมูลที่แน่ชัด เหมือนกำลังงมเข็มในมหาสมุทร ทำให้การทํางานลำบากมากขึ้น ตำรวจใช้คนทั้งหมดในแผนกเทคนิคมาระดมความคิด

เห็นกัน ทุกคนต่างทำงานกันอย่างเคร่งเครียดและเข้มข้น

ชนยกลับมาที่ออฟฟิศ การนั่งรอเฉยๆ บนโซฟาเป็นการ ทรมานเขาที่สุด ทุกวินาทีคิดแต่เรื่องดราณีจะถูกทำร้ายไหม ยิ่งคิดแบบนี้ก็ยิ่งกังวล

แต่นอกจากรอคอยแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่เขาจะทำได้

เมื่อเทียบกับความวิตกกังวลของเขา ท่านประธานนั้นดู สงบนิ่งกว่ามาก ท่านนั่งนิ่งๆและเงยหน้าหันมามองผู้คนรอบ ข้างเป็นครั้งคราว

ไอ้ธมกรมันไม่มีวันให้เราหาตัวดราณีเจอง่ายๆแน่เขา เข้าใจดี เพราะฉะนั้นการที่จะหาข้อมูลได้ในเวลาอันสั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน

แต่พวกเขาจะจับตัวดราณีไปเพื่ออะไร เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ เขาไม่เข้าใจ

ถ้าเป็นเรื่องที่รุนแรงจริงๆเขาพอจะปฏิเสธได้ แต่เด็กผู้ หญิงคนนั้นก็ไม่ได้มีผลประโยชน์อะไรกับชนัย ถึงจะเกิดเรื่อง ไม่คาดฝันอะไรขึ้นก็ไม่เกี่ยวกับพวกเขา

ตั้งแต่บ่ายถึงค่ำ จากสู่เวลาสองทุ่ม ภายนอกหน้าต่าง มืดมิด เมื่อถึงเวลากลางคืนก็ถึงเวลาที่นกฮูกกลางคืนจะเริ่มมี ความสุขกัน

ชนัยสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ที่เขี่ยบุหรี่ก็ยกไปเทแล้ว

ไม่รู้กี่ครั้ง

คอเริ่มแห้ง ปอดก็รู้สึกจุกๆ แต่เขาไม่แคร์ ในสมองตอนนี้

มีแค่เรื่องของดราณี

เขาเป็นคนชอบกลางคืนมาก เพราะความวุ่นวายและ ความเครียดในตอนกลางวันเมื่อเทียบกับความเงียบสงบใน ตอนกลางคืน กลางคืนถึงจะเป็นเวลาที่ผ่อนคลายอย่างแท้จริง แต่ตอนนี้พอนึกถึงสาวน้อยที่ไม่รู้ว่าเวลานี้จะอยู่ที่ไหน เป็นครั้ง แรกที่ทำให้เขาไม่ชอบกลางคืน

เธอคงกลัวที่โดนจับตัวไป ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงจะทนได้

แค่ไหน

แค่นึกถึงเธอร้องไห้ตาแดง กัดปากเพราะความกล้ำกลืนฝืนทน ชนัยเหมือนจะขาดใจ

ณี ณี เป็นสองพยางค์ที่ติดอยู่ที่ปาก เธอหายไปแบบไม่มี เสียงใดๆ แต่กลับทิ้งรอยแผลลึกไว้ในใจของเขา

คุณอยู่ไหนกันแน่

รอผมนะ ผมจะหาคุณให้เจอ

ชนัยเจ็บปวดมาก ในใจเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ความเคียดแค้นที่ว่าไม่ได้เกิดจากเวลาที่คนปกติเจอเรื่องบาง เรื่องแล้วรู้สึกเคียดแค้นนะ แต่มันเกิดจากความเศร้าใจที่ รุนแรงและความกระหายเลือดอย่างสุดขีด

รอให้หาดราณีเจอ รอให้ช่วยเธอกลับมาอย่างปลอดภัย จะไม่สนว่าตระกูลอะไร อิทธิพลขนาดไหน เขาจะต้องเอาเรื่อง พวกมันให้ถึงที่สุด !

ตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกมัดไว้แน่น เปิดตามอง ดูเห็นแต่ห้องสี่เหลี่ยมในไฟสลัว พื้นคอนกรีตที่เรียบบ้างไม่ เรียบบ้าง และพวกอุปกรณ์โรงงานที่เปราะเปื้อนไปด้วยฝุ่น หลายชั้น

เธอพยายามจะลองขยับแขนดู มือที่ถูกรัดแน่นด้วยเชือก ไนล่อนเป็นเวลานานซีดเผือก เลือดไม่เดิน พอขยับแขนเลือดก็ เริ่มหมุนเวียน เธอเจ็บจนร้องจ๊ากออกมา

“อื้อ…
ได้ยินเสียงชายสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังของเธอก็เดินเข้า มีคนหนึ่งโกนหัวล้าน การใช้ชีวิตแบบนี้เป็นเวลานานทำให้ มา คนหน้าเปลี่ยนไป แค่มองก็มองเห็นถึงความเหี้ยมโหดนั้น

ดราณีตกใจ มองไปที่ทั้งสองจากบนลงล่างอย่างรวดเร็ว หัวก็ส่ายไปไม่หยุด “อือ อือ อือ”

ชายสองคนมองตากัน เหมือนกำลังคิดว่าจะเอาผ้าที่จุกไว้ ในปากเธอออกมาไหม