ตอน668ตบไปที่หน้าเขา

ตอนที่668ตบไปที่หน้าเขา

“เตชิ!”นัชชาตะคอกไปทางโทรศัพท์หัวใจของเธอนั้นเต้น เร็วเหลือเกินตอนนี้คนในครอบครัวก็ตกอยู่ในความเศร้าที่คุณ ท่านเสียไปในเวลานี้นอกจากเธอหาเองก็ไม่มีวิธีที่จะให้คนอื่น ช่วยเลย

แต่ดีที่ไม่นานลิฟต์ก็มาถึงเธอเข้าไปแล้วกดไปที่ชั้น หลัง จากที่ถึงชั้นล่างก็รีบไปที่ประตูโรงพยาบาลแล้วเดินไปทางซ้าย ที่เป็นสวนเล็กๆเพราะตรงนั้นเป็นทางออกไปด้านนอก

รถอยู่ที่ชั้นใต้ดินเธอไม่ได้ขับรถไปคงไม่มีทางจะไปไหน ไกลๆหรอก

นัชชากัดฟันแน่นๆแล้วเดินไปทางสวนหย่อมด้วยความ หวังยังดีที่ทางเดินไปนั้นมีไฟถึงแม้จะไม่สว่างมากแต่อย่างไรก็

เห็นคร่าวๆ

เธอเดินไปตามถนนระหว่างทางจะผ่านกอไม้ไผ่สองข้าง นั้นมีโต๊ะวงกลมนั้นเป็นที่เดียวที่สามารถนั่งพักได้

เป็นไปอย่างที่คิดพึ่งเดินไปถึงทางกอไม้ไผ่เธอเห็นเงาของ คนที่นั่งอยู่ที่เก้าแต่ไกลแต่เธอก็ไม่กล้าวางใจ

เดินไปใกล้ๆพอแน่ใจแล้วว่าคนๆนั้นไม่ใช่คนอื่นถึงจะรู้สึกโล่งอก

เป็นเขา

เขาจริงๆด้วย

ความไม่สบายใจและความเป็นห่วงเข้ามาสู่ร่างกายและ ออกจากตัวเธอในเวลาสั้นๆถึงนัชชาจะมีหัวใจที่แข็งแกร่งก็รับ ไม่ไหว

มองไปทางผู้ชายที่ไหล่ตกเหมือนคนที่พ่ายแพ้เธอเดินไป แล้วไปกระชากที่แขนเสื้อของเขา “เตชิตนายลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เป็นผู้ชายหน่อยลุกขึ้นมา!

เหมือนเขาจะตกใจที่อยู่ดีๆเธอก็เป็นแบบนี้เขาก็ลุกขึ้น ตามที่เธอพูดตาดวงนั้นไม่มีชีวิตชีวาเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่ทำให้ตัวเขานั้นมีชีวิตชีวาได้หายไปเขาเหมือนเป็น

ซอมบี้ที่ไร้วิญญาณ

เห็นเขาสภาพแบบนี้แล้วนัชชารู้สึกทั้งโกรธทั้งสงสารพอ นึกถึงการกระทำของเขาที่ไม่มีความรับผิดชอบต่อตัวเองและ การกระทำของเขาที่หายไป ในเมื่อเธอรู้สึกปวดหัว

การกระทำที่ทำร้ายตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่เขาอยากได้หรอ? หรือว่าทำแบบนี้แล้วคุณท่านจะกลับมาใหม่?

มีแค่เขาที่โศกเศร้าเธอไม่โศกเศร้าเลย?

“ในเข้มแข็งหน่อยมีสติหน่อย! “นัชชาตะคอกใส่เขาน้ำลายกระเด็นออกมาก็ไม่สนใจแล้ว ไม่มีใครอยากจะเห็น นายเป็นแบบนี้เข้าใจไหม?!

เสียงที่เธอพูดออกมาดังขนาดไหนก็ตามแต่เตชิตได้ยิน แค่เบาๆเข้าไปในหุบเขาคนเดียว”เธอไม่เข้าใจเธอไม่เข้าใจ เลยแม้แต่น้อย………..

นัชชาหมดแรงไปทันทีทุกวันนี้ที่ผ่านมาเธอพยายามจะ ปลอบใจเขาทั้งหมดที่เธอทำไปด้วยความเงียบกลับได้ผล ตอบแทนกลับมาด้วยคำว่าเธอไม่เข้าใจ

เธอแน่ใจว่าเตชิตรู้ว่าเธอนั้นเข้าใจความรู้สึกของเขาแต่ ว่าช่วงเวลานี้เขาคงปิดทุกอย่างไม่อยากจะคิดอะไรมากไม่ อยากจะรับผิดชอบอะไรแล้ว

ไฟในหัวใจโดนจุดขึ้นมาทันทีวินาทีต่อไปนัชชาทำสิ่งที่ เธอนั้นไม่เคยคาดคิดเธอยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าเขา

เปี๊ยะ

เสียงนี้ดังขึ้นมาทันทีพอวางมือลงมามือของเธอก็ร้อนขึ้น มาทันทีหน้าใบนั้นก็หันไปตามแรงตบและมีรอยนิ้วมือสีแดงขึ้น มาทันทีเห็นได้ชัดว่าเธอนั้นตบแรงมากขนาดไหน

“ใช่ฉันรู้ว่านายทรมานและลำบากยอมรับไม่ได้แต่โลกใบ

นี้มีแค่นายคนเดียวที่ลำบากหรอดูสภาพนายสิคิดว่าเห็นคุณ ท่านจากไปแล้วฉันไม่เจ็บปวดใจหรือไง?!”นัชชาพูดแล้วค่อยๆ ถอยหลังไปทีละก้าวๆยกมือที่มากุมไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายเธอ น้ำตาคลอ นายทรมานแต่ฉันทรมานกว่านายนอกจากคุณท่านแล้วต้องนายดูแล มนต์ดูแลครอบครัวของพวกเราเต ชิตนายอ่อนแอแบบเลยหรอความทุ่มเทและความโศกเศร้าของฉันถือฉันเคย พูดแล้วกันนายอยู่ในความทุกข์คนเดียวเลยซิว่าคุณอยู่บนฟ้ายังอยาก

พูดเธอหันหลังแล้วเดินไปวินาทีที่เธอหลังกลับ น้ำตาไหลมาอารมณ์ทุกอย่างรวมเป็นเดียวกัน แสดงมาทั้งหมดเธอตบเขาแต่คน

ทีแรกอยากจะปล่อยไปแต่ว่าไม่อื่นแล้วจริงมองดู เขาไม่สนใจทั้งนั้นเธอ

ในตอนหาเขาไม่เจอเธอไม่ควรทำยังไงเหมือนโลก

แต่เธอขัดขืนแต่ก็สะบัดเขาไม่ออกแต่โดนเขาดึงเข้าไป ในอ้อมกอดจากด้านหลัง

เขาวางคางไว้ไหล่ของเธอลมเธอนัชชาดิ้นไปมาน้ำตาของตกไปมือของเขาที่ กอดเอวของเธออยู่

ปล่อย…….นายปล่อยฉัน………..

“ขอโทษ”ยอมอ้าปากพูดเสียงแทบมากเหมือนลำคอของเขาแห้งจนพูดแต่ละคำนั้นเหมือนกล่องเสียงจะ แตก”ฉันไม่รู้ควรจะทำยังไง…

ไม่รู้ควรจะทำยังไง?

นัชชาหัวเราะ “ไม่รู้ควรทำยังไงก็ไปเผชิญหน้าสีหรือถ้า นายไม่ไปเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้จะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรอ?”

คุณท่านเสียไปแล้วถึงแม้ผลสรุปจะเจ็บปวดแต่นั่นคือ ความจริงไม่มีใครที่จะสามารถแก้ไขได้ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ นอกจากไปเผชิญหน้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

“นายอยากจะหลอกตัวเองจนถึงเมื่อไหร่หรือว่าอยากจะ รู้สึกผิดแบบนี้ตลอดไปคุณท่านจากไปแล้วนายจะรู้สึกผิดมาก ขนาดไหนเขาก็มองไม่เห็นเทียบกับนายที่กำลังอยู่ในสภาพที่ พ่ายแพ้แบบนี้เขาอยากจะเห็นนายในสภาพที่เข้มแข็ง มากกว่า”

นัชชาพูดความในใจของตัวเองออกมาทั้งหมดพอหลัง จากที่พูดมาก็รู้สึกหัวใจมันโล่งไปหมดที่จริงไม่ว่าเธอจะพูดยัง ไงถ้าผู้ชายคนนี้ฟังไม่เข้าหูเธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

พูดเยอะแล้วจะทำอะไรได้เขามองไม่เห็นตัวเองเลย

เตชิตกอดผู้หญิงที่ตัวสั่นในอ้อมกอดไว้แน่นๆพอได้ยินคำ พูดแต่ละคำที่เธอพูดเขาก็รู้สึกทรมานและเจ็บปวดแต่ก็ได้สติ กลับมานิดนึง
เขาไม่ได้มีเพียงแค่ตัวเองเขายังมีครอบครัวมีภรรยามีลูก มีเรื่องมากมายที่ต้องรับผิดชอบเขานั้นเห็นแก่ตัวมากเกินไป แล้วโยนทุกอย่างให้เธอคนเดียวไม่สนใจสักอย่าง

“ขอโทษ”

นอกจากขอโทษเขาไม่รู้ควรจะพูดอะไรอีก

ในใจของนัชชาก็รู้สึกไม่สบายแต่เธอก็พยายามกลั้นไม่ ร้องไห้”ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากนายและไม่อยากได้ยิน คำๆนี้ถ้านายต้องการพื้นที่จะสงบๆฉันก็จะให้

เธอก็อยากจะไปจากที่นี่ถึงแม้จะเป็นแค่แป๊บเดียวก็ยังดี ให้เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยกลับมาเผชิญต่อก็ได้

ความโศกเศร้าและความเหนื่อยล้าแบบนั้นอยู่เต็ม

ร่างกายเธอทำให้เธอนั้นรู้สึกมีความกดดันมาก