ตอน62 เรากลับบ้านกัน

ตอนที62 เรากลับบ้านกัน

นัชชาเดินจากมา ไม่ได้กลับไปหาธนัท แต่กลับเดินออก จากคลับลำพังเพียงคนเดียว

หน้าคลับมีร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด ดื่มเหล้าที่แรงไป ขนาดนั้น ทำให้เธอเริ่มรู้สึกเวียนหัวและรู้สึกคอแห้ง เธอล้วง เอาเศษเหรียญในกระเป๋า เดินไปซื้อน้ำมาหนึ่งขวด

นั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าร้าน ลมเย็นที่ผัดมา แต่ร่างกายเธอ ไม่รู้สึกหนาว แต่กลับรู้สึกร้อนแปลกๆ

นัชชาเผลอปลดกระดุมออก แล้วยกขึ้นดื่ม อยากที่จะ ดับความร้อนที่อยู่ในร่างกาย แต่ไม่ได้ผลกลับทำให้เธอรู้สึก ร้อนขึ้นกว่าเดิม

เธอเผลอดึงคอเสื้อให้กว้างออก เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นเห็น เธอจับกำแพงแล้วเดินเข้าไปในซอยทางเดินแคบๆ

เธอรู้สึกเวียนหัว นอกจากเหล้ามันมีบางอย่างที่ทำให้เธอ

ไม่มีสติ

เหมือนกับว่ามีมดเต็มตัวเธอ คันมาก เหมือนโดนกัดรู้สึก ตัวร้อนๆ รู้สึกไม่สบายตัวไม่รู้จะปลดปล่อยยังไง
นัชชาแทบจะบ้ากับอาการที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูด

ได้

เธอตั้งสติเปิดฝาขวดออก มือสั่นทำให้น้ำหกใส่ตัวเธอ น้ำเย็นที่โดนตัวก็ไม่ได้ช่วยทำให้เธอมีสติขึ้นมา

อึดอัด เหมือนโดนไฟเผา

เธอยกมือไปดึงเสื้อตัวเองออก ทำให้เห็นผิวที่ขาวเนียน

ของเธอ

เหมือนเธอจะโดนวางยาแล้ว

อีกฝั่ง นัชชาเพิ่งออกจากห้องไปเตชิตก็เดินตามมา กลับ มาที่ห้องธนัท แต่กลับไม่เห็นเธอ

เขาสงสัย เดินเข้าไปนั่งที่โซฟา ธนัทมองเขา หาแก ได้เจอกันรึยัง

“นัชชาไป

เตชิตไม่ได้ตอบกลับ แยกแก้วขึ้นดื่มเพื่อปกปิดบางอย่าง ธนัทรู้จักเขาตั้งแต่สมัยเรียน เขารู้ดีว่าเตชิตกำลังรู้สึก

อะไร “แกไล่เธอไปอีกแล้วหรอ

“เปล่า ครั้งนี้เขาเปิดปากพูด

ธนัทไม่ได้พูดอะไรต่อ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สายตาของเขามองไปที่ประตู แต่คนที่วิ่งออกไปไม่กลับมาสักที

รอไปนานสักพัก เริ่มรู้สึกเป็นห่วง เห็นเตชิตอยู่ไม่เป็นสุข ถอนหายใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานัชชา ไม่นานสายก็ถูก รับ เสียงแปลกจากปลายสายก็พูดขึ้นทั้งๆที่เขายังไม่ทันได้พูด

เสียงเธอเบามาก และหอบๆ ธนัทสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“เธอเป็นอะไร”

ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ มองมาด้วยสายตาดุร้าย ทำให้นภัท รกับธาตรีไม่กล้าออกเสียง

“ฉัน เหมือนฉันจะเมาๆ

ธนัทหันมองเด ต

“แกให้นัชดื่มหรอ

ได้ยินดังนั้น เตชิตก็ลุกยืน เดินเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาจาก

ธนัท “เธออยู่ไหน

ไม่ถึงห้านาที เขาก็เดินเข้ามาทางซอย ทางแคบที่ไม่ค่อย สะอาด ทางเดินมีเพียงไฟอ่อนๆ ไม่ไกลก็เห็นร่างของผู้หญิงคน

ขายาวก้าวเดินเข้าไป ระหว่างนั้นก็ถอดเสื้อออกแล้วคลุม

ไปที่ตัวเธอ

เตชิตเห็นเธอนั่งม้วนตัว หน้าแดง สติที่ไม่อยู่กับตัวของเธอ

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เมาแต่ถูกวางยา

แต่ตอนอยู่ในห้อเธอไม่ได้ดื่ม ก็มีแต่แก้วนั้นของ

พอนึกถึงการกระทำของเธอเมื่อครู่ เตชิตยื่นมือไปจับหน้า

ร้อนผาวของเธอ “ดื่มแทนฉันทำไม

นัชชาที่ถูกยาทำจนไม่มีสติก็ไม่อยากปกปิดต่อไป มองดู ใบหน้าที่คุ้นเคย ฟังเสียงที่คุ้นเคย ทำลายความรู้สึกที่ ตึงเครียดเมื่อครู่ เสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ “ฉันได้ยิน มาว่าพวกเขาจะวางยา……………..

หัวใจเหมือนโดนต่อยไปหนึ่งที รู้สึกเจ็บปวด

เพราะฉะนั้น ที่เธอดื่มไม่ใช่ความบังเอิญแต่เธอดื่มเพื่อ ช่วยเขา ถึงแม้ว่าจะแค่ได้ยินมาเธอก็เต็มที่จะปกป้องเขา

ในใจรู้สึกเจ็บจี๊ด เพราะตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ไม่ เคยมีใครปกป้องเขา ทุกคนเคารพ กลัวเขา มีแต่เธอที่ไม่คิด หน้าคิดหลังปกป้องเขา

“แล้วทำไมไม่บอก ถ้าเธอพูดออกมา เหล้าแก้วนั้น เขา คงไม่ดื่มมัน และคงไม่ไล่เธอไป

นัชชาที่รู้สึกเสียใจ น้ำตาไหลออกมาถึงแม้สติจะไม่ครบ ถ้วน แต่ยังคงจำคำพูดทำร้ายจิตใจที่เขาพูดกับเธอ ก็คุณบอก ว่าคุณไม่รู้จักฉัน”
เขาเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาขยับตัวเข้าไปใกล้เธอ หยุดใกล้ริมฝีปากเพียงไม่กี่นิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ขอโทษ”

เขาไม่ใช่คนที่จะก้มหัวให้ใครง่ายๆ ไม่เอ่ยคำขอโทษใคร ง่ายๆ แต่ตอนนี้เขากลับเกลียดจนอยากชกตัวเอง

สายตานัชชาล่องลอย เตชิตจับท้ายทอยเธอแล้วจูบลงไป อย่างไม่ลังเล

ธนัทที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าปากซอยตกใจกับทุกสิ่งที่เห็น ตรงหน้า เขารีบเปลี่ยนไปมองทางอื่น

เขารู้ว่าเตชิตรักสะอาด โดยเฉพาะเรื่องที่โดนน้ำลายกัน แบบนี้ ถ้าไม่ชอบจริงๆ เขาไม่มีทางจูบผู้หญิงคนไหน

นัชชารู้สึกเพียงว่าจูบของเขาเป็นเหมือนยาแก้ เงยหน้ารับ จูบของเขา รู้สึกดีจนห้ามใจตัวเองไม่ได้

เป็นจูบที่เนินนานมาก นานจนนัซซารู้สึกจะละลายเป็นน้ำ ลมเย็นที่พัดมาทำให้นัชชาตัวสั่น เตชิตถึงถอนจูบออก

สัมผัสที่ร้อนแรงหายไป ความร้อนในตัวเธอกลับมาอีก ครั้ง นัชชายกมือไปคล้องคอเขา ริมฝีปากที่บวมแดง “ฉัน

เตชิตอุ้มเธอขึ้น มองด้วยสายตาอ่อนโยน “เด็กดี เรากลับ

บ้านกัน
เขาเดินออกมาแล้วหยุดอยู่ข้างธนัท พูดขึ้น “ให้คนรักตัว

ธยานไว้

ธนัทนิ่งอึ้งไปสักพัก แต่ก็พยักหน้ารับ โอเค ฉันรู้แล้ว พูดจบเขาก็มองไปที่นัชชา “จะให้ไปเอายาที่ปรัณย เตชิตตอบกลับ โดยไม่ลังเล ไม่ต้อง