ตอน644นายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับชั้น

ตอนที่644นายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับชั้น

ทั้งๆที่ชั้นบนก็เป็นห้องนอนแต่ทำไมต้องอยู่ที่ห้องโถงแทน แถมอยู่ตรงหน้าเธอนี่คือความชอบอะไรไม่รู้จักไร้ยางอายบ้าง หรือ?

เธอรู้สึกว่าเธอกลับบ้านกับชนัยเป็นการตัดสินใจที่ผิดและ

ผิดมากๆด้วย

พอคิดแบบนี้น้ำเสียงของเธอก็ยิ่งแข็งดื้อกว่าเดิม”ถ้านาย ไม่ให้ฉันนอนฉันก็จะกลับบ้าน

“ได้สิ”ชนัยชี้ไปทางประตูไปเลย ในเวลานี้ไม่มีรถหรอก”

ถ้าดราณียังมีสติเหลืออยู่น้อยนิดเธอจะไม่เดินออกจากไป แต่เธอทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ไหวแล้วจริงๆ

พอพูดจบเธอก็หันหลังไปหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่จากนั้นก็ เดินออกไปเลย

ชนัยไม่คิดว่าเธอจะมีพฤติกรรมแบบนี้สายตาของเขานั้น หรี่ลงมองดูเธอที่เดินออกไปทางประตูอย่างรวดเร็ว

เร็วถึงขั้นไหน?

เขายังไม่ทันพูดคำพูดที่ห้ามคนออกมาคนก็เดินออกไปจากประตูแล้ว
พอเห็นเธอไปนีราก็ดีใจมากตั้งแต่เมื่อกี้ที่เข้ามาเธอก็ไม่ ชอบดราณีแล้วเมื่อตอนที่กำลังจู่กับชนัยอยู่ถึงแม้เขานั้นก็ ร่วมมือแต่รับรู้ได้ชัดเจนว่าเขานั้นไม่ได้ตั้งใจตอนนี้คนไปแล้ว เขาก็คงจะตั้งใจกว่าเดิม

ในตอนที่นีรภากำลังได้ใจอยู่ผู้ชายที่ดินหลังของเธอออก กะทันหัน

นีรภาไม่ทันระวังตัวร่างกายของเธอเอนไปทางด้านหน้า แขนไปกระทบมุมโต๊ะจนเธอรู้สึกว่าแขนตัวเองนั้นชาไปหมด เจ็บจนเธอทนไม่ไหวจึงหายใจเข้าลึกๆ

เธอหันหน้ามองไปทางชนัยอย่างตกใจน้ำเสียงเต็มไป ด้วยความน่าสงสาร คุณชนัยคุณทำอะไรเนี่ย

รู้จักกับชนัยมาครึ่งปีถึงแม้จำนวนครั้งที่มีรภาจะเจอกับ

เขายังนับได้แต่รวมๆแล้วเขานั้นก็เป็นสุภาพบุรุษมาก

อย่างน้อยที่เสียมารยาทผลักเธอเหมือนวันนี้ก็ไม่เคยเกิด ขึ้นนีรภาเองก็เป็นคนที่สังเกตการเป็นก็เข้าใจทุกอย่างขึ้นมา ทันที

หรือว่าจะเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้น?

เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าตัวเขามีผู้ หญิงอื่นอีกอย่างได้ยินว่าเขานั้นเจ้าชู้จะตายไม่เคยได้ยินว่ามีผู้ หญิงคนไหนสามารถเข้าตาเขาได้

ชนัยขี้เกียจยุ่งกับเธออีกลุกขึ้นแล้วไปหยิบเสื้อกันหนาวจากนั้นพูดว่า”เธอไปก่อน

ไป?

นีรภาตกใจจนอ้าปากค้าง “ฉันฉันเพิ่งมาคุณก็จะให้ฉันไป แล้วหรอ? ฉันยกเลิกมื้ออาหาร…………….

ฟังเธอพูดไปถึงครึ่งชนัยไม่มีอารมณ์ที่อยากจะฟังต่อยืน

เขาอยู่ข้างประตูแล้วพูดว่า “จะไปหรือไม่ไป?”

นีรภาดูความไม่พอใจของเขาออกถึงแม้ในใจจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อทำได้เพียงจัดเสื้อของตัวเองให้ เรียบร้อยตอนที่เดินผ่านเขายังไม่ลืมบอกงั้นถ้าคุณว่างก็อย่า ลืมหาฉันนะฉันรอคุณอยู่

ชนัยตอบไปพร่ำๆ”อืม”

นีรภาถึงจะบิดเอวตัวเองแล้วเดินออกจากบ้านแผ่นหลัง ของเธอนั้นเหมือนจะเขียนตัวหนังสือใหญ่ๆว่าแก่แดด

จากนั้นชนัยก็ขับรถตามรถคันที่ออกไปเมื่อกี้หลังจาก สตาร์ทเสร็จก็เร่งให้สุดตอนที่ออกทางโค้งกลับแซงนีรภาที่ออก ก่อนเขา

นีรภามองไปทางรถที่หายไปความอ่อนโยนบนใบหน้า ของเธอหายไปหมดเหลือเพียงแต่ความอิจฉาและความโกรธ

ผู้ชายในสมัยนี้ก็เหมือนๆกันไม่มีใครจึงได้หรอก!
พอคิดอย่างนี้เธอก็เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปหา ผู้ชายวันนี้ที่เธอปฏิเสธไป “ฮัลโหลพี่ปองพลพอยู่ไหนคะการ ทำงานของฉันวันนี้จบลงแล้วฉันไปหาพี่…….

ชนัยเอารถไปจอดไว้ทางประตูใหญ่ของวิลล่าเธอเพิ่งเดิน ออกมาไม่นานคงจะยังเดินออกไปไม่ถึง

เขาเหยียบเบรกสุดๆตอนที่รถหยุดอยู่ตรงทางออกประตู เสียงเบรกที่ดังขึ้นทำให้ยามที่เฝ้าอยู่ตกใจ

ชนัยเปิดประตูแล้วลงมาการเดินแต่ละก้าวของเขานั้นมี แรงกดดันที่ทำให้คนรู้สึกน่ากลัวเขาพุ่งไปที่ห้องทำงานแล้วไป จับเสื้อของคนคนนึงแล้วถามว่า “เมื่อกี้เห็นมีผู้หญิงเดินออกจาก ที่นี่ไหม?”

พนักงานอึ้งไปหมดแต่เขานั้นรู้จักชนัยเพราะวิลล่าแถวนี้มี อยู่แค่15หลังและทุกหลังนั้นเป็นคนที่มีหน้ามีตาไม่อยากจำ ยากที่จะทําได้

“คุณชนัยครับคนที่คุณหมายถึงคือขับรถหรือว่าเป็น

ครับ?”

“เดิน”

“โอเครอสักครู่ครับ”ผู้จัดการไปเปิดกล้องวงจรปิดและ เปิดดูสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้รอบนึง คุณชนัยครับพวกเราไม่เจอ หญิงที่คุณพูดมานะครับต้องการเช็คดูกล้องวงจรทางอื่นอีกไหมครับ?”

ชนัยได้ยินว่าไม่มีคนที่ตัวเองต้องการหายิ่งโมโหไปใหญ่ ก็เลยเร่ง“เร็วๆ”

“ครับ!”

พนักงานรีบหากล้องวงจรปิดในหมู่บ้านออกมาทั้งหมด จากนั้นแบ่งให้คน4คนช่วยกันดูดูไปตั้งนานถึงจะเห็นประตูทาง ตะวันตกนั้นมีเงาคนเดินผ่าน

“คุณชนัยคนนี้ใช่คนที่คุณหมายถึงไหมครับ?

ชนัยดูไปตามเสียงก็เห็นบนจอดำๆ มีเงาที่คุ้นเคยกำลัง เดินอยู่ระหว่างเดินก็เหมือนยกมือขึ้นเช็ดอะไรอยู่

ต้องร้องไห้อยู่แน่ๆเลย

ชนัยถอนหายใจ ดูคนให้ดีฉันจะขับรถไปทันที

“ได้ครับคุณวางใจได้ถ้าผู้หญิงคนนี้ไปถึงที่ประตูทาง ตะวันตกก่อนพวกผมจะให้ยามเรียกเธอไว้ครับ!”

“ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรครับ”

ชนัยไม่พูดอะไรต่อรีบหันหลังแล้วเข้าไปในรถอีกครั้งจาก นั้นก็กลับหัวอย่างสวยงามแล้วรีบขับไปทางประตูตะวันตก

ไปพบเจอกับนีรภาที่กำลังขับรถมาเขาไม่ได้มองเธอ แม้แต่น้อยขับรถตรงไปเลย
จากประตูหลักไปทางประตูตะวันตกต้องใช้เวลาถึง 2นาที ตอนที่ชนัยขับรถไปถึงประตูตรากำลังจะเดินถึงที่ประตูพอดี เธอกำลังจะอ้อมรถแล้วเดินไปทางถนนสำหรับเดินแต่เพิ่งเดิน ไปก็โดนขวางทางไว้แล้ว

ดราณีเงยหน้ามองไปทางผู้ชายที่สูงใหญ่ที่สวมเสื้อสีดำ ใบหน้าที่น่าสงสารของเธอพูดออกมาเบาๆว่า”รบกวนหลีกให้ หน่อยฉันจะออกไป….อ้า!”

ยังพูดไม่จบมือของเขาก็โดนดึงจากด้านหลังวินาทีต่อไป เธอถูกดึงตัวไปอย่างต้านทานไม่ได้

ทำให้เธอนั้นไปชนกับหน้าอกของเขาความรู้สึกที่เจ็บปวด เกิดขึ้นมาทันทีตาของเธอก็แดงไปหมด

“อู!”ดราณีอยากจะผลักคนที่อยู่ด้านหน้าออกไปทันทีแต่ ไม่คิดว่าเพิ่งยกแขนขึ้นมาก็โดนลากไปทางด้านหน้าแล้ว แล้ววินาทีที่หันหลังเธอถึงจะเห็นว่าคนที่มานั้นคือใคร เธอรีบขัดขืนขึ้นมา”ชนัยนายจะทำอะไรปล่อยฉันนะ!! คำพูดคำเดียวทำให้ผู้ชายที่เดินอยู่หยุดเดินทันที ชนัย?

ตั้งแต่รู้จักกันนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อของเขาแบบนี้ ไม่ใช่คุณชนัยหรือประธานชมัย

ได้หนิมีความกล้าเพิ่มขึ้น
ชนัยยิ้มที่มุมปากไม่ได้หยุดการกระทำดึงตัวเธอแล้วกัน ตัวเธอเข้าไปในรถที่นั่งข้างๆคนขับระหว่างนี้เผลอตันหัวเธอไป ชนกับรถเขาก็ไม่สนใจแล้วปิดประตูทันที

จากนั้นเขาถึงจะอ้อมไปทางคนขับเปิดประตูแล้วเข้าไปในรถ

ดราณีทําตาโตค้างอารมณ์ของเธอในตอนนี้มีแต่ความ โกรธแล้วมองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆ “นายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับ ให้ฉันขึ้นรถนาย!?”