ตอน667คนหายไปในพริบตา

ตอนที่667คนหายไปในพริบตา

พอพูดคำนี้ออกมาตาของนัชชาก็แดงไปหมดเธอหันหน้า ไปข้างๆไม่อยากจะไปดูภาพที่เห็นในตอนนี้

คนที่สนิทกับคุณท่านมากที่สุดเป็นคนที่มีสติมากที่สุด การกระทำแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกยิ่งเจ็บปวดใจ

จริยายืนอยู่ข้างเตียงไม่ยอมจากไปสุดท้ายเป็นสามีและ ลูกสาวเป็นคนพาเธอออกไปเตชิตก็มองดูคนที่อยู่บนเตียงสัก แป๊บและแอบพูดในใจว่าลาก่อนเส้นเลือดที่คอของเขานั้นนูน ออกมาหมดเขาใช้แรงทั้งตัวถึงจะหันหลังแล้วเดินออกไปได้

เขาเดินออกไปทางประตูหลังจากที่ประตูปิดลงเขาก็หยุด เดินปรัณรีบเดินไปตรงหน้าแล้วพูด” ในห้องมีกล้องวงจรนาย วางใจได้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

ยังไงก็เป็นเพื่อนกันตั้งนานถึงเตชิตจะไม่พูดอะไรเขาก็ เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่

พอได้ยินคำนี้เตชิตก็โล่งใจเดินไปข้างหน้าระหว่างก้าว เท่านั้นเหมือนมีความกลัวซ่อนอยู่

ทั้งตัวเขานั้นเหมือนกำลังบอกว่าอย่าเข้าใกล้เหมือนกำลัง สร้างกำแพงขึ้นมานัชชารู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คืออะไรก็เลยไม่ได้ตามหลังแต่คอยดูเขาห่างๆ อย่างห่วงๆ

ทางเดินนั้นก็ยาวเหลือเกินเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดแสงที่อยู่บน หัวนั่นก็แยงตาเหลือเกินแต่ก็เหมือนเป็นแสงสว่างในทางที่จะ ไปนี้

เหมือนความโศกเศร้าและความคิดที่อยู่ในใจนั้นไม่มีที่ ปกปิดเลย

เหมือนกำลังจะหลบหนีแสงสว่างแบบนี้อยู่ดีๆผู้ชายที่อยู่ ตรงหน้าก็เข้าไปในห้องที่ไม่ได้เปิดไฟ

ห้องVIPของโรงพยาบาลนั้นมีห้องที่ทำเครื่องดื่มแยกออก มาห้องเครื่องดื่มระหว่างทางเพื่อที่จะบริการนางพยาบาลและ ครอบครัวคนรวยห้องเล็กๆนั้นมีแค่แสงไฟจากด้านนอกส่อง เข้ามาทางประตู

นัชชาหยุดเดินมองดูร่างสูงเดินเข้าไปในพริบตาเธอยืนอยู่ ที่เดิมครึ่งนาทีจากนั้นถึงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วแอบฟังเธอ ได้ยินเสียงร้องไห้ออกมาจากด้านใน

เหมือนสัตว์ป่าที่ถูกยิงและซ่อนอยู่ในถ้ำของตัวเองกำลัง ทนความเจ็บปวดทรมาน

เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกจริยาไม่รู้หายไปไหน แล้วมีสามีและลูกสาวอยู่เป็นเพื่อนคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกแต่ เตชิตไม่มีใครอยู่เคียงข้างเขามีแต่เธอคนเดียวดังนั้นเธอไป ไหนไม่ได้
ในวินาทีที่ซึมเศร้าเธอไม่สามารถที่จะว่าร้ายเขาที่ไม่แบ่ง ภาระให้ตัวเองเขาแค่เจ็บปวดมากเกินไปเจ็บถึงขั้นที่ตัวเองนั้น ต้องรักษาแผลตัวเองสิ่งที่เธอทำได้ก็แค่อยู่เคียงข้างและให้ เวลากับเขา

ไม่รู้ยืนแบบนี้ไปนานเท่าไหร่เสียงร้องไห้หยุดลงนัชชาลุก ขึ้นอยากจะไปเรียกเขาแต่เธอไม่รู้ว่าขาตัวเองนั้นช้าไปตั้งแต่ เมื่อไหร่

แค่ออกแรงนิดนึงก็เหมือนไปเหยียบโดนมีดทั้งเจ็บทั้งคัน

รอให้ความเจ็บปวดนี้ผ่านไปเธอก็เลยเดินไปข้างประตูจะ ไปเปิดไฟที่อยู่ด้านในมันไม่ได้สว่างมากแต่ก็พอที่จะทำให้เธอ มองเห็นหลังของผู้ชาย

เขายืนอยู่ข้างกำแพงก้มตัวลงที่ไหล่นั้นเหมือนมีของหนัก เป็นต้นทำให้เขานั้นยืนตรงไม่ได้

“เตชิตควรกลับบ้านแล้ว

หลังจากที่คุณท่านเสียคำแรกที่เธอพูดก็คือพาเขากลับ บ้านนอกจากพาเขากลับบ้านไม่รู้ควรจะทำยังไงอีก

อย่าเศร้าไม่ต้องคิดมากเป็นคำพูดที่เกรงใจของคนนอก สำหรับเขาในตอนนี้แล้วคำพูดพวกนั้นไร้ประโยชน์

แต่คนที่หันหลังให้เธอนั้นไม่ได้หันหน้ากลับเงียบไปสักครู่ แค่ใช้เสียงที่แหบๆพูดมาว่า เธอไปดูย่าฉันให้หน่อย”

ย่า?
นัชชาขมวดคิ้วรู้ว่าที่โรงพยาบาลนั้นยังมีปรัณและหมอ อยู่คงไม่มีปัญหาอะไรมาก แ

“ไปดูหน่อยเถอะเธออยู่ตรงนั้นฉันถึงจะวางใจ” เขาพูดซ้ำ อีกรอบนึงฟังแล้วเขาเหมือนจะเป็นห่วงจริงๆ

นัชชาก็เลยตกลง โอเคฉันจะไปดูนายรอฉันตรงนี้นะเดี๋ยว พวกเรากลับไปพร้อมกัน โอเคไหม?”

ผู้ชายออกเสียงผ่านจมูก”อืม”

นัชชาถึงจะหันหลังเดินออกจากห้องแล้วกลับไปห้องผู้ป่วย อดที่จะหันหลังดูหลายครั้งไม่ได้ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกไม่สบายใจ มากเพื่อที่จะให้เขาสบายใจเธอก็กลับไปที่ห้องอีกที

ปรัณเห็นเธอแต่ไกลเธอไปแล้วกลับมาจึงรู้สึกประหลาด ใจ ทำไมถึงกลับมาคนเดียว?”

“เตชิตบอกว่าไม่วางใจให้ฉันมาดูหน่อย

“พวกเราอยู่ตรงนี้มีอะไรที่ไม่น่าวางใจล่ะแล้วเขาอยู่

ไหน?”

“อยู่ ห้องเครื่องดื่ม”

ปรัณรู้สึกว่าผิดปกติคนเดียว?”

“อืมฉันให้เขารอฉันอยู่ที่นั่น”นัชชาเห็นความ กระวนกระวายบนใบหน้าเขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเป็น อะไรนายรู้สึกเขาจะมีปัญหาอะไรหรอ?”
“ไม่แน่ใจ”สายตาของปรณดูจริงจังขึ้นมามองผ่านกระจก ดูคนแก่ที่อยู่ด้านในแต่พอนึกถึงคนๆนั้นที่อยู่คนเดียวก็อดเป็น ห่วงไม่ได้ “ทางนี้ฉันจะดูไว้เองเธอกลับไปหาเขาเถอะการเสีย ของคุณท่านทำให้เขารู้สึกได้รับการกระทบหนักมากเธอวางใจ ได้ที่ห้องผู้ป่วยไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

นัชชาลังเลเล็กน้อย หรือฉันรอคุณย่าออกมาก่อนแล้ว ค่อยไป

“ตอนนี้คุณย่าก็ปกติดีคงจะอยู่ตรงนี้สักพักนึงเตชิตอยู่ที่ นั่นคนเดียวไม่ได้โทรไปหาเขาก่อน ปรัณพูดอีกหนึ่งครั้งยิ่งอยู่ ยิ่งรู้สึกว่าไม่น่าไว้ใจ ตอนนี้เขาถึงจะเป็นคนที่ต้องการเธอมาก ที่สุด”

นัชชาถึงจะพยักหน้าแล้วหันหลังเดินไปทางห้องเครื่องดื่ม สองที่นี้ไม่ได้ห่างกันไกลมากเดินไปก็ใช้แค่7-8นาทีไปกลับก็ ประมาณ1415นาทีถือว่าไม่ได้ใกล้และก็ไม่ไกล

ตอนที่กลับไปนัชชายังปลอบใจตัวเองว่าผ่านไปแค่ครู เดียวเขาคงยังยืนอยู่ที่เดิม

แต่พอนัชชากลับไปถึงห้องนั้นไม่เห็นใครเลยร่างสูงที่ยืน อยู่ข้างกำแพงก็หายไป

ในใจของเธอนั้นกระวนกระวายขึ้นมาทันที

แค่พริบตาเดียวเขาหายไปไหน? เมื่อกี้เขาตกลงกับตัวเองแล้วไม่ใช่หรอว่าจะรออยู่ตรงนี้
ในเวลานี้นัชชาไม่รู้จะทำยังไงในสมองมีแต่ความคิดว่าจะ หาเขาเธอที่ออกมาจากห้องแล้วเดินไปทางลิฟต์และข้างๆก็ แสดงตัวเลขอยู่ตัวเลขนั้นเป็นชั้น3ไปที่ชั้น1

คนที่อยู่ในลิฟท์จะเป็นเขาไหม?

เวลานี้ไม่มีใครอยู่แถวห้องVIPหรอกเป็นไปได้มากว่า คนในห้องนั้นจะเป็นเขา

เธอรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาเขาและพรางรอลิฟต์อยู่

ครั้งแรกที่โทรไปถึงไม่มีคนรับแต่ก็โทรติดแต่พอเธอโทร ไปครั้งที่2ไม่มีคนรับและปิดเครื่องไปแล้ว

ในช่วงเวลาที่ทุกคนกังวลแบบนี้เขากลับหายไปแล้วปิด เครื่อง?!