ตอน727ฉันคุยกับคุณแค่คนเดียว

ตอนที่ 727 ฉันคุยกับคุณแค่คนเดียว

แม้เราจะกำลังทานอาหาร ในปากก็กำลังเคี้ยวเหมือน เครื่องจักร ความคิดไม่ได้อยู่ตรงนี้ มีรสชาติอะไรเธอไม่ได้ สนใจ

“ฉันไม่เชื่อ สำหรับคำพูดของชนัย เธอปฏิเสธอย่างทัน ควัน บ่งบอกว่าตัวเองไม่เชื่อ

“จริงๆ” ชนัยขมวดคิ้ว “ฉันสาบานเธอก็ยังไม่เชื่อหรอ?”

“ในเมื่อไม่ชอบจะพูดขึ้นทำไม……

“ฉันไม่ได้พูดถึงนะ!” ชนัยกะพริบตา ค่อนข้างอธิบายไม่ ได้แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาบริสุทธิ์ “เธอเองที่พูดขึ้นก่อน ฉันแค่ ตอบเท่านั้นเอง”

จริงๆคราณีอิจฉา ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็จะรู้สึกไม่ พอใจเป็นพิเศษ ยกข้อศอกกระทุ่งเขาหนึ่งที่ “คุณปล่อยมือ ฉัน!”

“ฉันไม่ปล่อย”

ดราก็ไม่ได้ดิ้นอีก แต่สีหน้าก็ไม่ได้ดีนัก ทานข้าว โดยที่ ไม่ได้พูดอะไร ตะเกียบก็ไม่ได้ส่งไปที่ปากเขาอีก ชนัยรู้ว่าเธองอนเขา เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างหน้าไม่อาย “ฉันอยากทานด้วย อ้าม~”

ตราณีมองท่าทางเขาที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ยิ่ง โกรธ ยัดตะเกียบ ใส่ในมืออีกข้างของเขา “งั้นคุณก็ทานสิ ฉัน

ไม่ทานแล้ว”

ชนัยค่อนข้างสับสน รู้สึกว่าเธออยากจะลุกขึ้น มือก็คว้า เธอเข้ามาในอ้อมกอด สายตากวาดไปที่ใบหน้าเล็กที่โกรธ เคือง เขาพูดด้วยเสียงทุ้ม “ฉันไม่ได้หมายความอย่างอื่นเลย นะ ก็อย่างที่พูดออกไป

“คุณต้องคิดถึงใครอยู่อะ ไม่งั้นจะพูดขึ้นมาได้ไง

ชนัยตกตะลึง “ฉันเปล่าจริงๆ! ฉันทานข้าวกับเธอ ในหัวก็ มีแต่เธอ จะคิดถึงใครได้อ่ะ!?”

สำหรับเรื่องอื่นเขาก็ยอมรับ แต่เขาไม่ได้คิดถึงใครต่อ หน้าเธอจริงๆ แค่เธอคนเดียวเขาก็ทั้งมองและคิดถึงไม่พออยู่ แล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจคนอื่นล่ะ

“ดราณี คุณอาจจะไม่รู้จักฉันจริงๆ” ชนัยกลัวว่าเธอจะ รำคาญตัวเอง เขายากที่จะตั้งใจอธิบายขนาดนี้ “เมื่อก่อนแน แฟนฉันก็แค่เล่นๆเท่านั้น ไม่เคยจริงจังมาก่อน เธออย่าบอกว่า ไม่ได้ตั้งใจ ถึงจะให้ฉันได้คิด ฉันก็คิดไม่ออก ลืมไปหมดแล้ว จริงๆ”

คนพวกนั้นชื่อว่าอะไร หน้าตาเป็นอย่างไร ส่วนมากเขาก็จําได้ลางๆ สำหรับรายละเอียดนั้น มันได้ออกไปจากหัวหมด แล้ว

แต่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ไม่ได้ลดความน้อยใจของตราณี

ลง

เธอหันศีรษะมามองอย่างกล่าวโทษ “คุณยังภูมิใจมากอีก หรอ?”

“เปล่านะเปล่า….” ชนัยเหงื่อออกหลังศีรษะ “เมื่อก่อน เพราะว่าไม่ได้เจอเธอ เลยปล่อยตัวเอง ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม แล้ว เธอได้ให้โอกาสที่บริสุทธิ์ในการพิสูจน์ตัวเองกับฉัน เรื่อ งอื่นๆที่เธอพูดฉันยอมรับ แต่เรื่องความรู้สึก ฉันชอบเธอคน เดียวจริงๆนะ”

น้ำเสียงเขาจริงใจเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะไม่เชื่ออย่างนั้น แหละ สุดท้ายดราณีก็รู้สึกถึง แต่ก็ยังคงเจ็บใจกับความไม่เป็น ธรรม “คุณมีแฟนมาตั้งมากมาย แต่ฉันคุยกับคุณแค่คนเดียว ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ….

ชนัยคิดว่าประโยคต่อไปนี้จะปลอบจะยอมรับผิดอย่างไร จู่ๆได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันที “เธอว่าไงนะ?”

ดราณีไม่ได้ตระหนักถึงอะไรสักนิด เลยย้ำอีกที ในขณะที่ พูด เอวก็ถูกเขารวบไว้ไม่เบาไม่แรง

เธอตะโกนเสียงต่ำทันที “โอ๊ย! คุณทำอะไร!”

“เธอมีฉันคนเดียวไม่พอหรอ ยังน้อยใจอีกใช่ปะ?” เขาหตาเล็กน้อย แววตาส่อความร้ายกาจ “ว่าไง เธอชอบใคร อยาก จะอยู่กับใครดี?”

ถ้าในปกติ ดราณีจะต้องตื่นตระหนกแน่นอน แต่วันนี้ไม่ เหมือนเมื่อก่อน เธอค่อนข้างมั่นใจ “ตอนนี้มีไอดอลวัยรุ่นตั้ง มากมาย อยู่กับใครไม่ได้บ้างล่ะ ยิ่งคุยมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมี ประสบการณ์”

ถ้าบอกว่าชนัยเมื่อครู่นี้คือเมฆที่ปลอดโปร่ง ฉันใบหน้า ตอนนี้ก็เหมือนเมฆหนาครึ้ม เขาขยี้เหงือกไปมา อารมณ์เริ่ม ไม่ดี แต่นึกถึงคำพูดตัวเองเมื่อครู่ก็ทำได้เพียงอดทน

“ดราณี พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง?

“เมื่อกี้คุณยังพูดถึงแฟนสาวเลย

ได้ โอเค ทำให้เขาพูดอย่างไม่คิดไปชั่วขณะ ให้เขาได้ ถ่อมตัวและถูกโจมตีทางคำพูด

ชนัยน้อยที่จะขายหน้าสักหนึ่งครั้ง เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ดราณีก็แอบรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เธอเลื่อนถุงเก็บความร้อนไป ทางนี้ “คุณทานหน่อยสิ เมื่อไม่ได้ทานเลย”

ชนัยเห็นเธอใจเย็นลง มีแต่ตัวเองที่ยังถือไฟอยู่คนเดียว เขาก้มศีรษะทานไปสองคำ หลังจากเคี้ยวและกลืนลงไป ในใจ ก็รู้สึกกลัดกลุ้มเหลือเกิน

เงยหน้าขึ้นมาเตรียมจะสั่งสอนเธอสักที แต่ไม่คิดว่าพอยกเปลือกตาขึ้นมาก็เห็นท่าทางเธอกลั้นยิ้มอยู่

ในดวงตากลมโตใสเต็มไปด้วยการหยอกเย้าเขา

อะไรกัน?

เขาถูกดราณีแกล้งหรอ??

สุดท้ายชนัยก็โต้กลับ เมื่อครู่นี้เธอจงใจทำให้เขายากที่จะ ทำให้ทั้งสองฝ่ายพอใจ ดูเธอหัวเราะที่เอาคืนเขาสิ

ใช้ชีวิตมาสามสิบกว่าปี สุดท้ายโดนผู้หญิงตัวเล็กๆคน หนึ่งแกล้งได้

ชนัยพ่นเสียงเย็นชาออกมา “มีความสุขแล้วล่ะสิ?

สบายใจแล้ว ?”

ดราณีตั้งใจยั่วเขา เธอพยักหน้าอย่างแรง “ยิ้มๆ

ยังจะยิ้มอีก?

“เธอคิดว่าใช้ทักษะแบบนั้นมาแกล้งฉันได้หรอ? แถมยัง ใช้ความชอบฉันเป็นอาวุธอีก” เมื่อครู่เขาอธิบายให้เธอฟัง อย่างรีบร้อน ในใจกลัวว่าเธอจะโกรธ ไม่ได้รับรู้จริงๆ

เดิมทีดราณีก็ใส่ใจกับประโยคนั้นของเขาจริงๆ แต่ตอนนี้ ความรู้สึกน้อยใจและอิจฉาก็ได้หายไปหมดแล้ว ไม่เคยค้นพบ มาก่อนว่าที่แท้ชนัยก็มีมุมกระอักกระอ่วนที่น่ารักแบบนี้ด้วย

“เธอยังทานอีกไหมเนี่ย?” ชนัยแอบรู้สึกกลัวที่ถูกเธอจ้อง มอง เงยหน้าใช้คางชี้ไปที่กล่องข้าว ให้สัญญาณกับเธอ
ดราณีสายศีรษะ “อิ่มแล้ว ไม่ทานแล้ว”

ชนัยยื่นมือเตรียมจะปิดกล่องข้าวอีกครั้ง ยังไม่ทันเขาได้ ขยับตัว จู่ๆ ใบหน้าก็รู้สึกถึงความนุ่มที่เปียกชื้นสัมผัสลงมา

การกระทำเขาแข็งทื่อทันที หันไปมองข้างๆ ก็เห็นเพียง หญิงสาวที่ใบหน้าขึ้นสี ปิดบังใบหน้าที่เป็นอาย

ชนัยก็เกิดความชื้นจะแกล้งเธอขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นลูบ ใบหน้าตัวเอง มองเธอราวกับว่าถูกล่วงเกิน “เธอจูบฉันหรอ? ใครให้เธอมาจูบฉัน?”

“แฟนหนุ่มฉันอยากจูบก็เลยจูบ”

ดราณีใจกล้าบ้าบิ่นพูดออกไป สถานะปกติของทั้งคู่ก็ได้ สลับบทบาทกัน

ชนัยยากที่จะเห็นด้านที่ใจกล้าบ้าบินของเธอ พูดขึ้นมา อย่างกล้าหาญ “โอ้ อะไรนะ เห็นแฟนหนุ่มหล่อขาดนี้เลยอดจะ เข้าใกล้จนทนไม่ไหวเลยหรอ?”

ดราณีเมื่อเริ่มเล่นด้วยแล้วก็เอาให้สุด พูดถึงตรงนี้แล้วก็ ผ่อนคลายลงหน่อย “ไม่ได้หรอ?”

“ได้” ชนัยก้มศีรษะหัวเราะหนึ่งที ด้วยสีหน้ายากที่จะ ปิดบังความสุข เขายกมือขึ้นกักขังลำคอของเธอไว้ แล้วดึงเธอ เข้ามาตรงหน้าทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มแหบพร่าที่เซ็กซี่ เป็นพิเศษ “เธออยากทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

พูดจบ เขาก็โน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากบางประทับลงไปบนปากเธออย่างแม่นยำ ต่างจากสัมผัสที่ใสซื่อของดราณี พอ ประทับลงไปแล้วก็รก็รุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเธอทันที

ลมหายใจอุ่นร้อนขึ้นมาในพริบตา ดราณีรู้สึกว่ารอบๆ

เหมือนกับมีผ้าห่มขนสัตว์ที่อุ่นร้อน โอบล้อมตัวเธออยู่ ทั้งร่าง เผาไหมอย่างรุนแรง ตั้งแต่ใบหน้าขึ้นสีไปจนถึงรากลำคอ