ตอน680อยู่ต่อเป็นเพื่อนเขา

ตอนที่680 อยู่ต่อเป็นเพื่อนเขา

ดราณีต้องการอยู่เป็นเพื่อนเขาอีกสักพัก แต่เธอไม่ได้มี เจตนาที่จะอยู่ทั้งคืน “คุณให้เขารอฉันอีกสักหน่อยไม่ได้หรือ คะ”

ชนัยยกมือขึ้นนาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพง “ห้าทุ่มแล้ว คนอื่นไม่ต้องนอนหรือยังไง

ดราณีไม่พูดอะไร อีกอย่าง ก็ไม่สามารถที่จะให้คนขับรถ รออยู่ตลอดได้ แบบนั้นก็คงไม่ดี

ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไปตอนนี้

แต่ถ้าเขามีไข้ตอนกลางคืนล่ะ แถวนี้ก็เป็นย่านคนรวย ไม่มีโรงพยาบาลเลย คนขับรถก็ไปแล้ว เขาอยู่คนเดียวจะเกิด เรื่องอะไรขึ้นหรือไม่

ในทันใดนั้น ใบหน้าอันสลดของชายคนนั้นที่รออยู่เพียง ลำพังที่หน้าบ้านก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ คิ้วของเธอขมวด แน่น มีการต่อสู้ทางความคิดอย่างรุนแรง

จะไปหรือว่าอยู่ เรื่องนี้เป็นปัญหาที่ต้องคิดหนักจริงๆ

เมื่อชนัยรออีกสักพักเห็นว่าเธอไม่พูดจา ทันใดนั้นเขาก็ เอ่ยปากในเวลาที่เหมาะสม “ถ้าคุณอยากไปก็ไปเถอะ ผมอยู่คนเดียวจนขึ้นแล้ว ถ้าตอนกลางคืนมีไข้ก็ไม่เป็นไร รอให้เข้า แล้วค่อยไปโรงพยาบาลก็ได้

“ไปวันรุ่งขึ้นก็ไม่ทันแล้วค่ะ” เมื่อคราณีฟังแล้วก็รู้สึก

หงุดหงิดร้อนใจ “คุณอายุขนาดนี้ทำไมไม่มีสามัญสำนึกเลยนะ เป็นไข้ทั้งคืนก็ขาดน้ำพอดี และถ้ามีไข้ก็แปลว่ามีการอักเสบ อย่างแน่นอน ไม่ได้เหมือนการเป็นไข้ทั่วไป

ชนัยยักไหล่ แบมืออย่างเสียไม่ได้ “ผมอยู่คนเดียวจะทำ ไงได้”

ดราณีไม่เข้าใจคนคนนี้เลยแม้แต่น้อย เธอกัดกรามและ ลุกขึ้นจากโซฟา “ช่างเถอะ ฉันไม่ไปแล้ว รอพรุ่งนี้เช้าฉันค่อย

ชนัยมองดูผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่สูงเพียงไหล่ของเขา แววตาสี น้ำตาเฮเซลนัทสะท้อนภาพลักษณ์ของเธอ ในใจมีความรู้สึก แปลกๆ “คุณไม่กลัวหรอ ทำไมถึงยังอยู่ล่ะ

ดราณีคิดถึงฉากในห้องส่วนตัวก่อนหน้านี้ และพูดขึ้นมา อย่างเงอะงะ “คุณปกป้องฉันถึงต้องได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ฉันจะ ไม่ดูแลคุณได้อย่างไร…

ชนัยเม้มริมฝีปากและเลิกคิ้ว “ทำไม สงสารผมเรอะ” ดราณีไม่พูด คนคนนั้นจึงพูดต่อไป “การบาดเจ็บครั้งนี้ไม่

ได้เป็นอะไรสําหรับผม ถ้าหากว่าคุณทำไปเพราะว่าสงสารผม ล่ะก็ไม่ต้อง ผมชินแล้ว”
เมื่อเห็นชายคนนั้นมีท่าทีไม่พอใจ ไม่รู้ทำไม จริงๆ แล้วเธอ พอว่าภายใต้ใบหน้าอันแข็งแกร่งกลับซ่อนไว้ซึ่งความอ่อนแอ

ดราณีเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ “ใคร สงสารคุณ ฉันแค่รู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยเหลือฉัน

ในที่สุดน้ำซุปหม้อใหญ่นั้น เขาแทบจะมาเอาทั้งตัวมาบัง ให้เธอไว้ในทันที ไม่มีความลังเลแม้สักวินาที กล่าวอีกนัยหนึ่ง

ถ้าหากเป็นคนอื่นแล้ว ก็อาจจะไม่ได้เห็นความกล้าหาญเช่นนี้

นี่แตกต่างจากการมอบเครื่องเพชรให้เธอ นี่เป็นเรื่องจริง ที่เกิดขึ้นต่อร่างกาย

ก่อนหน้านี้ชนัยบอกว่าชอบเธอมาตลอด เธอคิดว่าเขา เพียงแค่หยอกเล่น ไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างอื่น แต่วันนี้พฤติกรรมของเขาทำให้เธอรู้สึกเปลี่ยนไป

บางทีชนัยอาจจะชอบเธอจริงๆก็ได้ ไม่อย่างนั้นทำไมเขา

ถึงต้องทําเช่นนี้

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกช้าต่อความรู้สึกของเขา แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าเธอไม่ได้รู้สึก วันนี้ชนัยทำเรื่องเช่นนี้ได้ หัวใจ ของเธอ ให้คะแนนเต็ม

เรื่องของใจควรได้รับการปฏิบัติอย่างจริงจัง เขาปกป้อง เธอจากน้ำร้อน เธอไม่อาจปล่อยทิ้งเขาไว้ในบ้านคนเดียวได้

ชนันดูเหมือนจะไม่พอใจและทำเสียงเย้ยหยัน ความเป็น จริงใจได้กลายเป็นสระน้ำที่ทอดยาว “นับว่ายังมีมโนธรรมอยู่บาง”

ดราณีไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อไป “คุณอยากทานอะไร ไหมคะ หิวรึเปล่า

วันนี้พอกำลังจะตั้งหม้อไฟก็เกิดเรื่องขึ้น ยังดีที่เธอได้ทาน อะไรที่โรงเรียนมาบ้าง เขาซะอีกที่หิ้วท้องรอเธอ

เมื่อเธอเตือนสติขึ้นมา ชนัยก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที “คุณทำ

อะไรเป็นล่ะ”

“อาหารบ้านๆธรรมดาฉันทำเป็นทั้งนั้น แต่ว่าตอนนี้แผล คุณยังไม่หายดี คุณทานได้แต่บะหมีเท่านั้นล่ะ

“ช่างเถอะ งั้นไม่กินแล้วกัน” เมื่อในหัวชนัยคิดถึงบะหมี่ ขาวขึ้นมา เขาก็รู้สึกไม่อยากอาหาร “คุณมาอยู่คุยเป็นเพื่อนผม ดีกว่า”

ดราณีเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียง เธอยื่นมือออกไปปรับแสง หัวเตียง ให้มืดที่สุด และมองดูชายคนนั้นที่คว่ำอยู่บนหมอน ครั้งที่แล้วเขายังพยายามทำไม่ดีกับเธอในห้องนี้ แต่ครั้งนี้เขา ได้แต่นอนกอดหมอนเท่านั้น ความแตกต่างนี้ทำให้เธอรู้สึก สนุกสนานขึ้นมา

ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยล้าเกินไป ชนัยเมื่อหัวถึงหมอน เขา ก็รู้สึกง่วงขึ้นมา เขามองไปที่หญิงสาวตัวเล็กๆ ที่นั่งข้างๆเขา พวกเขาไม่ได้พูดอะไรที่ใกล้ชิดสนิทสนม แต่เขารู้สึกว่าเขาได้ รับการรักษาเรียบร้อยแล้ว
เขาชอบดราณีเป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่รีบร้อน ขนาดนี้ เพื่อปกป้องคนอื่นถึงกับทำให้หลังตัวเองเกือบจะพัง

“ดราณี คุณชอบผู้ชายแบบไหน

ในสภาพอากาศที่เงียบสงบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอันดัง

ขึ้น

เขาตกใจ มีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ “คุณยังมีกะใจที่จะ เป็นห่วงเรื่องฉัน เป็นห่วงบาดแผลตัวเองดีกว่า”

“ผมถามคุณนะ” ชนัยยังไม่ยอมแพ้ เขายังพยายามถาม ซอกแซกถึงที่มา “คุณอย่าพูดเรื่องอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ สิ ถ้าไม่อย่างนั้นผมว่าแผลผมคงจะแย่แน่ๆ

นี่เป็นข้ออ้าง….หมดพละกำลังที่จะปฏิเสธคนคนนี้จริงๆ

ได้ เพราะเห็นแก่ที่เขาต้องเจ็บตัวเพราะเธอ เธอจะตอบเขา

สองค่า

ดราณีคิดถึงคนในอุดมคติของเธอ “ฉันชอบผิวขาวนิด หน่อย ผู้ชายที่แลดูสะอาด ไม่พูดมากเกินไป ฉลาด รับผิดชอบ” เมื่อชนัยได้ฟัง “คุณสมบัติที่คุณว่ามา ผมมีทั้งหมดนะ

เขามีรี อารมณ์ก็ร้อน แถมยังพูดไม่หยุด มีตรงไหนตรง

ชนัยมองความคิดเธอออก เขาจึงถามออกมาอย่างตรงไปตรงมา “คุณคิดว่าผมไม่คุณสมบัติใช่หรือไม่

ดรา อยากตอบว่าใช่ แต่เห็นว่าตอนนี้เขาเป็นผู้ป่วย ควร จะดีต่อเขาหน่อย “ไม่เชิง เพียงแต่ว่าคุณไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ

“ทำไม ผมมีอะไรไม่ดี

คำพูดนี้เป็นเหมือนการลงโทษ แต่ก่อนเคยล้อเล่นกับ ความรู้สึกของคนอื่น ตอนนี้เป็นตัวเองที่ถูกล้อเล่นแทน

“ก็ไม่ใช่ไม่ดี แต่ฉันคิดว่าเราอยู่คนละโลกกัน” ไม่ง่ายนัก ที่จะมีโอกาสนั่งพูดเรื่องในใจกันเงียบๆ ดราณีนั้นจริงใจมาก “คุณอายุมากกว่าฉันตั้งเยอะ อีกทั้งอาชีพและภูมิหลังของคุณก็ แตกต่างจากฉันโดยสิ้นเชิง เรามีหลายอย่างที่แตกต่างกัน เหลือเกิน”

“นี่เป็นข้อแก้ตัว” ชนัยกลับไม่คิดเช่นนั้น ไม่ชอบก็คือไม่ ชอบ จะมีปัญหาแบ่งชนชั้นกันที่ไหน

เขายิ่งคิดก็ยิ่งไม่ชอบใจ “ดราณี คุณเกลียดคนรวยใช่

หรือไม่”

คุณคิดดูสิ นี่เป็นจุดที่พวกเราแตกต่างกันมากที่สุด ฉัน พูดกับคุณอย่างจริงจัง แต่คุณกลับคิดว่าฉันมีอคติกับคุณ

ได้ ชอบทำให้คนรำคาญใจ ดี ดีมากๆ

ชนัยจองเธออย่างโมโห “ผมไม่ควรจะบัง ให้คุณเลยจริงๆ ให้คุณได้รู้รสชาตว่านายทุนที่โหดเหี้ยมมันเป็นเช่นไร