ตอน700ความรู้สึกไม่ใช่ธุรกรรม

ตอนที่700 ความรู้สึกไม่ใช่ธุรกรรม

พลาดไปแล้ว

ดราณีหัวใจหดหูหัวห้อย สายตาตกลงที่สองเท้า ไอน้ำเอ่อ ขึ้นที่สองตา รู้สึกผิด กังวล รู้สึกไร้แรงพลังใดๆ ทั้งหมดทั้งมวล รวบรวมอยู่ในสองตา กลายเป็นหยดน้ำใสๆ

เห็นชัดๆว่าเธอไม่ได้มีความคิดเช่นนั้น ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ เรื่องนี้เป็นธุรกิจ เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่ เคยมีใครช่วยเหลือเธอเช่นนี้ เธอไม่รู้วิธีที่จะแสดงมันออกมา และได้ใช้วิธีที่เลวร้ายที่สุด และทำให้เขาเข้าใจเธอผิดๆ

ชนัยไปแล้ว เธอ…ควรทำอย่างไร

ขณะที่ชนัยรีบร้อนออกจากโรงพยาบาล เขาโกรธอย่าง เห็นได้ชัดและยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า และหันกลับไปย้อน มองโรงพยาบาลซึ่งอยู่ทางด้านหลัง เขาโมโหจนออกหมัดชก ไปในอากาศหนึ่งหมัด

โมโหชิบหาย!

เกิดมาสามสิบกว่าปี ไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหน ไม่เคย รู้สึกไม่สบายใจ ไม่เคยเลย เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเขาที่ต้องเจอกับรสชาตินี้ มันแย่มาก

เขากำลังนั่งอยู่บนชั้นบันได ไม่ห่วงภาพพจน์ใดๆแล้ว เขา เอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาผู้ช่วยอย่างหงุดหงิด “หน้าประตู โรงพยาบาล รีบมาเดี๋ยวนี้!

เมื่อพูดจบ ก็วางสายทันที ไม่ถึงครึ่งนาที รถสปอร์ตสีดำ มาจอดอยู่ที่ริมถนนด้านข้าง คนขับรีบลงมาเปิดประตูอย่างกระ ตือรือล้น และยืนรออยู่ที่ด้านข้าง

ชนัยเดินไปอย่างอารมณ์เสีย น้ำเสียงเขาแย่มาก “กลับไป ที่คลับเฮ้าส์!”

ผู้ช่วยกระซิบทางด้านข้าง “นายน้อยครับ ผู้อำนวยการ บอกว่าต้องการพบคุณครับ พอลองหาเวลา…

“ไม่ว่าง!” ชนัยปฏิเสธอย่างไม่คิด ตอนนี้เขาต้องการรับ

ออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ ไม่เช่นนี้จะคิดถึงคำพูดของดราณี

เมื่อสักครู่ และทำให้ตัวเองเป็นบ้า

เมื่อเห็นเจ้านายกำลังโมโห ผู้ช่วยก็ไม่กล้าที่จะต่อความ ยาวอีกต่อไป เขาได้แต่หุบปากตัวเอง

ตอนกลางคืนบนถนนมีรถเพียงไม่กี่คัน มีแต่แสงจากไฟ ถนนและรถวิ่งเข้าเมืองเพียงไม่กี่คน นั่นทำให้จิตใจคนไม่อยู่ กับเนื้อกับตัว

ชนัยหงุดหงิดแต่ก็ไม่ถึงกับว้าวุ่นใจ ก็แค่รู้สึกเหมือนมี อารมณ์ที่ไม่สามารถระงับได้อยู่ข้างในอก
เขาไม่เคยตกอยู่ในความรักและทำให้ตัวเองต้องเป็นเช่น นี้ สิ่งที่ควรทำก็ทำไปหมดสิ้นแล้ว ทำไมเธอยังไม่เข้าใจนะ พูด ดีๆสักครั้งมันจะตายหรือยังไง

หลังจากความโมโหโกรธา สิ่งที่ตามมาก็คือความผิดหวัง

จากการสูญเสีย เมื่อถึงปากทางเข้าคลับเฮ้าส์ ชนัยก็หันไปถามผู้ช่วยที่ ด้านข้าง “ผมล้มเหลวในการควบคุมอารมณ์ใช่หรือไม่

เมื่อถูกถามเช่นนั้นผู้ช่วยก็รู้สึกประหม่าขึ้นในทันที เขา แอบมองทางกระจกหลัง ที่จริงแล้วเขาอยู่ข้างกายชนัยมาหลาย ปีแล้ว เขาเข้าใจนิสัยของชนัยดี แทบจะไม่มีคนนักที่เขาจริงจัง ด้วย ส่วนมากก็จะแค่เล่นสนุก ไม่ได้จริงจังอะไรกับใคร

แต่สำหรับดราณี… เมื่อเห็นความเศร้าโศกปรากฏขึ้นบน ใบหน้า ใบหน้าเจ้านาย เขาจึงเอ่ยขึ้น “นายน้อย เรื่องของคุณ ดราณีคุณทำดีที่สุดแล้วครับ

ประโยคนี้ทำให้จิตใจเขาสงบลงอย่างมาก

ใช่แล้ว แม้แต่คนนอกยังพูดเช่นนี้ ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจ

นะ

ชนัยไม่พูดจา หลังจากที่รถจองแล้วเขาก็ปลดเข็มขัด นิรภัยเดินออกไปทันที พนักงานเสิร์ฟ ผู้จัดการ และยังมีสหายที่ คุ้นเคย หลังจากที่เขาทักทายมาตลอดทางในที่สุดเขาก็เข้าไป ในห้องส่วนตัวของเขา ไม่ถึงสิบนาที สาวงามฮูลาฮูล่าของมู คลับเฮ้าส์ก็พากันเข้ามา
ภายใต้การนำของผู้จัดการ พวกเธอยืนเรียงกันเป็นแถว ในที่สุดก็มีเพียงสองคนที่ได้รับเลือกให้อยู่ต่อ

ชนัยให้บอดี้การ์ดและผู้จัดการออกไป ไม่นานเสียงเพลงก็ ดังขึ้น

ผู้จัดการและผู้ช่วยมองหน้ากัน “นายน้อยชมัยเป็นอะไร

“ทะเลากับคุณดรามานะ”

หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ถอนหายใจ และไม่พูดถึงมันอีกต่อไป

วันนั้นชนัยดื่มอยู่ที่มีคลับเฮ้าส์จนถึงรุ่งสางตีสี่ มีสอง ชั่วโมงที่เขาแทบจะอยู่เพียงลำพัง ภายหลังไม่รู้ว่าใครทราบ ข่าว ก็เข้ามาชนเหล้าด้วย ปกติแล้วสำหรับแขกไม่ได้รับเชิญ ชนัยจะไม่สนใจ แต่วันนี้เขากลับดีใจมาก ใครมาก็ไม่ปฏิเสธ

เมื่อถึงเวลาตีสี่ครึ่ง ชนัยเมาจนไม่สามารถลุกเดินได้ เขา ต้องออกจากห้องส่วนตัวด้วยความช่วยเหลือของผู้ช่วย

เขาไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้สนใจแม้กระทั่งจะอาบน้ำล้าง หน้า เขาฟุบหลับไปในห้องพักขนาดเล็กในออฟฟิต

ชนัยนอนอยู่บนเตียง ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ปาก เขาก็ยังพึมพำ ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างได้ยิน “ผู้หญิงเฮงซวย นาง จิ้งจอกขาว…..”

นี่กำลังด่าคุณดราณีอยู่
ก็ไม่น่าจะเป็นคนอื่น ขนาดดื่มไปมากขนาดนี้ชนัยก็ยังไม่ ลืม คงจะมีแต่เพียงเรื่องดราณีเท่านั้นล่ะ

ผู้จัดการยืนดูอยู่ด้านข้าง และช่วยเขาถอดรองเท้าและ เสื้อผ้า หลังจากที่ห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย นั่นก็เกือบจะตีห้าแล้ว เขาไม่ได้กลับบ้านหนึ่งคืน เมียและลูกก็ตามแล้ว เขากำลัง

จะออกไป แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นพึมพำออกมา

“หนาว…”

หนาวรี

ในห้องอุ่นขนาดนี้ จะหนาวได้อย่างไร

ผู้จัดการกระซิบถามเบาๆ “นายน้อยครับ

เปล่า”

คุณไม่สบาย

ชนับไม่พูดจา ดูเหมือนฤทธิ์แอลกอฮอลล์จะสร้างความ สับสนให้กับผู้คน มือของเขากุมไปที่ท้อง และร่างของเขาขอ เข้าเล็กน้อย

เมื่อเขาอายุยังน้อยเขามักจะดื่มเพื่อสังสรรค์ บวกกับที่ ทานอาหารไม่ตรงเวลาอยู่เสมอจนเป็นโรคกระเพาะ แล้วเมื่อ คืนนี้ดื่มไวน์เข้าไปมาก อาการจะต้องกลับมากำเริบแน่นอน

เขาจำได้ว่ามียาอยู่ในออฟฟิต จึงหยิบเอากล่องยามา ล้วนเป็นยาที่ผลิตจากโรงพยาบาลปรัณ ไม่มีฉลาก ล้วนเป็น ขวดขาวล้วนเท่านั้นซึ่งเขาเองก็อ่านไม่เข้าใจ

ผู้จัดการเห็นว่าชนัยท่าจะแย่ เขาได้แต่โทรหาปรัณตั้งแต่เช้าตรู่ โชคดีที่อีกฝ่ายไม่นานก็รับสาย

“ฮัลโหล”

“คุณหมอปรัณ ผมเองครับ” ผู้จัดการสุภาพมาก “ขอโทษ ที่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณครับ เมื่อคืนนายน้อยชมัยดื่ม หนักมากครับ ตอนนี้ปวดท้องอย่างรุนแรง ผมดูในกล่องยา แล้วไม่รู้ว่ายาตัวไหนเป็นยาแก้โรคกระเพาะครับ

ปรัณตื่นขึ้นมาเล็กน้อย ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและคิดทบทวน “มีขวดสีเหลืองๆอยู่ในกล่องยาหรือไม่

“มีสองขวดครับ”

“ขวดใหญ่ ครั้งละเม็ด ทานกับน้ำอุ่น”

ผู้จัดการพบขวดยาตามที่เขาบอกจึงรีบกล่าวขอบคุณ “โอค ทราบแล้วครับ ขอบคุณครับ”

ปรัณถามอย่างไม่วางใจ “เกิดอะไรขึ้นกับชนัย

“เมื่อวานทะเลาะกับคุณดราณีที่โรงพยาบาล ดูเหมือนจะ รุนแรงมาก เลยดื่มหนักจนถึงตีสี่เลยครับ”

ปรัญประหลาดใจมาก “ดื่มตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตีสี่เลยรี

“ใช่ครับ”

“เขาอยากตายหรือยังไง” สำหรับโรคกระเพาะของชนัย นั้น ปรัณรู้ดี เขาดื่มได้ไม่มาก ดื่มเล็กน้อยไม่เป็นไร แต่ถ้าเมื่อ คืนเป็นเช่นนี้ ร่างกายตัวเองจะแย่เอา
แต่เป็นพี่น้องกันมาหลายปี เขาเข้าใจขนัยดี ตอนนี้พูด อะไรไปเขาก็คงไม่ฟัง

“ผมทราบละ คุณให้เขาทานให้ตรงเวลา วันละสามครั้ง เช้ากลางวันเป็นครั้งละหนึ่งเม็ด หลังอาหาร ติดต่อกันเป็นเวลา หนึ่งสัปดาห์”

“ครับ ผมจะแจ้งให้ทราบ

หลังจากวางสาย ปรัณก็ไม่ได้นอนต่อ เขามองไปที่นาฬิกา ยังไม่ตีห้าครึ่ง ลองโทรหานัชชาดูแล้วกัน

นัชชาตื่นแต่เช้าไปตลาดดอกไม้ กำลังลืมตาขึ้นก็ได้ยิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “พี่ปรัณรคะ”

“นัช คุณมีเบอร์โทรศัพท์ของคุณดราณีรึเปล่า”