ตอน720การปลอบโยนของเธอคือยาที่ดีของเขา

ตอนที่ 720 การปลอบโยนของเธอคือยาที่ดีของเขา

ดราณีไม่ได้พักผ่อน ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ซื้อ โจ๊กมาหนึ่งถุง เกี่ยวหนึ่งห่อจากร้านโจ๊กแห่งหนึ่ง ต้องมีแคโร ทีน กลัวว่าเนื้อจะทำให้เขาเลี่ยน แล้วจะช่างเลือก

เดินมาทางสถานีรถ แล้วเดินไปที่ร้านขายยา เธอชะงัก ฝีเท้า คิดอยู่หลายวินาทีก่อนเข้าไปซื้อยาแก้หวัดกับยาแก้ แฮงค์ ตอนคุยโทรศัพท์เมื่อครูได้ยินว่าเขาไม่สบายตัว ถึงแม้ว่า จะมีเพื่อนที่ดีอย่างปรัณ แต่เพื่อป้องกันก็ซื้อไปจะดีกว่า

แม้ว่าเธอจะไม่มีเงิน การรักษาของทยุติก็ใช้เงินจำนวน มาก แต่ปกติปรัณก็ปฏิบัติต่อเธอดีมาก เธอจะขี้เหนียวไม่ได้

นั่งรถจากโรงพยาบาลถึงคฤหาสน์ปลายเขา เห็น คฤหาสน์ที่สะท้อนแสงบนครึ่งทางเขา ดราณีก็ถอนหายใจออก

มา

ระแวกบ้านของคนรวยคงไม่ให้รถผ่านสินะ เธอต้องเดิน

จากที่นี่ไป

ยี่สิบนาทีต่อมา สุดท้ายก็เดินหอบหายใจเหนื่อยมาถึง ทางเข้าคฤหาสน์ เมื่อก่อนตอนที่ดูแลขนัย เขาเคยบอกรหัสผ่านกับตนไว้เพื่อให้สะดวก ตอนนี้กดกริ่งไม่ได้ เธอเลยต้องกด รหัสผ่านเข้าไปทันที

เธอเดินตั้งแต่ประตูใหญ่แกะสลักสไตล์ยุโรปถึงประตูหลัก คฤหาสน์ ผลักประตูเข้าไป ภายในห้องมืดสลัว มีแค่ไฟที่สว่าง อยู่ที่หน้าประตู ไม่มีแม้แต่เงาคนในห้องนั่งเล่น

คนอื่นล่ะ?

ดราณีขมวดคิ้วเล็กน้อย เปลี่ยนรองเท้า ยกมือขึ้นเปิดไฟ ดวงใหญ่ของห้องนั่งเล่น ก้าวเท้าเบาๆเดินขึ้นไปบนห้องใหญ่ ชั้นสอง

สภาพเหมือนกับชั้นหนึ่งเลย ประตูห้องใหญ่ปิดแน่นสนิท ความกังวลในใจยิ่งมากขึ้น เธอรีบเดินเข้าไป เธอยกมือขึ้น เคาะก๊อกๆสองที “ชนัย คุณอยู่ในนั้นไหม?”

พูดจบ รอบตัวก็เกิดความเงียบ

ไม่มีใครตอบเธอ

ทั้งหมดนี้ผิดปกติเกินไปแล้ว ผิดปกติจนทำให้เธอ รู้สึก……กังวล

ดราณีทำอะไรต่อไม่ถูก จึงเปิดประตูเข้าไปทันที แสงไฟ บนทางเดินลอดเข้ามากระทบพื้นที่ขอบประตูทางเข้า แสงไฟ อ่อนๆ ทำให้เธอเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่บนพื้นพรมข้างเตียงชัดเจน

เขาค่อยๆเอนหลังพิบข้างเตียง เรียวขายาวยืดออกไป หนึ่งข้าง อีกข้างงงอยู่ แขนวางไว้ที่พื้น ทั้งร่างมีกลิ่นเบียร์
เขาดื่มเบียร์น้อยมาก ตราณีจำได้ว่าเขาเคยพูดว่า เบียร์ ไม่มีรสชาติดื่มไปก็ไม่สบายตัว แต่วันนี้เขากลับดื่มมันเสียเยอะ

ร่างเขาตลบอบอวลไปด้วยความรู้สึกอนตรายที่ไม่น่าเข้า ใกล้ ทรงผมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบ ถ้าไม่รู้จักเขาเพียง พอ เกรงว่าแม้แต่เธอก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้แม้แต่ครึ่งก้าว

บรรยากาศในห้องนี้มันช่าง………กลัวเกินไป

ไม่ทันได้คิดเหตุผลอะไร ดราก็ถือของเข้าไป ไม่ได้เปิด ไฟ กลัวว่าจะไปกระตุ้นความอ่อนแอและความอ่อนไหวของเขา ในตอนนี้ เธอย่อตัวลงไปตรงหน้าเขา ดวงตาสะท้อนแสงจาก ด้านนอก ถามเขาด้วยดวงตาอ่อนวานมีเสน่ห์ “ชนัย คุณเป็น อะไร?”

สัญชาตญาณบอกดราณีว่า เขาต้องเจอกับเรื่องบางอย่าง ถึงได้เป็นแบบนี้ และต้องเป็นเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกแย่มากๆ

ชนัยมองคนตัวเล็กตรงหน้า ได้เสียงอันคุ้นเคยข้างหู เสียง อ่อนโยนนั้นกลายเป็นยาดีที่สามารถปลอบโยนเขาได้ในคืนนี้

“มาแล้วหรอ…… ลูกกระเดือกเขาขยับ ใช้พลังในการ เอ่ยออกมาสามพยางค์ น้ำเสียงแหบพร่าเหมือนเดิมทำให้รู้สึก สงสาร เขาสูบบุหรี่จัดมาก มวนแล้วมวนเล่า ลำคอแสบจนทร มาณไม่ไหว

ดรามองใบหน้าเขาที่ซ่อนในความมืด ดวงตาที่ปกติจะ สดใสและกระตือรือร้นในตอนนนี้มันช่างหดหู ความภาคภูมิใจ ในตัวเขาดูเหมือนจะถูกคนพรากเอาไป เหลือแต่เพียงบาดแผลที่เลือดไหล ในตอนแรก

เหมือนกับสัตว์ร้ายที่ป่าวประกาศว่าตนเป็นราชากำลัง ควบม้าอยู่ ตอนนี้กำลังเลียบาดแผลตัวเองในความมืดอย่าง ไม่รู้จบ

ทันในนั้นดราณีก็รู้สึกเจ็บปวด ความเจ็บปวดนี้เป็นความ รู้สึกแรกที่เธอเคยเจอตั้งแต่เกิดมายี่สิบปี ไม่เหมือนกับความ รู้สึกอ่อนแอที่มองทยุตินอนบนเตียงผู้ป่วย มันอยู่เหนือ เส้นเลือดแต่เจ็บลึกลงไปยังก้นบึงหัวใจและกระดูก

“ทำไมคุณดื่มเบียร์เยอะขนาดนี้?” เธอวางถุงสีขาวในมือ ลงข้างๆ นิ้วเรียวทำท่าในอากาศสองที “ฉันซื้อโจ๊กกับเกี่ยวมา ให้คุณ อยากทานอะไรหน่อยไหม?”

เธอกลัวว่าเดี๋ยวมันจะเย็น เลยรีบเดือน

ชนัยถึงได้เห็นว่าในมือเธอถือถุงพลาสติกอยู่ ในถุงข้าวสี ขาวใสยังมีไอร้อนนิดหน่อย ของด้านในยังร้อนอยู่

และในกระเป๋าข้างๆมีถุงยาสองถุงยังไม่ได้แกะ ซื้อมาให้ ใครไม่ต้องบอก ในห้องนี้ไม่ได้มีคนที่สาม

หลังจากชนัยได้เจอคุณในวันนี้ โกรธจนขีดสุดแล้วตาม

ด้วยอดทนจนขีดสุด เขาปิดตัวเอง ไม่อยากได้ยินเสียงใดๆ ไม่ อยากเห็นภาพใดๆ แต่ก็เป็นแบบนี้ ความทรงจำที่ผันผวนอย่าง ไม่สามารถยับยั้งได้จากก้นบึ้งของหัวใจนั้นยิ่งชัดเจนมาก

เขาเคยลองมองย้อนกลับไปในช่วงที่ยากลำบาก ทุกครั้งที่ภาพปรากฏสู่สายตามันทำให้เขาทุกข์ใจ

แต่ตอนนี้เธอปรากฏตัวแล้ว เดินเข้าตรงหน้าเขาอย่างมี ชีวิต ความห่วงใยและความกังวลที่ชัดเจนมากที่สุด เขามอง เห็นทั้งหมด ดวงตาชัดเจนคู่นั้นไม่มีมลทินเลยสักนิด

ชนัยไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร รวมถึงตอนนี้ได้เจอ เธอ แม้ในตอนนี้เขาจะมีแต่ความคิดในแง่ลบ ตัวเองที่เป็น เหมือนเศษขยะ จะมีคุณสมบัติอะไรไปรักเธอได้ล่ะ?

เห็นว่าเขาไม่พูด ดราณีก็สับสน ไม่รู้จะดึงเขาออกมาจาก ห้วงความคิดตนเองอย่างไร

ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง เธอกยกมือขึ้นกุมฝ่ามือของ เขาที่สะท้อนแสงเล็กน้อย ห้านิ้วกุมแน่น ให้เขารับรู้ถึงพลังของ ตน “ชนัย อย่าเงียบ มีเรื่องอะไรก็บอกฉัน…………

ยังพูดไม่ทันจบ ฝ่ามือใหญ่ที่ถูกกุมอยู่จู่ๆก็พลิกมือ ข้อมือ เธอก็ถูกสะบัดออกในพริบตา ใช้แรงดึงเธอโถมเข้ามาในอ้อม กอดเขา

ชนัยจับไหล่ของเธอด้วยความรวดเร็ว ไม่ให้เธอโถมตัว มาหาตน ในวินาทีต่อมา มือข้างนั้นก็ขยับจากไหล่ไปที่ลำคอ เธอ มือทั้งห้าดึงเล็กน้อย การกระทำนี้ ดราณีก็เข้าใจทันทีว่า เขาอยากจะทําอะไร

อย่างที่คิดไว้ ท่ามกลางความมืดสลัว ริมฝีปากของเขาก็ แนบลงมา มันไม่เป็นเหมือนกับในมือของเขา ริมฝีปากเขาร้อน ระอุ มันร้อนจนทำให้เธอละลาย
เขาจูบอย่างรุนแรง ราวกับจะพรากลมหายใจของเธอออก ไปทั้งหมด ริมฝีปากล่างถูกกัดจนเจ็บ ถึงจะเป็นแบบนี้ตราณี ไม่ได้ผลักร่างผู้ชายตรงหน้าออก

– เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่าของเขา แม้กระทั่งความหวาด กลัวของเขา นี่มันไม่ใช่แค่จูบ มันเหมือนกับคนที่จมน้ำอยู่แล้ว กําลังคว้าจอกแหนใบสุดท้าย

เธอปฏิเสธไม่ได้ และไม่ได้มีกระจิตกระใจที่จะปฏิเสธ

ดราณีไม่รู้ว่าเขาจูบนานเท่าไหร่ นานจนริมฝีปากล่างเธอ เกือบจะชา สุดท้ายเขาก็ปล่อย ขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆ ร่างก็ถูกโอบกอด

เธอจับคอเขาไว้แน่น แล้วก็ถูกวางลงบนเตียงด้านหลัง อย่างรวดเร็ว

แผ่นหลังสัมผัสถึงเตียงนุ่ม เธอมองผู้ชายด้านบน โดยไม่

ได้กระพริบตา ในใจปั่นป่วนไม่รู้จะทำอย่างไร “ชะ ชนัย……

คนที่ถูกเรียกไม่ได้ส่งเสียง เขาใช้ความจริงใจจูบเปลือก ตาเธอ คางเธอ ไหปลาร้าเธอ…….ไปจนถึงบริเวณที่เธอใจเต้น อย่างตกใจ