ตอน677การบารุงจากเธอ

ตอนที่677 การบารุงจากเธอ

พนักงานเสิร์ฟและพ่อครัวกำลังตกตะลึง พวกเขาทันได้ คาดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนี้

โดยเฉพาะคนที่อยู่ด้านหลังหม้อ เมื่อเขามองเห็นน้ำซุปที่ เหลืออยู่เพียงกันมองเขาก็มีท่าทางเหมือนคนโง่

ณ ขณะนี้ ราณีไม่ได้สนใจเรื่องความแตกต่างของชาย หญิง เธอมือสั่นพยายามปลดกระดุมที่อยู่ตรงหน้า “ถอดเสื้อ ออกให้หมด ฉันจะดูแผลข้างหนังให้

ตอนที่พูดเสียงเธอก็ยังสั่น คนที่ดูสงบมากที่สุดในตอนนี้ดู เหมือนจะเป็นตัวชนียเอง

บาดแผลถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้เขา ทนไม่ไหว ทำเรื่องนี้ไม่มีใครสะอาดหมดจด ก่อนนี้การแก้แค้น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติของเขา มีคนแพ้ก็ต้องมีคนชนะ สำหรับเขาการได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

น้ำซุปหกรดครั้งนี้ เจ็บก็เจ็บ แต่ว่าไม่ได้เสี่ยงอะไร ผ่านไป สักพักก็หายเอง เขาไม่เก็บเอามาใส่ใจ

แต่ว่าปฏิกิริยาของดราณีต่างหากที่ทำให้เขาประหลาดใจ ปกติเธอชอบนิ่งเฉยหรือไม่พอใจ แต่ว่าตอนนี้เธอกลับเป็นห่วงเขา

อยู่เขาก็รู้สึกว่าการโดนน้ำซุปร้อนๆลวก ในครั้งนี้ก็คุ้มค่า อยู่เหมือนกัน

แต่ความคิดเช่นนี้จะให้ดราณีรู้ไม่ได้ เมื่อเขาคิดได้ ก็ แกล้งทำเป็นเจ็บปวดและโค้งตัวลงเล็กน้อย และปรับเสียงของ ตัวเองให้ฟังดูอ่อนแอเพื่อออดอ้อนสักหน่อย “เจ็บ…จังเลย…

เมื่อเราเห็นว่าเขาเป็นคนจริง ตอนนี้เธอก็เลยเชื่อว่ามัน เป็นเรื่องจริง “แผลเจ็บไหม รออีกสักครู่ ขอฉันเลิกเสื้อขึ้น หน่อย”

เธอพูดพลางก็ค่อยๆคลายเสื้อออกอย่างระมัดระวัง เตรียมตัวที่จะถอดออก แต่เธอกลับถูกชนัยหยุดมือไว้

เธอคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกเจ็บตรงไหน จึงรีบพูดขึ้น เป็น

อย่างไรบ้างคะ”

ชนัยส่งสายตาไปที่คนรอบๆตัวของทั้งคู่ “ยังมีคนอื่นอยู่ ดราณีพูดขึ้น “นี่มันเวลาไหนกันแล้ว คุณยังจะไปสนใจคน อื่นอีก ให้ฉันดูหน่อยนะ ถ้าเป็นเยอะจะได้ไปโรงพยาบาล

“ไม่ต้อง เป็นเยอะแน่นอน”

ดราณีรู้สึกตกใจ เธอรู้สึกว่าคำพูดของเธอไม่ค่อยถูกใจ เขา เธอจึงรีบพูดแก้ขึ้น “ฉันหมายความว่า น้ำร้อนลวกแน่นอ ว่าต้องเจ็บมากอยู่แล้ว ไม่ต้องดูก็รู้ว่ามันแย่แค่ไหน”

เธอยื่นผ้าขนหนูให้กับพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ทานด้านหลัง“เอาไปชุบน้ำเย็น ให้ฉันหน่อยนะคะ

พนักงานเสิร์ฟรีบรับและตรงไปห้องน้ำ “ครับ ได้ครับ! ”

ไม่ถึงครึ่งนาทีผ่านไป ผ้าขนหนู มน้ำเย็นก็กลับมา การก ระทําของเรานั้นเป็นไปโดยธรรมชาติ เธอเปิดเสื้อของเขา และเช็ดน้ำมันที่อยู่บนผิวออกให้สะอาด แต่เธอก็ไม่กล้า ออกแรงหนักจนเกินไป กลัวว่าจะทำให้แผลติดเชื้อ

เธอเห็นว่าด้านบนมีรอยแตกที่ผิว อุณภูมิที่สูงทำให้ผิว กลายเป็นเช่นนี้ไปได้

หลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าของร้าน ทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร เขาวิ่งมาอย่างตื่นตระหนก เห็นซุปหม่า ล่าหกอยู่เต็มพื้น ใจเขาตกไปที่ตาตุ่ม “นาย นายน้อยชนัย คุณ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ!”

ชนัยส่งสายตาที่เย็นชาออกไปเช่นเดียวกับที่มาจากเต ชิต “คุณคิดว่าผมไม่เป็นไรรึไง”

“ไม่ ไม่ใช่ครับ ตอนนี้ผมจะไปเตรียมรถไว้ให้คุณแล้ว เพื่อพาคุณไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพื่อทำการรักษา เจ้าของร้านตวัดมือบอกให้ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างไปจัดการ

เขาเดินเข้ามา ตอนที่อยู่ด้านหน้าของชนัย ขานั้นอ่อนไป หมด “นายน้อยชนัย ขออภัยจริงๆครับ ไม่คิดว่าพ่อครัวจะทำ ผิดพลาดในเรื่องง่ายๆเช่นนี้ ทำให้คุณเป็นอันตราย ผมสมควร ตาย!”
ทางหนึ่งชมัยฟังคำขอโทษจากเจ้าของร้าน อีกทางหนึ่งก็ จ้องมองไปที่ผู้หญิงที่ยุ่งอยู่ข้างหน้าเขา

เมื่อเขากำลังเตรียมที่จะเอ่ยปาก ตราณีก็แย่งเขาพูดไป ก่อน “พวกคุณทำธุรกิจร้านอาหาร แม้แต่เรื่องพื้นฐานอย่างนี้ก็ ทำผิดพลาด ละเลยแม้กระทั่งความปลอดภัยพื้นฐานของลูกค้า ยังมีหน้ามาพูดไม่จริงใจ คุณควรจะขอโทษ!

เสียงเธอไม่ดังแต่คำพูดนั้นฉะฉาน ใบนหน้านวลขาวนั้น เปี่ยมไปด้วยความจริงจังและหนักแน่น แม้แต่ดวงตาทั้งคู่ที่ใส ชื่อก็เต็มไปด้วยความโกรธ

นี่คือดราณีที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เธอซ่อนเก่งเรื่องการ ซ่อนอารมณ์และความร้ายกาจเอาไว้มาโดยตลอด ทำให้คน เข้าใจมาตลอดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอบอบบาง

แต่ความจริงแล้ว เธอมีด้านที่ละเอียดอ่อนนั้นไม่ผิด แต่

ลึกๆแล้วเธอก็เป็นคนที่แข็งแกร่งเอามากๆ

ข้อนี้ชนัยรู้มาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นด้วยตาตัวเองเขาก็ รู้สึกว่าน่าสนใจ อดไม่ได้ที่จะอยากสำรวจเพิ่มเติม

ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะคาดไม่ถึงว่าสาวน้อยที่เขามอง ข้ามไปจะพูดจาเกรี้ยวกราดเช่นนี้ ต่อให้หน้าตาอัปลักษณ์ แต่ ถ้าเป็นคนที่มากับชนัยแล้ว เขาจะเอาเรื่องไม่ได้ “ใช่ใช่ครับ คุณผู้หญิงพูดถูก มันเป็นความประมาทของพวกเราเอง ถ้าหาก ขอโทษแล้วช่วยได้ จะให้ผมคุกเข่าขอโทษนายน้อยชนัยก็ได้ ครับ! ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าชดเชยให้พวกคุณอย่างไรดี…
ดราณีไม่ได้รู้สึกดีกับคำพูดประจบประแจงพวกนี้เลย เธอ หน้าบึงและถาม “รถที่คุณไปหามาถึงยัง

เจ้าของร้านผงกหัวอย่างรวดเร็ว “ถึงแล้วถึงแล้วครับ

รบกวนคุณกับนายน้อยชมัยไปที่ชั้นล่างด้วยนะครับ ดราณีหันหน้ากลับไปมองชายที่ยืนอยู่ด้านข้าง “คุณเดิน ไหวไหมคะ”

“ไหว” ชนัยพยักหน้า เขาเหยียดมือออกไปโอบไหล่เธอ “แต่คุณต้องช่วยพยุงผม

“ได้ค่ะ คุณทิ้งน้ำหนักมาทิ้งด้านของฉัน พยายามอย่าบิด เอวด้านหลัง เมื่อสักครู่ฉันแอบดูไปนิดหน่อย ผิวหนังแตกจนมี เลือก บออกมา”

“อื้อ” ชนัยลดเสียงลงไป ฟังดูไม่เหมือนเสียงของเขา เขา มองไปที่ท่าทางอันกระฉับกระเฉงของหญิงสาว

ร่างที่สูงร้อยหกสิบกว่าเซนติเมตรเป็นเหมือนไม้ค้ำให้เขา ทางด้านหน้า ถ้าเขาทิ้งตัวลงไปจริงๆก็คงจะถูกทับไปแล้ว เธอ ลุกขึ้นยืนไม่ไหวหรอก

ชนัยทิ้งแรงไปแค่เพียงหนึ่งในสามเท่านั้น นิดหน่อยก็พอ เขาไม่อยากให้เธอต้องเหนื่อยจนเกินไป

เห็นเธอดูแลเขาอย่างระมัดระวัง เมื่อขึ้นรถก็ยังถามอีกว่า เขาเจ็บหรือไม่ ชนัยเกิดใจอ่อนขึ้นมา จากที่เคยหงุดหงิดก็หาย ไปหมดสิ้น
เข้าชมรมก็เข้าชมรมไปเถอะ จะเป็นเรื่องใหญ่อะไรหนัก

หนา ขอแค่เธอใส่ใจอยู่ข้างกายเขาก็พอแล้ว

ยังคิดว่าเธอคงไม่สนใจอะไร ถึงจะสนใจก็ต้องคอยบอก ทุกขั้นทุกตอน ไม่คาดคิดว่าเธอจะกระตือรือร้นและมีสติเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มีความคิดที่จะไปเป็นแฟนของคน

อื่น

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล คนขับขับรถได้เร็วมาก เมื่อ สักครู่เจ้าของร้านเพิ่งจะอธิบายว่าบุคคลนี้เป็นเหมือนขุมสมบัติ ครึ่งหนึ่งของเมือง ถ้าหากทำให้เขาไม่พอใจแล้วล่ะก็ ทุกคนก็ จะต้องเดือดร้อนกันหมด

ดังนั้นตลอดทาง คนขับรถจึงระมัดระวังเป็นอย่างมาก ตลอดจนกระทั่งรถจอดที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาล เขาถึง หายใจได้อย่างโล่งอก

ดราณีไปที่แผนกฉุกเฉินโดยตรง เมื่อเห็นว่าอาการน้ำร้อน ลวกของเขาค่อนข้างรุนแรง หมอก็รีบมาจัดการให้ในทันที

โรงพยาบาลของรัฐไม่ได้เงียบสงบเหมือนกับโรงพยาบาล ประจำตระกูลปรัณ แม้ว่าจะเป็นเวลาค่ำแล้ว แต่ห้องฉุกเฉิน ยังเต็มไปด้วยผู้คน ถัดจากเตียงชั่วคราวไปก็คือฝูงชนที่เดินไป

มา

หมอหาเตียงตรงมุม ให้เขาเตียงหนึ่ง เขาดึงผ้าม่านกั้น เตียงปิดไว้เล็กน้อย ดราณียืนอยู่ที่ข้างเตียง เห็นเขาปีนขึ้นไป เมื่อหมอเปิดเสื้อเชิ้ตออก ผิวหนังส่วนที่ถูกเผาไหม้แดงจนกลายเป็นเหมือนกุ้งที่ปรุงสุกแล้ว