ตอน662แอบจูบเธอ

ตอนที่662แอบจูบเธอ

ชนัยถอนหายใจใส่เธอเขารู้ดีว่าตัวเองนั้นกำลังพูดมั่วเธอ อยากจะให้เขานั้นอยู่ห่างไกลตัวเองจะตายเป็นไปได้ไงที่จะ เสียใจ

นึกได้ว่าเขานั้นไม่เคยถูกผู้หญิงเกลียดขนาดนี้ตั้งแต่เกิด จนถึงตอนนี้ไม่เคยมีเลยเขาได้ผ่านประสบการณ์ทุกอย่างที่ไม่ เคยมีจากเธอมาทั้งหมดแล้ว

ชนัยมองดูตัวของเธอที่แข็งทื่อปัดมือลวกๆ “พอแล้ว ฉัน นอนห้องใหญ่เธอนอนห้องเล็ก โอเคไหม?

“โอเค” สำหรับดราณีแล้วในห้องเล็กนี้ถือว่าใหญ่มากแล้ว อีกอย่างเขานั้นเป็นคนที่จ่ายเงิน

ชนัยพูดจบไม่สนใจเธออีกหันหลังเดินเข้าไปในห้องไม่ใช่ เป็นเพราะไม่อยากอยู่กับเธอแต่เขาทนดูหน้าตาของเธอที่ เหมือนกำลังป้องกันโจรไม่ไหว

ไม่นานดราณีก็ได้ยินเสียงอาบน้ำดังออกมาจากห้องอาบ นาคราณีมองไปทางประตูที่ไม่มีลูกบิดพอนึกได้ว่ามีผู้ชายกำลัง อาบน้ำในห้องอาบน้ำมีน้ำอุ่นไหลจากหัวไปสู่ร่างกายทั้งตัวก็มี แต่ไอร้อน
เธอรู้สึกว่าคืนนี้เธอไม่อาบน้ำจะดีกว่าดูไปทางเวลาใกล้จะ ตีหนึ่งแล้วอีก6ชั่วโมงก็ฟ้าสว่างไม่นานก็จะผ่านคืนไป

พอเธอบอกตัวเองแบบนั้น ในใจก็สบายใจขึ้น

กลับไปถึงห้องนอนที่ตัวเองอยู่ดราณีไม่ได้เปิดไฟชุดที่ สวมอยู่ก็เป็นชุดเดิมเธอถอดเสื้อกันหนาวแล้วเข้าไปในผ้าห่ม ไม่ต้องเสียเวลามาเปลี่ยนเสื้อ

วินาทีที่หัวไปสัมผัสหมอนก็ไม่มีความคิดอะไรแล้วรู้แต่ว่า จะนอนหลับให้สบายสบายจริงๆเลยเตียงของโรงแรมที่ระดับ สูงก็ดีแบบนี้แหละเหมือนนอนอยู่บนก้อนเมฆเลย

เธอหลับตาแล้วไม่คิดอะไรอีกช่างมันเถอะอย่างน้อยวันนี้

ก็จะได้นอนสบาย

ตอนที่ชนัยออกจากห้องอาบน้ำในห้องอาบน้ำร้อนเกินไป ทำให้เขารู้สึกหิวน้ำหลังออกมาเข้าดื่มน้ำไปหลายแก้วถึงจะ

สายตามองไปทางห้องที่ดราณีอยู่มองจากมุมนี้เห็นแต่ ขอบเตียงนิดเดียวมองไปสักแป๊บแล้วเดินเข้าไป

ในห้องนั้นไม่ได้เปิดไฟมีแต่ไฟที่ส่องจากด้านนอกเข้าไป นิดนึงชนัยพยายามเดินเบาๆเข้าไปทางเตียงเห็นแต่มีคนตัว น้อยๆ ที่กำลังงอตัวนอนอยู่บนเตียงkingsizeตัวนั้นใกล้ชิดกับ ขอบเตียงเหมือนมีคนกำลังพยายามเข้าใกล้เธอจากด้านหลังที่ว่างที่เหลืออยู่นั้นไม่รู้ว่าเหลือให้ใคร

ชนัยไม่รู้แต่เขาเห็นที่นั้นรู้สึกว่ามันโล่งมาก ในใจคิดว่า เตียงใหญ่ขนาดนี้ยังนอนแค่นิดเดียวมันไม่เหมาะเลยจริงๆ จากเดิมแค่อยากจะดูครู่เดียวก็กลับไปแต่ตอนนี้กลับขึ้น

ไปนอน

ดราณีหลับสนิทมากไม่รู้สึกเลยว่าหลังตัวเองนั้นมีคนเพิ่ม ขึ้นมาหนึ่งคน

ชนัยเห็นแบบนี้ก็ทำมากกว่าเดิมยื่นมือไปเบาๆไปจับที่หัว เธอและดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง

เหมือนจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกใครขยับหัวร่างเล็กขยับไป มาชนัยกลั้นหายใจกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเธอตื่นขึ้นมาจะอธิบายยัง ไงแต่แล้วร่างที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นก็นิ่งไป

โชคดีที่ไม่ตื่น

ชนัยถอนหายใจเขาไปดึงผ้าห่มที่อยู่ข้างๆมาห่มสายตา ของเขาเริ่มชินกับความมืดมองไปทางใบหน้าของเด็กผู้หญิงที่ กำลังนอนอยู่

เทียบกับตอนที่เธอตื่นแล้วตอนนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกชอบ

ตาของเธอเวลายิ้มนั้นมันเหมือนเสี้ยวพระจันทร์ก่อนหน้า นี้ชนัยไม่รู้เพราะตอนที่สบตากับเขาบนใบหน้าของเธอมีแต่ ความไม่พอใจ
ปกติก็เห็นเธออยู่กับเพื่อนอยู่หน้าประตูไม่รู้พูดอะไรกัน เธอได้ยิ้มออกมาจึงทำให้เขาจำจนถึงตอนนี้

ไม่พูดถึงอย่างอื่นแค่หน้า ใบนี้ก็สดใสและสวยเกินพอแล้ว ถึงแม้ตอนนี้กำลังจะนอนอยู่ก็เหมือนเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่ เข้าไปในใจของเขาทำให้เขานั้นรู้สึกอยากจะกอดแน่นกว่าเดิม

เธอนั้นใสซื่อไม่เคยที่จะปกปิดตัวเองแค่มองก็ดูออกว่าคิด อะไรอยู่ชนัยไม่เป็นห่วงเลยแม้แต่น้อย

แต่เธอล่ะ?

ตอนที่เผชิญกับเขาเธอสามารถมองเห็นเขาที่อยู่ภายใต้

ผิวหนังนี้ไหม?

พอนึกถึงพวกนี้ชนัยก็รู้สึกเศร้าไม่ใช่เป็นเพราะไม่มีความ มั่นใจแต่รู้สึกว่าเส้นทางนั้นยาวไกลมาก

ไม่ว่ายังไงอย่างน้อยเขาก็ได้แลกเวลา1เดือนนี้มาไม่ว่าผล จะเป็นยังไงแต่ตอนนี้เธอนั้นก็คือแฟนของเขา

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ชนัยไม่รู้ว่าตัวเองจ้องมองใบหน้านี้นานเท่าไรตอนที่เขา หลับตาก็สามารถนึกถึงภาพของเธอได้อย่างละเอียด

ในตอนที่ความง่วงเข้าใกล้เขาก้มหัวลงไปทับริมฝีปากนั้น

“ฝันดีครับคุณแฟน”
อีกด้านหนึ่งเวลาตีสองห้องผอ.โรงพยาบาล

แตกต่างจากความดีใจอย่างสิ้นเชิงรอบข้างเต็มไปด้วย ความจริงจังและกดดัน

นัชชามองไปทางคนที่นั่งข้างๆตัวเองผู้ชายกำมือแน่นก้ม หัวพยายามควบคุมตัวเองอยู่เธอยกมือไปทับบนมือซ้ายของ เขาสิ่งที่สัมผัสโดนนั้นคือมือที่เย็นไปหมด

ฉันตบเบาๆ ที่อยากจะพูดออกเสียงปลอบใจแต่ไม่รู้ควร จะพูดอะไร

เมื่อกี้ปรัณพูดผลที่ทุกคนยอมรับไม่ได้ออกมา

อาการของคุณท่านกำลังแย่ลงร่างกายถึงขั้นที่ไม่สามารถ ควบคุมได้ทุกวันนี้ต้องฉีดยาแก้ปวด10เท่าเพื่อลดการเจ็บปวด เวลาที่เหลืออยู่นั้นไม่มากแล้ว

ไม่ถึงครึ่งปีและไม่ถึงเดือนแต่เป็นเวลานับถอย หลัง1สัปดาห์

ดูจากอวัยวะของคุณท่านแล้วไม่สามารถที่จะอยู่ได้นาน กว่านี้แต่พอมาจนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่สามารถให้วิธีการ รักษาที่แน่ชัดได้

ไม่ใช่ไม่อยากแต่เป็นเพราะไม่มีวิธี

สำหรับเขาที่เป็นหมอเขาอยากจะมีวิธีที่สามารถยื้อชีวิต ของคุณท่านได้แต่ถึงแม้ทางแพทย์จะพัฒนามากขนาดไหน ฝีมือจะดีเยี่ยมแค่ไหนแต่ยังไงการเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติเขาไม่มีวิธีที่จะมาเปลี่ยนหรือแก้ไขกฎของธรรมชาติ ได้

นัชชาและเตชิตเข้าใจความหมาย แต่พอมาเป็นกับญาติ ของตัวเองนั้นได้แต่หลอกตัวเองว่ายังมีวิธีอยู่ไม่มีทางจะเป็น อย่างนี้

ตอนนี้นัชชายอมรับได้แล้วเตซิตไม่อยากจะยอมรับผล

15นาทีแล้วที่เขานั่งนิ่งๆไม่พูดสักคำถ้าไม่ใช่เป็นเพราะยัง ลืมตาอยู่คุณอาจจะคิดว่าเขานั้นหลับไปแล้ว

“เตชิตทุกคนพยายามแล้วเองก็พยายามแล้วนัชชา ลังเลไปสักแป๊บนึงสุดท้ายก็พูดคำปลอบใจออกมา

ในช่วงเวลานี้พวกเขาก็ทรมานมากแต่คนที่ทรมานมาก ที่สุดนั่นคือคุณท่านทุกวันที่ตื่นมาก็ต้องมาเผชิญกับการฉีดยา เข้าร่างกายแขนที่ปวดบวมเพราะฉีดยาไม่สามารถกินอาหาร ได้เองแต่ต้องผ่านหลอดอาหารแต่คุณท่านเขานั้นก็ยังมีสติ แล้วยิ่งทำให้รู้สึกทรมานกว่าเดิม

ความคาดหวังของพวกเขานั้นสำหรับคุณท่านเองก็เป็น ความกดดันเหมือนกันไม่ใช่หรอ?

เตชิตฟังเสียงผู้หญิงที่ไพเราะดังขึ้นข้างหูในใจของเขามัน เย็นไปหมดตอนนี้รู้สึกอยากจะสูบบุหรี่แก้เครียด