ตอน732รอให้เธออ้อนฉัน

ตอนที่732รอให้เธออ่อนฉัน

ถึงเวลานี้ดราณีถึงได้พูดแบบเขินๆว่า “ฉันไม่ใช่ว่าไม่ อยากพึ่งพาคุณฉันแค่กลัวว่าฉันจะรบกวนเวลาทำงานของคุณ เท่านั้นเองค่ะ”

ตอนแรกชนัยก็หวังว่าจะได้คำตอบอะไรบ้างจากเธอพอได้ ยินเธอตอบกลับมาแบบนั้นไม่เหมือนการอธิบายแต่เหมือนว่า เธอกำลังงอนอยู่ใจก็อ่อนลงทันที”จะกลัวอะไรก็เธอเป็นแฟน ของฉันใช้เวลาของฉันไปบ้างไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ?”

คำพูดที่เต็มไปด้วยเหตุผลของเขาทำให้เราณียิ้มจนแก้ม แทบปริแต่น้ำเสียงยังคงราบเรียบ”อ้อถ้าฉันอ้อนคุณมากๆเข้า คุณห้ามรำคาญฉันนะ”

ชนัยหัวเราะออกมา “หะ เธออ้อนคนเป็นด้วยหรอ? ฉันไม่ ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไรเลย….”

“จริงๆสิคะ!”ดูเหมือนกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อดราณีอธิบาย อย่างชุลมุนว่า “เมื่อก่อนตอนเด็กๆจนถึงก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ฉันเป็นเด็กที่ขี้อ้อนมากจนพ่อแม่ฉันต้องส่งฉันไปอยู่ที่บ้านคุณ ยายเลยนะ”

ชนัยรอเธอพูดแบบนี้อยู่พอดีเขารีบพูดว่า “ได้ ถ้าอย่าง นั้นฉันจะรอนะไม่อ้อนไม่ได้นะ
ดราณียังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกเขาใช้อุบายยุยงส่ง เสริมจนถึงขนาดพูดอ้อนตามใจเขาจนวางสายแล้วก็ยังพิมพ์ ข้อความที่มีรูปภาพ อ้อน ส่งหาเขาทันทีแสดงออกว่าอ้อนจริงๆ แบบนั้น

ผู้จัดการมองไปที่กระจกมองหลังแวบหนึ่งมองเห็นหญิง สาวก้มหน้าก้มตาหัวเราะคิดคึกความประสาวัยรุ่นบรรยากาศ กรุ่นไปด้วยความสวยงามความรู้สึกเขินๆ ทั้งหมดสะท้อนอยู่ใน ตัวเธอ

ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยไปรับส่งเพศตรงข้ามแทนชนัยคนที่เป็น ดาราโด่งดังก็เคยเห็นแต่ละคนล้วนแต่เป็นคนสวยๆกันทั้งนั้น แต่คนที่ยิ่งมองก็ทำให้ยิ่งชอบเหมือนกับคุณตราณีนี้ไม่มีเลยยิ่ง มองก็ยังไม่สามารถเบนสายตาไปทางอื่นได้

ผู้หญิงที่สวยมีเสน่ห์มากๆเห็นมากๆเข้าก็กลายเป็นหินตา สิ่งที่สามารถดึงดูดใจได้คือเอกลักษณ์เฉพาะตัวเสน่ห์ความ อ่อนโยนที่น่าหลงใหล

“คุณดราณีท่านชมัยชอบคุณมากจริงๆครับ”ผู้จัดการพูด ออกมาอย่างจริงใจ

ดราณีเบนสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือมองไปที่หัว ดำๆของคนที่กำลังขับรถอยู่เหมือนยังไม่ค่อยได้สติเท่า ไหร่”ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะคะ?”

“ผมไม่เคยเห็นท่านชนัยใส่ใจใครมากขนานนี้ที่จริงตอน อยู่ที่บริษัทเขาก็พูดถึงคุณอยู่บ่อยๆ จนคนในบริษัทรู้ว่าเขามองคุณอยู่ในฐานะที่สำคัญขนาดไหน

เขาพูดจนดราณีรู้สึกเขินยกมือขึ้นเอาผมเหน็บหู คงคงไม่ ขนาดนั้นมั้งคะ”

“จริงๆครับพวกผมไม่เคยเห็นท่านชนัยตามใจหรือยอม คนอื่นเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าขอร้องให้อ้อนเขาเลยนึกถึงเมื่อ ก่อนที่ชนัยคบกับนักแสดงหญิงคนหนึ่งอยู่

พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมากไม่เกินสามเดือนตอนที่เลิก กันอีกฝ่ายไม่เห็นด้วยเลยใช้วิธีการสร้างกระแสเพื่อชนัยชนัย ไม่พูดอะไรสักคำในวันถัดมาเขาก็ปิดบริษัทที่ดาราคนนั้นอยู่ปี ครึ่งจนถึงบัดนี้นักแสดงคนนั้นถึงพอจะมีงานถ่ายทำเข้ามาบ้าง นิดๆหน่อยๆ

ผู้หญิงทั่วๆไปก็อยากเกาะชนัยที่เปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่ ต้นนี้อยู่แล้ววิธีที่จะยั่วให้เขาโกรธมีไม่เยอะก็คงจะมีเพียงวิธี อย่างไม่มีเหตุไม่มีผลเท่านั้น

นี่เป็นข้อห้ามสำหรับชนัยไม่ว่าจะเคยอยู่ด้วยกันยังไง ความรู้สึกรักหรือชอบพอก็เหมือนเป็นแค่สิ่งที่เติมเต็มช่องว่างที่ ขาดหายของแต่ละฝ่ายเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ต้องอาลัย อาวรณ์แค่เขาอยากจะเลิกก็หมายถึงจุดสิ้นสุดมีใครอยากจะ สร้างปัญหาหรือไม่อยากเลิกราเขาไม่เคยใจอ่อนเลยสักครั้ง

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับดราณีตัวเขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็น คนละคนความใจอ่อนที่เก็บสะสมมาสามสิบกว่าปีเหมือนเก็บ มาใช้ตอนนี้ความรู้สึกที่ว่าอยากหาของที่ดีที่สุดทั้งหมดมาประเคนให้ตรงหน้าแม้คนความรู้สึกได้

จริงคราณีชอบเขามากก็เลยไม่ได้สนใจอะไรแต่เธอลองเก็บ เรื่องราวต่างๆมาทบทวนใหม่เอาคิดทบทวนๆ อยู่หลายเรื่องที่เขาทําเพื่อเธอ

ความดีอันของเขาเธอจำใส่ใจเสมอพอได้ยินจาก ปากคนอื่นกลับเป็นแบบหนึ่ง

หวานมากและความสุขมากๆ

ความรักของสาวแรกแย้มที่ต้องการเป็นยอมรับอย่างน่า อิจฉาและใน

ใช่แล้วครับอีกสองสัปดาห์จะเป็นเกิดท่านชมัย คุณดราณีลองหาของขวัญจะทำให้เขาประหลาดใจ”จัดการ บอกเธออย่าง

ดราณีตะลึงไปชั่วครู่”เกิดเหรอ?

ใช่ครับก่อนๆนัยจะจัดปาร์ตี้งานวันเกิดนี้ต้อง เชิญดราณีงานแน่ๆ

ตั้งจนตอนนี้ดราณีไม่ค่อยได้งานวันเกิดเท่าไหร่เหมือนตั้งจำความได้ตอนแปดขวบอยู่ ที่บ้านมาตลอดเสนานี้จะอาหารอร่อยๆเต็มโต๊ะแบบนี้ถือว่าจัดงานวันให้เธอแล้ว
คนๆนี้จะต้องจัดงานปาร์ตี้ด้วย?

“จัดที่มูตี้คลับเฮาส์หรือเปล่าคะ?”เธอนึกถึงคลับเฮาส์ เพราะเขาเป็นเจ้าของของคลับเฮาส์อยู่แล้ว

ผู้จัดการหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “นิสัยอย่างท่านชมัยจะจัดงาน ปาร์ตี้ในสำนักงานตัวเองได้อย่างไรกันครับถ้าจัดที่นั้นคนรู้จัก ท่านที่มากันอย่างล้นหลามคงเหยียบธรณีประตูราบเป็นหน้ากล องแน่ๆ”

“จริงด้วยสินะ”

ดราคิดไปคิดมาก็เห็นด้วยเมื่อก่อนเธอเคยไปทำงานที่ม ตี้คลับเฮาส์เธอก็เคยเห็นว่ามีคนตั้งเท่าไรต้องการประจบ สอพลอเขาอย่าพูดถึงงานวันเกิดเลยแค่จัดงานเลี้ยงธรรมดาๆ ยังต้องจัดกันแบบเงียบๆ

แต่ถ้าไม่จัดที่มูตี้คลับเฮาส์แล้วจะไปจัดที่ไหนล่ะ?

ดูเหมือนว่าจะรู้ข้อสงสัยของเธอผู้จัดการพูดต่อ”เมื่อปีที่ แล้วท่านชมัยจัดงานวันเกิดบนเกาะเล็กๆ ในประเทศRของ สหรัฐอเมริกาครับที่นั้นอยู่ใกล้ๆ กับ City ขึ้นเครื่องสามชั่วโมง ก็ถึงแล้ว”

แต่คราณีฟังแล้วก็ตะขิดตะขวงใจแค่จัดงานวันเกิดแค่นี้ ถึงกับต้องปิดเกาะฉลองเลย…มันจะไม่เป็นการฟุ่มเฟือยเกินไป เหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะกังวล”อ้าวแล้วฉันจะให้ของขวัญอะไรกับเขาล่ะ?”

คนๆนี้มีทั้งเงินมีทั้งอำนาจไม่ได้ขาดอะไรสักนิดของใช้ ของกินก็มีให้เลือกมากมายขนาดนี้ของที่เธอสามารถให้ได้เขา ก็คงไม่ชอบแน่ๆเลยล่ะมั้ง?

แต่ผู้จัดการไม่คิดอย่างนั้น ถ้าเป็นของที่คุณดราณีให้เขา ท่านชมัยต้องชอบแน่ๆ ที่สำคัญไม่ใช่ของขวัญแต่เป็นคนที่ให้ ของขวัญต่างหาก”

“จริงเหรอคะ?”ดราณียังคงกังวล”เขาเป็นคนพิถีพิถันมาก

ขนาดนั้น…”

“จริงสิครับ”ผู้จัดการยืนยันด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนถ้าเป็น คนอื่นอาจจะไม่แต่ถ้าเป็นคุณดราณีท่านชมัยไม่เป็นแบบนั้น แน่ๆร้อยเปอร์เซ็นต์

เขาคิดถึงขนาดที่ว่าถ้าคุณดราณีจะตบเขาเขาก็น้อมรับแต่ โดยดี

ความคิดในหัวของดราณีวนเวียนแต่เรื่องวันเกิดของชนัย รถขับมาถึงมหาวิทยาลัยแล้วก็ยังไม่สังเกตเห็นผู้จัดการบอก เธอๆถึงได้ดึงสติกลับมา

เธอรีบขอบคุณแล้วหยิบกระเป๋าลงจากรถ”ขอบคุณค่ะผู้ จัดการถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะคะ”

“คุณดราณีไม่ต้องเกรงใจครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
หลังจากอำลาที่ไม่ยืดเยื้อคราณีรีบเดินไปที่อาคารเรียน อย่างรวดเร็วทยุติไม่สบายอยู่หลายวันทำให้เธอต้องลาไปดูแล วันนี้จะไปสายไม่ได้

ใครจะไปคาดคิดด้านหลังมีเสียงที่คุ้นเคยแว่วดัง มา”ดราณี?”

ดราณีหันหลังกลับไปเห็นปวิมลเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อน ร่วมห้องวิ่งเหยาะๆตามมา”ปวิมล บังเอิญจังเลย”

“ใช่จ๊ะ”ปวิมลขยับแขนของเธอพลางถาม”เมื่อกี้ฉันเห็น

เธอที่ประตูมหาวิทยาลัย ใครมาส่งเธอหรอ?”

ดราณีซะงักไปพักหนึ่งนึกถึงผู้จัดการขับเบนซ์สีดำรู้สึก ตกใจเล็กน้อย”ไม่มีหรอกพอดีฉันใช้Appเรียกรถหน่ะ”