ตอน661เสียใจมากที่ไม่นอนเตียง เดียวกัน

ตอนที่661เสียใจมากที่ไม่นอนเตียงเดียวกัน

ดราณีอึ้งไปหมดเลยมองดูผู้ชายที่จูงมือตัวเองแล้วเดินไป

ตรงหน้าความอบอุ่นนั้นส่งผ่านมือมายังหัวใจทำให้หัวใจของ เธอนั้นเต้นเร็วขึ้น

ทั้งๆที่ชนัยก็ชอบทำอะไรกับเธอสิ่งที่เกินเลยกว่านี้ก็มี มากมายแต่เธอไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยที่หัวใจจะเต้นเร็ว ขนาดนั้น……….…..

ชนัยหาคนไปถึงตรงหน้ารถเปิดประตูรถแล้วให้เธอเข้าไป ด้านในก่อนถึงแม้จะเป็นแบบนี้เขาก็ไม่ลืมที่จะเอามือไปบางหัว แทนเธอกลัวว่าเธอจะเอาหัวไปชนใส่

หลังจากที่ขึ้นรถเขาก็สั่งคนขับรถว่า “กลับไปที่มหาลัย

ดราณีที่กำลังนั่งอยู่พอได้ยินคำนี้ก็ตื่นขึ้นมาทันทีนึกได้ว่า ประตูหอปิดแล้วถึงจะพูดเบาๆกับเขาว่า “ประตูหอมีเวลาปิด แล้วกลับไปไม่ได้แล้ว”

ชนัยอึ้งไปครู่หนึ่งเหมือนพึ่งจะนึกได้ว่าตอนนี้เป็นยามดึก แล้วเขาไม่ได้บังคับเธอแต่กลับถามความเห็นของเธอ เธออยากจะไปไหน?”

ถ้าเวลานี้ตอบว่าอยากจะไปร้านอาหารหรือร้านกาแฟคง

เป็นไปไม่ได้ตอนนี้ที่ๆเปิดประตูต้อนรับก็คงมีแต่ผับคิดไปคิด มาก็มีแต่โรงแรมยังไงก็ต้องผ่านวันนี้ไปให้ได้ก่อน ดราณีคิดไปสักแป๊บสุดท้ายก็ตัดสินใจส่งฉันกลับไปแถว

มหาลัยเถอะ”

“ไปตรงนั้นทำไม?”

“แถวนั้นมีโรงแรมเยอะฉันเปิดห้องแล้วนอนคืนหนึ่งก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับไป

ในสมองของชนัยเริ่มมีภาพของโรงแรมแถวมหาลัยขึ้นมา ทันทีห้องนอนที่ดูรกสภาพแวดล้อมแย่ยังไงก็ไม่ใช่ที่พักอาศัยที่ ดี

“ไปโรงแรมX”

คนขับรถรีบสตาร์ทรถ“ครับ”

โรงแรมXเป็นโรงแรม5ดาว ในพื้นที่มีหลายสาขาทั้งใน และต่างประเทศเป็นที่พักอาศัยที่คนรวยมักจะเลือกค่าพักของที่ นั่น1วันมันมากกว่าเงินที่ใช้ในชีวิตประจำวันของดราณีเดือน

พอได้ยินชนัยบอกว่าจะไปโรงแรมXเธออยากจะปฏิเสธ ทันทีแต่พอนึกถึงคำพูดที่เขาพูดเมื่อกว่าอย่าคิดปฏิเสธความ หวังดีของคนอื่นเธอรู้สึกพูดไม่ค่อยออกแล้ว

คิดไปคิดมาสักแป๊บนึงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ช่างเถอะยังไงเขาก็จะไปเธอพูดไม่พูดก็เหมือนเดิม

ชนัยกำลังรอเธอปฏิเสธนึกไม่ถึงว่าผ่านไปตั้งนานเธอนั้นก็ ไม่ปฏิเสธหางตามองไปทางเด็กผู้หญิงผู้หญิงนั้นกำลังพิงที่ หน้าต่างกำลังหาวอยู่

เขายิ้มที่มุมปากตอนที่กำลังจะมองไปทางอื่นก็เผลอไป มองเห็นคนขับรถที่แอบมองพวกเขาผ่านกระจก

ชนัยอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อมองเห็นสายตาที่ตื่นตระหนกของ คนขับรถเขากลับรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก

เขารีบหุบยิ้มทันทีทำเป็นเหมือนมองไปทางกระจก

ในยามค่ำคืนที่ไร้เสียงในรถเงียบไปหมดทั้งสองกลับใช้ หน้าตาที่เฉยเมยปกปิดหัวใจที่เต้นแรง

หลังจากนั้น20นาทีรถขับไปถึงประตูโรงแรมก่อนจะลง จากรถชนัยสั่งผู้จัดการว่า “พรุ่งนี้ก่อน8:00นเอาเสื้อที่เหมาะกับ ตัวฉันมาให้ฉัน”

“ครับคุณชนัย”

“เธอ”ชนัยมองไปทางคนตัวน้อยที่นั่งอยู่ในรถที่ไม่มีท่าที จะขยับจะนิ่งอีกนานไหมลงจากรถได้แล้ว”

..………….ราณีถึงจะลงจากรถช้าๆเธอยังใส่ชุดนอนสี เหลืองอยู่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูโรงแรมที่ดูหรูหราดูแปลกๆ
หลังจากที่ทั้งสองคนลงจากรถคนขับรถก็ขับรถออกไปเลย ชนัยเอามือสองข้าง ใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาตรง หน้าเธอเอาบัตรประชาชนมาไหม?”

“ฮะ ไม่……….ไม่ได้เอามา

ชนัยพยักหน้าแล้วเอามือไปจับที่ไหล่เธอแล้วหมุน ตัว180องศาเห็นโซฟานั่นไหมไปนั่งรอฉันตรงนั้นรอฉันเปิด

ห้องเสร็จค่อยขึ้นไป “อืม” หลังจากที่ดราณีได้ยินก็เดินไปทางนั้น ในตอนที่เธอ

นั่งลงไปบนโซฟาถึงจะรู้สึกโล่งอก

ชนัยเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์โรงแรมทำการเปิดห้องเขา เอาบัตรประชาชนออกจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางบน เคาน์เตอร์มือวางไว้บนเคาน์เตอร์ท่าทางนั้นดูธรรมดาแต่กลับมี ออร่าของผู้ดีไม่กล้าที่จะดูถูก

ถึงแม้เสื้อชุดที่เขาจะใส่นั้นไม่เหมาะกับเขาแต่พอเข้าไป ยืนตรงนั้นก็ไม่สามารถที่จะปกปิดออร่าของเขาได้เลย

ความกดดันของเขานั้นมากเกินไปคราณีนึกถึงครั้งแรกที่ เจอชนัยโดนคนมัดตัวแล้วจับเข้าไปในรถตอนที่เห็นหน้า ใบนี้ ถึงแม้จะไม่รู้ตัวตนของเขาแต่เธอก็รับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ คนประเภทใจดี

แต่ว่าตอนนี้รู้จักกับเขานานแล้วหรอก็เลยทำให้ความ กดดันแบบนั้นลดลงหรือเป็นเพราะเขาไม่ได้ปลดปล่อยตัวเอง ทั้งหมด?
ในตอนที่กำลังคิดไปเรื่อยเขานั้นทำการเปิดห้องเรียบร้อย แล้วแล้วเดินมาทางเธอพร้อมกับผู้จัดการ

เดินยังไม่ถึงเขาก็ติดมือดัง”ตราไปกันเถอะ”

เธอได้สติกลับทันทีและลุกขึ้นมาเดินตามหลังไปทางลิฟต์

ผู้จัดการโรงแรมช่วยพวกเขากดลิฟต์ไม่นานลิฟต์ก็เปิด เธอกับชนัยเดินเข้าไปเหมือนคนๆนั้นจะเดินเข้ามาตามแต่โดน เขาขวางไว้ก่อน

“ไม่ต้องตามมาแล้ว

ฝ่ายตรงข้ามรีบถอยหลังไปแล้วพยักหน้าอย่าง เคารพ“ครับ” ประตูลิฟท์ปิดลงชนัยรูดบัตรแล้วกดไปที่ชั้นที่18และดึง

บัตรออกมาจากกล่องกระดาษยาวๆยื่นให้เธอ ให้เธอหนึ่งอัน

ไม่งั้นเธอจะไม่วางใจ”

ดราณีรับมาแล้วใส่เข้ามาในกระเป๋าทีแรกก็ยังไม่รู้สึก อะไรแต่พอเธอรู้สึกอีกทีก็ถึงห้องนอนแล้ว

“นายไม่กลับบ้านหรอ?”

“ว้าวเธอนั้น ใจร้ายจริงๆเลย”เขาเห็นเธอทำหน้าสงสัย ชนยอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ดึกขนาดนี้แล้วฉันแต่งตัวแบบนี้ ยังจะให้ฉันกลับบ้านอีกหรอ?”

ดราณีพูดออกมาเบาๆ “นายไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกลับไปก็ไม่เป็นไร…………
ผู้ช่วยหรี่ตา เธอยังรู้ว่าฉันนอนคนเดียวสนใจเรื่องฉันมาก ขนาดนี้เลย?”

“…….ไม่ใช่”

“ไม่ใช่ก็เงียบๆไว้” พูดจบชนัยสแกนบัตรแล้วเปิดประตูยื่น มือไปตรงหน้าแล้วประตูจากนั้นก็เดินเข้าไปโดยไม่สนใจเธอ

ดราณีก็เลยต้องเดินตามหลังเข้าไปพึ่งเข้าห้องก็พบกับ การตกแต่งและของประดับในห้องทำให้เธอนั้นอึ้งไปเล็กน้อย

ทั้งโรงแรมนั้นมีส่วนสำคัญคือสีทองและสีขาวแบบผสม กันส่วนผนังเป็นลายดอกไม้แนวยุโรปสีเทาโซฟาและโต๊ะนั้นก็ เคลือบเป็นสีทองทั้งหมดแค่ดูก็รู้สึกว่าหรูมากแล้ว

ดราณีดูไปรอบๆหลังจากเข้ามาในห้องโถงยังมีประตูอีก สามบานเป็นประตูของห้องที่ต่างกันสามห้องห้องที่เขาจองเป็น ห้องที่เป็นชุดมีครบทุกอย่าง

ดีที่ไม่ใช่เตียงเดียวกัน

เธอถอนหายใจพอเงยหน้าขึ้นก็เป็นสบกับตาของผู้ชายที่ เต็มไปด้วยความร้อนแรง

ชนัยเห็นความดีใจในตาของเธอรวมไปถึงความโล่งอกก็ มองเห็นเป็นเพราะว่าเขานั้นเคยได้รับการต่อต้านจากผู้หญิงคน นี้เยอะแล้วแต่ตอนนี้เขานั้นก็เริ่มรับได้แล้วแถมยังมีความคิดที่ อยากจะแกล้งเธอด้วย

“ทำไมเสียใจที่ไม่ใช่เตียงเดียวกันหรอ?”
แค่อยู่ในห้องเดียวกับเขาดราก็รู้สึกตัวแข็งที่อไปหมด พอได้ยินคำพูดเล่นของเขาแบบนี้ตาของเธอยังไม่กล้ามองไป มั่ว”นายอย่ามามั่ว”