ตอน726ประสบการณ์ความรักอัน มากมาย

ตอนที่ 726 ประสบการณ์ความรักอันมากมาย

ดราณีได้ยินโทนเสียงของเขา ค่อนข้างน้อยใจ มองไป รอบข้างอย่างระแวง แล้วดึงมือเขาอย่างระมัดระวัง “คุณอย่า โกรธนะ นี่มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่พิเศษไม่ใช่หรอ……

พูดจบ เธอก็ปล่อยมือลงทันที กลัวว่าจะถูกคนเห็น

ชนัยรู้ช่วงเวลาพิเศษของเธอ รู้ก็คือรู้ แต่ก็ไม่สามารถ ทำให้เขารู้สึกแย่น้อยลงได้ เขาก้มศีรษะมองฝ่ามืออันว่างเปล่า ของตัวเองอย่างเหม่อลอย

“เมื่อกี้เธอดึงมือฉันหรอ?”

ดราณีถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ออกแรง พยักหน้า “อื้ม!”

“อ่อ” เขาถมือสองข้าง แล้วเอียงคอ “ฉันไม่ได้รู้สึกเลย นึก ว่าเป็นภาพลวงตา

ดราณีรู้ว่าเขาจงใจแซะตน ดวงตาโตมองไปที่สวนดอกไม้ ด้านหลัง แล้วจ้องไปที่โรงอาหารที่ส่องสว่างอยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาดำสนิทมองไปรอบๆ มีความตั้งใจบางอย่าง

“ชนัย คุณตามฉันมา~” เธอพูดพลางหมุนตัวเดินไปที่สวนดอกไม้

ชมัยมองไปที่โรงอาหาร “เธอไม่ทานข้าวหรอ?”

“ทานสิ” ดรากวักมือมาทางเขาต่อ “ฉันจะไปกินทาง

นั้น”

ชนัยไม่รู้ว่าในขวดน้ำเต้าของเธอขายยาอะไร เห็น พฤติกรรมเหมือนโจรของเธอ มีความรู้สึกไม่ดีในใจแต่ใน สายตากลับรู้สึกว่าน่ารักมาก

ไม่แปลกใจทุกคนชอบบอกว่า ให้มีแฟนสาวที่น่ารัก แต่ ก่อนชนัยไม่เข้าใจ ยังไงน่ารักเซ็กซี่ไม่ได้ แต่ตอนนี้เขา เข้าใจแล้ว

ผู้หญิงที่เซ็กซี่ทำให้คุณงัวเงีย มองบ่อยๆแล้วจะรู้สึกว่ามัน เกิดอะไรขึ้น แต่ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่น่ารัก จะทำให้คุณยิ่ง อยากมองเหมือนกับยอมจํานน

ชนัยเดินตามหลังเธอตลอด สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่โต๊ะเก้าอี้ หินสีเทาที่เกือบจะถูกทิ้งรกร้างในมุมสุดของสวนดอกไม้

ลายเส้นบนโต๊ะนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนกับกระดานหมาก

เขามองผู้หญิงตัวเล็กหยิบผ้ามาปูด้านบนด้วยท่าทีเดิมรุก

“นั่งสิ”

ชนัยกระตุกเปลือกตา “เธอจะทานที่นี่?”

“ชาย” เทียบกับลักษณะท่าทางของเขา ดราณีรู้สึกสบายๆมากอย่างเห็นได้ชัด นั่งลงแกะถุงเก็บความร้อนสีดำออก โดย ทันที “คุณทานแล้ว อยากทานนิดหน่อยไหม?”

เดิมทีนัยไม่ได้อยากทานอะไร แต่ได้ยินเธอถามแบบนี้ แล้วก็พยักหน้าอย่างให้เกียรติ “ทานนิดหน่อยก็ได้ ร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรนั่งบนเก้าอี้หินอย่างน่า รัก ชนัยสาบานเลยว่านี่เป็นม้านั่งที่เท่ห์ที่สุดเท่าที่เขาเคยนั่งมา

สามสิบกว่าปีนี้

ทานข้าวมื้อนี้เป็นเพื่อนเธอ กลับไปคงไม่ต้องเสียหรอกใช่

ไหม?

กลิ่นอาหารลอยขึ้นมาจากถุงเก็บความร้อนที่เปิด ไม่ได้ดู ใหญ่มาก ทั้งหมดมีสี่ชั้น ชั้นแรกคือกุ้งผัดดอกลิลลี่ ชั้นสองคือ เนื้อผัดหน่อไม้น้ำแดง ชั้นสามคือซุปปลานิล สุดท้ายเป็นซุป เป็นตุ่นเนย

แม้ว่าจะวางอยู่ในถุงอาหาร ไม่ได้จัดวางอย่างสวยงาม แต่สีของอาหารทำให้น้ำลายสอ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นพ่อครัวที่ มีชื่อของมูตี้คลับเฮาส์เป็นคนทำ

เพียงแต่……ราณีมองตะเกียบในมือ ทำไมมีแค่คู่เดียว?

เธอกะพริบตา รู้สึกยากลำบาก “ไม่มีตะเกียบอ่ะ ไม่งั้นฉัน ไปเอาแบบที่ใช้แล้วทิ้งจากโรงอาหารดีไหม? คุณใช้อันนี้ไป

“ลำบากเกินไปแล้ว” ชนัยยันมือบนโต๊ะอย่างสบายๆ ยื่น คอเข้าไปสํารวจ “เธอป้อนฉันสิ ฉันทานไม่เยอะหรอก
ดราณีถูกเขาล่อลวงอีกครั้ง ผู้ชายที่ใช้ชีวิตมาสามสิบปี พูดจาเลี่ยนๆแบบนี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉยได้อย่างไร?

เขาไม่อายหรือไง?

คงไม่ล่ะมั้ง ยังไงท่านชมัยเดินไปที่ไหนก็ดูอวดดี แค่คำพูด เลี่ยนๆพวกนี้คงไม่อะไรหรอก

ดราณีทําได้เพียงยอมรับ ยังไม่ทันได้ให้ตัวเองทาน คีบกุ้ง ใสขึ้นมาใส่ปากเขา “เอ้า คุณลอง

ชนัยผู้ยากที่จะเชื่อฟัง ก็กัดเข้าปากไปตามตะเกียบ กุ้งนิ่ม มาก รสชาติสดใหม่ อร่อยเหมือนเดิมเลย

“ไม่เลว เธอทานเยอะๆ

ดราณีเลยทานไปคำหนึ่ง อาหารอันต่อไป เธอก็ให้ชนัย ทานก่อนให้ตัวเอง การกระทำนี้ทำให้ผู้ชายที่ซึนเดระแอบรู้สึก สงบใจนิดหน่อย

จําเขาได้ก็ไม่เลว ถือว่าเธอก็ใจดี

ทันใดนั้น ชนัยก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการแอบเข้ามาทานข้าว ดังนั้น ดราก็ได้รับข้อความใหม่จากกลุ่มเพื่อน แนบรูปของที่วางอยู่ตรหน้าพวกเขา ในตอนนี้ เห็นโต๊ะหิน

ในสวน มันดีมาก มันไม่เลวเลย ได้ความรู้สึกถูกดูแลมันดีจริงๆมาปิกนิกโรแมนติกที่แปลกใหม่กับแฟนสาวที่เรียบง่าย ดราณีก็ไม่ใจเย็นในทันที “ชนัย คุณโพสต์อะไร อะ!?”

“ทำไมหรอ?” เขากลับไม่สนใจ “มันคือรายละเอียดที่ฉัน สามารถป่าวประกาศความรักกับเธอได้ในช่วงนี้

ประโยคเดียว ทำให้ตราณีเก็บคำพูดกลับทั้งหมด ทันใด นั้นก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา

เหมือนกับว่าความรักของตัวเอง มันไม่ยุติธรรมกับเขา จริงๆ อาจจะเป็นเพราะเวลาที่ยาวนาน เขาไม่เคยได้รับความ น้อยใจแบบนี้ล่ะมั้ง?

คิดถึงตรงนี้ ดราณีก็เอ่ยถามเสียงเบา “คุณรู้สึกกดดันที่ คบฉันหรือเปล่า?”

ชนัยไม่ได้คิดมาก แค่เศร้าที่ไม่มีที่ให้แสดงความน้อยใจ

จึงพูดออกมาโดยทันที “ใช่ เมื่อก่อนฉันเคยโดนเมินที่ไหนล่ะ

พูดจบ ทั้งสองก็นิ่งไป โดยเฉพาะชนัย ทั้งๆที่เธอเป็นคน เอ่ยปากถาม แต่พอพูดออกไปบรรยากาศก็เปลี่ยนไป ราวกับ ว่าตัวเองเอาเธอไปเทียบกับผู้หญิงเมื่อก่อน

อย่างที่คิดไว้ ดราณีชะงักตะเกียบที่คีบอาหารทันที รู้มา ตลอดว่าเมื่อก่อนเขาเป็นคนที่เถลไถล เป็นคนไม่ควบคุมตัวเอง แต่ตอนนี้ทั้งสองคบกันแล้ว ได้ฟังคำพูดแบบนี้ออกมาจากปา เขามันยากมากที่จะไม่ใส่ใจ

ทั้งๆที่เมื่อครูที่ถามไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ได้ฟังแล้วกลับรู้สึกไม่สบายใจ

ตราณียปาก “งั้นคุณก็ไปหาคนที่ไม่ทำให้คุณรู้สึกน้อยใจ เถอะ”

“หือ” ชนัยโต้ตอบอย่างง่ายๆ ไม่ได้ดูว่าสะอาดหรือไม่ สะอาด เขานั่งเก้าอี้ข้างเธอทันที “พูดอะไรน่ะ คบกับเธอฉันจะ ไปมองคนอื่นได้ยังไง?

ดราณีทำเหมือนเขาเป็นคนพูดจากะล่อน เธอไม่ได้มอง เขา เอาแต่มองกุ้งในชาม “ก็ได้ ทานข้าวเถอะ”

“ไม่ได้” ชนัยโอบเอวเล็กเธออย่างจริงจัง “แฟนฉันไม่ พอใจ ต้องปลอบหน่อยสิ”

“ใครอยากให้คุณปลอบ……” เธอพูดไปพลางดึงมือเขา ออกจากเอวตัวเอง

ชนัยนั่งลงมา เขาไม่ปล่อยมือแน่นอน แล้วพูดด้วยโทน เสียงจริงใจอย่างมาก “ก็ได้ที่รัก ฉันพูดผิดไปฉันขอโทษ อย่า

โกรธฉันเลยนะ หม?”

ดราณีไม่เต็มใจ ดื้อดึงที่จะยอมรับ “ฉันไม่ได้โกรธ

“โอเค เธอโตพอที่จะไม่โกรธ ฉันเองที่พูดไม่ได้” ชนัยไม่ อยากปลอบหญิงสาวตัวเล็กให้รำคาญ ที่จริงไม่ต้องแกล้งเธอ เขาก็เสียความมั่นใจแล้ว ประสบการณ์ด้านความรักเมื่อก่อน เขาไม่กล้าพูดต่อหน้าเธอ เมื่อครู่นี้ปากไวใจเร็วจนลืมไป

“เมื่อก่อนฉันยังไม่ได้เจอเธอ ช่วงวัยรุ่นก็ไม่เอาจริงเอาจังตอนนี้มีเธอแล้วก็ไม่คิดถึงคนอื่นอีก ฉันเคยคุยกับผู้หญิงคนอื่น แต่ฉันสาบานเลยว่า คนที่ฉันรักและหวั่นไหวด้วยตั้งแต่เมื่อก่อน จนถึงตอนนี้แม่แค่เธอคนเดียวเท่านั้น”