ตอน671อีกไม่ช้าเธอจะตื่นขึ้นมา

ตอนที่671 อีกไม่ช้าเธอจะตื่นขึ้นมา

ขอบเขตนั้นเล็กน้อยมาก ยังไม่ทันได้คลาดสายตาของเขา

หน้าอกของชนุดมเหมือนถูกคนชกจนจุก เขาลุกขึ้นใน ทันทีเพื่อดูภาพที่หน้าจอ แน่นอนว่าค่าหนึ่งในนั้นมีความ ผันผวนมาก เขาเตรียมพร้อมยกมือขึ้นเพื่อกดปุ่ม แพทย์ที่อยู่ ด้านนอกประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ญาติกรุณาถอยไปก่อนครับ ตรวจเช็คคลื่นสมองของผู้ ป่วย!” แพทย์แต่ละท่านทำอะไรกับอาการตรงหน้าไม่ได้ พวก เขากันชนุดมไว้ทางด้านนอกสุด ผู้คนล้อมรอบเตียงของชีวภา พยาบาลที่คอยติดตามอาการรวบรวมข้อมูลทั้งหมดเบื้องต้น อย่างระมัดระวัง

“ดูเร็ว ขยับอีกครั้งแล้วใช่หรือเปล่า ไม่รู้ว่าเป็นใคร จู่ๆ ก็ร้องตะโกนขึ้นมา ทุกคนพากันมองจ้อง ชนุดมไม่สามารถหา ซอกมุมที่จะสามารถมองเห็นใบหน้าสีขาวได้อย่างชัดเจน

ในห้องผู้ป่วย ทุกคนเปลี่ยนไปหายใจอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะพลาดในช่วงเวลานี้ เมื่อทุกคนกลั้นหายใจและมองดู อย่างตั้งใจ คนตัวน้อยซึ่งเมื่อสักครู่มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา ตอนนี้ก็ได้เงียบลงแล้ว

เมื่อผ่านไปห้านาที ทุกคนก็ยังคงรออยู่
ผ่านไปสิบนาที คนที่บนเตียงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ อีกเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หมอคนหนึ่งก็ถามขึ้นอย่างไม่ แน่ใจ “คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้ดูพลาดไปเอง”

คำถามที่ถามขึ้นก็ค่อนข้างคลุมเครือเช่นกัน ท้ายที่สุดการ ปฏิกิริยานั้นเกิดขึ้นอยากฉับพลัน จนกระทั่งตัวเขาเองก็ยังไม่ แน่ใจนัก….

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ ร่างเล็กที่อยู่บนหมอนก็กระพริบ ตาขึ้นอีกครั้ง ไม่ จะว่าไปมันก็ไม่เหมือนการกระพริบตาสัก เท่าไร มันเหมือนกับการชักกระตุกของเส้นประสาทมากกว่า

ในเวลานี้ ทุกคนชัดเจนแล้ว แม้แต่ชนุดมที่ยืนอยู่อีกฟาก หนึ่งก็เห็นได้อย่างชัดเจน

มั่นใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา

ทุกคนล้วนประหลาดใจและปลื้มปิติ ทุกฝ่ายปฏิบัติการมา ตรวจสอบร่างกายของชีวภา

ในอีกด้านหนึ่ง ปรัณซึ่งเพิ่งจะเสร็จจากห้องผ่าตัด เขายัง ไม่ทันมีเวลาได้พักผ่อนหายใจก็ได้รับแจ้งถึงสถานการณ์ทาง ด้านนี้

เข้ารีบมาเพื่อทำความเข้าใจ หลังจากได้ยินเรื่องปฏิกิริยา ตอบสนองของเปลือกตาชีวภาครั้งที่สอง เขาถอนหายใจอย่าง โล่งอก “นี่เป็นปรากฏการณ์ที่ดี คุณหมอหลี่ เครื่องกระตุ้นไฟฟ้าที่คุณเตรียมไว้ก่อนหน้านี้จะได้เริ่มใช้งานแล้ว

“เตรียมไว้แล้วครับ อยู่ในห้องถัดไป

“ติดตั้งเครื่อง และเริ่มการทำงานได้ทันที

“ตอนนี้เลยรีครับ”

“ใช่” ปรัณยืนยันกับทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้น “คุณแน่ใจแล้ว ใช่ไหมว่าข้อมูลของร่างกายไม่มีปัญหาอะไร

“ไม่มีปัญหาครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มกันเลย”

หลังจากที่อธิบายเสร็จเรียบร้อย ปรัณเรียกชายที่เกือบจะ ยืนแข็งทื่ออยู่ที่ด้านข้างไปที่ด้านนอกห้องผู้ป่วย “อีกสักพักเรา จะทำการผ่าตัดเล็ก คุณไม่สามารถเข้าไปได้ กรุณารออยู่ตรงนี้ สักครู่ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็เสร็จครับ”

“ผม… อยู่ด้านข้างไม่ได้หรอครับ”

“ไม่ได้ครับ” ปรัณหันไปมองและปฏิเสธคำขอของเขา “คุณอยู่ด้านข้างก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ อาจทำให้การทำงาน ของแพทย์ล่าช้ายิ่งขึ้นอีกด้วย เราจะต้องให้แน่ใจว่าจะไม่มีข้อ ผิดพลาดใดๆ ในกระบวนการรักษา

อารมณ์ของชนุดมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงแม้ว่าเขาจะ กังวลแต่ว่าเขาก็ต้องประนีประนอม เขาพยายามคิดว่าทั้งหมด ก็เพื่อความปลอดภัยของชีวภาเอง เขาจึงไม่ได้พยายามบังคับ ให้ปรัณยอมรับอะไร
“ได้” เขาผงกหัวตกลง ทุกคำทำให้จุกจนแน่นไปหมด “ผมจะรออยู่ที่นี่”

ปรับไม่คาดคิดว่าชายคนนี้จะยอมอย่างรวดเร็ว ตอนแรก คิดว่าคงจะต้องซื้อกันอยู่พักหนึ่ง กลายเป็นเช่นนี้เขาอดรู้สึก แปลกใจไม่ได้

เพราะปรัณเท่านั้นที่ทุ่มเทใส่ใจ เขาจึงลดอัตตาลงเสีย มุ่ง มั่นทุ่มเทให้กับอีกฝ่ายหนึ่งบ้าง

ปรัณยกมือขึ้นและตบไปที่ไหล่ของเขา ไม่ต้องกังวล ผม

จะทำการรักษาอย่างเต็มที่

ชนุดมพยักหน้า ภายใต้อารมณ์ที่อึดอัดนี้เขาไม่สามารถ พูดอะไรออกมาได้

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทุกคนเข้ามาในวอร์ด ขณะนี้ได้มี การนำเอาเครื่องมือเล็กๆสีขาวเข้ามาให้ห้อง น่าจะเป็นสิ่ง จำเป็นที่พวกเขาเพิ่งจะพูดถึงเมื่อสักครู่

วันนี้ทั้งดุลยาและไวศทย์ต่างก็ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล ที่ โรงเรียนของไวทย์มีเรื่องบางอย่างที่ต้องไปจัดการ เวลาก็ไม่ เช้าแล้ว ชนุดมไม่ยอมให้ทั้งคู่กลับมาที่โรงพยาบาล เขาเตรียม คนขับรถให้ไปรับพวกเขาที่บ้านในวันพรุ่งนี้

เขาไม่คิดว่าชีวภาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองในทันที แต่เขา ก็อดไม่ได้ที่จะแจ้งให้ทางบ้านเธอทราบ ขณะนี้เขานั่งอยู่ที่ม้านั่ง ด้านนอกห้อง ในใจคิดเพียงเรื่องเดียว คือหวังว่าเธอจะฟื้นขึ้น มาอย่างราบรื่น
เวลาแห่งการรอคอยนั้นช่างยาวนานมาก ไม่มีใครอยู่ ที่ทางเดินของวอร์ดนั้นเลย มีเพียงเขาเพียงคนเดียว

ชนุดมจ้องมองที่ประตูห้องผู้ป่วยตลอดเวลา กระจกบาน เล็กที่ประตูก็ถูกปิดไว้เช่นกัน ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย แต่คอของเขาก็แข็งทื่อและปฏิเสธที่จะหันไปทางอื่น เขาจ้อง มองอย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าการทำเช่นนี้จะช่วยให้เขา วางใจลงได้บ้าง

เวลาครึ่งชั่วโมงสำหรับเขาเป็นเพียงแค่เวลาจิบกาแฟหนึ่ง แก้วเท่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นเวลาที่นานนัก แต่ตอนนี้ กลับรู้สึกว่ามันช่างนานเหมือนเป็นเวลาครึ่งปี

เวลาผ่านไปนับเป็นวินาที แต่ละวินาทีนับเป็นความทรมาน

ร่างเขาแข็งทื่ออย่างกับศพ ข้อศอกหนุนอยู่ที่หัวเข่า มือทั้ง สองข้างกุมขมับ เขาผู้ซึ่งไม่เคยเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ใดๆ แต่ตอน นี้กลับอ้อนวอนขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์

ชีวภานอนอยู่บนเตียงอยู่สองสามเดือน ไม่มีปฏิกิริยาใด นอกจากตัวเลขบนเครื่องมือ เขากลัวว่าจะเป็นความผิดพลาด ภายใต้ความสงบนิ่งที่เห็นจากภายนอก เขากลัวว่าชีวิตนี้เธอจะ ไม่ตื่นขึ้นมาอีก ไม่มีโอกาสได้สัมผัสโลกนี้อีกแล้ว

ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเป็นอัน

ขาด

ชนุดมไม่รู้เขามีชีวิตรอดในครึ่งชั่วโมงนี้ได้อย่างไร เขาไม่ ผ่อนคลายเลยแม้สักวินาที ทั้งร่างเขาเกร็งเหมือนเดินไต่เชือกบนเหว เมื่อประตูห้องคนไข้เปิดขึ้น ปรัณก็เดินออกมา เขาถึงได้ รู้ว่า ทุกอย่างจบลงแล้ว

ชนุดมมองดูผู้ชายในชุดเสื้อกาวน์สีขาว เขาอยากจะถาม ออกไปว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่ลำคอกลับเหมือนถูกพันด้วยเทป ไม่สามารถส่งเสียงได้แม้แต่น้อย

ยังดีที่ปรัณรู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร เขาจึงเอ่ยออกมา “คุณสบายใจได้ เธอไม่เป็นอะไร

ชนุดมกำลังจะถอนหายใจ ก็ได้ยินเขาพูดขึ้นต่อไป แต่ก็

ยังไม่ฟื้น”

ในทันใดนั้น อารมณ์ในตอนนั้นเหมือนกับการขึ้นรถไฟ เหาะ ครู่หนึ่งขึ้นไปถึงสุดบนชั้นฟ้า อีกครู่หนึ่งก็ตกลงสู่ก้นบึง แทบทำให้เขาลมจับ

ปรัณรู้ดีว่าการพูดเช่นนี้เป็นเรื่องที่น่ารำคาญใจ แต่เขาก็

มีหน้าที่ที่ต้องแจ้งให้กับญาติของผู้ป่วยทราบ “สถานการณ์

ตอนนี้เป็นเช่นนี้ มีปฏิกิริยาที่คลื่นสมองเธอ สติค่อยๆตื่นรู้ขึ้น

อย่างช้าๆ เรารักษาด้วยการกระตุ้นด้วยกระแสไฟฟ้า ผลลัพธ์

นั้นชัดเจนมาก แม้ว่าคนจะยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา แต่กิจกรรมระดับ

จิตสำนึกนั้นรุนแรงมาก นั่นก็หมายความว่า มีโอกาสที่เธอจะ

ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาในอนาคตอันใกล้

ชนุดมฟังคำพูดประโยคสุดท้ายนั้นโดยรู้สึกไม่น่าเชื่อ สิ่ง ที่รอคอย ในที่สุดก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า เขาไม่กล้าที่จะเชื่ออย่างง่ายดาย “จริงหรอครับ”

ปรัณยิ้มขึ้นมา “จริงครับ เรื่องนี้ผมไม่สามารถโกหกคุณได้หรอก”