ตอน747เข้าใจความรู้สึกซึ่งกันและกัน

ตอนที่747เข้าใจความรู้สึกซึ่งกันและกัน

ธีมนต์พยักหน้าสีหน้าตั้งใจแน่วแน่แสดงท่าทีแบบผู้ใหญ่ ตัวน้อย ผมทราบแล้วครับพ่อ

“ถ้ามีตรงไหนที่ไม่สะดวกก็บอกพ่อมานะ

เด็กน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังครับ

“ยังมีอีก ประโยคนี้มันติดอยู่ที่ปากตั้งแต่ได้ยินเรื่องนี้ที่ ห้องน้ำเตชิตคิดอยู่พักนึงตัดสินใจที่จะพูดมันออกมาหากวัน ไหนได้ยินคนอื่นพูดแบบไม่มีมารยาทกับลูกอันดับแรกคือมาบ อกพ่อเดี๋ยวพ่อจะออกหน้าแทนลูกเอง

เตชิตเพิ่งได้มีเวลาในการอบรมสั่งสอนลูกได้ไม่นานและ ครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ได้เป็นพ่อแม่คนเขาก็ไม่ยกเว้นจาก ข้อนี้เขาใช้ชีวิตในวัยเด็กได้อย่างไม่สมบูรณ์เต็มที่เรื่องของการ อบรมสั่งสอนจะเป็นนัชชารับผิดชอบซะส่วนใหญ่

เขากลัวว่าหากเขาทำพฤติกรรมอะไรไปแล้วจะส่งผลกระ ทบที่ไม่ดีไปถึงลูกและก็ไม่อยากให้ธีมนต์เวลาโตขึ้นนิสัยแข็ง เฉียบขาดแบบเขาทางที่ดีที่สุดคือเขาไม่เข้าไปยุ่งเลยเพราะมัน จะสร้างความมั่นใจในตัวเองให้กับธีมนต์มากขึ้นที่เหลือก็คือ นัชชาจะเป็นคนรับผิดชอบ
เขาพบว่าแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มีบางสิ่งพลังบางอย่างที่ แม่ไม่สามารถถ่ายทอดให้เขาได้คงถึงเวลาที่คนเป็นพ่อต้อง ออกโรงเองแล้วแหละ

เขาคือลูกชายของเตชิตใครกล้ามารังแก

มารยาทดีการอบรมสั่งสอนก็ดีแต่ไม่ใช่ว่าจะมารังแกได้

หลังจากที่ฟังเตชิตพูดเสร็จเด็กน้อยก็ยิ้มหน้าบ้านจนเห็น ฟันสีขาวสะอาดโพล่ออกมาแปดรู้สึกได้ถึงสบายใจขึ้นมาบ้าง แล้วเขาพยักหน้าอย่างตั้งใจ ครับ!

นัชชาที่เพิ่งจะสงบสติอารมณ์ได้แล้วเดินออกมาจาก ห้องน้ำมุ่งไปยังห้องอาหารพิเศษตอนแรกคิดว่าคงต้องใช้เวลา นานพอควรในการพูดกับลูก ให้เข้าใจที่ไหนได้คนโตคนเล็ก เข้าใจกันดีนัชชาดีใจมากกว่าเดิม

นัชชาอดหันไปมองมองทางเขาไม่ได้เตชิตก็ทำท่าทาง สายตาภาคภูมิใจสุดๆ ท่าทางแบบนั้นกำลังบอกว่า

ดูเหมือนช่วงเวลาที่สำคัญยังไงก็ต้องเป็นเขา

นัชชาได้แต่ส่ายหัวอย่างขอไปที่ขอแค่ลูกมีความสุขหล่อน ก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว

ทั้งครอบครัวสามชีวิตรับประทานอาหารเสร็จกว่าจะกลับ ถึงบ้านก็สองทุ่มครึ่งไปแล้วน้าในเป็นคนพาเด็กน้อยไปยังห้อง นอนหลังจากที่เขาหลับสนิทหล่อนก็เอาชาผ่อนคลายมาเสิร์ฟที่ ห้องหนังสือ
ทั้งสองยังมาจัดการงานที่ยังทำไม่เสร็จเดิมทีในห้อง หนังสือมีเพียงหนึ่ง โต๊ะทำงานแต่ตอนนี้กลับมาโต๊ะเล็กๆมรา อยู่ข้างกันอีกโต๊ะเพื่อให้นัชชาได้ใช้ตอนทำงาน

“น้าดินไม่ต้องทำงานแล้วค่ะดึกมากแล้วเก็บของเข้านอน ได้แล้วค่ะ นัชชารู้อยู่ว่าป่านอายุเยอะแล้วอดไม่ได้ที่จะให้เขา ทํางานเยอะๆ

ทว่าป๊ารินก็ไม่ได้ออกไปยืนอยู่ในห้องหนังสือแสดงอาการ ลำบากใจนิดๆจะไม่พูดก็ไม่พูด

นัชชาที่เอาแต่ก้มหน้าทำงานรับรู้ความรู้สึกนี้ไดและเงย

หน้าขึ้นมาอย่างสงสัยอะไรหรือคะ?

ป้ารินถึงได้เปิดปากพูดซ้ำๆอึ้งๆออกมา “คุณผู้หญิงคุณ ผู้ชายฉันมีเรื่องจะบอกกับพวกคุณตั้งนานแล้ว…

น้อยครั้งที่คนเห็นป้ารินเป็นแบบนี้ตอนแรกนัชชาก็คิดว่าที่ บ้านของป้ารินคงมีเรื่องอะไรแน่ๆถึงได้ตั้งใจฟัง” ใจเย็นๆค่ะ ค่อยๆพูด

“ฉันรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงดีกับฉัน เหมือนคนในครอบครัวอะไรก็ไม่เคยต่อว่าและก็ไม่จับตาคอยดู อะไรเมื่อก่อนฉันก็เคยทำงานบ้านพวกข้าราชการมาหลายบ้าน แล้วแต่คุณสองคนดีที่สุดแต่ว่าตอนนี้ฉันอายุเยอะแล้วงานที่จะ ทำได้ก็น้อยลงเงินเดือนก็ได้เยอะแถมไม่ได้งานอีกใจฉันรับไม่ ได้จริงๆฉันเลยคิดว่าเสร็จงานเดือนนี้หรือว่าคุณผู้ชายคุณผู้ หญิงหาคนดูแลบ้านคนใหม่ได้แล้วฉันจะลาออก”ป้ารินพูดไปตากแดงไประยะเวลาที่ผ่านมานานป่ารินรู้สึกกับพวกเขาไม่ใช่ ความรู้สึกเจ้านายกับลูกน้องเพราะว่ามีความผูกพันธ์ไปแล้ว

นัชชาตะลึงอึ้งไปสักพักคิดไม่ถึงเลยว่าป้ารินจะพูดแบบนี้ ได้แต่หันไปทางเตชิตเขายืนขึ้นเอาเก้าอี้ให้ป้านนั่งปารินพูด แบบนี้ได้ยังไงเวลาที่ผ่านมาแล้วหลายปีป้าทำงานยังไงผมรู้ดี มากกว่าใครเราไม่เคยรู้สึกเลยว่าถ้าไม่ทำงาน

ป้าในทำงานดูแลบ้านนี้ด้วยหัวใจจริงๆนัชชารับรู้ความ รู้สึกนี้ได้บางครั้งธีมนต์เลิกเรียนเร็วแต่นัชชากับบวรพลยัง ทำงานไม่เสร็จเลยให้คนขับรถพาป้าในไปรับแทนกลับมาจาก ที่โรงเรียนยังทำอาหารได้หลากหลายรูปแบบให้เด็กน้อยจนธีม นต์พูดอยู่หลายครั้งหลายคราว่ากินกับข้าวอะไรที่ป้าในทำให้

รายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนี้ทำให้นิชชาไม่สนใจที่บ้าน อายุเยอะขึ้นแล้วจะทำงานน้อยกว่าคนอื่นสิ่งที่เธอต้องการคือ การใช้หัวใจในการทำงาน

แต่ป้ารินไม่ได้คิดแบบนั้นเดือนที่แล้วอากาศไม่ดีฝนตก ครึ้มตลอดเอวหล่อนก็ไม่ค่อยดีทำงานก็เลยช้าบางทีก็กินเวลา ทำกับข้าวจากเดิมหกโมงครึ่งเป็นเวลาทานข้าวก็เลยเวลาเป็น เจ็ดโมงสิบห้านาทีเรื่องเหล่านี้หล่อนจำฝังใจคุณผู้หญิงคุณให้ เงินเดือนฉันเยอะขนาดนี้มันไม่คุ้มไปหาคนใหม่ที่ดีว่านี้เถอะ

“ป้ารินเราไม่เอาคนที่ดีกว่านี้เราต้องการป้า นัชชากุมมือ ที่ทำงานจนหยาบกระด้างของป้ารินและพยายามพูดโน้มน้าว อย่างไม่ลดละถ้าหากป้าไม่อยู่บ้านฉันกับเตชิตจะวางใจไปทำงานทุกวันได้ยังไงหากป้าไปแล้วบ้านเราคงวุ่นวายหลาบ ตลบเลยแหละ”

พูดจบนัชชาเลยถามด้วยความเป็นห่วงว่า หรือว่าป้าได้ วางแผนจะไปทำอะไรต่อไปหรือป่าว?

“ไม่มีไม่มีป้ารินตอบไปสะบัดมือไปด้วยป่าแค่กลัวว่าจะ เป็นตัวถ่วงพวกคุณอายุป้าก็เยอะผ่านมาก็เยอะแล้วที่บ้านก็ไม่ ต้องห่วงอะไรป้าแล้วคุณกับคุณผู้ชายก็ดีกับป้าเหลือเกินเงิน เดือนก็เยอะที่พักอาหารการกินก็ดีขนาดเด็กน้อยก็ยังคิดว่าป้า เหมือนเป็นย่าป้าไม่รู้เลยว่าจะไปหาเจ้านายและงานแบบนี้ ที่ไหนแต่ว่าป้าอายุเยอะจริงๆป้า…..

“อย่าพูดแบบนั้นค่ะป้านัชชาเห็นหล่อยที่ตาเริ่มกลับมา แดงอีกรีบตัดบทก่อน สำหรับราป้าทำงานแค่นี้พอแล้วค่ะหาก เราเปลี่ยนคนมาทำแทนก็ไม่ไว้ใจอีกเลยคิดว่าหากป้ายังไม่ได้ วางแผนอะไรไว้ล่วงหน้าเราก็หวังว่าป้าจะทำงานอยู่ที่นี่ต่อไป ค่ะ

ป้าในยกมือเช็ดน้ำตาที่บริเวณหางตา คุณผู้หญิงคุณพูด จริงๆหรอ?”

คนอายุมากกว่าถามแบบนี้กลับมาดูน่ารักและใสซื่อเหมือ นเด็กๆนัชชาพยักหน้าจริงค่ะป้าอย่าร้องไห้นะเดี๋ยวถ้าเด็ก น้อยรู้เข้าก็จะเสียใจกันยกใหญ่

ในความเป็นจริงแล้วที่บ้านของป้ารินเคยโทรมาหลาย ครั้งให้ป้ารินกลับบ้านไปอยู่เฉยๆลูกชายเองก็ทำงานมีหน้ามีตาอยู่เรื่องเงินเรื่องทองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร

ป้ารินก็ปฏิเสธไปหลายครั้งนัชชาจำได้ฝังใจถึงจะบอกว่า ทำงานแลกเงินแต่สำหรับสิ่งที่ป้ารินแล้วจ่ายกว่าการทำงาน มากกว่านั้นอีก

เรื่องน้ำใจของป้ารินนัชชาและเตชิตย่อมรู้ดีแก่ใจ

แม้ว่าป้ารินจะอายุมากแล้วก็ตามและยังอยู่ในช่วงการพัก รักษาตัวนัชชาไม่อยากให้ป้านไปไหนไม่ว่าจะงานเยอะหรือ งานน้อยก็ตามจะอยู่อย่างนี้ไปจนถึงป้าทำไม่ไหวก็ไม่ให้ป้าลา ออก

การรักษาความสัมพันธ์ที่อบอุ่นแบบนี้ไม่ง่ายเลย

ป้ารินเองก็ยังไม่ได้ที่จะไปจริงๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่นัชชาพูด ก้อนหินที่มันทับหัวใจอยู่ก็ล่วงหล่นพื้นลงไปสติถึงได้กลับ มาได้ได้คุณผู้ชายคุณผู้หญิงวางใจได้เลยป้าจะดูแลจัดการ เรื่องในบ้านให้ดีแน่นอน