ตอน631สูญเสียการควบคุมกับเธอ

ตอนที่ 631 สูญเสียการควบคุมกับเธอ

ชนัยก้มลงไปจูบลูกพลัมสีแดงอย่างเชี่ยวชาญ รับรู้ถึง ความสั่นเทิ้มของผู้หญิง ใต้ร่าง เขายิ่งใช้ฟันกัดด้วยความสนใจ อย่างอดไม่ได้

ความรู้สึกแปลกๆแผ่ซ่านไปทั่วอก แต่ดราณีไม่ได้ เพลิดเพลินเลย เธอรู้สึกว่าทั้งร่างเกิดความเย็น แม้ว่าเธอจะ เกลียดและกลัวชนัย แต่ไม่เคยคิดว่าเขาจะข่มขืนตัวเอง จริงๆ………

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตรงหน้าสำหรับดราณีที่อายุยี่สิบปีและ โสด มันเกินไปแล้ว

ความโกรธ ความหดหู ไม่สำคัญอะไรอีกแล้วกับ สถานการณ์แบบนี้ เธอเพียงให้ผู้ชายคนนี้ปล่อยเธอไป

“อย่า…….คุณปล่อยฉันไปได้ไหม…… ขณะที่พูด น้ำเสียง อ่อนโยนก็สะอึกสะอื้น “ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรพูดแบบนั้นกับ คุณ คุณปล่อยฉันไปได้ไหม…….

ชนัยที่เต็มไปด้วยอารมณ์เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของเธอก็ เหมือนได้สติ ความเดือดในร่างกายก็หายไปทันที

ดวงตาที่ปิดลงจู่ๆก็ลืมขึ้นมา ตอนที่ยึดตัวขึ้นแล้วมองไปที่ใบหน้าเล็กขาวเนียน ที่เต็มไปด้วยน้ำตาสะเปะสะปะ หยาด น้ำตาไหลลงมาจากขอบตา เหมือนกับเปิดก๊อกน้ำ ไหลลงมาไม่ หยุด ราวกับจะประนามเขาอย่างไร้เสียง

แล้วก็เห็นรอยสีแดงม่วงตั้งแต่ลำคอจนถึงหน้าอก

เชีย!

จู่ๆร่างกายชนัยก็เหมือนหมดแรง นิ้วมือทั้งห้าก็คลายออก หลังจากผละตัวอกมา เขาก็หันไปนั่งตรงๆ ยกมือขึ้นมากม ระหว่างคิ้ว ราวกับจะทำให้เย็นลง

ข้างหูได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหญิงสาว ฟังออก ว่าเธออยากร้องไห้มาก แต่กลัวเขาที่อยู่ที่นี่ เลยร้องออกมา ด้วยเสียงที่เบาที่สุด

เสียงจัดเสื้อผ้ากุกกักทำให้ชนัยปวดหัว ไม่ใช่ว่าไม่เคย

เจอผู้หญิง ไม่เคยสัมผัสผู้หญิง ทำไมเมื่อครู่ถึงได้หัวเสียล่ะ?

ถ้าเมื่อครู่จู่ๆเธอไม่ได้ร้องไห้ออกมา ไม่ใช่ว่าเขาจะจัดการ เธอในรถไปแล้วหรอ?

ทำไมเขาต้องใช้กำลังบังคับเวลาเขาอยากได้ผู้หญิง ผู้ หญิงพวกนั้นไม่นานก็ยอมเขา การบังคับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด

ดราณีรีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เรียบร้อยแค่เสื้อผ้า เท่านั้น แต่ภายในใจยังไม่มีทางที่จะจัดการได้

เธอคิดว่าตัวเองเกือบจะโดนทำร้ายด้วยน้ำมือเขาแล้ว

โชคดีที่เขาไม่ได้ทำกับเธอแบบนั้นจริงๆ
ภายในรถมีแต่บรรยากาศที่น่าใจร้อนไม่เป็นสุข ชนัย เงียบสักพักก่อนจะวางมือลง หันศีรษะไปมองผู้หญิงตัวเล็กข้าง กาย สายตามองไปที่หน้าอกเธออย่างลืมตัว ทันใดนั้นสายตา เหมือนกับได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามเมื่อ……

ความปรารถนาไม่เติมเต็ม จึงอารมณ์ฉุนเฉียวได้ง่าย……..

หายใจเข้าลึกๆ เขาผละหน้าออกมา ลดกระจกรถลงแล้ว ตะโกนเรียกตนัยที่ห่างออกไปห้าเมตร “ขึ้นมาขับรถ!”

ตนัยกำลังมองมาจากที่ไกลๆ จู่ๆได้ยินเสียงทุ้มเรียก สะดุ้ง เขารู้ว่าชนัยคนนี้เป็นเสื้อผู้หญิง มองดูเวลา…..ไม่ใช่เร็ว เกินไปหรอ?

ไม่กล้าชักช้า ตนัยก็รีบขึ้นรถมา

ดราณีเห็นว่ารถสตาร์ทขึ้นอีกครั้ง เธอก็ยังไม่หายสั่น เอา ร่างแนบเข้ากับประตูรถแน่น ให้ห่างจากผู้ชายข้างกายมาก ที่สุด

อารมณ์รุนแรงมากเกินไป และเกิดความไม่พอใจอยู่มาก น้ำเสียงสะอึกสะอื้นก็ยังไม่หยุด

สิ่งที่เรียกว่าความหงุดหงิดในใจชนัย ได้ยินเสียงจึงมอง ไปอย่างอารมณ์เสียง สายตาดำสนิทเกิดความขุ่นเคือง “หุบปากหน่อย!”

พูดจบ ดวงตาโตแดงนั้นก็ยิ่งไหลออกมาอย่างรุนแรง……
ดราณีสะอื้นอย่างคุมไม่ได้ และกลัวว่าจะทำให้เขาโกรธ อีก จึงรีบขอโทษ “ขอ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันทนไม่

ใบหน้าเธอไม่รู้กลัวหรือว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆก็ขาวซีดจน เกือบโปร่งแสง ริมฝีปากและจมูกแดง ผมตรงหน้าผาก ยุ่งเหยิง ลำคอมีรอยรักที่เขาทิ้งไว้ ท่ามกลางความน่าสงสาร เกิดตัณหาอ่อนๆขึ้นมา

ชนัยคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วแน่ๆ เขามีอารมณ์กับผู้หญิงที่

ร้องไห้งอแงแบบนี้

เสียงทุ้มต่ำสบถ ไม่รู้ว่าหงุดหงิดเธอหรือหงุดหงิดตัวเอง เขาคิดว่าวันนี้ดื่มที่งานแต่งมากเกินไป เลยบ้าไปแล้ว

ต้องเป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน

เส้นทางที่เหลือ ชนัยไม่ได้มองเธอมากนัก กลัวว่ามองมาก ไปแล้วจะทนไม่ไหวโยนเธอทิ้งออกไป

รถขับมาได้มากกว่าครึ่งทาง เขาก็พูดโพล่งออกไป “บ้าน เธออยู่ที่ไหน”

ดราณีสั่นเทิ้มสักพัก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เลยไม่กล้า บอกที่อยู่กับเขาง่ายๆ ดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตามีความ หวาดระแวง

สีหน้าชนัยอึมครึมอย่างน่ากลัว มองความกังวลของเธอออก เลยเอาน้ำเย็นเข้าจูบ “ถ้าเธออยากกลับมูตี้คลับเฮาส์กับ ฉัน ก็ไม่ต้องบอก”

“เลขที่ 37 ซอยตะวัน

พูดจบ ดราณีก็รีบเอ่ยปาก กลัวว่าเธอช้าไปหนึ่งวินาทีแล้ว จะเสียใจ

ชนัยคิดว่าตัวเองใกล้จะระเบิดแล้ว เป็นไปได้ว่าเขามีผู้

หญิงมาอยู่รอบกายตลอด ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะไปเตะถูกเหล็ก ร้อน

ดีมาก ดีจริงๆ

ความรู้สึกแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองในชีวิตนี้ เขาตะโกนบอกตนัยทันที “ขับไปที่ที่เธอบอก

“ครับ ท่านชนัย”

รถขับไปที่ถนนเล็กๆแห่งหนึ่ง ดราณีมองวิวถนนที่ผ่านไป อย่างรวดเร็ว หวังว่าจะขับให้เร็วขึ้นกว่านี้ อยู่ข้างผู้ชายคนนี้ แล้ว เธอจะหายใจไม่ออกเร็วๆนี้

ในที่สุด ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็จอดสนิทที่ตึกชุมชนเก่า แก่ที่เปิดเสรีแห่งหนึ่ง

ดวงตาที่งีบหลับไปเปิดออกมองไปยังตึกเก่าห้าชั้นนอก

กระจกรถ มันเป็นกำแพงยางมะตอย ในแบบดั้งเดิมที่สุด ผ่าน ลมฝนมาหลายปีกลายเป็นสกปรกและเก่ามาก บานประตู สามารถผ่านไปได้คนเดียว มันคับแคบมากๆ
ชีวิตนี้นับไม่เคยมาสถานที่แบบนี้มาก่อน เพียงมองแวบ เดียวก็หันหน้าหนีออกมาอย่างไม่แยแส

“อยู่ในที่แบบนี้ ไม่แปลกใจทำไมบังเอิญมาเจอฉัน

ดราณีหดคอ หยิบกระเป๋าที่ติดตัวขึ้นมา ไม่อยากจะเถียง อะไรกับเขา จึงเอ่ยเสียงเบา “ฉันไปแล้ว”

ผู้ชายที่โกรธง่ายอย่างอธิบายไม่ได้ได้ยินแบบนี้แล้วก็ยิ่ง อารมณ์เสีย “ไสหัวไปเร็วๆ

ดราณียังไงก็คิดไม่ถึง เกิดมายี่สิบปี เพิ่งมีวันที่ได้ยินคำ พูดแบบนี้จากคนอันธพาล

ดีมาก เธอรีบไสหัวไปในทันที ไม่ชักช้าแม้แต่นาทีเดียว

ลุงตนัยมองหญิงสาวที่รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วก็หัน ไปมองที่ผู้ชายที่นั่งทำหน้าอึมครึมอยู่เบาะหลังผ่านกระจกอีก ครั้ง

เธอเดินหายไปแล้วก็ยังมองอีกแน่ะ เฮ้อ ท่านชมัยปกติจะ เป็นคนที่ดูฉลาดคนหนึ่ง ที่แท้พอมาเจอคนที่ชอบไอคิวกลับเป็น ศูนย์ ทั้งๆที่ปฏิบัติต่อสาวน้อยคนนี้ไม่เหมือนกัน จึงได้แต่ทำให้ หวาดกลัวจนหนีไป

เป็นความสัมพันธ์ที่อับโชคนะ
ชนัยแค่คิดว่าตัวเองได้ปล่อยลูกกวางไปเท่านั้น ที่นั่งข้างๆ ว่างเปล่า ในใจเขาก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่แน่ใจว่าทำไม เขาไม่พอใจ หงุดหงิด!!

“ท่านชมัย ไปไหนครับตอนนี้?” ลุงตนัยเอ่ยถามได้ทัน

เวลา

เขาไม่ได้ยกเปลือกตาขึ้น และก็ไม่รู้ว่าโกรธใครอยู่จึง กระแทกเสียงออกไป “กลับบ้าน!