ตอน739ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอทั้งสองคบ

ตอนที่739ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอทั้งสองคบกัน

ดราณีนอนหลับตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็นรอเธอลืมตาขึ้นมา

ท้องฟ้าที่อยู่นอกหน้าต่างก็มืดแล้วเธอยันร่างให้ลุกขึ้นนั่งยัง รู้สึกหัวมึนๆ

มองไปรอบๆเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองอยู่ที่วิลล่าของชนัย

ไม่ได้นอนหลับสบายขนานนี้มานานมากตอนนี้รู้สึกว่า ร่างกายผ่อนคลายขึ้นมากเธอหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูเวลาห้า โมงครึ่งยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของเขา

ครา คอแห้งลุกขึ้นเปิดประตูจะลงไปชั้นล่างดื่มน้ำสัก

แก้ว

สวมรองเท้าใส่ในบ้านเดินไปที่ห้องรับแขกมองเห็นมุม หนึ่งที่วางเครื่องทำน้ำดื่มกำลังสังเกตว่าน้ำอุ่นกดตรงไหน ทันใดนั้นออดประตูก็ดังขึ้น

เธอชะงักไปครู่หนึ่งมือที่ถือแก้วอยู่ชะงักตามเวลาแบบ

นี้จะมีใครมากันนะ?

ดราณีตกใจจนลืมหายใจค่อยๆย่องเดินไปที่ประตูมองผ่านตาแมวดูว่าใครมากดออด

ชายชรา ในชุดเสื้อคลุมสีดำอยู่ท่ามกลางบอดี้การ์ดสูง ใหญ่ผมของชายชราเป็นสีดอกเลา ในมือถือไม้เท้าทำจากไม้ มะฮอกกานีตอนนี้เขากำลังรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน

ดราณีกลืนน้ำลายคนแปลกหน้าพวกนั้นทำให้เธอกังวล เคยมาอยู่บ้านชนัยหลายครั้งยังไม่เคยเห็นคนอื่นมาที่นี่

เขาอยู่คนเดียวมาตลอดนอกจากมีเชฟหรือคนทำคน

ทําความสะอาดมาเท่านั้น

คนที่รู้ตำแหน่งบ้านของชนัยอีกอย่างคือเขาเปิดประตู ใหญ่หน้าสวนได้จะต้องเป็นคนที่ชนัยใกล้ชิดมาก

หรือจะเป็นญาติผู้ใหญ่ของเขา?

เมื่อคิดดังนี้ดราณีรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิมเธอมองชุดนอน ที่เธอใส่อยู่แม้ว่าจะเป็นชุดแขนยาวกระโปรงยาวแต่จะให้ รับแขก ในสภาพนี้มันจะดู……น่าเกียจเกินไป

ในขณะที่เราณีกำลังคิดว่าจะขึ้นไปชั้นบนเปลี่ยนเสื้อผ้า มาใหม่ไหมนั้นเสียงออดประตูก็ดังขึ้นเรื่อยๆฟังออกว่าคนที่ รออยู่ด้านนอกเริ่มจะทนรอไม่ไหวแล้ว

ไม่มีเวลาให้เลือกเธอได้แต่เปิดประตูให้แขกก่อน

ชายชราที่มีอายุกว่าครึ่งคนมีอำนาจที่น่ายำเกรงแค่เขา

ยืนมองเธอก็ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก
“สะสวัสดีคะคุณมาหาชนัยเหรอคะ?”ดราณีโค้งตัวค่านับ พูดกับอีกฝ่ายอย่างสุภาพ

“ฉันไม่ได้มาหาเขา ชายชราพูดออกมาเบาๆเสียงมี อำนาจของเขาทำให้คนที่คุยด้วยแทบจะก้มลงกราบ

“ถ้าอย่างนั้นคุณมาหาใครคะ?”

“ฉันมาหาเธอ”

มาหาเธอหรอ?!

ดราณีตกใจเหลือบมองฝ่ายตรงข้ามแววตาที่ชราภาพคู่ นั้นความกดดันจากสีหน้าอันราบเรียบนั้นทำให้เธอต้องหลบ สายตา

“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณเข้ามาก่อน!”

ชายชราสังเกตเธออย่างเงียบๆเห็นเธอใส่ชุดนอนก็ไม่ได้ มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรท่าทางเงียบสงบเย็นชาความมี อำนาจที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาทำให้ดราณีแทบจะยกหัวไม่ ขึ้น

น่ากลัวจริงๆ

แค่นั่งเฉยๆก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลเทียบกับคนแก่ ธรรมดาทั่วไปอย่างกับฟ้ากับเหว

“เดี๋ยวหนูจะไปชงน้ำชามาให้นะคะ…”ดราณีพูดพลาง กำลังหันจะไปหยิบชุดชงชาที่ห้องครัว
ชายชราขัดจังหวะเธอไม่ต้องเธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ดราณีพยักหน้าแล้วส่ายหน้า”คุณเป็นญาติผู้ใหญ่ของ

ขนัย?”

“ฉันเป็นปู่ของเขา”

อ๋อ….ที่แท้ก็เป็นคุณปู่

ดราณีวางมือบนตักอย่างเรียบร้อยท่าทางเกร็งตัวไปหมด แม้ว่าจะตื่นเต้นแต่ก็ยังพอจะเก็บอาการได้อยู่”คุณมาหาหนูมี อะไรหรือคะ?”

ชายชรามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองแล้วก็ประเมิน ออกว่าอายุยังไม่ถึงยี่สิบใบหน้าอ่อนเยาว์แต่เรื่องหน้าตาเขาไม่ ได้รู้สึกเป็นพิเศษอะไรเพียงแต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเข้ม แข็งที่ไม่มีในเด็กวัยเดียวกัน

แต่เรื่องนี้ยืดเยื้อไม่ได้รู้ชัดว่าชายหนุ่มต้องการผู้หญิงแบบ

ไหน

ชายชราขยับมือที่จับไม้เท้าสองที่แล้วพูดออกมาอย่าง ช้าๆ เธอกำลังคบกับชนัย?”

คำถามมาถึงตรงนี้ดราณีรู้สึกเขินจนหน้าแดงจะยังไงคนที่ เธอคุยด้วยอยู่ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นญาติผู้ใหญ่ของเขา

เวลาตอบคำถามเธอจึงระมัดระวังเป็นพิเศษค่ะเราเพิ่งจะ คบกันแต่ยังไม่ได้บอกให้ครอบครัวรับรู้
ชายชราพยักหน้ากระแอมที่หนึ่งตอนแรกเขาก็ไม่ได้ตั้งใจ จะมาที่นี้เร็วขนาดนี้จนสังเกตเห็นว่าชนัยช่วยครอบครัวเธอ อย่างกระตือรือร้นเขาจึงตัดสินใจมาหาเธอ

มันเริ่มจะผิดสังเกตถึงเวลาที่ควรจะหยุดเสียที

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะอธิบายคร่าวๆ ให้เธอฟัง ชายชราพูด ไม่อ้อมค้อมตรงไปตรงมาสีหน้าราบเรียบเหมือนกับเป็นเรื่อง ปกติธรรมดาทั่วไป”ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอทั้งสองคบกันไม่ว่าจะ เป็นชนัยก็ดีหรือจะเป็นตระกูลธิสกุลก็ดีการแต่งงานของเขาเรา ได้จัดหาคนที่เหมาะสมไว้แล้วฉันสืบประวัติส่วนตัวของเธอแล้ว เธอก็คงรู้ความแตกต่างระหว่างเธอกับชนัยเพื่อไม่ให้เกิด ปัญหาไปมากกว่านี้วันนี้ที่ฉันมาก็เพื่อจะบอกให้เธอกับเขาเลิก คบกัน”

คำพูดเป็นชุดๆไม่มีขาดกลางเลยสักนิดคำพูดของชาย ชราราวกับน้ำไหลเกือบจะทำให้เราณีชะงัก

ความตื่นเต้นเมื่อครู่ที่เห็นชายชราเมื่อรู้ว่าเขาเป็นคุณ ของชนัยก็รู้สึกเคารพจนถึงตอนนี้ไม่เหลือความรู้สึกอะไรทั้งสิ้น ดราณีรู้สึกงงๆน้ำเสียงที่เธอตอบกลับชายชราก็เริ่มสัมผัสได้ว่า เริ่มไม่พอใจ

เขาตรวจสอบเธอแล้วก็เอามาพูดกับเธอมองดูเรื่องที่เกิด ขึ้นเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลยสัก นิด

ดราณีสูดหายใจเข้าลึกความเบิกบานในดวงตาละลายหายไปหมดแต่สีหน้าของเธอยังคงยิ้มอย่างมีมารยาทไม่ว่าเขา จะพูดเสียมารยาทยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่าก็ยังต้องแสดงท่าที เคารพอยู่บ้าง

“หนูไม่รู้ว่าจะเรียกคุณว่าอะไรดีถ้าคุณไม่รังเกียจหนูจะ เรียกคุณว่าท่านธิสกุล พูดถึงตรงนี้ดราณีหยุดไปครู่หนึ่งเห็นว่า ฝ่ายนั้นไม่มีข้อโต้แย้งจึงพูดต่อ”หนูไม่รู้ว่าคุณคิดยังไงกับหนู หรือคิดยังไงกับเรื่องระหว่างหนูกับชนัยแต่ที่เราคบกันไม่ใช่ เพราะปัจจัยภายนอกเพียงแต่เพราะเราชอบพอกันพวกเรารัก กันด้วยความจริงใจดังนั้นเรื่องที่จะเลิกคบกันไม่ใช่ว่าหนูจะ ตัดสินใจคนเดียวได้

ในเมื่อเราอยู่ด้วยกันแล้วความรักนี้เป็นเรื่องของเราสอง คนคนอื่นไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเหมือนกันเธอไม่มีสิทธิ์จะบอก เลิกก็เลิก

เหมือนชายชราได้ยินเรื่องตลกความรักที่เหมือนรักแท้เขา

ไม่เคยเชื่อ

ไม่มีสิ่งใดที่แข็งแรงจนไม่สามารถทำลายได้เพียงแต่ข้อ เสนอยังไม่น่าดึงดูดใจพอ

ดังนั้นเขาจึงเปิดไพ่ตาย ใบสุดท้าย”ลองพูดความต้องการ ของเธอมา”

ดราณีชะงักไปกี่วินาทีเหมือนเธอยังดึงสติกลับมาไม่ได้ไม่ เข้าใจว่าประโยคนี้หลุดออกมาจากปากเขาได้อย่างไร
แต่หลังจากสังเกตเห็นเขายิ้มเยาะก็รู้ได้ทันที

ไม่รู้ว่าทำไมดราณีอยากจะหัวเราะเหมือนบทในละครทาง ทีวีกำลังสะท้อนในตัวเธอเองมันช่างน่าเหลือเชื่อ

ในขณะที่เธออดไม่ไหวที่จะตอกกลับไปนั้นประตูวิลล่า เปิดออกอีกครั้งร่างสูงโปร่งปรากฏขึ้นตราณีมองตามเสียงที่ ได้ยินก็แสบจมูกขึ้นทันใด