ตอน67 ฉันอยู่ไม่มีใครกล้าพูดเธอหรอก

ตอนที่ 67 ฉันอยู่ไม่มีใครกล้าพูดเธอหรอก

นัชชาขมวดคิ้ว ปฏิเสธออกแทบจะไม่ต้องคิด “ฉันไม่เอา เขาดีกับฉันมาก ช่วยเหลือฉันได้เยอะ สอนงานฉันได้มาก คุณ

พอพูดถึงนี้ เธอหยุดชงักเพราะกลัว แต่ก็พูดต่อ “คุณห้าม เปลี่ยนเขาเพียงเพราะสิ่งที่คุณคิดไปเอง

“ฉันจะเป็นคนสอนงานให้ ไม่ดีหรอ

ว่าไงนะ

เขาจะสอนงานเธอด้วยตัวเอง เป็นถึงคนสร้างเตนท ท่าน ประธาน ทนายใหญ่มีชื่อเสียง เขากลับ

นัชชาล่องลอย แต่ก็ดึงสติกลับมาได้ “งั้นไม่ได้ไปใหญ่ ฉันคงถูกคนอื่นอีกเนื้อกินกันพอดี

แค่นภันต์ก็ถูกคนว่ามากมายขนาดนั้น ถ้ายิ่งเป็นเตชิต

เธอคงตายจนไม่มีที่ให้ฝั่ง

“ถ้าเป็นฉันไม่มีใครกล้าว่าอะไรหรอก

ค่าเอาแต่ใจคำเดียวที่ไม่สนใจโลก ทำให้ไม่มีใครกล้า

คือซื้อเพราะเขามีอำนาจนั้น
“ไม่ต้อง” เธอรู้จักดีว่าเขาเป็นคนยังไง ต้องใช้คำพูดที่ เข้าหูเขา “ถึงแม้ฉันอยากจะให้คุณสอนงานมาก แต่ทุกอย่าง มัน กำหนดมาแล้ว ถ้าจะมาเปลี่ยนกลางคันมันก็คงไม่ดี ไม่ใช่ แค่กับฉันแต่ไม่ดีกับคุณด้วย

เตชิตได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ ถึงแม้ เขาจะรู้ว่าเธอจงใจพูดเอาใจเขาแต่มันก็ได้ผล

เขารู้ว่านัชชาเธอเป็นคนมีหลักการเหตุผล เขาก็ใช่แต่เมื่อ เป็นเรื่องของ เธอเขากลับไม่สามารถหาเหตุผลได้

สำหรับเตชิต นัชชาเป็นปัจจัยหนึ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการควบคุมเธอ

ถึงตอนนี้ เห็นสีหน้าเล็กที่ไม่ยอมแพ้ เขาก็เอยปากพูด “หลังจากนี้เวลาออกไปไหนมาไหนกับเขา ไม่ว่าจะงานอะไร

ต้องรายงานฉันก่อน

เขาไม่ได้ใจกว้างขนาดที่จะปล่อยให้ผู้ชายที่รู้สึกดีกับผู้ หญิงของตัวเองไปไหนมาไหนด้วยกัน

เขายอมถอยหลังหนึ่งก้าว นัชชาเห็นก็รีบตอบรับ “โอเค

ได้เลยๆ

อีกด้านหนึ่งดวิษก็มีชีวิตที่ไม่ดี

ตอนแรกเขาคิดจะยืมเรื่องนี้เพื่อทำลายเตชิต แต่นึกไม่ ถึงว่าเตชิตกลับไหวตัวทัน คิดทางออกทุกอย่างไว้แล้ว ก่อนที่เขาจะได้ทําอะไรเขาก็โอนคดีให้ทนายดรณ์เป็นคนดูแล ควบยิ้มแห้ง เตชิต แกเก่งนะ ที่ไหวตัวทัน

ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่า ก่อนหน้านี้ที่เขาส่งคนตามนัชชา เขาคงจะรู้ทุกอย่าง นึกว่าเป็นการกระทำที่เฉลียวฉลาดแต่ใน สายตาเขากลับเป็นเรื่องที่ง่ายดาย

กริ๊ง กริ๊งๆๆๆ

เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น แม่บ้านรับสายแล้วตะโกนบอก เขา “คุณดาษ เป็นสายจากคุณท่าน

ทยาวี หรอ

ดวิษขมวดคิ้ว เขากล้าปฏิเสธทุกสาย นอกจากสายของ

ยาวีร์

เขาถอนหายใจ ถึงแม้ในใจไม่อยากรับสายขนาดไหน ก็ตาม แต่ก็ต้องเดินมารับสายอย่างเต็มใจ “ฮัลโหล พ่อ

“แกยังรู้อยู่หรอว่ามีฉันเป็นพ่อ” ธยาวีร์ตะโกนออกมา เสียงดังด้วยความโมโห

ดวิษเก็บกลั้นอารมณ์ไว้ “พ่อ ใจเย็นๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องมัน จะกลายเป็นแบบนี้ ไม่นึกว่าไอ้เตชิตมันเจ้าเล่ห์ได้ขนาด

“หุบปาก” ธยาวีร์พูดขัดเขา เหมือนไม่อยากฟัง “แกยังรู้ อยู่หรอว่ามันเป็นเตชิต ฉันนึกว่าแกโมโหหน้ามืดจนไม่รู้อะไรเลย

“พ่อ เป็นเตชิตกับนางนัชชาที่มันทำเรื่องเลวๆไว้ แล้ว ตะคอกผมทําไม

ธยา เงียบ “ดาษ แกอย่าลืมว่าก่อนหน้านี้แกทำอะไรไว้ ตอนนี้กลับกล้าไปว่าคนอื่น

ถ้าจะให้พูดถึง ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครพูดถึง แต่เหตุผลจริงๆ ที่ทำให้นัชชาจากไป ทุกคนรู้ดีว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ถ้าจะ ให้เรียกร้องขึ้นกันมาจริงๆ พวกเขาไม่มีสิทธิ์นั้น

ดษไม่มีหน้าพูดอะไรต่อ

ธยาวีร์พูดต่อ “ฉันเตือนแก อย่าสร้างเรื่องอีก เตชิตไม่ใช่

คนที่กระจอก เขาอยู่ในแวดวงทนายที่ไม่มีใครทำอะไรเขาได้

แกไม่รู้ว่ามันใหญ่แค่ไหน บริษัทเล็กของเรา ในสายตามันเรา

เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่จะล้มเมื่อไหร่ก็ได้ แกอาจจะตาย โดย

ไม่รู้ตัว”

“พ่อหมายความว่า ให้พอแค่นี้หรอ” ดษไม่ยอมแพ้ “มัน ก็ได้สมใจอยาก พ่ออยากเห็นลูกชายตัวเองไม่มีค่าขนาดนั้น เลยหรอ

ในสายตาดวิษ เขาไม่ผิดที่นอกใจมองไม่เห็นเรื่องที่เขา กับปณิตาทำ ยิ่งมองไม่เห็นว่าจรรยาทำอะไรลงบ้าง เขาเห็น เพียงนัชชานอกใจเขา พวกเขาเพียงฟ้องร้องหย่าแต่ยังไม่ได้ หย่ากันจริง เธอทำแบบนี้มันไม่ถูก
ถ้าหากคนคนนั้นเป็นคนปกติทั่วไป เขาก็ไม่แค้นขนาดนี้ แต่มันเป็นเดช ผู้ชายที่รวยกว่า มีอำนาจกว่าเขา ตอนพวกเขา อยู่ด้วยกันเหมือนกำลังโอ้อวด เขาไม่สามารถทนมันได้

ธยาวีร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าแกไม่หยุด บทแกก็ไม่ เอามันแล้ว แกอยากจะทำอะไรก็ทำเลย

ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ใจหาย พ่ออย่า

สายถูกตัดไป

คนที่พยายามเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ โทรศัพท์กับผนัง แตกเป็นเสี่ยงๆ

“แมร่ง”

เขาด่า เหมือนกับว่ายังไม่พอใจ เดินเข้าไปเหยียบกระทืบ

โทรศัพท์ที่แตกซ้ำ

ตอนนี้เธอที่เป็นแม่บ้านรู้สึกตกใจกลัว คิดไปคิดมาคงต่อ

หาเวลาขอลาออกแล้วละ

มองดูเศษที่พื้นอย่างคับแค้นใจ เหมือนจ้องมองนัก กับเตชิต เขาจะต้องเอาคืนพวกเขาสองคนให้ได้ ไม่มีทาง

ได้ใช้ชีวิตที่สุขสงบ

พอคิดได้ดังนี้ เขาก็วิ่งขึ้นไปชั้นสองแล้วกดเบอร์โทรหา นักสืบคนเดิม คอยตามนัชชาเหมือนเดิม ระวังหน่อย อย่าให้โดนจับได้ แต่ถ่ายตอนที่เธอกับเผชิดใกล้ชิดกันแค่นี้ก็พอ

เสียงแหบ ฟังก็รู้ว่าใช้เครื่องตัดเสียง “คุณดาษ ตอนนี้ เรื่องมันบานปลายมาถึงขนาดนี้ ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ผมคงไม่สามารถตอบรับ

“ฉันเพิ่มให้อีกสองแสน เป็นไง

ปลายสายไม่ได้ตอบกลับ เขาลังเล ถ้าเกิดเป็นคนอื่นก็ คงจะไม่กลัวแต่เป้าหมายเป็นเตชิต กลัวว่าถ้าหากพลาดอาจจะ ไม่เหลือแม้กระทั่งลมหายใจ

ดาษเห็นเขาเงียบไป รู้ว่าไม่มีทางเลือก กัดฟันพูดต่อ ห้า แสน จะทำไม่ทำ ว่ามาคำเดียว

เขาตอบกลับ “ตกลง”

หลังวางสาย ดาษก็แสยะยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เยือก เย็น ตอนนี้ในหัวเขามีแต่นัชชาคำเดียว

นัชชา นัชชา…เขาจะทำให้เธอเสียใจ