ตอน730แค่นี้ก็เขินต่อไปจะทำยังไง

ตอนที่ 730 แค่นี้ก็เขินต่อไปจะทำยังไง

ประโยคเดียว ไม่สามารถหวานไปมากกว่านี้อีก เดิมที ดราณีไม่เข้าใจอย่างมากว่าทำไมผู้หญิงในหอเดียวกันเวลามี แฟน ทุกครั้งที่โทรศัพท์หรือส่งข้อความ ใบหน้าจะมีความสุข ที่สุด

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว

เพราะว่าชอบคนคนหนึ่ง ทุกประโยคที่เอ่ยมาจากปากเขา

มันให้ความหมายไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดประโยคนี้กับเธอ ดราณีคงไม่ใจเต้น แบบนี้ เธอคงรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่คิดหน้าคิดหลัง

เธอเป็นหญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางความสุข ทันใดนั้น ชนัยก็ โทรเข้ามาหาเธอ

โทรศัท์สั่น เธอตกใจสะดุ้งทันที เห็นเบอร์ที่โทรมา เลย หน้ามองประตูห้องน้ำที่ล็อคอยู่ ถึงดราณีจะอยากรรับ แต่ก็ อดทนไว้

คุยโทรศัพท์ในนี้ เสนานี้จะต้องได้ยินแน่ๆ

เธอทำได้เพียงกดวางสายอย่างกระวนกระวายใจ นัย เหมือนจะรู้ว่าเธอไม่สะดวก ก็ไม่ได้โทรมาอีก เพียงแต่ส่งท่าทีที่น้อยใจมา

ดราเห็นแล้วก็ทําใจไม่ลง ทั้งๆที่ได้เจอกันแล้วตอนทาน

ข้าวเย็น แต่ก็ยังอยากได้ยินเสียงของเขา ดังนั้น กล้าเสี่ยงที่จะถูกจับได้ เธอแกล้งหยิบโทรศัพท์ออก มาจากห้องน้ำ แล้วเรียกเสนานที่นอนอยู่บนเตียงเล็กข้างๆด้วย

น้ำเสียงทุ้มต่ำ “แม่คะ หนูออกไปกดน้ำร้อนสักครู่นะ”

ดราณีเงยหน้ามองเธอ “กระติกน้ำร้อนมีอยู่ไม่ใช่หรอ?”

“อันนั้นก็เหลือไว้ดื่มเถอะค่ะ หนูไปเติมที่กรอกน้ำหน่อย

ดราณีไม่ได้สงสัยอะไร “โอเค งั้นลูกรีบกลับมาหน่อยนะ อย่าทํานานนัก”

“รู้แล้วค่า”

ดราณีออกมาจากห้องผู้ป่วยอย่างเงียบๆ ถือโทรศัพท์ก้าว เดินเร็วๆมายังที่กรอกน้ำ ปกติรู้สึกว่ามันเป็นสถานที่ที่สลัวๆดู น่ากลัว ตอนนี้เธอกลับไม่มีเวลามาใส่ใจ

สิ่งที่ต้องทําเป็นอันดับแรกคือโทรกลับหาชนัย

โทรศัพท์ดังไม่ถึงสองวิก็ถูกรับขึ้นมา น้ำเสียงชัดเจนของ เขาดังผ่านเข้ามาในลำโพง รู้สึกจักจี้ในหู “ฮัลโหล? ฉันไม่ได้ สับสน ใช่ไหม เธอโทรหาฉันก่อนจริงๆหรอเนี่ย?”

ดราณีเงียบไปสักพัก รู้สึกพูดอะไรไม่ออก “ฉันโทรหาคุณดีไหมเนี่ย……..

ทำไมเขาพูดเหมือนกับว่าเธอไม่เคยโทรหาเขาก่อนเลย

“อ๋อ ฉันนึกว่าที่นั่นเธอจะรับสายฉันไม่ได้แน่ๆ” พูดจบ ชนัยก็แอบยิ้ม ด้วยท่าทางสามีที่จงรักภัคดี “ไม่คิดว่าเธอจะ สนใจฉันด้วย”

“อุ้ยตาย อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันไม่สนใจคุณตอนไหน… ถึงคราณีจะรู้ว่าเขาขี้แกล้ง แต่ก็ฟังประโยคที่เขาพูดไม่ออกว่า เขาแกล้ง “เมื่อกี้ฉันอยู่ในห้องไม่สะดวก ตั้งใจมาที่กรอกน้ำ โทรกลับหาคุณ”

ชนัยพอได้ยินว่าเธออยู่ที่กรอกน้ำ นึกถึงพื้นที่แคบและ สลัว ก็ขมวดคิ้วทันที “ทำไมไปอยู่ที่นั่น?”

“ไม่มาที่นี่แล้วจะไปที่ไหนอ่ะ?” เธอไปอยู่ตรงทางเดินไม่

ได้นะ ตรงทางเดินตอนดึกๆมีลมเย็นพัดมา มันหนาว

“ไม่งั้นเอาอย่างนี้สิ ให้คุณพ่อย้ายไปโรงพยาบาลที่ปรัณ ที่นั่นสิ่งแวดล้อม สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เธอกับแม่ จะมีที่พักผ่อนส่วนตัว การฟื้นฟูร่างกายก็จะดีมาก” ชนัยพูดไป ด้วย ตอนนี้ก็กำลังเตรียมการไปด้วย

ดราณีรีบปฏิเสธ “ไม่เอา ตอนนี้ครอบครัวฉันก็รู้สึก เกรงใจคุณมากแล้ว ถ้าจัดการย้ายไปโรงพยาบาลเอกชน แม่ ฉันต้องรับไม่ได้แน่ๆ”

โดยเฉพาะหลังจากได้รู้ความสัมพันธ์ของเธอและชนัย ยิ่งต้องไม่เห็นด้วย

นอกจากนี้ตอนนี้การผ่าตัดของทยุติก็เสร็จสิ้นแล้ว ยังไง การฟื้นฟูร่างกายก็ไม่เลวเลย ไม่ต้องทรมาณอีกครั้ง กลับไม่ จําเป็นด้วยซ้ำไป

ที่จริงชนัยสงสารเธอมาก อยู่ที่โรงพยาบาลทุกวัน ทาน อาหารและพักผ่อนก็ไม่ดี วันนี้เจอเธอ ใบหน้าที่ค่อนข้าง หม่นหมอง

“พรุ่งนี้ดูหนังเสร็จฉันจะพาเธอไปทานอาหาร บำรุงดีๆ หน่อย” เขาทำเพื่อเธอทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ทั้งหมด กลัวว่าถ้า น้อยไปจะเกิดการตกหล่นได้

ดราณีรู้สึกประทับใจและมีความสุขเป็นพิเศษ เกิดมายี่สิบ ปี นอกจากคนในครอบครัวแล้ว เป็นครั้งแรกที่มีคนมาดูแล ใส่ใจเธอ

ทันใดนั้น ความเหนื่อยล้าก็ไม่มีแล้ว เหลือเพียงแต่ความ สุขใจและความดีใจที่มีอยู่เต็มอก

“ฉันไม่เป็นไร คุณไม่ต้องเป็นห่วง

“ไม่เป็นห่วงได้ไง?” เขาพูดไปด้วยพลางถอนหายใจไป ด้วย “มีเงินเหลือให้ใช้ตั้งเยอะ เธอไม่กลัวฉันไปแบ่งให้ผู้หญิง คนอื่นหรอ?”

ได้ยินดังนั้น ดราณีก็อึ้งไปพักใหญ่ถึงจะมีปฏิกิริยากับ ความหมายที่เขาพูด เธอเบิกตาด้วยความขุ่นเคือง “ชนัย!”
“โอเคๆๆ…..” ตอนแรกนัยอยากจะแกล้งเธอ พอได้ยิน น้ำเสียง โกรธเคืองของเธอก็ทำอะไรไม่ลง จึงรีบขอโทษ “ฉันไม่ ได้หมายความอย่างนั้นหน้า

ดราณีตั้งใจโกรธเขา “งั้นฉันบอกว่าวันไหนฉันหาไอดอล วัยรุ่นที่โรงเรียนแบ่งกับคุณบ้าง คุณยอมไหม?”

“เธอกล้าหรอ!” ชนัยโกรธเคืองทันที แล้วพูดอย่างข่มขู่ “ถ้าฉันรู้นะ เธอทั้งคู่อย่างหวังว่าจะจะจบด้วยดี

“คุณทำได้ ทำไมฉันทำไม่ได้ สองมาตรฐาน

“ฉันก็แค่ปากไว ปกติไม่ให้เจอแล้ว ยังไม่ให้ฉันพูดอีก หรอ?” ถึงชนัยจะพูดแบบนี้ แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนมาก ลักษณะท่าทางอ่อนจนไม่รู้จะอ่อนยังไง

ดราณีโอดครวญเสียงแผ่ว “งั้นพรุ่งนี้ไม่ไปกับคุณด้วยแล้ว

จริงๆพรุ่งนี้ฉันไม่มีเวลา……

“ฉันรู้” ชนัยแทรกคำพูดเธอ “ฉันไม่ได้โทษเธอหรอก แค่ เจอเธอก็มีความสุขแล้ว

ดราณีพูดไม่ออกกับคำพูดหวานเลี่ยนของเขาที่มารัวๆ แต่ มุมปากกลับคว่ำลงอยู่ตลอดเวลา

ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าวันหนึ่งได้คบกับชนัยแล้วจะหวาน ขนาดนี้

ตอนแรกคิดว่าเป็นคนบนโลกที่ไม่เหมือนกันสองคน แต่ พอได้มาอยู่ใกล้กันจริงๆแล้วก็พบว่า เขาได้ให้ความรักที่ดราณีต้องการมาโดยตลอด

คุยกันเกือบยี่สิบนาที ดราณีมองดูเวลา ก็เอ่ยเตือน “เดี๋ยว แม่ต้องมารีบตามฉันแน่” ชนัยตอบรับเสียงแผ่ว และไม่ได้บังคับ “กลับไปเถอะ พัก

ผ่อนดีๆนะ ฝันดีครับ

“พรุ่งนี้เจอกัน” พูดจบ นิ้วมือทั้งห้าเธอก็กำแน่น รู้ว่าถ้า เธอไม่วางเขาก็ไม่วาง นิ่งไปสักพัก เธอก็บังคับตัวเองให้เอ่ย ออกไปอย่างเขินอาย “คิดถึงนะ

เสียงของหญิงาวไม่ต่างจากเสียงยุงเลย แต่ชนัยรู้สึกว่า ร่างกายมีฟองสีชมพูล้อมรอบอยู่ ถ้าอยู่ต่อหน้าจริงๆเขาจะจูบ เธอแน่นๆหนึ่งที แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาส ทำได้เพียงจำไว้ พรุ่งนี้จะต้องชดเชย

“ฉันก็คิดถึงเธอ” เขาไม่หวงตัวที่จะตอบกลับความคิดถึง ของเธอ “ตอนทำงานคิดถึง ตอนไม่ทำงานก็คิดถึง ตอน ระหว่างทางไปหาเธอก็คิดถึง คิดถึงตลอดเวลา”

ทั้งๆที่ไม่ได้เห็นเขา แต่ใบหน้าดราณีขึ้นสีและใจเต้นอย่าง มาก “รู้แล้ว คุณ คุณไม่ต้องพูดแล้ว…….

“ยัยหม ฉันเป็นแฟนเธอนะ แค่นี้ก็เขินต่อไปจะทำยังไง? ชนัยหัวเราะเบาๆ “กลับไปนอนเถอะ ฝันดีครับ”

หลังจากดราณีรีบพูดว่า “ฝันดี” เธอก็รีบวางสาย เธอยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน หายใจเข้าลึกๆและหายใจออกมา หลังจากผ่อนคลายอารมณ์อีกครั้งถึงเดินกลับ ไปทางห้องผู้ป่วย

นายชนัยนั่น…… แกล้งจริงๆเลย