ตอน748 ให้คุณได้รับรู้ความรู้สึก กระตือรือร้นของผม

ตอนที่748 ให้คุณได้รับรู้ความรู้สึกกระตือรือร้นของผม

นัชชาพยักหน้าไปยิ้มไป อย่าคิดเยอะเวลาก็ไม่ใช่หัวค่ำ แล้วกลับไปพักได้แล้วค่ะ”

ป้ารินถึงได้ยืนขึ้นเดินออกจากห้องหนังสือไป

นัชชามองหลังของคนอายุเดินลับตาไปที่ประตูเธอถ่ายหัน กลับมาอย่างไม่คิดอะไรได้แต่มองคนที่เก็บพะงไม่พูดอะไรสัก อย่างตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อกี้ไม่เห็นคุณพูดอะไร?”

“ผมฟังคุณพูดคุณก็พูดได้ดีอยู่แล้วเรื่องผู้หญิงแบบนี้จะให้ ผมเข้าไปยุ่งด้วยได้ไง เตชิตพูดแบบไม่มีอารมณ์ใดๆเกิดขึ้น ก้มหน้าก้มตาจัดการงานในมือ ให้เสร็จ

นัชชาอดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยหางตา คุณไม่มีอะไรจะพูด จริงๆหรอ?”

“ผม? เตชิตถึงกับหยุดชะงักกับปากกาที่กำลังเซนต์ชื่ออยู่ เขายิ้มบางๆ ให้เธอ คุณอยากพูดอะไร?”

“ป้าหินทำงานกับเรามาหลายปีบ้านเป็นคนที่จิตใจดีเวลา ทำงานก็ทำให้เราสามารถวางใจได้ตอนนี้อยากลาออกก็กลัวว่าเราจะไม่สะดวกอีกซึ้งไหมเนี่ย?”หล่อนดูเขาที่ไม่มีท่าทีใดๆ

โต้ตอบ

“หรือจะบอกว่าพวกผู้ชายเป็นแบบนี้เหมือนกันหมด?

“แบบไหน?”

“ก็…ไม่ใส่ใจ

อันนี้เตชิตได้แต่ขำจริงๆได้ยินที่หล่อนถึงกับขำ คุณอยาก บอกว่าผมอ่ะไม่มีความรู้สึกหรอ?”

………ไม่ได้หมายความอย่างงั้น

ผู้ชายลุกเดินออกมาจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เดินมาด้านหน้า หล่อนถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม ทำงานเสร็จแล้วใช่ไหม?”

นัชชาได้กลิ่นสบู่หอมสดชื่นลอยมาจากตัวเขาติดตัวมาก

หลังจากอาบน้ำอยู่ด้วยกันมานานแต่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลัง

คิดอะไรอยู่หล่อนกลืนน้ำลาย เกือบแล้ว

ขณะนั้นเองแวบเดียวเขาก็อุ้มหล่อนขึ้นพาดบ่าแขนเขาอุ้ม ช้อนหล่อนบริเวณใต้สะโพกหล่อนหนักสี่สิบห้ากิโลกว่าๆแต่เต ชิตคิดว่าหล่อนตัวเบาราวกับขนไก่

แล้วเขายังสามารถเอามืออีกมือหนึ่งเปิดประตูได้ กลับ ห้องน้อนแล้วเดี๋ยวผมจะแสดงให้เห็นถึงความอบอุ่นของผม

“นัชชาได้แต่แอบเขิน ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น!”
“แต่ผมเป็นแบบนั้น

อีกฝั่งของเมืองดึกดื่นค่อนคืนแล้วชีวภายังกลับไม่ถึงวิลล่า ตั้งแต่ที่หล่อนกลับมาโรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพหล่อนก็พักอยู่ที่ วิลลาชนุดม ให้ผู้ช่วยจัดการเรื่องที่พักของหล่อน

ตอนแรกเธอก็ไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่สารถต่อกรกับการหวังดี แกมบังคับของเขาได้เลยตอบตกลง ในที่สุด

มหาวิทยาลัย ให้กลับมาเรียนต่อสุขภาพก็ค่อยๆดีขึ้น เรื่อยๆ ทุกวันหล่อนจะหาเวลาออกมาทำงานหรือไปร้านกาแฟ บางทีก็ไปห้องเรียนการออกแบบสาขาที่เธอเรียนมันเกี่ยวข้อง กับพวกนี้ไม่นานจะขึ้นปีสามแล้วหล่อนตั้งเตรียมตัวไว้ก่อน

วันนี้เขาเลิกงานค่อนข้างดึกจตุภูมิหัวหน้างานโดยตรง ของหล่อนขับรถไปส่งหล่อนกลับ

จตุภูมิรู้มาโดยตลออดว่าหล่อนเป็นคนที่ประหยัดมัธยัสถ์ แต่ตอนที่ขับรถไปถึงหน้าประตูวิลลาจตุภูมิแสดงอาการ ประหลาดใจ

ที่แท้…บ้านเธอรวยขนาดนี้หรอ?

ดูก็รู้เลยว่าการก่อสร้างของวิลล่านั้นสร้างขึ้นไม่นานคนที่ จะซื้อบ้านที่นี่ได้ต้องเป็นคนรวยมหาศาลอย่างน้อยหมื่นล้าน

ชีวภารับรู้ถึงความรู้สึกที่ตกใจของเขาได้แต่หล่อนก็ไม่ได้ ปิดบังอะไร แฟนของฉันพักอยู่ที่นี่ค่ะ
จตุภูมิตกใจหนักกว่าเดิมอีก คุณมีแฟนแล้วหรอ?”

“อื้อ”

หลังจากจตุภูมิถึงสติกลับมาได้เขาขมวดคิ้วเป็นโบว์แล้ว มองเธอด้วยสายตาที่ไม่บริสุทธิ์ใจเหมือนเมื่อก่อน ปกติคุณ ไม่เคยพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“ปกติทำงานก็ไม่มีเวลาคุยอะไรได้ หากเป็นเมื่อก่อนนี้ชีว ภาคงต้องปิดบังอยู่แต่ผ่านเรื่องความเป็นความตายมาแล้วได้ เจอเรื่องราวต่างๆทั้งหนักทั้งเบามามากมายก่ายกองบางเรื่องที่ ปิดบังอยู่บางทีมันอาจมีอันตรายที่ร้อนเร้นกว่าเดิม ในสายตา เธอไม่มีอะไรที่จะบอกไม่ได้

แต่จตุภูมิเหมือนถูกพูดกระทบเขาก้มหัวมองป้ายทะเบียน โฟล์คสวาเก้นของตัวเองรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สามารถเข้าพวก กับสิ่งที่เห็นอยู่พวกนี้ได้

แท้จริงแล้วเขารู้สึกดีกับชีวภาเพราะหล่อนเป็นนักศึกษา ฝึกงานปีสามที่ดีคนหนึ่งหล่อนทำงานที่เทียบเท่ากับพนักงาน ประจำเพราะเธอทำงานพาร์ทไทม์และได้รับประสบการณ์จาก เรื่องนี้มาหลายปี

และวันนี้ที่มาส่งหล่อนกลับบ้านมันก็มีความห่วงใยปนอยู่ ในนั้นด้วย

ทว่ากลับได้ยินหล่อนมีแฟนแล้วแถมแฟนยังพักอยู่ในหมู่ คนรวยเขาถึงได้คิดว่าตัวเองธรรมดาไปด้อยค่ามาก
แต่ว่าคนที่พักที่รวยๆแบบนี้อายุน่าจะไม่น้อยแล้ว? หล่อนยังเด็กและสวยมากหรือว่ามีแฟนแก่

คิดได้แบบนี้จตุภูมิรับถามกลับ แฟนฐานะไม่เลวเลยนะ อายุเท่าไหร่แล้ว?”

ชีวภาก็ตอบแบบปกติธรรมดา แก่กว่าฉันนิดหนึ่ง

เมื่อได้ยินสิ่งเธอตอบแต่ความหมายกลับเปลี่ยนไปเขาคิด ไปไกลแล้วที่หล่อนพูดแบบนี้แสดงว่าแฟนก็ไม่เด็กแล้ว

คนเราก็เป็นแบบนี้จากข้อสงสัยอีกคนกลายเป็นการต่อว่า

กันแทน

จตุภูมิใช้สายตาที่สื่อความหมายเปลี่ยนไป ไม่คิดเลยนะ ว่าเธอเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยก็มีการเตรียมการล่วงหน้าไว้ แล้ว”

ชีวภาก็ยังคงไม่ใส่ใจแต่สิ่งที่หล่อนได้ยินที่เขาพูดกระแนะ กระแหนอยู่นั้นมันดูถูกและอคติกับหล่อนมากใครได้ยินคำพูด พวกนี้ไม่มีทางที่จะไม่สนใจ

ตอนที่หล่อนอยากจะบอกความจริงกับเขาตรงๆหน้าต่าง ด้านข้างคนขับมีคนเคาะกระจบอยู่สองครั้ง

‘ก๊อกก๊อก’

น้ำเสียงที่ขุ่นข้องหมองใจดังออกมากจากด้านบนชีวภา ตกใจรับหันไปดูข้างนอกหน้าต่างรถตอนที่ยังไม่ดูก็ดีอยู่พอเห็นสิ่งที่กำลังดูถึงกลับตกใจจนจะราด

ที่แท้คือชนุตม?!

เขาออกมาได้ยังไงกัน?

ชีวภารีบกดหน้าต่างลงเขา ใส่เสื้อผ้าอยู่บ้านสีเทาอ่อนผม ก็สระแล้วเขาปล่อยผมให้ปลิวเอื่อยๆอยู่บริเวณหน้าผาก ใบหน้าที่หล่อเหลาที่โดนแสงไฟข้างถนนมาสาดส่องกระทบ ทำให้ดูดียิ่งขึ้นเขางอตัวลงมองจตุภูมิที่นั่งอยู่ข้างๆสีหน้าแสดง อาการว่าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ดึกขนาดนี้แล้วไม่ยอมกลับ บ้านนั่งอยู่ในรถทำอะไรกัน?

ประโยคเดียวครบทุกความหมาย

ชีวภากระพริบตาปริบๆ ๆ วันนี้ฉันเลิกดึกเพื่อนที่ทำงานเลย มาส่งค่ะ”

พูดเสร็จหล่อนหันไปหาจตุภูมิพร้อมกับแนะนำตัวง่ายๆ ให้ เขาฟัง “นี่คือแฟนฉันค่ะชนุดม

จตุภูมิยังคงหมกมุ่นกับความคิดมั่วๆของตัวเองอยู่ตอนที่ เขามองหน้าชนุดมเขาเกร็งทั้งตัว

ผู้ชายคนนี้ดูเฉียบคมมากไม่ว่าจะหน้าตาที่ทำให้ บรรยากาศรวมทั้งการแต่งตัวที่ใส่แค่ชุดอยู่บ้านที่สามารถ สะกดสายตาทุกคนไว้ได้

ไหนล่ะคนแก่ที่ว่านี่ยังกับพระเอกนายแบบในโทรทัศน์ชัดๆ
จตุภูมิถึงกับพูดไม่ออกขนาดจะเป็นคำทักทายยังติดๆ ขัดๆ “สวัส…สวัสดีครับ

ชนุดมได้แต่ใช้หางตามองเขาไม่ต้องบอกว่ามองตรง เลยๆสายตาเขาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ชีวภาเพียงผู้เดียว อีก แล้วกลับเข้าบ้านเถอะ

ชีวภาเก็บกระเป๋าของตัวเองเปิดประตูแล้วลงจากรถและ หันตัวกลับมาขอบคุณเขา ขอบคุณนะคะที่มาส่งขอตัวก่อนนะ คะ”

จตุภูมิยังคงนิ่งสนิท “อ…ได้ได้อย่าเกรงใจขอบคุณนะ

ชนุดมมองไม่เห็นสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกันแต่ดูก็รู้ว่าผู้ชาย คนนี้รู้สึกดีกว่าชีวภาแค่ระดับนี้ก็เกินไปแล้วไหม?

เขาก้มตัวลงหยิบกระเป๋า ในมือของหล่อนไปถือเองแขนที่ ยาวเรียบโอบไหล่ของหล่อนและพาเด็กน้อยเดินเข้าประตูวิลล่า ขนาดใหญ่

จตุภูมิมองด้านหลังของคนทั้งสองคนตนหนึ่งสูงอีกคนตัว เตี้ยคนหนึ่งตัวใหญ่แข็งแกร่งอีกคนอ่อนโยนแบบนี้รู้เลยว่าเขา ไม่มีทางเทียบกับคู่แข่งเลย

คิดถึงเรื่องที่เขาแสดงออกอย่างบ้าระห่ำหน้าดำหน้าแดง มาเมื่อกี้นี้ขนาดตอนนี้ไม่มีคนอยู่เขายังละอายใจอยากจะหาที ดินสักที่มามุดตัวลงไป

ใช้การเป็นผู้น้อยในการกล่าวหาต่อสุภาพบุรุษมันช่างน่าอายน่าอับอายจริงๆ ดีที่ว่ายังไม่ได้พูดประโยคสุดท้ายออกไป ไม่งั้นคงได้เสียหน้าให้คนหัวเราะเป็นการใหญ่แล้ว….

จตุภูมิสตาร์ทรถและเหยีบคันเร่งออกอย่างรวดเร็วเพื่อขับออกจากหมู่บ้านวิลล่า