ตอน740จะไม่จากเขาไป

ตอนที่740จะไม่จากเขาไป

ดราณีกำลังจะหมดหนทางไม่มีคนช่วยพอเห็นชนัยก็ เหมือนได้เห็นญาติสนิทน้ำตาคลอเบ้า

แม้ว่าเธอจะแสดงความเข้มแข็งต่อหน้าคุณปู่ยังไงเห็นคนที่ ใกล้ชิดเธอที่สุดทำให้เธอทนต่อไปไม่ไหว

ชนัยถือกล่องสีชมพูลายเงินอยู่ในมือมีโลโก้ของร้านเค้ก

ที่ซื้อมาตอนแรกตั้งใจจะซื้อมาให้ดราณีแต่ไม่คิดว่ากลับมาจะ ได้เจอภาพตรงหน้าแบบนี้ ตอนที่กวาดสายตาไปที่ชายชราแววตาที่อบอุ่นเลือนหาย

ไปเหลือแต่ความระแวงและเย็นชา

เขาวางกล่องเค้กไว้บนตรงทางเข้ารองเท้ายังไม่ทันได้ เปลี่ยนรีบเดินไปที่ห้องรับแขกทันที

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ขึ้นก็ยิ่งเห็นว่าเธอกำลังน้ำตาคลอเบ้า ชนัยขมวดคิ้วรีบเดินไปบังเธอไว้”ฉันโทรหาเธอแต่เธอไม่รับ สายคิดว่าเธอยังไม่ตื่นไม่เป็นไรแล้ว…”

ระหว่างทางกลับมาชนัยโทรหาเธอครั้งหนึ่งไม่มีใครรับ กลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอตอนที่เขาโทรมานั้นเองด ราณีกำลังคุยกับคุณปู่ของเขาอยู่
เห็นพวกเขาคุยกันเป็นห่วงกันก็เริ่มไม่พอใจชายชรา กระแอมขึ้นมา”แกมาแล้วก็ดีมานั่งคุยกันแก้ไขเรื่องนี้ให้เสร็จ ไป”

“ผมไม่มีอะไรต้องแก้ไข”ขนัยหันกลับไปท่าที่เป็นชา เหมือนมีน้ำแข็งมาปกคุมรังสีอำมหิตแผ่ซ่านจากตัวเขา” ใคร บอกให้มา

ได้ยินแบบนั้นชายชราพูดเสียงต่ำ” ที่ฉันมาต้องได้รับ อนุญาตจากแกด้วยเหรอ?”

ชนัยไม่ยอมถอยท่าทางแข็งขัน” นี่เป็นบ้านของผมไม่ใช่ เขตแดนของปู่”

ดราณีฟังบทสนทนาระหว่างหลานชายกับคนเป็นก็ไม่ ยอมคนเป็นหลานยิ่งไม่ยอมเข้าไปใหญ่ฟังยังไงก็ไม่เหมือน คนในครอบครัวที่รักกัน

เธออดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพ หรือว่าเป็นเพราะเธอถึงได้เกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น

“นี่ขนัยแกยังมีหน้ามาพูดกับฉันอย่างนี้อีกเหรอ? ชายชรา ทนไม่ไหวถามเสียงต่ำ

ดราณีตกใจตัวสั่นหลบอยู่หลังชนัยอยากให้คนในที่นั้น มองไม่เห็นเธอ

ชนัยจับมือเธอกระชับยิ่งขึ้น ให้พลังความกล้ากับเธออย่าง เงียบๆสายตาจ้องมองไปที่ชายชราอย่างไม่กระพริบตา”ผมเคยพูดว่าจะปฏิบัติต่อผมยังไงให้ผมทำอะไรผมไม่เคยขัดแต่ ว่าอย่ามายุ่งกับคนของผม

“!” ชายชราหัวเราะเยาะ แกจะคบเพื่อนยังไงฉันเคยไป แทรกแซงด้วยเหรอ?เรื่องก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากพูดแต่แกควร มีขอบเขตบ้าง!”

ก่อนหน้านี้ชายชราไม่เคยสนใจเพราะรู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ ในขอบเขตที่ควบคุมได้แต่ตอนนี้ท่าทีที่เขาแสดงออกที่อยากจะ ปกป้องผู้หญิงคนนั้นทำให้ชายชรารู้สึกถึงวิกฤต

ความสัมพันธ์ให้ความสำคัญมากเกินไปมันจะกลายเป็น จุดอ่อนเมื่อศัตรูรู้จุดอ่อนนี้มันจะเป็นดาบย้อนมาทำร้ายตัวเขา เองเพราะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มต้น

“เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับใครก็ตามไม่มีสิทธิ์มา ก้าวก่าย”คำพูดทุกคำของชนัยชัดเจนและแน่วแน่ไม่มีท่าทาง ผ่อนปรนเลยสักนิด”ตอนนี้รีบพาคนของปู่ออกไปจากบ้านผม เดี๋ยวนี้”

ชายชราลุกขึ้นเดินถือไม้เท้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของเขา สายตากวาดไปที่ดราณีที่หลบอยู่ด้านหลังหรี่ตามองคนที่ยืนอยู่ ตรงหน้า”ชนัยแกก็รู้ว่าฉันคิดยังไงฉันมาหาแกที่นี่ได้พรุ่งนี้ฉันก็ มาหาดราณีใหม่ได้เหมือนกันแม้ว่าแกไม่กลัวว่าตัวเองจะมี ปัญหาแต่แกก็ควรคิดแทนเธอบ้าง

ดราณีรู้สึกชัดว่ามือของเขาที่กุมมือเธอไว้อยู่บีบแน่นขึ้น แรงบีบนั้นทําให้เธอรู้สึกเจ็บ
หลานและปู่จ้องตากันไม่กระพริบและไม่พูดอะไรชายชรา ไม่สูงเท่าชนัยเพราะอยู่มานานผิวหน้าก็เหี่ยวย่นแต่ท่าทางของ เขาไม่ชราตามอายุเลยสักนิดยังคงมีอำนาจน่าเกรงขาม

เรารู้สึกเสมอว่าท่าทางของชนัยดูมีอำนาจจนทำให้คน หวาดกลัวเธอสงสัยมาตลอดอะไรที่ทำให้เขามีบุคลิกที่มี อำนาจและแข็งแกร่งขนาดนั้น

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าการได้รับการเลี้ยงดูจากผู้ใหญ่แบบนี้ ถ้าท่าทางไม่เอาไหนป่านนี้คงอกแตกตายไปแล้ว

บุคลิกแบบนี้คงได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กแข็งแกร่ง กับคนที่แข็งแรงกว่ามันถูกปลูกฝังลึกอยู่ในกระดูก

ถึงเธอจะรู้สึกสงสารชนัยเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องครอบครัว ของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวมีเพียงครั้งเดียวที่เห็นเขาแสดง ความอ่อนแอออกมาคือตอนที่เขาขังตัวเองอยู่ในห้องดื่มเหล้า จนเมามาย

ความเจ็บปวดนั้นเธอจำได้เสมอมาเพียงแต่ตอนนี้ได้เห็น กับตาตัวเองยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่น

ดราณีรู้สึกเหมือนว่าคอของเธอถูกแช่แข็งแค่หายใจยัง รู้สึกทรมาน

แต่ในสถานการณ์แบบนี้เองเธอสูดหายใจลึกออกมายืน ตรงหน้าชนัยอย่างกล้าหาญ

ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของทุกคนเธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองแววตาของชายชราทุกๆค่าช่าง

ชัดเจนและแน่วแน่ท่านธิสกุลหนูเป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาๆ

คนหนึ่งไม่ต้องบอกว่าคุณจะมาหาหนูแม้แต่เพื่อนที่เรียนด้วย

กันอาจารย์หรือเพื่อนทุกคนก็สามารถมาหาหนูได้อย่างอื่นหนู

อาจจะไม่มีแต่ความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับคนที่มาหาต้องมีอยู่

แล้วดังนั้นไม่ว่าคุณจะมาหาหนูเมื่อไรหนูจะไม่หลบหน้าเด็ด

ขาด”

น้ำเสียงของเธอไม่หนักไม่เบาท่าทางของเธอไม่อ่อนไม่ แข็งแต่คนที่ได้ฟังรู้สึกเหมือนเสียงระฆังที่กังวานซ้ำแล้วซ้ำ เหล่าดังสั่นไปถึงหัวใจ

ไม่เคยมีใครก้าวออกมาข้างหน้าเขาท่าทางอยากจะ ปกป้องตัวเขาเลยสักคน

ชนัยรู้สึกตกใจไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเป็นครูได้แต่มองเงา

จากด้านหลังของผู้หญิงเอวบางร่างน้อยที่อยู่ตรงหน้ารูปร่าง

บอบบางซะขนาดนี้ทำไมถึงกล้า

เห็นได้ชัดว่าชายชราก็คาดไม่ถึงว่าดราณีจะลุกขึ้นปกป้อง

ชนัย

สายตาจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆที่ขาวผ่องนั้นหูตาจมูกปากที่ อ่อนเยาว์ดูเหมือนยังไม่โตเต็มที่หากไม่ใช่เพราะมองเห็น สายตาที่เอาจริงเอาจังและท่าทางของเธอในตอนนี้เขาคงคิดว่า ฟังผิดไป

เมื่อกี้ดูไม่ออกว่าเธอจะใจกล้าขนาดนี้
แต่ใจกล้าแล้วมีประโยชน์อะไร?

ความไร้เดียงสาไม่มีความหมายอะไรความกล้าที่อ่อนแอ แบบนั้นเขาไม่วางอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

ชายชรายิ้มเยาะ คุณดราณีฉันจะจำคำพูดทุกประโยคของ รอในวันนี้ในวันหน้าฉันจะพิสูจน์เองว่าเก่งจริงเหมือนปากว่า เธอ ไหม”

พูดจบชายชราก็พาบอดี้การ์ดทั้งสามออกไปจากวิลล่า

ประตูเปิดออกและปิดลงหลังจากคนพวกนั้นออกไปไหล่ ของดราณีก็หดลงเธอถอนหายใจอย่างโล่งอกร่างกายเหมือน ลูกบอลที่ลมรั่ว

เผชิญหน้ากับชายชราผู้เฉียบขาดขนาดนั้น…เธอยังคง หวาดกลัวอยู่เล็กน้อย

หลังจากผ่อนอารมณ์ลงดราณีหันหลังกลับไปมอง

ชนัย”คุณกลับมาทันเวลาพอดีเลย หากไม่ใช่ว่าเขากลับมาทันเวลาเธอและชายชราคงจะพูด

ถึงเรื่องเงินไปแล้ว

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ดราณียังรู้สึกเหมือนกำลังละเมอ สถานการณ์แบบนี้ไม่เคยคาดฝันมาก่อนมาจะเกิดกับตน

ชนัยไม่ได้พูดอะไรดวงตาระยิบระยับคู่นั้นยังคงจ้องมอง มาที่เธอจนทำให้เราณีรู้สึกว่ามองจนหน้าเธอแทบจะทะลุแล้ว
เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบแก้ม”มีอะไรเหรอทำไมถึง มองฉันแบบนี้ หม!”