ตอน702ปากบอกไม่ชอบแต่การกระทำ ตรงข้าม

ตอนที่ 702 ปากบอกไม่ชอบแต่การกระทำตรงข้าม

เจ็ดโมงยี่สิบนาที ดราณีลงจากตึกมาแล้วขึ้นรถแลนด์โร เวอร์คันดำที่จอดอยู่ข้างถนน

เธอรัดเข็มขัดเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็หันศีรษะไปทักทาย ผู้ชายข้างๆอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ คุณหมอปรัณ”

“สวัสดีครับ” ปรัณมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับรถ ใบหน้าขาวเนียน ผมยาวดำสนิท หน้าผากโหนกนูน จมูกเล็ก เวลายิ้มแล้วมีลักยิ้มเล็กๆข้างแก้ม คำพรรณาว่าหวานจนคน หลงสี่พยางค์นี้ก็ไม่พอ

อายุแค่ยี่สิบปี ความอ่อนเยาว์ทั้งร่าง ดวงตากลมโตทำให้ คนใจอ่อน

ปรัณพูดอย่างอดไม่ได้ “ปกติเรียกพี่ปรัณก็พอแล้ว ไม่ต้อง เรียกสุภาพขนาดนั้น”

ใครไม่อยากมีน้องสาวที่น่ารักขนาดนี้กันล่ะ?

ดราณีจึงเรียกอย่างว่าง่าย “พี่ปรัณ

“ทานอาหารเย็นหรือยังไร?” ปรัณสตาร์ทรถ สายตามอง ตรงไปด้านหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
“ทานแล้วค่ะ” ดราณีพยักหน้า สองมือวางไว้บนตัก ค่อน ข้างระมัดระวัง ท่านั่งแข็งทื่อ “ทานที่โรงอาหารโรงพยาบาล

“ได้ข่าวว่าพ่อเธอป่วย ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง? สุดท้ายเขาก็เป็นหมอ พูดไม่ถึงสามประโยคก็วนเข้าเรื่องหมอๆ

“ไม่ได้หนักเท่าไหร่ค่ะ เพียงแต่ในขั้นตอนสุดท้ายฟื้นตัว

ดีๆก็ไม่มีปัญหา”

“งั้นก็ดีแล้ว ร่างกายไม่เป็นอะไรสำคัญที่สุด” พูดจบ สุด ท้ายปรัณก็เข้าเรื่องที่อยากพูดมากที่สุด “เดี๋ยวพี่พาเธอไปที่ม คลับเฮาส์ วันนี้ชนัยอยู่ที่นั่น ช่วงพลบค่ำพี่โทรบอกเขาแล้ว

พูดถึงผู้ชายคนนั้น ดราณีรู้สึกระมัดระวัง “เขารู้ไหมคะว่า ฉันจะไป?”

“รู้ครับ” ปรัณเหลือบมองมือของเธอที่กุมด้วยกันแน่น เอ่ย เสียงปลอบโยนอารมณ์เธอเบาๆ “ไม่ต้องกังวลนะ เขาปากร้าย แต่ใจดี เธอช่วยไปคุยกันหน่อยก็ไม่มีปัญหาแล้ว

“เมื่อคืน เขาโกรธฉันมาก ฉันไปหาตอนนี้เขาจะไม่ยิ่ง รําคาญหรอ?”

“ไม่หรอก” ปรัณปฏิเสธอย่างไม่คิด “เธอไปน่ะเขาจะดีใจ

ยิ่งกว่าใคร รับประกันได้เลย

เจ้าชนัยนั่นน่ะพูดอย่างใจอย่าง ปากบอกไม่ชอบแต่การก ระทำตรงข้าม ปากบอกไม่อยากเจอ แต่ที่จริงอยากเจอเธอมากกว่าใคร

แม้ว่าปรัณจะพูดแบบนี้ แต่ในใจตราณีก็ยังคงกังวลมาก ระหว่างทางไปถึงหน้าประตูมคลับเฮาส์ก็กระวนกระวายใจ ไม่ได้มานานมาก เห็นประตูทางเข้าบานใหญ่เหลืองทองอร่าม ก้นบึงหัวใจเธอก็รู้สึกหวาดกลัว

พอจดรถเธอก็เริ่มอยากถอนตัว “พี่ปรณคะ หรือว่า……..ฉัน

ไม่ต้องไปแล้วดีกว่า”

มาถึงประตูแล้ว ปรัณไม่ให้เธอหนีอยู่แล้ว “มาก็มาแล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็ไปเจอหน่อย เธอวางใจได้ พี่จะรอเธออยู่ข้าง นอก”

“หม?” ใบหน้าดราณีมีเครื่องหมายคำถาม แล้วชี้ไปที่ ประตู “พี่จะไม่เข้าไปกับฉันหรอ?”

“พี่ไม่เข้าไปหรอก มีพี่เจ้านั่นไม่ปล่อยไปแน่ พวกเธอไป เจอกันดีกว่า มีอะไรก็โทรหาพี่นะ ฉันอยู่ที่นี่ตลอด” ปรัณเหมือน เป็นผู้ปกครองที่มาส่งลูกที่โรงเรียนอนุบาล พูดให้เธอสบายใจ “ไปเถอะ ฉันรอเธออยู่ด้านนอก”

ดราณีกลืนน้ำลาย หันไปมองประตูด้านหลังอีกครั้ง จริง ด้วย มาก็มาแล้วอย่างน้อยก็ไปเจอหน่อย ไม่งั้นเธอก็ไม่ค่อย อยากกลับไป

นอกจากนั้นชนัยก็เคยช่วยเหลือเธอไว้มาก เธอควร อธิบายเรื่องเมื่อวานกับเขาให้ชัดเจนอย่างมีเหตุผล
แต่ก่อนตราณีไม่เคยสนใจว่าชนัยจะมองตัวเองหรือมี ความคิดกับตัวเองอย่างไร พอหลังจากเกิดเรื่องครั้งนี้ขึ้น เธอก็ สนใจความคิดเห็นของผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน

ดังนั้น หลังจากหายใจเข้าใจเข้าลึกๆหลายที ดราก ตัดสินใจเข้าไปหาชนัย ลงจากรถไป ก็เจอกับผู้ช่วยที่ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าเป็น เธอก็ค่อนข้างประหลาดใจ “คุณดราณี?”

“ฉัน ฉันมาหาท่านชมัยค่ะ

“โอเค ผมพาขึ้นไปครับ” คนในคลับเฮาส์รู้ว่าความ สัมพันธ์ระหว่างคราณีกับชนัยนั้นไม่ธรรมดา จึงไม่ได้กักตัวไว้ แล้วปฏิบัติต่อเธออย่างเคารพขึ้นมา

“คุณดราณีครับ ท่านชมัยกำลังสังสรรค์กับเพื่อนอยู่ด้าน ใน จะเข้าไปตอนนี้ไหมครับ?”

เดินตามผู้จัดการมาถึงห้องส่วนตัว VIP ชั้นสอง ใจของด ราณีเต้นจนจะหลุดออกมาจากลำคอ เธอถอนหายใจออกมา อย่างหนักหน่วง แล้วพยักหน้า “อืม”

ผู้จัดการเลยยกมือขึ้นมาผลักประตูเข้าไป เสียงดนตรี หนักๆและเสียงวุ่นวายของกลุ่มคนด้านในผสมกันตีเข้าหน้า ดราณีขมวดคิ้วอย่างลืมตัว แล้วเงยหน้าขึ้นไป ท่ามกลางแสง ไฟสลัว มองแวบเดียวก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่กลางโซฟา

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้ม ไม่มีเน็กไท กระดุมใสถูกปลดออกสองเม็ด เผยไหปลาร้าอันเซ็กซี่ กางเกงสูทสั่งตัดเข้าได้ดีกับ เรียวขายาวอันแข็งแกร่งนั้น สิ่งที่สะดุดตามากที่สุดคือเครื่อง หน้าสามมิติอันยากที่จะคาดเดาซ่อนนอยู่ภายใต้แสงไฟ

แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าข้างกายของเขาไม่มีผู้หญิงอีกคน วิสัย ทัศน์คงดีกว่านี้

ดราณีมองตามร่างของเขา เห็นเพียงหญิงสาวที่สวมชุดเด รสรัดรูปแขนกุดสีดำ ทรวดทรงสะดุดตาล้นทะลักแนบชิดกับ แขนเขา ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือสวยมากจริงๆ เต็มไปด้วย รสชาติหญิงสาว

เมื่อเทียบกันกับเสื้อผ้าของดราณีแล้ว เสื้อแขนยาวกับกาง เกงยีนส์ รองเท้าสีขาวส้นแบน เหมือนกับนักเรียนที่ยังเด็กและ ไร้ประสบการณ์

“นั่นใครน่ะ?”

มีคนสนใจทางนี้ เลยหยุดถามหนึ่งประโยค

ทันใดนั้น ทุกสายตาในห้องก็โจมตีมาที่เธอ ดราณีไม่ใช่ คนที่ชอบยืนเป็นจุดสนใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงร่างกายถูกมัด

เธอก้าวไปด้านหน้าอย่างกระวนกระวายใจ แล้วมองไป รอบๆ แล้วสุดท้ายก็มองไปที่ชนัย

รวบรวมความกล้าพูดออกไป “ชนัย คุณออกมาหน่อยได้ ไหม ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”

น้ำเสียงเล็กๆ ท่าทางขี้ขลาด แต่หญิงสาวที่เยาว์วัยแบบนี้เรียกชื่อเขาแถมยังกล้าเรียกเขาออกไปอีก?

คนในห้องรู้สึกสับสน รอคอยคำตอบของชนัยอย่างต่อ

เห็นแต่เขานั่งไขว่ห้ามเหมือนเดิม หน้าก็ไม่เงยขึ้นด้วย

เนื่อง

“ไม่ว่าง”

นี่มัน……..ละครเรื่องอะไรกัน?

เด็กนักเรียนคนหนึ่งมาหาท่านชมัยซึ่งเป็นที่รู้จักที่คลับ

เฮาส์?

ทุกคนรู้สึกสับสนมึนงง ไม่แน่ใจความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ผู้ชายก็ไม่พูดอะไร สุดท้ายชนัยก็เอ่ยปากก่อน “เปิดเพลงต่อ”

เพลงก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ประตูด้านหลังก็ค่อยๆปิดลง อัตโนมัติ ดราณีเหมือนเป็นคนล่องหน ถูกเมินเฉยโดยสิ้นเชิง เธอรู้ว่าในใจชนัยยังไม่หายเข้าใจผิด ยังโกรธเธออยู่

นึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืนวาน ดราณีไม่ได้ถอย เธอ รวบรวมความกล้าอีกครั้งก่อนเดินเข้าไปข้างโซฟา และยืนห่าง จากเขาไม่เกินครึ่งก้าว

ก้มศีรษะลงไปมองแก้วเบียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าเขา คิ้วเรียวสวยขมวดแน่น “พี่ปรับบอกว่าคุณปวดท้องมาก ห้าม ดื่มแอลกอฮอล์แล้ว”

คืนนี้ปรัณไม่ได้ดื่ม แก้วนั้นเป็นแค่ของตกแต่ง แต่พอได้ ยินเธอพูดแบบนี้จู่ๆก็มีแรง ยื่นมือออกไปยกแก้วนั้นขึ้นมา
ดราคว้าข้อมือเขาไว้ ด้วยความจริงจังอย่างมาก แล้ว พูดด้วยโทนเสียงแน่วแน่ “คุณห้ามดื่ม