ตอน767กังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอ

ตอนที่767 กังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอ

หลังจากวางสาย ก็เรียกพี่ภารดีและแผนกโฆษณาเข้ามา ในห้องทำงาน เรื่องนี้ใครก็ห้ามพูด อย่าพึ่งแจ้งตำรวจ รอไป ก่อน”

“รอก่อน?” พี่ภารดีขมวดคิ้ว “ประธานณภัทร ถ้าจะให้ พวกเรารอกันแบบนี้ ดูจะ … ”

“บอกให้รอกรอ!” ประธานณภัทรตำหนิเสียงต่ำ ในใจ เหมือนถูกปกคลุมไปด้วยเมฆมืด เขาเป็นกังวลมากกว่าใคร “อย่างอื่นไม่ต้องถาม เทปบันทึกกล้องวงจรปิด ให้ลบทิ้งซะ ออกไปกันได้แล้ว”

พี่ภารดีสบตากับแผนกโฆษณาพักหนึ่ง ทั้งคู่อยากพูด อะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้พวกเขาไม่รู้จะพูดออกมายังไง

ถ้าเป็นเวลาปกติพี่ภารดีก็ทำตามหน้าที่ของเธอไป ไม่พูด อะไรทำตามคำสั่งเบื้องบน แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับชีวิตคน เธอ ไม่กล้าปล่อยเลยตามเลย “ประธานณภัทรค่ะ ถ้าเกวลินเกิด อะไรขึ้นมา ฉันก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน ตอนนี้ไม่แจ้งตำรวจ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมีฉันอยู่ทั้งคน วางใจหรือยัง? จะให้ ฉันอัดเสียง ใส่เทปให้เธอไหม จะได้ไม่ต้องกังวลอะไรอีก ประธานณภัทรจ้องไปที่เธอ สายตาของเขาเหมือนเลเซอร์ยิง มาจนแทบจะทะลุร่างของเธอแล้ว H

พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ พี่ภารดีถึงรู้สึกโล่งใจขึ้น “ฉัน คิดมากไปเองคะ ฉันออกไปก่อนนะคะ

หลังจากที่ทั้งสองออกไปจากห้องแล้ว ประธานณภัทรนั่ง ทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความขุ่นเคืองใจ เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา ที่แขวนอยู่บนผนัง เวลาค่อยๆผ่านไป ความไม่สบายใจของ เขาก็ค่อยๆหนักขึ้นตามเวลาที่เดินไป

แน่นอน แน่นอนว่าจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นไม่ ต้องพูดถึงเกวลิน บริษัทก็ต้องล้มไปด้วย

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อชนัยรู้ข่าวว่าเกวลินหายตัวไป ก็รีบส่ง คนไปตรวจสอบเรื่องนี้ทันที ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือของคู่ แข่ง คิดไม่ถึงว่าตรวจสอบไปตรวจสอบมากลับเป็นฝีมือของ กลุ่มตัวเอง

เขายิ้มเยาะ โยนบันทึกการตรวจสอบในมือไปด้านข้าง ที่แท้ผู้บงการก็คือของตัวเอง

“ท่านชนัย ต้องการให้พวกเราเข้าไปแทรกแซงไหมครับ?”
“ไม่ต้อง” ชนัยพูดน้ำเสียงเย็นชา มองดูโทรศัพท์สีดำ ใน ฝ่ามือ ในหน้าของเขามืดมนจนเหมือนปกคลุมไปด้วยหมอก ควัน “เดี๋ยวคนก็ถูกปล่อยออกมา ส่งคนไปสังเกตุการณ์เกวลิน ห้ามเกิดความผิดพลาดใดๆ ส่วนเรื่องข่าวก็ปล่อยให้นักข่าว รายงานต่อไป นัดประธานณภัทร บริษัทJM ให้ผลประโยชน์กับ เขาจะได้ปิดปากเรื่องนี้

“ครับ!”

หลังจากที่เลขาออกไปจาก ในห้องทำงานที่โอโถงนั้นเขา นั่งอยู่คนเดียว สายตามองไปที่ทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง หน้าอกของเขาเหมือนมีหินก้อนโตทับไว้ รู้สึกอึดอันเป็นที่สุด

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ดราณีก็โทรเข้ามาพอดี เวลาที่อ่อนไหวแบบนี้ …

ชนัยรีบรับโทรศัพท์ในทันที น้ำเสียงมีความวิตกกังวล คิดว่าเธอเกิดอะไรขึ้น “ดราณี เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

อีกด้านหนึ่ง วันนี้เราณีเพิ่งจะเรียนเสร็จ รู้สึกลังเลเป็น

อย่างมาก สุดท้ายก็โทรศัพท์ไปหาเขา ตอนแรกกะจะถามว่า

วันนี้จะเข้าวิลล่าไหม พอได้ยินเสียงที่เป็นกังวลของเขา

ทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “ฉันเพิ่งเลิกเรียน ………มีอะไรหรือ

เปล่า?”

ชนัยถึงได้โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง เพราะว่าเขาคิดมากเกิน ไปเอง รีบพูดกลบเกลื่อนน้ำเสียงที่กังวลเมื่อครู่ “ไม่มีอะไร ก็แค่ถามๆเธอดู

แค่ถามดู?

ชนัยไม่ใช่คนที่อยู่ดี ๆ ก็กังวลใจหรือตื่นเต้น เธอฟังออก ว่าน้ำเสียงของเขามีความร้อนรน จึงถามต่อไปว่า “จริงเหรอ?

“อืม เธอเลิกเรียนแล้วเหรอ?” ชนัยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ใน

หัวก็นึกถึงเรื่องที่เกิดกับเกวลิน เพื่อจะได้เป็นการป้องกันไว้ ก่อนจึงพูดกับเธอว่า “เดี๋ยวฉันให้คนขับไปรับเธอ วันนี้เธอจะ มาไหม”

“วิลล่าเหรอ?”

“อืม” ชนัยตอบกลับเบาๆ “รออยู่ที่มหาลัยนั่นล่ะ อย่าไป

ไหน”

ดราณีไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้สึกว่าคำพูดของ หัวเราะ “ฉันรู้แล้วคะ”

เขาเหมือนเป็นการออกคำสั่งกับเด็กน้อย จึงอดไม่ได้ที่จะ

อย่างไรก็ตาม สำหรับดราณีแล้วการที่ได้พบกับชนัยเป็น เรื่องที่ดีที่สุด

“คืนนี้คุณกลับมาบ้านใช่ไหม?”

“เดี๋ยวฉันจะกลับไป แต่อาจจะดึกหน่อย

กอีกแล้วเหรอ
ดราณรู้สึกน้อยใจนิดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พยายาม ทำความเข้าใจกับทุกสิ่งที่เป็นเขา “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรอคุณนะ คะ”

“อืม”

ในขณะที่กำลังจะวางสายอยู่นั้นเอง ชนัยก็เรียกชื่อเธอ “ดราณี!”

พอดีกับที่ดราณีเอาโทรศัพท์ออกจากหู พอได้ยินเสียง ของเขาเธอก็เอาโทรศัพท์แนบหูใหม่ “มีอะไรอีกเหรอค่ะ?”

“ช่วงนี้ฉันจะยุ่งสักหน่อย อาจจะละเลยเธอไปบ้าง ถ้ามี อะไรอย่าลืมบอกกับฉันนะ” ชนัยพยายามพูดเป็นนัยๆ ถ้าเกิด อะไรขึ้นกับเธอ ให้เธอติดต่อเขาในทันที แต่ก็กลัวว่าเธอจะ ฟังออกอะไรบางอย่าง

เขาไม่รู้ว่าวิธีปกปิดแบบนี้จะดีหรือไม่ แต่เขารู้ดีว่า หากด ราณีรู้เรื่องนี้ทั้งหมด มันต้องไม่ดีกับเธอแน่ๆ

ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องทนให้ได้

ส่วนใจของดราณีตอนนี้เต็มไปด้วยคำว่า ” ละเลย * ฟัง อย่างอื่นไม่เข้าหัว “ไม่เป็นไรคะ ฉันรู้ว่าคุณยุ่งเรื่องงาน แล้ว ยังจะต้องแก้ปัญหาเรื่องข่าวนั้นอีก คุณไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

ชนัยได้ยินคำพูดที่เห็นอกเห็นใจของเธอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึก

ผ่อนคลายหรือคลายกังวลได้เลย ภายในใจเต็มไปด้วยความ เจ็บปวด เขารู้ว่าการที่ดราณีเลือกมาอยู่กับเขา เธอต้องแบกรับความไม่เป็นธรรมขนาดไหน เรื่องพวกนี้ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ หญิงคนอื่น น่าจะอดทนไม่ได้ถึงขนาดนี้ล่ะมั้ง

เขารู้ดีแก่ใจว่าไม่มีอะไรที่เป็นธรรม แต่กลับไม่มีทางที่จะ เปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย

อ่อนแอ และยิ่งมากไปกว่านั้นคือติดค้างเธอ

ปมในใจของดราณีคลี่คลายออกเพราะเขา น่าจะไม่รู้สึก น้อยใจ ทุกสิ่งที่ทำแค่อยากให้เขารับรู้ไว้ก็เพียงพอแล้ว

“ค่อยเจอกันตอนดึกๆนะคะ”

“อืม ค่อยเจอกัน”

หลังจากวางสาย ชนัยมองดูท้องฟ้าอันไกลโพ้น ปู่ของเขา ไม่ทำอะไรเกินไปกับเกวลินแน่ ๆ คงไม่เอาเรื่องข่าวฉาวเล็กๆ น้อยๆไปแลกกับปัญญาใหญ่ที่จะตามมาในภายหลังหรอก แต่ ชนัยรู้ดีว่า เหตุผลที่ลงมือแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่าทนดูข่าวฉาว ไม่ไหว แต่เป็นการเตือนเขาสะมากกว่า

เพียงแต่เรื่องนี้ ชนัยจะถอยไม่ได้ เขาไม่มีวันยอมให้ ดราณีตกอยู่ในอันตราย ใช้เหตุการณ์ลักพาตัวนี้ ป่าวประกาศ ให้คนอื่นรู้มากขึ้นว่าเกวลินเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างตัวเขา

การที่ทำแบบนี้อาจจะดูโหดร้ายต่อเกวลิน แต่ในโลกของ ผู้ใหญ่ ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นการแลกเปลี่ยนสิ่งที่ตนปรารถนา ทั้งนั้น ไม่มีใครสนใจคุณจริงๆว่าเป็นอย่างไร

อีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา คนขับรถส่งดรามาถึงที่วิลล่าเกือบจะในเวลาเดียวกัน เกวลินก็ถูกส่งกลับมาที่โรงจอดรถ ใต้ดินอย่างอุกอาจ ขับรถไป ขับรถมา ไม่เห็นกล้องวงจรเปิด กับคนที่เห็นเหตุการณ์ในสายตา

เมื่อพี่ภารดีรู้ข่าวก็รีบมารับหล่อน ทันทีที่เธอมองเห็นถุงสี ความยาวเมตรเจ็บสิบวางอยู่บนพื้นนั้น ท่าทางสีหน้าซีด เผือด

เธอได้แต่ทำเป็นกล้าเดินเข้าไปใกล้ กลั้นลมหายใจแล้ว ดึงซิปลง สิ่งที่อยู่ด้านในนั้นไม่ใช่ใครอื่น คือ เกวลินที่มีสีหน้า ซีดเสียวนั้นเอง!

เอาคนยัดใส่เข้าไปในถุง เธอได้แต่เคยเห็นในละครทีวี ตอนนี้มันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา พี่ภารดีแทบจะล้มฟุบอยู่ตรงนั้น

สิ่งที่มองเห็นมันทำให้เธอแทบคลั่ง เธอไม่มีเวลาจะมานั่ง

สงบสติอารมณ์ รีบเอามือเขย่าร่างของเกวลิน เกวลิน ตื่นขึ้น

มาเร็ว ได้ยินฉันไหม?”

เธอเรียกตะโกนอยู่หลายครั้ง คนที่สลบอยู่ก็ค่อยๆรู้สึกตัว ขึ้นมา พี่ภารโน้มตัวเข้ามาใกล้หล่อน “เป็นยังไงบ้าง มีตรง ไหนของร่างกายที่รู้สึกไม่สบายไหม?”